Eerste verzen

[p. 64]

Kinderen.

Dit heb ik van de wereld wel geweten:
Passie voor kinderoog en kinderlach!
Daar heb ik droom en zang en zomerdag
En kunst en leed en liefde bij vergeten.

Een kind is àl nog hemelrozearoom
En witte erinnering van lelieveeren,
Naklank van harpenzang en sterrensferen-
Muziek, en naschijn van extase-droom.

Als blanke bloemen bloeien de englenkussen
Op 't meerblauw hunner ziel diep-rustig voort.
Om met gezang, van menschen nooit gehoord,
Hun weenend heimweeleed in slaap te sussen,

Omzweven englen 't wiegje dag en nacht
Er droomentroost en bloemenzegen spreidend,
Met lach en lied hun aarde-slaap verblijdend,
Doorschemerend met hemelweeldepracht.

[p. 65]

 

En waken ze op in 't jonge morgengloren,

 

Geloovende engelen in ons te zien:

 

Meen ik in kus en stemme-melodiên

 

Der englen zoeten hemelval te hooren.

 

 

 

Daar heb ik droom en zang en zomerdag

 

En kunst en leed en liefde bij vergeten!

 

Dit ééne van de wereld heb 'k geweten:

 

Passie voor kinderoog en kinderlach!