|
| |
| |
| |
XIII.
Wy zullen den jongen vlaemschen matroos, die niemand anders was dan onze oude kennis, Simon Bambeke, niet naer de placers van den San-Joaquin vergezellen; maer terugkeeren naer het gehucht de Panne, waer wy zoo menige onzer vrienden hebben gelaten.
Het eerste huis dat wy by onze aenkomst bezoeken zullen, gy zult dit licht begrypen, is dit waer wy Bout Dillewyns en de weduwe van Jakob Bambeke aen de zorg van Dorothea hebben overgelaten.
De weduwe van Jakob Bambeke had spoedig haer ziekbed mogen verlaten, ofschoon zy daerom niet teenemael genezen was. De oude vrouw was, na eene hevige en brandende koorts, die verscheidene dagen had geduerd, - zonder dat zy in al dien tyd iets had mogen
| |
| |
nuttigen, dan een door den geneesheer voorgeschreven drank - van hare ziekte hersteld, of liever: haer hert was weêr gezond geworden zooals voorheen; maer met haer verstand was het gansch anders gelegen, want toen Simons moeder haer ziekbed verliet, was zy..... krankzinnig.
Bout Dillewyns, die zoo deerlyk verbrand was geworden, kon zoo spoedig zyn lydensbed niet verlaten. Twee volle maenden verliepen er vooraleer zyne wonden hem toelieten, met behulp van den arm zyner dochter, het kleine huisken rond te wandelen, en dan nog zag hy zich genoodzaekt op eenen stok te steunen. Doch toen gaf de geneesheer van Adinkerke de stellige verzekering, dat hy hopen mocht, binnen kort gansch hersteld te zyn. Wat de geneesheer had gezegd, was waerheid geworden: eene maend later kon de oude zeerob langs de velden en naer de duinen wandelen, zonder dat hy zynen steunstok langer noodig had; maer toch was het hem onmogelyk geworden den arm zyner dochter te missen, want de vrees van den geneesheer had zich insgelyks bewaerheid: - Bout Dillewyns was blind.
Licht valt het te beseffen, hoe schrikkelyk die twee slagen het hert van Dorothea hadden getroffen. In den beginne had zy geweend over het ongeluk dat haren vader en Simons moeder overgekomen was, en toen de bron harer tranen gansch was opgedroogd, had zy al wat in haer vermogen was, in het werk gesteld om hen te verzorgen, beter
| |
| |
dan eene zuster van liefde zulks zou kunnen doen, en zy had hen getroost zoo als eene dochter alleen daertoe in staet is. Gy hadt het voorwaer moeten zien, hoe zy gedurig van het bed haers vaders naer dit van Simons moeder snelde en beide verzorgde en vertroostte; wat al moeite zy zich gaf, hoeveel opofferingen liefde er in elke harer daden lag. Ho! zoo gy zulks haddet mogen beschouwen, gy zoudt van zalig genoegen uw hert by al dit lyden toch hebben voelen trillen en Dorothea, het goede visscherskind, met haer open herten liefhebbende ziel; zoudt gy eenen engel hebben gewaend en voor haer, uwe ziel van de zuiverste toegenegenheid hebben voelen ontvlammen.
Doch, waertoe hadden al die moeite en opoffering geholpen? Haer vader was thans blind en Simons moeder krankzinnig....
Omtrent het midden der maend february, bevonden zich alle onze kennissen in het benedenvertrek van het kleine huisken, dat vroeger door de weduwe van Jakob Bambeke en haer zoon werd bewoond. Vrouw Amelberga zal op eenen houten blok, eene soort van boomtronk, nevens een klein houtvuer dat in den heerd knapte en vlamde en waerheen zy de handen uitstrekte, als of zy er zich aen te verwarmen trachtte. Maer hoe of het hout knapte en kraekte, hoe of de vlam in den heerd kronkelde, toch scheen het dat zy zich niet goed verwarmen kon; want byna elk oogenblik bekroop eene koude huivering de oude
| |
| |
krankzinnige vrouw. Aen hare voeten lag de witte keeshond van Bout Dillewyns, die van tyd tot tyd den kop naer de weduwe van Jakob Bambeke uitstak, als of hy haer vriendelyk de handen en het aengezicht wilde likken; maer telkens dat hy zulks deed, stiet de krankzinnige hem eenigzins wrevelig en binnen 's monds morrend van zich af. Bout Dillewyns, de oude blinde zeerob, zat in eenen hoek der kleine kamer, op zynen stroozak, met de ellebogen op de kniën en het hoofd in de handen. Men zou waerlyk gezegd hebben, dat de oude blinde man iets voor zyne voeten te zoeken trachtte, zoo roerloos zat hy daer, met het hoofd naer den grond gebogen. Dorothea stond nevens hem en beschouwde hem met oogen, waerin tevens liefde en medelyden te lezen lagen.
Reeds waren er eenige oogenblikken heengevloden, sedert dat zy daer beweegloos haren vader stond gade te slaen, en tot dan toe was zy sprakeloos gebleven, als of zy vreesde den ouden blinden in zyne gedachten te stooren; doch eindelyk besloot zy het stilzwygen te verbreken.
- Vader, - sprak zy, - het wordt tyd dat wy gaen; denkt gy het niet?
- Waerheen, Dorothea? - vroeg Bout Dillewyns, die, eensklaps door de stem zyner dochter in zyne overdenkingen gestoord, het hoofd naer haer verhief als of hy haer zien kon; - waerheen, kind?
| |
| |
- Naer Adinkerke, vader, - antwoordde de maegd met zoete stem; - gy weet dat mynheer de burgemeester ons op het wethuis ontboden heeft.
- Ja, ja, ik herinner het my, - hernam de blinde; - maer waerom toch? weet gy het, Dorothea? En tegen welk uer?
- Waerom? zie dat heeft men my niet gezegd; maer de veldwachter, Koben Darings, die het bevel van wege mynheer den burgemeester heeft gebracht, zegde dat men ons tegen een uer verwachtten zou en gy weet het, de burgemeester en alle de lieden van het dorp zyn zoo goed voor ons dat wy moeten zorgen in tyd op het wethuis aen te komen; wy mogen hen niet laten wachten.
- Gy hebt gelyk, - hernam de grysaerd met vaste stem, terwyl hy zich oprichtte; - ja, ja, gy zegt wel; wy mogen hen niet laten wachten.
Het meisken liep spoedig naer den heerd, vatte den mispelaren stok, die in een der nevenhoeken stond, waerna zy er mede terug tot haren vader keerde en hem dien in de handen stak.
- Waer is buervrouw Amelberga? Gaet zy niet mede? - vroeg de blinde, terwyl hy de hand tusschen het lederen snoer stak, dat aen het boveneind van den stok gehecht was.
- Eh! wat! wie roept my daer? - vroeg Simons moeder met schorre stem, eensklaps rechtspringend.
| |
| |
- Wy gaen naer het wethuis, buervrouw, - antwoordde Bout Dillewyns op zachten toon; - gy moogt hier niet alleen blyven.
- Wethuis! - morde de krankzinnige wrevelig; - wat schort my dit? gy kunt gaen waer het u goeddunkt; doch ik ga niet mede. Myne plaets is hier! Heden komt Simon, myn schat, terug. Ik wil op hem wachten.
Dorothea, die reeds haren vader den arm had aengeboden, liet op het hooren dier woorden eensklaps den ouden blinde alleen staen en snelde naer den heerd, waer de weduwe van Jakob Bambeke zich terug op haren houtblok had nedergezet. Het meisken strengelde haren arm rond den hals der oude vrouw, en op vriendelyk fleemenden toon fluisterde zy haer in het oor:
- Moeder Amelberga!
- Ha! Dorothea, zyt gy het? - vroeg de moeder van Simon, de maegd met vragenden blik beschouwende.
- Ja, ja, moeder, ik ben het... uwe dochter... gaet gy niet mede wandelen?
- Neen, neen, ik mag van hier niet weg!... ik moet hier blyven!...
- Hy zal heden nog niet komen, moeder.
- Hoe! wie heeft u gezegd dat ik iemand wacht? - vroeg de krankzinnige.
- Verwacht gy dan Simon niet, moeder?
| |
| |
- Ja, ja, maer wie...
- Kom, gy zelve, daer zoo even!... maer heden zal hy niet komen.
- Is hy in den brand omgekomen? - vroeg de oude vrouw, Dorothea by den arm grypende; - toe, toe, zeg het my, indien gy het weet; gy moet het my niet verbergen... ik ben zyne moeder... maer...
- Neen, neen, Simon leeft, ust!... - sprak het meisje met stille, nauw hoorbare stemme, terwyl zy den wysvinger der rechterhand tegen den mond legde, alsof zy iets geheimzinnigs te zeggen had; - ust!... kom maer mede, op weg zal ik u alles vertellen.
Die woorden brachten het gewenschte uitwerksel te weeg; want nu greep de oude vrouw, zonder langer te dralen, den arm dien het meisje haer aenbood, en het scheen thans zelfs dat het de weduwe was die het meeste haest had om het huis te verlaten. Dorothea stapte met haer tot by haren blinden vader, dien zy spoedig by de hand greep en allen verlieten thans de wooning, De keeshond, met zyne lange gladde hagelwitte vacht, volgde hen op de hielen.
Toen zy het wethuis naby kwamen, bemerkte Dorothea aen de deur den veldwachter Koben Darings, die daer zeker, zoo als zy het haren vader zegde, op hen wachtte.
Het beklagensweerdig dry tal verhaestte daerom ook zyne stappen
| |
| |
en toen zy den veldwachter genaderd waren, zag de maegd dat zy zich in hare gissing niet had bedrogen; want Koben Darings verzocht hen, hem binnen de raedszael te volgen; iets waerin Bout, Dorothea en de krankzinnige hem stilzwygend gehoorzaemden. Kees keek hen aen de deur jankend achterna en zoodra hy hen niet meer bemerkte, legde hy zich op den grond, strekte de voorpooten zoo lang mogelyk uit, terwyl hy er zynen kop op te rusten legde.
Wanneer Dorothea met haren vader en de weduwe van Jakob Bambeke de raedszael binnen traden, zaten de burgemeester en de raedsleden van Adinkerke achter eene langwerpige tafel, die met een groen tapyt overdekt was. Vele der aenzienlykste inwooners des dorps hadden de uitnoodiging des burgemeesters beantwoord en waren in de zael aenwezig. Sommigen zaten op stoelen en banken, terwyl het meestendeel achter de zitplaetsen stonden, waer zy, in afwachting dat men hen het doel der zitting zou bekend maken, met elkander aen het praten waren. Recht vóor de tafel stond eene groote houten kist, dezelfde die de vreemde voerman had aengebracht, den dag die op den schrikkelyken nacht was gevolgd, waerop een gedeelte van het gehucht de Panne de prooi der vlammen was geworden. De veldwachter Koben Darings stapte by zyne intrede, met den rieten wandelstok in de rechter hand en met de linker aen het gevest zyns sabels, tot in het diepe der zael, waer hy zich achter den zetel des burgemees- | |
| |
ters plaetste, terwyl Dorothea, een weinig bedeesd by het zicht dier menigte volks, met haren vader en Simons moeder by de deur stil hield. De burgemeester verzocht hen echter vriendelyk te willen nader treden en plaets te nemen op de stoelen die, men hen vóor de tafel had voorbehouden. Zoodra zy de plaets die hun aengewezen werd, hadden ingenomen, richtte de burgemeester zich op, klingelde eens met de kleine tafelbel die vóor hem stond, kuchte dry of vier mael droog en plechtig, waerna hy aldus zyne rede aenving:
- Gy allen, myne goede vrienden, inwooners van Adinkerke en de Panne, zult u, denk ik, nog wel den schrikkelyken novembernacht herinneren, waerop een gedeelte van de Panne door de vlammen werd verslonden; alsook den daerop volgenden dag, wanneer er tegen den middag een vreemde voerman met eenen wagen waerop eene houten kist lag, in de Panne aenkwam. De voerman zegde dat hy uit Brugge kwam en de kist aen mynheer Raphaël Monk moest bestellen. Nu, gy weet dat dit niet mogelyk was, want mynheer Raphaël Monk was toen reeds uit het gehucht verdwenen, en niemand onzer, ten minste by myne wete, heeft hem sedert dien rampzaligen nacht terug gezien. De voerman weigerde de kist mede naer Brugge te voeren; daerom deed ik ze hem hier, op het wethuis der gemeente, nederzetten, waer zy thans, zoo als gy er u van overtuigen kunt, nog staet. Nu heb ik gedacht, dat de kist daer toch niet altoos kan blyven staen
| |
| |
en het tyd wordt dat wy haer openen; want, wie weet, misschien bevat zy papieren, die ons op het spoor van Raphaël Monk zullen brengen, of ons ten minste zyne betrekkingen zullen doen kennen.
Alle de aenwezigen hadden aendachtig geluisterd naer de redevoering des burgemeesters, en waren het eens om zyn gedacht goed te keuren; dit was gemakkelyk te zien aen het herhaelde hoofdknikken, waermede zy het voorstel begroetten. De burgemeester wilde echter niet overgaen tot het openen der kist, vooraleer hy zyne onderhoorigen nog over een ander punt, dat daer mede in betrekking stond, had geraedpleegd; want na dat hy nog eenige keeren plechtig gekucht had, hernam hy:
- Goed, vrienden, best; ik bedank u om dat gy stilzwygend goedkeurt, wat ik u voorstelde. Maer thans nog iets: zoo de kist nu geene papieren bevat, maer iets anders, by voorbeeld, zaken van weerde? Hoe zullen wy er dan over beschikken? Dat is het moeijelykste van de zaek.
De burgemeester had zich niet bedrogen. Ja, dit was wel, zoo als hy het zegde, het moeijelykste van de zaek; want alle de boeren en visschers bezagen elkander, zonder dat een hunner recht wist wat te zullen antwoorden. Doch de eerste wethouder van Adinkerke was niet voornemens hen lang in die verlegenheid te laten. Hy had een voorstel gereed, dat hy hun wilde blootleggen en waervoor hy hunne
| |
| |
goedkeuring zocht te winnen; ook liet hy er byna onmiddelyk op volgen:
- Wie was de schuld van den brand, die in het gehucht de Panne zooveel wooningen tot den grond vernielde? Niemand weet dit; maer toch denkt ieder, en ik geloof met recht, dat wy dit ongeluk aen de onvoorzichtigheid van Raphaël Monk, die met zyne lange meerschuimen pyp te bed ging, hebben toe te schryven. Vele familiën hebben door die ramp schrikkelyk geleden; doch, niemand voorzeker zoo zeer als de oude Bout Dillewyns, die het aen zyne menschlievendheid te danken heeft dat hy thans blind is, en ook nog iemand die, ofschoon ik haer thans niet noemen zal, ieder kent en door de gemeente zal moeten worden aengetrokken en verzorgd.
De aenwezigen knikten allen toestemmend, ten teeken dat zy zeer goed begrepen wie of de burgemeester bedoelde, en velen hunner bezagen medelydend de krankzinnige weduwe van Jakob Bambeke.
- Gy allen, lieden dezer gemeente, die hier op het wethuis vergaderd zyt, gy weet het, meest alle die ongelukkige menschen kunnen zich nog door den arbeid den kost verschaffen; maer Bout Dillewyns, de arme blinde zeerob, die hier in uw midden zit, wat zal hy aenvangen? Hoe zal hy voor zich en voor zyne dochter den kost kunnen winnen?
Niemand sprak een woord; maer allen voelden medelyden in het hert voor den gryzen visscher, die daer in hun midden zat. Zoo nu
| |
| |
de woorden des burgemeesters zulken indruk maekten op de gemoederen van vreemden, dan ook zult gy licht beseffen kunnen, hoe zy Bout en Dorothea moesten treffen.
- De arme blinde zeerob, hoe zal hy voor zich en voor zyne dochter den kost kunnen winnen? - had de burgemeester gezegd en Dorothea had die woorden met stille nauw hoorbare stemme herhaeld; doch niet stil genoeg, of haer vader had haer gezucht verstaen en daerop, byna gelyktydig, zyn blind hoofd tot haer gewend. Dit was te veel voor het teeder hert der moedige maegd! Zy strengelde haren rechter arm rond den hals haers vaders, alsof zy zeggen wilde: - Ik zal hem beschermen! - Ofschoon de grysaerd de uitdrukking van haer gelaet niet kon zien, toch begreep hy wat zy zeggen wilde, en dit deed hem zoo goed aen het hert, dat hy zyn kind met drift aen de borst sloot, terwyl hy zich niet bedwingen kon in een luid snikken los te barsten. Dorothea had zich moedig gehouden; maer toen zy haren ouden blinden vader weenen zag, dan kon zy toch de gewaerwordingen harer ziel niet langer meer opgesloten houden, en het goede kind borst, even als de grysaerd, in een luid snikken los.
Zoodra de burgemeester dit bemerkte, dacht hy dat het hoog tyd werd zyne redevoering te sluiten, daerom vroeg hy:
- Welnu, vrienden, indien de kist zaken van weerde inhoudt, wie behooren zy van rechtswege toe? Zegt het allen, kinderen, is het niet onzen vriend, Bout Dillewyns?
| |
| |
- Ja! ja! leve de burgemeester!... ja! ja!... hoerah!... - riepen nu alle de aenwezigen verward dooreen, terwyl de boeren hunne hoeden en ottervellen petten en de visschers hunne blauwe en roode wollen mutsen in de hoogte zwaeiden, en menigeen zich eene deelnemende traen over de kaken voelde rollen.
- Kan ons iemand zeggen dat hy Raphaël Monk ergens heeft gezien na den brand? - vroeg de burgemeester op plechtigen toon, na hy nog eens met de bel had geklingeld.
Niemand beantwoordde die vraeg, en de eerste wethouder der gemeente vatte eenen houten hamer en een breekyzer van de tafel, dat hy den veldwachter in de handen stak, terwyl hy zegde:
- Koben Darings, ga en open de kist.
De veldwachter stapte op dit bevel, met den hamer in de eene en het breekyzer in de andere hand, tot de kist. Dit was een plechtig oogenblik, want alle de aenwezigen traden nu insgelyks eenige stappen nader en staken, den adem inhoudend, de hoofden vooruit, om te zien wat de kist zou bevatten. Er heerschte eene diepe stilte in de raedzael der gemeente. Boeren en visschers, allen stonden stilzwygend met gespannen aendacht te wachten. Koben Darings stak het breekyzer tusschen eene der voegen van het deksel, de aenwezigen schoven nog een stap dichter, de arm des veldwachters verhief zich in de hoogte en de hamer viel op het breekyzer.... nog eens verhief
| |
| |
hy den hamer, die ten tweede male op het breekyzer terug viel... nog eens, en het deksel sprong van de kist. Hoe groot was de teleurstelling der vergadering! de kist bevatte... een draeiorgel!
Dorothea, haer vader en de weduwe van Jakob Bambeke waren de eenige aenwezigen die hunne plaetsen niet hadden verlaten; de eenigen die byna onbewust waren van wat er rond hen omging. Doch niet zoohaest was het deksel van de kist gevlogen, of reeds wisten zy door de verwonderde uitroepingen der vergadering, wat zy bevatte. De maegd maekte zich los uit de omarmingen haers vaders, richtte zich werktuigelyk op, en met eene stem die van weemoed en verwondering getuigde, morde zy half luid:
- Een draeiorgel!... God!... hy heeft woord gehouden!... hy beloofde het my den avond vóor den noodlottigen nacht!... - En droevig met het hoofd schuddend, voegde zy er nauw hoorbaer by: - God vergeve hem zyne onvoorzichtige daed!
De burgemeester wist thans niet wat beginnen. Hy had gedacht dat hy den ouden blinden man iets zou kunnen aenbieden; iets dat eenige weerde bezat, om hem daerdoor zyne smert een weinig te verzoeten. Thans dat hy zich in de hoop bedrogen vond, stond hy byna als verpletterd met het hoofd op de borst. Doch Dorothea hielp hem spoedig uit die vergelegenheid. Moedig, zoo als zy het altyd was, stapte zy vooruit door de menigte, wees met den vinger op de vóor haer staende kist, en zegde met vaste stem:
| |
| |
- Dit orgel hoort my toe... het is myn eigendom... Raphaël Monk schonk het myden avond vóor den brand... ik dacht... Nu, nu, om het even... ik aenveerd zyn geschenk!...
- Maer, Dorothea, wat wilt gy er mede beginnen? - vroeg de burgemeester met eene stem die genoegzaem getuigde dat hem de tranen in de oogen stonden.
- In onzen toestand, is dit orgel ons een schat, mynheer, - antwoordde de maegd; - het zal ons brood geven, het bevrydt ons van den bedelzak!
- Neen, neen, - hernam de wethouder, - dit zal niet zyn, gy zult hier blyven; wy zullen voor u beide zorgen. Hier ook zult gy niet moeten bedelen.
- Ik dank u, mynheer, - zegde de maegd, - ik dank u; maer zoo lang ik werken kan, wil ik het brood der aelmoes niet eten; dit hoort alleen de oude en gebrekkelyke lieden toe. - Daerop stapte zy tot by haren vader, die niet goed wist wat er rondom hem gebeurde, greep hem by de hand, waerna zy hem vroeg: - Niet waer, vader, zoo lang wy arbeiden kunnen, zullen wy de hand om te bedelen niet uitsteken?
De oude man drukte de hand zyner dochter in de zyne, op eene wyze die genoegzaem zegde dat hy hare woorden verstond en goedkeurde. Toen hernam de maegd:
- Vader, denkt gy u sterk genoeg, om een draeiorgel te dragen?
| |
| |
- Ja, ja, - antwoordde de blinde haestig; maer na eene poos wachtens voegde hy er langzaem by: - Maer dit ook is bedelen!...
- Neen, vader, gy bedriegt u, - antwoordde het meisje met zachte stem; - een blinde orgeldraei er is geen bedelaer.
De blinde antwoordde niet; maer zichtbaer was het dat hy eenigzins met zyne dochter instemde.
- Welnu, vader, wat zegt gy? - hervatte het meisje.
- Kind, gy hebt gelyk, laet ons gaen, - antwoordde de grysaerd, en dan zich tot de vergadering keerende, vroeg hy: - Wie wil my het orgel helpen optillen?
Eenige der dichtst bystaende lieden sprongen vooruit; maer reeds had Dorothea het orgel vast. Een der visschers ontdeed zich van den lederen riem, die hem den middel omsloot, en maekte hem langs weêrzyden van het orgel vast. De grysaerd bukte zich; zyne dochter en de burgemeester tilden het draeiorgel omhoog, en laedden het den blinde op den rug. De maegd greep daerop haren vader by de hand, en stak de andere de weduwe van Jakob Bambeke toe.
- Waer henen gaet gy? - vroeg de burgemeester.
- Ik weet het niet, - antwoordde Dorothea, - recht voor ons... waer ons de Heer zal geleiden. Onze hoop berust op hem!... Wy hebben hier of nergens toch geene betrekkingen... Kom, moeder Amelberga! kom!
| |
| |
- Ik ga niet mede, - zegde de krankzinnige met vaste stem.
- En waerom niet?
- Ik moet hier wachten; myn zoon Simon zal komen, hy heeft het gezegd.
- God! gy hebt gelyk, - kreet de maegd; - gy zyt zyne moeder; gy denkt altoos aen hem! Ik was hem reeds vergeten.
Een oogenblik stond zy besluiteloos; doch spoedig boog zy het hoofd naer den burgemeester en stil fluisterde zy hem in het oor:
- Zoo Simon terugkeert, zeg hem, mynheer, dat wy toekomende jaer in het dorp zullen terugkomen, dat hy hier op ons wachte!
Daerop keerde zy zich op nieuw tot de krankzinnige, en met zoet fleemende stem sprak zy:
- Kom, moeder Amelberga, kom, wy gaen Simon te gemoet.
- Is hy op weg? - vroeg de oude vrouw met hel schitterende oogen.
- Ja, ja, - hernam Dorothea, - hy is op weg, laet ons gaen; zoo veel te eerder zullen wy hem zien.
De weduwe van Jakob Bambeke liet zich nu dit ten tweedemale niet meer vragen; haestig sprong zy vooruit, vatte de hand die het meisje haer aenbood, en scheen thans zooveel haest te hebben om het wethuis te verlaten, dat zy de maegd met de hand voorttrok. Dorothea verliet de raedszael; aen hare rechter hand geleidde zy haren blinden vader en aen hare linker de krankzinnige weduwe van Jakob Bambeke. Alle
| |
| |
de aenwezigen zagen hen droevig achterna, en menige hunner vaegde zich, by dit gezicht, een traen van deelnemend medelyden uit het oog.
Zoodra zy aen de deur van het gemeentehuis verschenen, richtte de trouwe Kees die daer op hen was blyven wachten, zich bly jankend op, sprong twee of drymael blaffend met de voorpooten tegen de beenen van zynen ouden meester, vervolgens hield hy een oogenblik stil en bleef hen eenen stond achterna kyken, waerna het trouwe beest de arme zwervers met gebogen kop volgde. Toen zy reeds eene goede wyle van het dorp waren verwyderd, en zy aen den boord eener gracht een weinig stil hielden om te rusten, zuchtte de oude visscher:
- Dorothea, kind, is dit nu het geluk dat die vreemdeling ons heeft aengebracht?
De maegd zweeg, bezag haren vader, en twee stille tranen rolden haer over de wangen.
|
|
Auteursrechtvrij