Eerste verzen

[p. 62]

De wind.

Hoor, hoor het verre komen van den wind,
Schoorvoetend, schuchter-schuiflend door de wacht
Van boomen, bevend in den stillen nacht
Het roerloos zwijgen storend, - als een kind,

Dat speelsch op een verrassing heimlijk zint
En schrikken doen wil - hoor, zoo sluipt hij zacht
Zacht nader, tot opeens hij luidop lacht,
Zich niet weerhouden kunnend, en begint

Van pret te schaatren, springend met gezwaai
Van armen, schreeuwend plots vooruit: een gil,
Dat 'k schrik; mijn ooren tuiten van 't lawaai!...

Zoo, nu is 't goed; nu heeft de knaap zijn wil,
En keert weer met victoriënd gekraai,
De speelsche - ... en lang nog lig ik luistrend stil.