|
| |
| |
| |
XIV.
Van dit oogenblik begonnen de blinde visscher, zyne dochter en de krankzinnige weduwe van Jakob Bambeke een zwervend leven, een leven vol moeijelykheden en ontbeeringen. Dikwyls speelde de blinde orgeldraeijer vóor de venster van ryke wooningen, dikwyls zong Dorothea, met eene stem die van weemoed en lyden getuigde, de schoonste liederen, en somtyds geviel het dat de ryk opgesmukte jufvrouwen, die met hun borduerwerk achter de damasten en zyden gordynen zaten, het vensterraem openden en eene kleine aelmoes in het blikken schotelken des meiskens lieten vallen; maer ook dikwyls knikten de door het lot gunstig bedeelden haer weigerend toe, zoodat de arme zwervers toch meesttyds gedwongen waren ongetroost verder te stappen.
| |
| |
Echter bracht dit de moedige dochter van den blinden orgeldraeijer nimmer tot morren. Hoe hard om dragen haer somtyds ook dit leven was, toch bleef zy steeds gelaten in heur lot, en zelfs, wanneer het wel eens geviel dat haer oude vader daerdoor iets van zyne opgeruimdheid verloor, dan was zy het nog die met hare zoete vertroostingen zynen moed opbeurde, en hem hoop voor de toekomst in het herte sprak.
Gy hadt het moeten kunnen zien en hooren, wanneer zy somtyds te midden van het open veld of eenen eenzamen weg zaten, en de oude man zich bekloeg over hun rampzalig lot en de ruwheid der menschen, hoe Dorothea hem dan met de zoetste streelingen opbeurde en betere dagen hopen deed; gy hadt het moeten kunnen zien, hoe zy hem dan liefderyk omhelsde en hem met haren voorschoot het zweet van het aenzicht vaegde; hoe zy dikwyls, wanneer zy dacht dat de grysaerd vermoeid was, zelve het orgel op den rug wilde laden; hoe zy dan meermalen met hem twistte, omdat hy er niet in toestemmen wilde en beweerde dat hy niet moede was en heel goed het speeltuig dragen kon. Maer toch behield op dergelyke stonden het moedig kind de overhand, wat ook de blinde grysaerd zeggen mocht, en dan stapte zy uren lang onverschrokken, met het orgel op den rug, langs de hobbeligste wegen voort.
Zoo reisden zy dikwyls gansche dagen, van den vroegen morgend
| |
| |
tot den laten avond, van het eene dorp naer het andere, en gy kunt gemakkelyk denken dat het dan ook meermalen geviel, dat des winters de moeijelykheid der wegen, en des zomers de hitte der zon, hen dwong van vermoeijenis, uren lang, op den eenen of anderen grooten weg te blyven zitten. En zulks was wel byzonder het geval des zomers, wanneer de brandende zandkorrels hunne voeten vol blazen trokken. Nimmer liet zy haren mond eene klacht ontglippen, hoe pynelyk haer ook het leven viel; maer gebeurde het nu eens dat haer vader of de moeder van Simon kloegen, dat zy niet verder konden, uit oorzaek hunne voeten opengetrokken waren, dan moedigde zy hen zoo vriendelyk aen, dat zy hun lyden weldra vergaten, en, hoe moeijelyk dan ook, toch vol hope verder strompelden.
- De weg is slecht, - zegde zy op zulke oogenblikken; - ik weet het, lieve vader, goede moeder Amelberga, ik ook zou er u iets kunnen over zeggen; maer hebt slechts nog eenige stonden geduld, welhaest ontmoeten wy de eene of andere heldere beek, en dan is spoedig alles vergeten.
Niet altoos vonden zy echter het frisch water eener beek, waernaer zy zochten; maer dan had zy toch weder andere zoete woorden by de hand om hun moed in het hert te spreken, en zoo gingen zy dan ook weêr verder; en toen zy de beek ontwaerde, waernaer zy zoo lang gezocht had, dan beval zy haren vader en de oude vrouw zich aen den boord
| |
| |
des waters neder te zetten, ontdeed hen voorzichtig van hunne koussen en schoenen, en beschikte het aldus, dat zy zich de verschroeide voeten in een heilzaem bad konden verkoelen; en wanneer zy hen de koussen en schoenen op nieuw aengedaen en hen vriendelyk omhelsd had, geleidde zy hen weêr verder. Wanneer de avond hen overviel, verzocht zy aen de eene of andere hoeve, om den nacht in de schuer te mogen doorbrengen, iets dat hun dikwyls werd toegestaen, wanneer de eigenaer een medelydend mensch was, maer dat hun ook somtyds wel eens werd geweigerd, wanner het geviel dat zy eenen ruwen en meêdoogeloozen pachter aentroffen.
Hoe gemakkelyk het valt, het ongemakkelyke, het ruwe van zulk een leven te beseffen, dat men daerom toch niet denke dat zy ongelukkig waren. Ho! neen; wel was hun lot hard, pynelyk om dragen, maer toch waren zy niet ongelukkig, want zy beminden elkander zoo oprecht, zy hadden elkander zoo hertelyk lief, dat hunne liefde hen meesttyds al het moeijelyke en het pynlyke van hun leven deed vergeten. Zoo het eene waerheid is dat liefde gelukkig maekt, dan is het toch wel zeker eene dubbele waerheid, wanneer het arme menschen geldt, die, buiten hun hert, toch niets ter wereld bezitten, en dit was voorzeker met onze dry zwervelingen het geval.
Waren Bout Dillewyns en zyne dochter slechts alleen geweest, dan toch zou voorvast hun het leven min moeijelyk gevallen zyn, maer de
| |
| |
krankzinnige weduwe van Jakob Bambeke leverde hun dikwyls zeer veel spel, niettegenstaende de zachtheid harer inborst. Meesttyds kon men aen haer uitwendige niet bespeuren, dat zy in haer verstand geraekt was, en dan handelde en sprak zy ook, zoo als alle lieden van haren stand; dat is te zeggen, dat zy op zulke oogenblikken het voorkomen had van iemand die met veel gezond oordeel begaefd was. Maer wanneer het geviel dat zy door éene vlaeg van krankzinnigheid werd aengetast, dan hield haer slechts eene gedachte bezig, namelyk: haren zoon Simon te gemoet te gaen. Wat de oude Bout of zyne moedige dochter dan ook zegden, om haer tot bedaren te brengen, alles was vruchteloos en haer antwoord was steeds hetzelfde: zy zou niet verder gaen; Simon had haer gezegd hem in de Panne te wachten, en zy wilde en moest naer het gehucht terug. Er was op zulke stonden niets dat haer van gedacht kon doen veranderen; niets, dan wanneer Dorothea er ten langen leste toe besloot haer met hare zoet fleemende stem te zeggen:
- Kom, kom, goede moeder Amelberga, laet ons gaen; wy mogen hier niet langer blyven vertoeven. Ik heb tyding van Simon ontvangen; hy is op weg naer de Panne. Weet gy het niet? Ha! ha! gy hebt gelyk, ik heb het u vergeten te zeggen. Kom, moeder Amelberga, kom! Simon is op weg, wy gaen hem te gemoet.
Zulke woorden brachten byna altoos het gewenschte uitwerksel te
| |
| |
weeg; want dan sprong de arme krankzinnige ylings recht, greep de dochter van Bout by den rok en haer voortsleurende, lachtte zy:
- Ha! ha! ha! hy komt! Simon komt! ha! ha! ha! spoedig, spoedig, ik wil hem zien, ik... Simon is myn kind, myn zoon, ik wil hem het eerst van allen omhelzen, hoort gy?... kom, Dorothea, kom!...
Daerop vervoorderden zy ook spoedig hunnen weg, en de oude vrouw klapte en raesde toen van niets anders dan van haer kind, van haren schat, dien zy ging weder zien en omhelzen.
Maer toch verging het altoos zoo gemakkelyk niet, want het gebeurde ook wel eens, dat de weduwe van Jakob Bambeke in stilte hare gezellen verliet, zonder dat deze daer iets van wisten, dan slechts lang na zy hen had verlaten.
Zoo gebeurde het eens dat zy van eene jaermerkt eener kleine westvlaendersche stad kwamen en zich naer elders begaven, waer het kermis was - want al de jaermerkten en kermissen van Oost- en West-Vlaenderen kende Dorothea, en gy kunt wel denken dat zy niet nalieten die te bezoeken, want daer was het toch dat zy het meeste geld ontvingen; - na alreeds eene uer lang eene eenzame baen betreden te hebben, beslisten er eindelyk toe tegen eenen molenheuvel een weinig uit te rusten. Maer hoe groot was de verwondering des meisjes niet, toen zy, na haren vader geholpen te hebben om het orgel op den heuvel te plaetsen, zich tot de weduwe wilde keeren en haer nergens ontwaerde.
| |
| |
- Lieve God! - riep zy angstvol uit, - moeder Amelberga! vader, vader, Simons moeder is niet meer te zien!
- Wat, wat zegt gy? - vroeg de blinde even verschrikt.
- Moeder Amelberga is weg... gaen loopen... - antwoordde het meisje, en luid, zoo luid dat men het op zeer verren afstand moest kunnen hooren, riep zy: - Moeder Amelberga! moeder Amelberga!
Maer haer roepen was vruchteloos, en ofschoon zy het nog eenige malen herhaelde, toch werd het door niets beantwoord dan door het geblaf van den hond eener naby gelegene hoeve.
- Toe, kind! spoed u, - zegde de blinde orgeldraeijer met bevende stem, - spoed u! keer terug! zoek haer op! ga, ga, en kom niet weêr voor gy onze buervrouw hebt gevonden!
Dorothea leidde haren vader op den heuvel, waer zy hem plaets deed nemen naest het orgel, en toen zy hem omhelsd had, keerde zy zoo spoedig mogelyk op hare stappen terug om de arme krankzinnige vrouw te gaen opzoeken.
Maer hoe of zy zocht, hoe of zy aen elken zyweg, die op de baen uitkwam, zoo luid mogelyk riep: - Moeder Amelberga! moeder Amelberga! - toch bleef haer roepen onbeantwoord en haer zoeken vruchteloos. Allen lieden die zy op de baen tegenkwam, vroeg zy naer de oude vrouw; maer niemand had haer gezien. Zy liep terug naer de stad, zocht heel het merktplein rond; maer de weduwe van Jakob
| |
| |
Bambeke was er niet, en Dorothea zag zich genoodzaekt de stad te verlaten zoo als zy er binnen was gekomen, slechts met dit onderscheid, dat zy des morgends hoopte er de krankzinnige te zullen ontmoeten en nu met een bedroefd en wanhopend hert tot haren vader moest terug keeren.
Even als des morgends, riep het goede kind van tyd tot tyd op de weduwe, en vroeg aen al die zy tegenkwam of men haer ergens had ontmoet; maer alles was om niet: het bracht haer moeder Amelberga niet nader.
Wanneer zy nog slechts op korten afstand van den molenheuvel, waer zy haren vader had gelaten, was verwyderd, ontwaerde zy eens klaps iets dat te midden van het veld lag en waervan het haer byna onmogelyk was, in de verte, den vorm te onderscheiden. Toch bleef zy staen en uit al hare kracht schreuwde zy:
- Moeder Amelberga! moeder Amelberga!
Nauwelyks zweeg zy, of het voorwerp dat zy in het veld had bemerkt, bewoog zich, richtte zich op, en Dorothea zag nu duidelyk dat het eene vrouw was. Spoedig snelde zy er heen, want een voorgevoel zegde haer dat die vrouw de moeder van Simon was. En in derdaed, zoohaest zy eenige schreden het veld in was, bevond zy dat zy zich niet bedrogen had en het waerlyk de weduwe van Jakob Bambeke was, die daer, roerloos als een pael, hare komst afwachtte.
| |
| |
Niet zoodra had Dorothea hiervan de overtuiging, of zy verdubbelde haren loop; doch de krankzinnige deed niet de minste beweging. Het scheen dat zy in den grond geworteld was, zoo roerloos bleef zy staen, met de oogen strak op de naderende maegd gericht. Wanneer deze nog op eenen afstand van omtremt vyf-en-twintig schreden van de oude vrouw was verwyderd, werd zy door gemis aen kracht byna ademloos en gedwongen stil te houden.
- Moeder! - riep zy al hare kracht inspannende; - moeder, waerom zyt gy weggeloopen? gy hebt ons zoo verontrust. Ik zoek reeds achter u van dezen morgend! Kom, kom, vader wacht ons! kom, spoedig! God weet hoe angstig hy is!
- Hebt gy hem gezien? zeg, hebt gy hem gezien? - schreeuwde de krankzinnige, die nu de dochter van den orgeldraeijer herkende, ofschoon zy niets van hare woorden verstaen of er zelfs niet naer geluisterd had.
- Van wien spreekt gy? - vroeg Dorothea.
- Ha! gy weet het niet? - morde de oude vrouw, die nu tot by de maegd was genaderd en haer by den arm greep; - gy hebt hem niet gezien! Ontsnapt! hy is ontsmapt!...
- Maer van wien spreekt gy toch, moeder Amelberga? - vroeg het meisje nogmaels.
- Van wien? - hernam de krankzinnige; - hebt gy den brand niet
| |
| |
gezien, eh? zie! zie! ginds!... ziet gy de vlammen niet?... ziet gy ze kronkelend ten hemel stygen?... ha! ha! ha! daer is hy!... spoed u, spoed u!... Simon! Simon!... kom! kom!... hy vlucht!... spoed u!... Dorothea, loop!... vat hem!... God! God! hy is weg!... verdwenen!...
Terwyl de krankzinnige vrouw die onzamenhangende woorden de dochter van Bout Dillewyns toeriep, vermoeide zy zich door de zonderlingste gebaren; zy wees Dorothea iets met de hand in de verte, waer zy, in hare verbeelding, de vlammen zag ten hemel stygen en haren zoon dezelve ontvluchten. Maer de maegd, die niets zag van al wat Simons moeder haer aenwees, bleef roerloos; deze, dit ziende, stampte van woede tegen den grond, liet den arm der maegd los en snelde haestig vooruit. Zy liep zoo snel, dat het Dorothea, die haer even spoedig na ylde, nogthans onmogelyk was haer in te halen, en toen zy de laetste woorden uitgilde, stortte zy, hare handen stuiptrekkend tot vuisten saemwringend, ten gronde. Weldra haelde het meisken haer nu in, en zoohaest zy de plaets genaderd was waer de oude vrouw lag uitgestrekt, viel zy nevens haer op de kniën en boog zich voorover, met zacht smeekende stemme haer toeroepende:
- Moeder, moeder Amelberga!
Doch de krankzinnige gaf geen teeken van leven, en ware het niet geweest dat hare oogen wyd geopend waren en haer mond zich twee of drymael krampachtig vertrok, het goede kind hadde haer zeker dood gewaend.
| |
| |
In dien staet kon Simons moeder niet blyven liggen, dit gevoelde Dorothea maer al te wel; doch zy bevond zich alleen, te midden van het uitgestrekte veld. Hoe zou zy haer kunnen verzorgen en redden? Het meisken wist geen raed; zy keerde het hoofd in alle richtingen, om te zien of er zich niemand in de nabyheid vertoonde, die haer op dit hachelyk oogenblik hulp zou kunnen leenen. Doch vruchteloos! zy bespeurde niemand, zoo min dicht by als verre af, en haer hert kromp van weemoed saêm, terwyl stille tranen haer overvloedig uit de oogen sprongen. Ten langen leste ontwaerde zy op eenige stappen afstands eene gracht. Als door eene inwendige stem aengedreven, sprong zy ylings recht en spoedig liep zy er heen. Hoe groot was niet hare vreugde toen zy bemerkte dat het eene heldervlietende beek was. Zy haelde het blikken schotelken, dat zy gewoon was te bezigen om de almoesen rond te halen, uit den zak, bukte zich voorover en vulde het met beekwater. Wanneer zy dit gedaen had, richtte zy zich op en spoedde zich tot by de weduwe. Toen haelde zy haer zakdoek uit de tessche haers roks, dopte het in het water en bevochtigde daermede de slapen en polsen der oude vrouw.
Spoedig bracht het frissche water het gewenschte uitwerksel te weeg; want eenige stonden later begon de krankzinnige zich een weinig te bewegen, en hare oogen herkregen meer leven.
- Moeder, - zegde de maegd, - moeder, voelt gy u thans beter?
| |
| |
De weduwe wierp een strakken blik op het meisken, bleef eenige oogenblikken sprakeloos, terwyl Dorothea hare oogen niet van haer afwendde; want het hert van het goede kind vervulde zich met schrik, zoo akelig was de blik dien de krankzinnige op haer richtte.
- Moeder! - herhaelde zy.
- Eh! wat! - morde eindelyk de weduwe.
- Gevoelt gy u thans beter, moeder? - vroeg de maegd.
- Waer is hy? hebt gy hem gevat? - hernam de krankzinnige met angstige nieuwsgierigheid.
- Wien, moeder, wien?
- Simon! myn zoon....
- Simon is niet hier geweest, moeder.
- Ha! ha! ha! gy hebt hem laten ontsnappen! - gilde de oude vrouw, - gy hebt hem laten ontsnappen....
- Neen, neen, moeder, gy bedriegt u, - antwoordde het meisje met zachte stemme en zoo geheimzinnig mogelyk, - gy bedriegt u, Simon is niet hier geweest, maer...
- Ik heb hem gezien, - viel de krankzinnige haer in de reden; - daer zoo even, in den brand!... hy heeft de vlucht genomen! hy is weg!...
- Ja, ja, moeder, kom; ik weet waer hy is, hy wacht u! wilt gy my vergezellen? kom, wy gaen hem vinden, - sprak de maegd fleemend.
| |
| |
En terwyl zy dit zegde, had zy de weduwe recht geholpen, die nu by het hooren dat zy haren zoon ging wederzien, eensklaps veel kalmer werd.
- Waer is hy? - vroeg zy zoodra zy recht op de voeten stond.
- Niet verre van hier, moeder, volg my, - zegde Dorothea; - welhaest zult gy hem omhelzen.
De krankzinnige deed wat de dochter van den blinden orgeldraeijer haer gebood. Deze leidde haer tot by de beek, waer zy de holten harer handen met water vulde en dit de oude vrouw te drinken gaf. Dit bracht een heilzaem uitwerksel te weeg op haer gestel; ook volgde zy nu weldra het goede kind zonder morren. Een kwaert uer later waren zy terug by den blinden orgeldraeijer, die nog altoos met Kees, naest zyn orgel, op den molenheuvel zat te wachten.
Daer de avond reeds was gevallen, zag Dorothea zich genoodzaekt aen het naby gelegen molenhuis aen te kloppen, om er den molenaer te verzoeken, den nacht in zyne schuer te mogen doorbrengen; iets wat hen niet werd geweigerd.
Toen zy in de schuer waren, haestte zich Dorothea haren vader en moeder Amelberga, die beide, zoowel als zy, sedert des morgends niets meer hadden genuttigd, eene snede brood voor te snyden. De oude vrouw sprak dien avond niet meer van haren zoon; maer toch scheen het eten haer niet te smaken, want weinige oogenblikken later
| |
| |
lag zy, met de snede brood in de hand, in een der hoeken van de schuer, op eenen bussel stroote slapen.
Bout en Dorothea sliepen zoo spoedig niet in; de afgeloopen dag had hun veel te veel stof tot onderhoud opgeleverd. Na dat zy echter een geruimen tyd met elkander over de wederwarigheden van den dag en wat zy den volgenden zouden beginnen, gepraet hadden, moesten zy er toch eindelyk toe besluiten zich ter ruste te begeven.
Wanneer zy den volgenden morgend ontwaekten, namen zy het ontbyt, dat uit de overgeschotene korst roggen brood van den vorigen avond bestond, waerna zy den molenaer voor zyne edelmoedigheid en medelyden, bedankten, Dorothea met de beleefdste en vriendelykste woorden die haer liefderyk hert haer insprak, en Bout met de kinderen van den molenaer op het aerdigste en vrolykste deuntje zyns orgels te onthalen. Dan verlieten zy het molenhuis om hun zwervenp leven voort te zetten.
Dat men echter niet denke, dat dit het eenigste ongeval was dat de krankzinnige aen Bout en Dorothea berokkende. Neen, dikwyls, somtyds dagen achtervolgens, ving zy het een of ander aen, dat de herten der arme zwervers met schrik en angst vervulde, en somtyds zelfs sproot dit voort uit de liefde die zy hen, en wel inzonderheid de dochter van den blinden orgeldraeijer, toedroeg. Want de oude vrouw beminde hen
| |
| |
waerlyk, de blinde als een broeder, en Dorothea was haer zoo lief alsof zy hare eigene dochter ware geweest.
Licht zal men begrypen, dat wy niet alle de zonderlinge dingen, welke de weduwe van Jakob Bambeke uitvoerde, tydens de weken en maenden dat zy met den orgeldraeijer en zyne dochter de steden en dorpen van Oost- en Westvlaenderen afliep, kunnen vertellen. Maer toch mogen wy niet vergeten eene daed aen te stippen, die zal kunnen doen beseffen hoe groot de liefde was, die Simons moeder het meisje toedroeg.
Omtrent zes weken na het hierboven verhaelde, hadden onze zwervende vrienden op eenen morgend een groot dorp verlaten, waer zy de kermis doorgebracht en er dan ook een nog al schoonen stuiver ingezameld hadden. Al pratende stapten zy voort; toen zy op eenen afstand van byna dry kwaert uers van het dorp verwyderd waren, keerde Dorothea zich om, om te zien of moeder Amelberga, die aen het gesprek geen deel nam, hen nog altoos volgde. Maer toen ontwaerde zy, dat de krankzinnige hen weêr had verlaten. Spoedig zegde zy het haren vader, hielp hem het orgel naest den grooten weg zetten en deed hem op het speeltuig plaets nemen.
- Kom, Kees! kom, volg my! - riep zy den hond toe, die op het hooren zyns naems de ooren opspitste, en zoohaest hy de maegd den blinde zag verlaten, vooruit den weg naer het dorp opliep.
Hoe angstig Dorothea rond zocht, zult gy gemakkelyk kunnen be- | |
| |
seffen; doch haer zoeken scheen vruchteloos. Toen zy echter het dorp naby, en wel aen eenen kruisweg, die de groote baen doorsneed, gekomen waren, hield Kees, de trouwe gezel der arme zwervers, plotselings stil. De hond spitste de ooren op en stak, terwyl hy den steert als eene pluim omhoog krulde, den kop snuivend vooruit, waerop hy aenstonds de groote baen verliet en den linker zyweg insloeg. Het meisje volgde hem zonder verwylen, daer zy reeds in meer dan éene omstandigheid geleerd had dat zy zich op hem betrouwen mocht en geen beteren gids hebben kon dan het trouwe beest, om het spoor der krankzinnige te ontdekken.
Het was eene boschachtige streek, overdekt met hooge boomen, en dicht bewassen met hazelnoten bosschen en eiken schaerhout, en het pad dat er door heen liep, was zoo kronkelend dat men geene vyf stappen van zich afkon zien. Nog geene vyftig schreden was Dorothea op het kronkelpad gevorderd, toen zy den hond op eens vergenoegd hoorde janken. Met verdubbelden tred liep zy verder; want zy begreep nu dat Kees moeder Amelberga had ontdekt, en werkelyk, toen zy nog een twintigtal schreden op het pad had afgelegd, ontwaerde zy eensklaps de krankzinnige, die zich aen den boord eener gracht had nedergezet en den kleinen hond, die haer vriendelyk jankend op het lyf sprong, nydig van zich afsloeg, terwyl zy iets met buitengewoone haest onder den voorschoot verborg. Een oogenblik later stond Dorothea naest de weggeloopene.
| |
| |
- Moeder Amelberga, wat hebt ge weêr aengevangen? - vroeg zy eenigzins streng; - gy hebt ons weêr verlaten!... Gy zyt stout, en buerman Bout is zeer kwaed op u! kom maer spoedig mede of...
- Ha! ha! ha! Dorothea, - lachte de oude vrouw; - wees niet boos, meisje; ik heb iets voor u, ho! iets zeer schoon!...
- En wat hebt gy moeder, laet zien? - vroeg het meisje verwonderd.
- Wat ik heb, eh! iets voor u! maer doe dit leelyke beest zich verwyderen, dan laet ik het u zien en geef het u ook...
Dorothea gebood den hond terug te keeren; het dier gehoorzaemde oogenblikkelyk. Nu richtte zich de krankzinnige langzaem op, opende den voorschoot en stak met de beide handen de dochter van den orgeldraeijer het voorwerp toe, dat zy er tot dan toe zorgvuldig had onder verborgen gehouden. Het was.... eene groote kinderpop.
- Daer, dat is voor u, myn hertje! - zegde de oude vrouw vriendelyk met het hoofd knikkende; - voor u, hoort gy?... Krygt moeder Amelberga nu een kus van haren schat?...
- Moeder! moeder! waer hebt gy die pop gehaeld? - vroeg Dorothea angstig.
Maer de krankzinnige antwoordde niet op die vraeg.
- Waer hebt gy die pop gehaeld? - herhaelde de maegd streng, - gy zyt stout geweest, moeder!... gy hebt haer gestolen!... de soldaten
| |
| |
zullen komen en u, ons allen binden en in een kot steken!... Kom, zeg my spoedig, waer hebt gy haer gehaeld?
Wat het goede kind ook vroeg en dreigde, moeder Amelberga wilde toch niet zeggen hoe zy aen de pop gekomen was. Dorothea verborg het zonderling geschenk onder haren voorschoot, nam de oude vrouw by de hand en stapte er mede terug naer den grooten weg. Toen zy daer aenkwamen, wilde zy niet met haer naer het dorp gaen, en hoe Dorothea bad en smeekte, de oude vrouw wilde haer toch niet volgen en de maegd zag zich gedwongen haer tot by haren vader te geleiden, waer zy by hare aenkomst zich haestte het zonderlinge voorval den blinden orgeldraeijer mede te deelen. Dan deed zy de krankzinnige naest hem op het speeltuig plaets nemen, en na zy haer streng verboden had de plaets te verlaten, alvorens zy terug kwam en den hond had bevolen op haer te letten, ging zy alleen naer het dorp, om er den eigenaer van het gestolen voorwerp op te zoeken.
Er was in het dorp slechts een kraem van kinderspeelgoed opgeslagen; gemakkelyk was het haer dus de eigenaerster der kinderpop te ontdekken en haer dezelve terug te geven. Sinds dien dag verdubbelde de maegd echter hare waekzaemheid, want zy gevoelde maer al te wel dat, zoo het gebeuren mocht dat de oude vrouw zich in het vervolg nog ergens aen diefstal plichtig maekte, zy er misschien niet altoos zoo goed zouden afkomen.
|
|
Auteursrechtvrij