|
| |
| |
| |
XVII.
Het was tegen den middag van den 17 july 1850 dat Bout, Dorothea en Simons moeder de poort der stad Oostende binnen stapten. Het weder was heerlyk en de zon, die hoog aen den effen onbewolkten hemel stond, schoot hare brandende stralen op de rustige zeestad; iets dat niet weinig bydroeg, om hare steeds eenzame straten een nog rustiger en eenzamer voorkomen te geven. Want, zoo als het licht te begrypen valt, al wie buiten 's huis niets gewichtigs te verrichten had, bleef binnen zyne wooning, om zich niet onnoodig aen de zengende hitte der zonnestralen bloot te stellen.
Dorothea droeg nog altoos het orgel; doch thans niet meer op den rug als een onnuttig meubel. Neen, het speeltuig hing haer voor den
| |
| |
buik, en terwyl Bout en de weduwe van Jakob Bambeke haer op de hielen volgden, galmden langs de eenzame straten der vlaemsche zeestad de aerdigste en vreemdste deuntjes die het orgel bevatte, terwyl zy die met hare zuivere en frissche stem begeleidde. Daer echter de straten byna gansch verlaten waren, zal het ook niemand verwonderen te vernemen, dat de maegd zeer weinig met haren lastigen arbeid verdiende, en het slechts van tyd tot tyd was, dat zy een klein geldstuk in haer blikken schotelken, welk boven op haer speeltuig stond, hoorde vallen. Nogthans, des te meer zegende zy, niet alleen met den mond en een dankbaren oogslag, maer ook met het hert, de schaersche medelydende zielen, die haer, van tyd tot tyd, in het voorby gaen eene aelmoes toestaken. En zy was niet alleen om de milde hand te zegenen; neen, haer blinde vader, telkens dat het metalen geluid, door den val van een geldstuk in het schotelken verwekt, zyne ooren trof, smeekte dankbaer van den hemel den zegen over het hoofd van den milddadigen voorbyganger af.
Zoo gingen zy immer voort, straet in, straet uit, tot dat zy eindelyk het kwartier der dokken, waer de stad een woeliger voorkomen verkreeg, bereikten. Nu werden zy omringd door vele vrouwen en kinderen, die zich in den omtrek bevonden, alsook door de werklieden die aen het laden en lossen der schepen arbeid vonden, maer uit hoofde van het middaguer, zich na het eten een weinig uitrusteden op
| |
| |
de stapels katoenbalen en noordsche planken, waermede de kaeijen overdekt waren. Daer het nu meer dan eens gebeurde dat het getal persoonen dat hen omringde, zoo groot was dat zy moeite hadden er door te geraken, hielden zy van tyd tot tyd stil vóor een der menigvuldige gasthoven en koffyhuizen die zich rond de dokken bevinden. Allengskens strompelden zy echter verder, tot dat zy eindelyk het strand, waer de overzeesche stoombooten aenlanden, bereikten en, met den rug naer den grooten plas gekeerd, vóor een koffyhuis in de nabyheid stil hielden.
Hier was de menigte nog veel talryker dan langs de dokken, men bemerkte er een ongewoon gaen en komen van persoonen tot byna alle standen der samenleving behoorende. Daer Dorothea echter alleen aen haer speeltuig dacht en gedwongen was van tyd tot tyd rond te zien of haer vader en de weduwe van Jakob Bambeke zich nog in de nabyheid bevonden, had zy dus ook by het aenkomen de oorzaek dier talryke verzameling van menschen niet bemerkt. Zy verschrikte dan niet weinig, toen zy op eens, terwyl zy vóor het koffyhuis aen het spelen stond, achter haer een schel sissend geschuifel vernam, dat weinige stonden later werd opgevolgd door een ongewoon luid gebrul, niet ongelyk aen het geknal van den in de verte grommenden donder. Plotselings keerde de maegd het hoofd om naer den kant van waer zy het gerucht had gehoord, en over de hoofden der haer omrin- | |
| |
ringende lieden kykende, ontdekte zy eene groote zwarte schouw, die gansche wolken van eenen rossen, benauwenden rook uitspuwde. Oogenblikkelyk begreep zy dat het een stoomschip was, daer zoo even aengeland of op het punt om te vertrekken. En inderdaed, zy bedroog zich niet: het was de Royal Tiger, die onder bevel van kapitein Dickson stond en weinige oogenblikken geleden van Londen was aengekomen.
Het dek en de nabyheid van den Royal Tiger leverde een buitengewoon tooneel van drokke levendigheid op: allerhande soort van lieden liepen en wemelden er verward dooreen. Hier waren het reizigers, die hunne koffers en doozen openden en ze den beambten van den tol in oogenschouw lieten nemen, om te onderzoeken of zy geene belastbare goederen bevatteden; daer engelsche ladies, die geen acht slaende op de warme julyzon die boven hunne hoofden blakerde, even als of men in het hertje van den winter verkeerde, hals en handen met bont hadden bedekt en al wat mogelyk was inspanden, om hunne hoedendoozen voor het pletteren te bevryden. Ginds pakdragers en sjouwerliê, die elkander de zware kisten en koffers der aengekomenen op de schouders hielpen laden, en boven op de raderkas gewapende gendarmen, die de reizigers met nauwgezetheid naer hunne passen vroegen, om te beletten dat booswichten of banbrekers het land zouden binnen sluipen.
Aen land was er even veel leven te bemerken: daer laedden de
| |
| |
pakdragers de kisten en koffers op kleine handwagentjes, raesden en schreeuwden verward dooreen, en hielden een leven dat hooren en zien er by verging. Maer wie het meest rumoer van allen maekten, waren de vigilantiers, die met allerhande uitroepingen de reizigers in hunne rytuigen poogden te lokken, en eene heele litanie aflazen van alle de bestaende gasthoven, koffyhuizen, openbare plaetsen en straten van Oostende; en daer zy allen verward en luid dooreen schreeuwden, de eene dit en de andere dat, was het ook de meesten der vreemdelingen onmogelyk te begrypen wat zy wilden hebben of zeggen.
By een der handwagentjes bevonden zich, buiten de twee of dry sjouwerliê die bezig waren met de kisten en koffers, welke er nevens stonden, op te laden, nog twee heeren, die het alles zeer nauwkeurig schenen gade te slaen, met het klaerblykelyk doel om te bestatigen of men hunne voorwerpen goed en voorzichtig behandelde, en niets er van vergat op te laden. De eene was een jong mensch van omtrent de dertig jaer, middelmatig van gestalte, met een door de zon getaend wezen en wiens kleeding aenduidde dat hy tot den gegoeden burgerstand moest behooren. Zyn gezel zag er wel tien jaren ouder uit dan hy; het was een lang mager man, met eenen zwarten tot aen den hals toegeknopten rok om het lyf, en wiens hoofddeksel bestond uit eenen ronden vilten hoed met breede randen, waeronder schoone bruine hairlokken uitkwamen, die hem in lange krullen tot op de schou- | |
| |
ders daelden. Op den rug droeg hy eenen lederen reiszak, en eene veldflesch, met wissen omvlochten, hing hem ter zyde, terwyl hy met de rechterhand op eenen dikken rieten gaenstok steunde en met de linker eene lange pyp met grooten meerschuimen kop hield omvat. Zyn aengezicht was regelmatig schoon, maer zoo bleek en eigenaerdig, dat het onmogelyk was dien man, wanneer men hem slechts eens had ontmoet, niet dadelyk by den eersten oogslag te herkennen.
De koffers en kisten der twee reizigers lagen op den handwagen geladen, en de werklieden waren op het punt zich er mede van het strand te verwyderen. Op dit oogenblik verlieten Bout, Dorothea en de weduwe van Jakob Bambeke het koffyhuis. Kees, de trouwe vriend der arme zwervers, sprong eensklaps jankend en blaffend vooruit, alsof hy in de verte eene oude kennis had ontwaerd, die hy verheugd was weder te zien en te gemoet wilde snellen; doch de koord, die hem aen den hals was vastgemaekt en waervan de krankzinnige het ander eind in de hand hield, belette hem zulks. Het trouwe beest poogde echter zich los te maken, want het verdubbelde zyn voorwaerts rukken en springen, en blafte en jankte meer dan ooit. Maer hoe meer Kees vooruit wilde, hoe meer leven hy hield, met des te meer kracht trok de oude vrouw hem terug, terwyl zy hem eenigzins bestraffend toeriep:
- Zacht, Kees! zacht! hier! zwyg!...
| |
| |
Doch daer het beest op hare woorden geene aendacht scheen te geven en steeds voorwaerts sprong, verhief zy het hoofd, om te onderzoeken wat de oorzaek was zyner ongehoorzaemheid. Nauwelyks had zy echter zulks verricht, of daer ontwaerde zy de twee reizigers. De koord waermede zy den hond vasthield, schoot haer eensklaps uit de hand, en een oogenblik later stond Kees by de vreemdelingen waer hy jankend en kwispelsteertend van den eenen naer den anderen sprong. De krankzinnige was den hond gevolgd; nog slechts eenige schreden scheidden haer van de twee reizigers. Toen hield zy eensklaps stil en bleef als aen den grond genageld staen. De weduwe van Jakob Bambeke had den rechter arm omhoog geheven en hield den wysvinger der gesloten vuist op de vreemdelingen gericht. Op haer aengezicht zweefde een lach, zoo onbeschryflyk mild, en uit hare oogen straelde zulke zoete blydschap, dat het den omstaenders duidelyk zichtbaer was, dat op dien stond het hert dier arme vrouw van geluk en zoete aendoening overstroomde.
En wel was het zoo! zy was gelukkig, onuitsprekelyk gelukkig, de arme krankzinnige! In een luiden lach gaf zy dit gevoelen harer ziel lucht. Toen zy ophield met lachen, was het duidelyk zichtbaer dat zy spreken wilde, dat zy de aendoeningen die hare ziel schokten door woorden wilde vertolken. Doch het scheen ook, dat ondanks alle de moeite die zy daertoe inspande, haer de woorden in den gorgel stik- | |
| |
ten; want niets dan een lange doffe klank, als het gereutel eener stervende, wilde haer uit de borst, terwyl zy op de beenen wankelde, als of op eens het bloed had opgehouden in hare aderen rond te vlieten. Middelerwyl dat dit gebeurde, was de jongste der twee reizigers, die op zyne beurt de oude vrouw had ontwaerd, haer te gemoet gesprongen en juist genoeg in tyds, stond hy naest de zyde der krankzinnige, om haer te beletten op den grond te storten.
- Moeder! moeder! - riep hy met van zalig genot trillende stem en schier uitzinnig van vreugde, terwyl hy haer in zyne armen ontving en met blyde ontroering aen de borst drukte: - Moeder! wy hebben eindelyk elkander terug gevonden!...
De krankzinnige opende de oogen, en uit den blik, dien zy den reiziger toewierp, straelde een hemel van zaligheid en liefde, en met stille nauw hoorbare stem fluisterde zy:
- Si... Simon!... myn zoon!...
Dit waren de eenige woorden die zy kon uitbrengen; het overige verstierf haer op de lippen, en oogenblikkelyk sloot zy de oogen weêr dicht. De krankzinnige weduwe van Jakob Bambeke lag in bezwyming, met het hoofd tegen de borst haers zoons.
|
|
Auteursrechtvrij