Eerste verzen

[p. 86]

Aan zee.

De hemel welfde weelde-weemlend blauw
Wijd-klarend boven 't blinkend vlak der waatren,
Gelijk een reuz'ge zeeschelp, vol van 't klaatren
En 't klagen van den vloed, die vlieden wou.

De golven steigren, staatge, schuimbehaarde;
En donker-rijzend rent de trotsche jacht
Felwild en fier vooruit.... Maar trotscher kracht
Ontkracht de dolle vaart dier volbloedpaarden.

En nimmer staakt de zee dat zinloos streven!
Zij klimt en klaagt en keert weer waar zij ging,
Als menschenzielen, die nooit rust beving,
Nooit vragensmoede van verlangen leven.

O, dat mijn hart toch eindlijk rusten wou
En dat mijn oogen boven 't woên der baren
Heel stil en rustig enkel konden staren
Naar 't wijde weelde-weemlend hemelblauw!