gen, Trees herhaalt wat hij zei en wat Trees toen zei, Trees zegt dat Jan alles verdraait, Jan zegt dat Trees dat doet. Zo gaan zij een poosje door tot één van beiden iets heel gemeens zegt en de ander de deur met een klap achter zich dichtdoet.
Op zo'n situatie laat zich op allerlei manier reageren, maar na een poosje wil men weer het dagelijks leven hervatten en tenzij men meesters is in het geresigneerd samen leven, gaat dat niet zo maar. Eerst moet er nog verzoend worden. Degeen die daar het eerst mee begint, is meestal nog zo prikkelbaar dat hij (of zij) wanneer de poging niet onmiddellijk in dank en berouw aanvaard wordt, opnieuw losbarst. Toch, zo'n vervolgstuk is niet meer wat het eerst was, minder overtuigd en ook korter van duur, omdat de verzoener al wat voorrang heeft. Met de good-will die hij zich verworven heeft, wordt een gekwalificeerd eindoordeel nu gauw gevonden: jij begon weliswaar, maar ik overdreef het, of, ik had dat niet moeten zeggen, maar jij reageerde toen wel erg onrechtvaardig. In sommige huizen heerst na zo'n ruzie bepaald een milde stemming, alsof men elkaar na herstel van een lichte griep nog wat extra vertroetelde. En hoewel zij elkaar bij een volgende gelegenheid wel weer de snerpendste verwijten zullen maken, als zij prijs stellen op hun samenwerking zullen de echtgenoten zich onthouden van kleinerend commentaar op hun vorige ruzie: zo iets intiems, daar mag je niet aankomen.
Sommige mensen waarderen een ruzie, omdat ze zich dan in bed kunnen verzoenen. Anderen vergeven elkaar volkomen, maar slapen toch maar liever een nachtje apart. Wie om dat gevolg te vermijden een ruzie halverwege af wil kappen, komt bedrogen uit: als de eerste kiem niet meteen onderdrukt werd, lukt het niet meer. Wie middenin merkt dat hij zijn animo verliest, in lachen uit wil barsten of zijn belangstelling op iets anders wil richten ervaart dat een ruzie haar eigen ijzeren wetten heeft. Na het begin volgt het midden en daarna pas het
Auteursrechtelijk beschermd