|
| |
| |
| |
VII.
Wanneer Dorothea de kleine haven van het gehucht de Panne in het oog kreeg, bemerkte zy reeds een twintigtal vrouwen en kinderen, die met den witten keeshond aen het strand vergaderd waren en met hunne voorschooten en zakdoeken de visschersgezellen die aen boord van haers vaders sloep waren, welke pylsnel naer de haven kwam afgestevend, het welkom toewuifden. Aenstonds zette zy het op een loopen, om by tyds, tegen dat de schuit zou aenlanden, zich by den groep der wachtenden te bevinden. Het blonde visscherskind bereikte juist de haven toen de twee eerste gezellen van de sloep aen land sprongen en het vaertuig met behulp van een eind touw aen eenen houten pael vastmaekten, waerna ook spoedig de overige gezellen aen land kwamen.
| |
| |
Dikwyls ben ik getuige geweest van waerlyk hertroerende tooneelen; doch nimmer zag ik iets dat van zooveel zalige vreugd getuigt, dan het tafereel dat een stranddorp oplevert, wanneer, na eenige weken afwezigheid, een knots of ventjager met alle zyne manschap behouden terugkeert. Ho! ik wilde dat gy het gezien hadt, hoe zy daer allen, mannen en vrouwen, vaders en kinderen, broeders en zusters, elkander omarmden, de hand drukten, kusten en nogmaels kusten en geluk wenschten! Hoe vergenoegd zy de zee, met tranen van zaligheid in de oogen, aenblikten, om dat zy hen allen die hun dierbaer waren als het licht der oogen, als het leven, had behouden! Gy hadt het moeten zien, hoe zy God voor die nieuwe weldaed uit het diepste huns herten dankten; dan had uw hert gewis van innig gevoel getrild, en gy zoudt gekend hebben wat het is zalig en gelukkig zyn en beminnen!...
God geve dat die arme lieden nog dikwyls hunne vaders, mannen en broeders mogen te gemoet snellen, aen het hert drukken en omhelzen! God geve dat nimmer een hunner, - iets wat toch maer al te dikwyls het geval is, - in de onverzaedbare zee zyn graf vinde!...
Toen Bout Dillewyns en zyne dochter elkander de hand gedrukt en omhelsd hadden, toen zy de liefde die zy voor elkander gevoelden, in elkanders hert hadden overgestort en de eerste aendoening van het wederzien, in de zaligste omhelzingen, hadden lucht gegeven, deelde de oude Bout nog eenige bevelen aen zyne gezellen rond,
| |
| |
waerna Dorothea hem eenigzins ongeduldig ter zyde trok. De oude zeerob bemerkte spoedig dat zyne dochter hem iets byzonders had toe te vertrouwen, want nimmer nog had zy by zyne aenkomst er zoo ongeduldig uitgezien; daerom haestte hy zich haer te vragen:
- Is er iets, kind? Hebt gy my iets toe te vertrouwen?
- Veel, zeer veel, vader, - antwoordde de maegd; - laet ons huiswaerts keeren.
Zonder tegenspreken volgde de goede oude, byna werktuigelyk, zyne dochter; doch verre van het strand verwyderden zy zich niet, want spoedig bleef Dorothea staen, en nu begon zy haren vader hare ontmoeting met den wonderlyken vreemden heer te verhalen.
- Zonderling! zeer zonderling! - zegde de oude visscher recht voor zich uitkykende, toen zy ophield; - ik weet niet wat er van te denken! Kom, kom, wy kunnen toch dien man niet by ons innemen.
- Ja, zoo dacht ik er in den eerste ook over, - antwoordde het meisje met zachte stem; - maer allengs gevoelde ik medelyden voor hem, want ik geloof dat hy niet wel by zyn verstand,... dat hy krankzinnig is...
- Des te erger! - viel heur vader haer in de reden.
- Ja, maer hy ziet er toch in het geheel niet kwaed uit.
- Maer wat geeft dit? Denk er eens op na, kind; ik ben byna altoos afwezig. Zoo zoudt gy steeds alleen zyn met dien vreemdeling,... ik wil zeggen met dien krankzinnige...
| |
| |
- Neen, neen, vader... ik heb een gedacht gevormd dat gy zult goedkeuren, ik ben er zeker van; luister liever: het geld dat Simon, by zyn vertrek, zyne moeder heeft gelaten, moet grootendeels zyn uitgegeven; welhaest zal zy genoodzaekt zyn te bedelen. Die vreemdeling, zoo wy hem innemen, zal ons voor onze zorg rykelyk betalen; wy mogen Simons moeder niet laten bedelen; wy moeten haer ook by ons innemen.
- Goed kind! - zuchtte de oude zeebonk, terwyl hy een blik van welgevallen op zyne dochter wierp.
- Niet waer, vader, het is gezegd, wy zullen Simons moeder by ons laten inwoonen?
- Ja, ja, Dorothea; onze buervrouw, de weduwe van Jakob Bambeke, kan komen zoohaest het haer goeddunkt! - zegde de grysaerd, toestemmend met het hoofd knikkende.
- Dank, vader, dank! - zuchtte de maegd verheugd, terwyl zy den arm haers vaders vastgreep, - ho! ik ben er zeker van, die vreemde heer zal ons geluk aenbrengen!
Bout Dillewyns drukte daerop zyne lippen tegen het voorhoofd zyner dochter; als wilde hy haer daerdoor te kennen geven dat haer liefderyk medelydend hert zyn geluk uitmaekte, waerna hy zich gereed maekte om verder te stappen. Doch op eens maekte Dorothea haren vader opmerkzaem, dat de vreemdeling zich in de nabyheid bevond.
| |
| |
- Zie, zie! - riep zy, - ik dacht dat hy langs de velden was gaen wandelen, zooals hy het zegde. Hy heeft toch wel den weg genomen die naer Adinkerke geleidt, en thans staet hy hier aen het strand zyne lange meerschuimen pyp te rooken.
En inderdaed, de zonderlinge man stond daer op de duinen, in eene houding die zeker allen die hem zagen, nog meer dan zonderling toescheen. Eene lange wyl had hy met de armen op de borst gekruisd naer den grooten plas staen turen; dan nam hy eensklaps de pyp met de linker hand uit den mond, stak de rechter vooruit en klaerblykelyk was het zichtbaer dat hy eene redevoering aen het houden was. Tegen wien? Niemand bevond zich in de nabyheid en wellicht sprak hy tot de zee.
Zoohaest Bout Dillewyns de zonderlinge handelwyze van den vreemdeling gewaer werd, begon hy op eene afkeurende wyze met het hoofd te schudden, terwyl hy halfluid morde:
- Neen, neen, ik heb niet welgedaen... het is een krankzinnige... hy zal ons in plaets van geluk ongeluk bybrengen... een voorgevoel... myn hert zegt het my... - Dan vervolgde hy op eens luider en met vaste stem:
- Dorothea, ik zal dien vreemdeling niet in huis nemen!..
- En waerom niet, vader? gy hebt het nogthans beloofd? - vroeg het meisje met smeekende stem.
| |
| |
- Die man... zie! ik weet niet... maer...
- Wat, vader, wat? - viel de maegd den onverschrokken zeerob haestig in de rede.
- Kind, ik vrees een ongeluk... waervan die krankzinnige de schuld zal worden.
- Ach! vader, - smeekte het meisje, - hoe toch kunt gy zulks denken? die man is goed en beleefd. Zie, het eerst dat hy ons aenbrengt, is reeds iets dat ons in staet stelt den wensch onzes herten te voldoen: Simons moeder zal by ons komen inwoonen!
- Nu, dat kan zy thans ook, - zegde Bout koel weg; - daerby, zoo ik altoos te huis ware, zou ik er niets tegen hebben, dien krankzinnige by ons in te nemen, maer ik ben byna steeds afwezig en wie weet? men kan zulke menschen niet betrouwen... neen, neen, ik wil niet...
- Hola! Dorothea! goed kind! - klonk byna op hetzelfde oogenblik eene stem den ouden zeebonk en zyne dochter in de ooren; - hebt gy hem reeds gesproken! ja, ja, niet waer? kom, laet ons huiswaerts gaen! Ik heb honger; want de lucht der duinen teert, en ik heb myn reiszak te huis gelaten.
Terwyl Bout en zyne dochter aen het redetwisten waren of zy al of niet den vreemdeling de herbergzaemheid zouden verleenen, was deze naer hen komen afgestapt, en daer stond hy nu, op eenige schreden afstand.
| |
| |
- Goedendag, mynheer, - begroette hem Bout, terwyl hy eens even aen zyne blauwe wollen muts trok.
- Goeden dag, mynheer, - zegde de vreemdeling den hoed van het hoofd lichtende.
- Mag ik weten wie gy zyt? - vroeg de oude zeebonk.
- Myn naem is Raphaël Monk; ik ben schilder, dichter en muzikant. Ik ben ziek en kom de baden nemen.
Daerop plaetste hy zich te midden van Bout en zyne dochter, stak zyn rechter arm tusschen den linker van den ouden zeebonk, greep met de linker hand de rechter des meisjes en stapte zoo voort in de richting der wooning van Bout Dillewyns, met wien hy zich spoedig zoo gemeen maekte dat hy hem onderweg reeds allerhande dingen vertelde. Zoo sprak hy hem over den aert zyner ziekte, de eigenschap der zeebaden, de muziek, de schilder- en dichtkunst en wat weet ik nog meer. Zoo bereikten Bout, Dorothea en Raphaël Monk het huisken in de enge steeg van het gehucht de Panne.
Dorothea dacht: - Hy brengt ons geluk!
Bout morde: - Myn hert voorspelt my een ongeluk.
Geluk of ongeluk! Wat zal die vreemdeling hun brengen?
Welhaest zullen wy zulks zien.
|
|
Auteursrechtvrij