Namens Tamar

[p. 122]

Voorlichting

Dit is misschien iets voor je kolom, had het meisje dat de ter recensie binnengekomen boeken verdeelt, gezegd met één wenkbrauw opgetrokken. En zo kwam het hier voor mijn neus te liggen. Een keurig boekje, hoor, met een groene urn met witte bloemen op het roze kaftje en de titel Op weg naar de liefde in van die prettige slanke letters. Een smakelijk hapje voorlichting. In een moeilijke materie. De schrijver deed reeds eerder Ontmoeting der geslachten verschijnen, staat op de binnenkant. Kennelijk iemand die niet over één nacht ijs gaat. Ik sla het lekkere sexboekje open en lees: ‘Zeer dikwijls verzanden de betrekkingen tussen de geslachten in leegte en verveling. Een dergelijke situatie kan, vaker dan we menen, door een narijpingsproces verbeterd, zoal niet helemaal vermeden worden.’

Ik sla het boekje dicht. Hier word ik treurig van. Het toepassen van narijpingsprocessen klinkt vast eenvoudiger dan het wel zijn zal. Zeer dikwijls zijn de mensen ongelukkig, een proces van gelukkig worden zal de situatie veelal verbeteren. Laat hij het ons eens voordoen.

Nee, dan Eustace Chesser: ‘Het komt niet zelden voor dat een bruid gillend de slaapkamer uitvlucht wanneer de bruidegom zich in de huwelijksnacht, in zijn zucht tot behagen, te snel ontbloot heeft.’ Dat biedt tenminste houvast. Zijn Liefde zonder vrees de Spock der aanstaande Spockgebruikers, is trouwens helemaal boeiende lectuur. Wat je toch niet allemaal overkomen kan, wat je niet allemaal doen kunt - geweldig. Sommige mensen staan erbij op hun hoofd! ‘Voor zwaarlijvigen is dat niet aan te bevelen,’ - het staat er allemaal bij.

Toch, ook van dit boekje word ik een beetje moedeloos. Het gaat met die sextechniekboeken als met kookboeken, je leest

[p. 123]

er enthousiast in, maar na die ene keer inktvis met knoflook val je vanzelf weer terug in de boterhamworst-routine. Tegen de gave feestdis op de kleurenfoto valt voor de huisvouw zo moeilijk te concurreren, de ingrediënten zijn vaak niet te krijgen en de sfeer in huis is zo anders dan die in de gezinnen waar het kookboek zich op inspireerde. Dat is jammer, maar lang gaan we, als we dit geconstateerd hebben, niet onder ons tekort gebukt. Dan eten we maar boontjes, net als oma en die is nog lang niet dood. Hoe anders is het met de sexboeken. Oma, leren wij eruit, leeft misschien nog, maar gelukkig was ze niet. En wij zijn het ook niet, maar als we er haast achter zetten kunnen we het nog worden. En geen smoesjes.

Je leert veel van die boekjes, dat is waar, maar hoe je het in toepassing moet brengen, is een tweede. ‘Hoe haal je het in je hoofd, Marie,’ ‘Ik heb het in dat boek gelezen,’ doet als erotische dialoog al wat klinisch aan, maar de idee van Piet en Marie, samen in sexvoorlichting verdiept, elkaar op plichten en fouten wijzend, lijkt mij één van de voornaamste bijdragen tot die frigiditeit waarover men in dezelfde boeken zo hoort klagen. Misschien zouden ze het je, net als zwemmen, al op school moeten leren, dan hoef je tenminste later, als je het voor je plezier doet, niet meer aan de regels te denken. Daar komt nog bij dat het leven niet zo goed is ingericht dat het elke Piet zijn Marie op het juiste moment schenkt, zodat het gepropageerde geluk vaak even onbereikbaar lijkt als de azuren zee in de etalages van reisbureaus voor de kleine beurzen der vijf-dagen-Ardennentoerders. Het moment, de man en het meisje bij elkaar te krijgen, blijft de kunst en die moet nog steeds aan het vrije initiatief van het toeval overgelaten worden.

Het meest deprimerende van de sexboeken echter is niet hun kookboekenstijl (men bestrooie het wentelteefje aan één zijde met suiker), maar hun dreigende toon. Aandoenlijk doet alleen Van de Velde aan, die zijn koele hoofdstukken van: ‘De

[p. 124]

inhoud van de buikholte zinkt tengevolge van de zwaartekracht naar dat gedeelte van de genoemde holte, dat dan het laagst gelegen is,’ afwisselt met aforismen van Goethe en Ovidius. Hij is tenminste werkelijk enthousiast. Wie het bederven zijn de opvoeders, die niet tevreden zijn ons de grepen te leren, maar ons bovendien bevelen het oprecht te menen ook. Niet dat ik ertegen ben dat mensen die met elkaar naar bed gaan ook van elkaar houden, - dat is alleen maar meegenomen. Maar ik vind wel dat je iets aan de fantasie van je lezers moet overlaten. Dat Marie en Piet hun technische varianten uit het boekje halen, is niet zo erg, maar dat ze door datzelfde boekje ook op het idee moeten komen elkaar lief te vinden, dat bedrukt mij. Je moet, vind ik, niet alles willen regelen. Een goede tip is altijd welkom, maar het geluk zelf verplicht maken, daar ben ik tegen. En zo'n schrijver die je vertelt dat je niet gelukkig kunt worden tenzij je z'n tips opvolgt, maar dat je die tips niet opvolgen kunt tenzij je al gelukkig bent, die man bevordert het geluk in de wereld niet. Want zo'n taak, - daar is geen beginnen aan.