Eerste verzen

[p. 31]

Biecht.

Daar lag een man van damp des doods omdonkerd,
Verloren in vertwijfelende ellende:
‘Hoe durf ik treden, waar uw liefde flonkert,
Dat 'k niet de steenen van dees tempel schende?’

Hij schreide snikkend toen hij 't al bekende
Den Heere, in ootmoed en berouw; toen klonk er
Het zeegnend priesterwoord.... en plots'ling blonk er
In 't donker hart dat licht noch lust meer kende,

De volle zon; - en vrede keerde er weer:
De mist trok op; daarboven rezen rank
De tempelbogen als een vroom gebed,

Waar 't licht door inviel, rood, geel, violet,
Als strooiden Engelen met zacht gezang
Er hemelbloemen op den boetling neer.