Eerste verzen

[p. 77]

Meiavond.

De Meidag is vol luid en lustig heil,

Al zonnefeest en weelde, kus en lach;

Maar 't me inacht-zwijgen is vol weemoed, wijl

De stilte schreit bij nachtegaal-geklag.

De nauw bevonkte lucht is purper-blauw

Waar teeder dennenkantwerk, zwart en fijn

Op afsteekt, half van wierookblanken dauw

Omgolfd, - als een gothieke tempelschrijn.

Spookachtig schemert door de donkre stilt'

De witte ruikerpronk van 't bloeigeboomt',

Terwijl - men weet niet waar - verdoken trilt

Zoo zacht-melodisch dat 't al luistrend droomt

Der nachtegalen weenend miserere

Over de bloemen nauw-ontbloeid, gebroken,

Over de droomen die nu nooit meer keeren,

Over de doôn die vrome de oogen loken.