Eerste verzen

[p. 78]

Mondschein-Sonate.

I.

andante sostenuto.

Diep-donker onder 't deinen der gedachten
Welt week van weemoeds troosteloos geween
Der ziele zucht, naar 't onbereikbre heen-
Verlangend met onsterflijk-stille klachten....

Tot blanke scheemring scheurt den mist vanéen
En manestralen waren zilverzachte
Wijd over 't watervlak, de sombre nachten
Doorruischend rein als englenharpgebeên.

En éven zweeft de ziele in 't zalig licht:
In kabb'lend zilver keert haar sombre droom -
Tot langzaam weer de witte weelde zwicht,

De blanke glorie sterft, en tranenloom
Verlangen de oogen weer ten hemel richt....
En donker deint der droomen droeve stroom.

[p. 79]

II.

alegretto.

De kuische glorievan de volle maan
Heeft maagdenbloemen over 't land gespreid
En 't ver gebergte: één sneeuwen heerlijkheid
Van mirtenbloei en blanke rozeblaên.

En weelde en witte droomen reegnend, schrijdt
De stille Meinacht voort; geluidloos gaan
Met haar naar 't land van lichte' illusie-waan
De liefste zielsgedachten vroom-verblijd.

Als blanke bruiden gaan ze in hoogtijkleed....
In klare manestatie wuivend, wenken
De witte boomen, waar hun schare treedt,

En willen weldoend bloesemzegen schenken....
‘God spare u, reine Schoone, klachte en leed -
‘Ik denk aan u; blijf eeuwig mij gedenken!’

[p. 80]

III.

presto agitato.

In dichte drommen dringt de vlotte vlucht
Voorbij der zware, zwartgehoornde wolken,
Vervolgd van stormgehuil - en grauw bevolken
Zij met haar breede schaduw land en lucht.

Soms flitsen zilverlicht als stalen dolken
De manestralen schichtig door 't gerucht
Der wilde wolkenwarling - als éen zucht
Van zoet verlichten glijdend langs de kolken

Der donkre zee, die dondrend rustloos deint
En opstreeft - als een machtloos zielsbegeeren,
Dat telkens weer in wilde wanhoop kwijnt.

Soms schijnt de storm in blanke rust te keeren;
Maar luider snikt, als 't vluchtig licht verdwijnt,
De kreet óp van 't vertwijflend bitt're ontberen.