Eerste verzen

[p. 23]

Winterochtend.

De hooge luchten vochtig-blauw,
De stille verte, wazig-grauw,
En 't leege weiveld, nat van dauw,

Ligt stil te wachten;

Wijl uit der neevlen schemerdiep
Waarin verborgen alles sliep
De morgenklok tot opstaan riep

En blij betrachten.

En zilverblinkend opwaarts ging
De zonne uit tragen nevelkring,
En schittert in de schittering

Der natte daken: -

Maar lustloos ligt het land er loom,
Wat schitterschijn er over koom',
En kan maar uit den winterdroom

Niet meer ontwaken.