|
| |
| |
| |
IV.
Het was een schoone opkomende morgend, een dier morgenden die zich aenkondigen als de voorbode van eenen der heerlykste dagen die men droomen kan, en zoo als men er slechts weinige in onze nevelachtige landstreek aentreft. Nog nauw was het merkbaer aen den verren gezichteinder dat de zon haren gewoonen dagelykschen loop had hernomen, maer de lucht was zoo helder en zoo purperachtig blauw, dat de weinige dorpelingen en visschers die zich op dit vroegtydig uer onder de open lucht bevonden, het allen eens waren dat er een heerlyke dag moest volgen. Op den grooten weg, die van de Panne naer Oost-Duinkerke geleidt, stapten een viertal persoonen voort. Zy waren verdeeld in twee koppelen en aen hunnen redelyk
| |
| |
lichten tred was het duidelyk zichtbaer, dat zy eene nog al verre reis hadden af te leggen.
Het eerste dier twee koppelen bestond uit een jongen flinken gezel, met eenen rooden baeijen hemdrok en eene breede witte lynwaden broek om het lyf. Hy was blootshoofds en hield in de linker hand eenen dikken eiken stok, dien hy op den schouder liet rusten en aen welks uiteinde een klein pak was vastgehecht, dat, zoo het scheen, eenige kleedingstukken moest bevatten. Boven erop lag zyn hoofddeksel, een aerdig stoohoedje, zoo hupsch als misschien een visschersgezel in gansch Zee-Vlaenderen er een bezat en dat hem voorzeker straks tegen de brandende stralen der zon niet van onpas zou komen. Naest de zyde des jongelings stapte eene maegd, blond en lief als een engel, een visscherskind, wier ongekunststeld tooisel bestond uit het eenvoudig gewaed der streek en in wier zuiverblauwe oogen men toch niet lang hoefde te blikken, om te durven zweeren dat zy een hert moest bezitten zoo liefdevol als dit eens engels, eene ziel zoo rein als vlekkeloos.
De jonge man, op wiens gelaet de uitdrukking van innige tevredenheid te lezen stond, was onze goede kennis Simon Bambeke, en zyne gezellin was niemand anders dan Dorothea. De dochter van den ouden Bout zag er nogthans in verre na niet zoo tevreden uit als haer vriend; op haer gelaet lag veeleer eene tint van droefgeestig- | |
| |
heid gespreid, en terwyl Simon met opgeheven hoofd en van tyd tot tyd een zoet referein neuriend voortstapte, ging zy sprakeloos en met het hoofd ten gronde gebogen, naest zyne zyde, en wel duidelyk was het zichtbaer dat het goede kind aen iets dacht dat haren geest verontrustte. Nu, dit kon wel zyn; want de morgendwandeling die zy met haren hertsvriend had ondernomen, zou de laetste zyn, die zy misschien in langen tyd te saêm zouden doen: het was een uitgeleide dat zy Simon deed, een uitgeleide naer Oostende, waer de moedige visschersgezel nog dien zelfden dag moest inschepen, om zyne tweejarige reis naer de Stille-zee te beginnen.
De twee andere persoonen, die Simon mede uitgeleide deden en op eenige schreden afstands volgden, waren niemand anders dan de weduwe van Jakob Bambeke, Simons moeder, en den ouden goedhertigen Bout Dillewyns. Dat de eerste niet verheugd was om het vertrek haers zoons valt licht te raden, en dat de oude zeebonk insgelyks liever zou hebben gehad dat Simon de Panne niet had moeten verlaten, zal elkeen gemakkelyk beseffen. Nu zult gy ook begrypen dat de weduwe van Jakob Bambeke er byna zoo droefgeestig uitzag als de dochter van Bout Dillewyns; doch de oude visscher, aen wiens arm zy voortstapte, en die wel een der opgeruimdste gezellen was uit het gansche Veurne-Ambacht, deed dan ook zyn uiterste best om de zwaermoedigheid die haer had aengetast, te verdryven.
| |
| |
- Ta, ta, ta! buervrouw Amelberga, - sprak hy glimlachend, terwyl hy met het hoofd schudde, en van tyd tot tyd te midden der baen stil hield; - Simon is jong en moedig. Twee jaren afwezigheid zullen hem veel doen leeren, en wanneer hy terug keert, zal hy ryk aen kennis en ondervinding zyn. Hy zal land gezien en menschen waergenomen hebben; het zal een gansch andere jongen zyn dan thans, dit verzeker ik u.
- Ja, ja, - morde de weduwe van Jakob Bambeke, - gy spreekt er over even als of twee jaer slechts een dag waren; als of ik buiten hem, ter wereld, nog iemand anders bezat!
- Kom, kom, buervrouw, - antwoordde de visscher; - gy zegt daer iets waeraen gy vooraf niet hadt gedacht; of rekent gy Bout Dillewyns en Dorothea voor uwe vrienden niet?
- Och, Bout! - hernam de oude vrouw, - ik weet wel dat gy en Dorothea my bemint; maer zie, gy begrypt toch wel... nu, nu, ik hoef het u niet te zeggen, hoe Simon my en ik hem bemin! Simon is immers toch myn zoon, myn eenig kind, en ik, ben ik zyne moeder niet?
- Juist! daer heb ik u! - zegde Bout; - hy is uw eenig kind en gy zyt zyne moeder; maer toch, zeg my eens, als het u belieft, voor wie is het dat de goede jongen de Panne en zyne vrienden verlaet? Is dit niet voor zyne moeder? Is het niet omdat hy haer onuitsprekelyk bemint?
| |
| |
- Ik weet het, Bout, ik weet het, - antwoordde vrouw Amelberga, en het is misschien juist daerom dat ik hem by my zou willen behouden.
- Maer begryp eens, buervrouw: gy hadt broodgebrek en thans bezit gy, dank zyner moedige opoffering, eene som van vyf honderd franks en wanneer hy terug keert, brengt hy u nog zooveel mede.
- Och! wat hoeft gy het my toch te zeggen? weet ik het niet? Ha! Bout, denkt gy dat geld, al lydt men dan ook armoede, liefde kan vergelden? Zie, sedert eergisteren avond ben ik meer dan twintigmael op het punt geweest met het geld naer Oostende te snellen, om het den kapitein aen wien Simon zich heeft verhuerd, terug te geven; om hem op de kniën te smeeken my mynen zoon, myn eenigen schat, niet te ontnemen; maer Simon zegde my telkens dat myne moeite, myne smeekingen te vergeefs zouden zyn; dat men myne tranen en myn bidden niet zou hebben verhoord, en ik heb my door hem laten gezeggen; ik heb.... Ha! waerom heb ik het niet beproefd? waerom heb ik naer hem geluisterd?....
Bout Dillewyns was wel een ruwe zeebonk, die menigmael onbeschroomd en met levensgevaer op den grooten plas tegen de dood had geworsteld; maer toch was hy niet zoo verhard dat hy koel en onbewogen zou hebben kunnen blyven by het zien der diepe droefheid zyner buervrouw; want de weduwe van Jakob Bambeke had by het
| |
| |
uitspreken der laetste woorden zynen arm losgelaten en stond daer nu te midden der groote baen luidop te snikken.
- Kom, kom, buervrouw, - zegde Bout, terwyl hy het hoofd afwendde en zich met den rug der hand over de oogen wreef; - gy weet wel dat men op schip, niets met het geld doen kan het en dat het uw zoon is dien men er verwacht. Nu, dit is zoo en niet anders; wat wilt gy er aen doen? Ik weet het, zeker is het niet verheugend en beter ware het zoo Simon in de Panne werk hadde kunnen vinden; maer God heeft het zoo gewild, en tranen kunnen dit toch niet veranderen.
- Gy hebt gelyk, Bout, ik ontken het niet, - sprak vrouw Bambeke, terwyl zy met den wit en rood gestreepten voorschoot hare wangen droog veegde; - ik weet het, ook beklaeg ik my niet; maer toch doet het goed, onnoemelyk goed, wanneer men wat er op het herte weegt, in het herte eens vriends kan overstorten.
- Ik weet het, buervrouw, ik weet het, - spoedde zich Bout te antwoorden, - en meermalen heb ik zulks ondervonden. Er is niets beter, dan wanneer men lydt de oorzaek zyns lydens aen een vriendenhert te kunnen toevertrouwen.
De oude slimme zeerob gevoelde thans dat hy best doen zou aen het gesprek eene andere wending te geven; daerom ook liet hy zyne buervrouw den tyd niet om zyn gezegde te beantwoorden. Hy had bemerkt dat, terwyl hy en de weduwe Bambeke, uit oorzaek huns
| |
| |
gespreks, slechts langzaem op de baen voorderden en zelfs van tyd tot tyd stilhielden, Simon en Dorothea altoos zonder ophouden voortstapten, en by het uitspreken zyner laetste woorden, had hy het hoofd opgericht en zoo verre hy zien kon, ontwaerde hy niemand op de gansche baen.
- Wy zullen heel wat te loopen hebben, buervrouw, - zegde hy; - de kinderen verliezen geen tyd; zy zyn ons reeds een goed eind wegs vooruit, dunkt my.
- Ja, ja, zy moeten reeds verre zyn, - antwoordde de oude vrouw, - maer dit is niets; thans dat my het pak van het hert is, zullen wy hen spoedig inhalen.
En daerop stapten Bout Dillewyns en zyne buervrouw thans veel opgeruimder en met verdubbelden tred voort, om hunne twee kinderen, die zy gansch uit het zicht hadden verloren, in te halen.
Waer bevonden zich Simon en Dorothea?
Terwyl de weduwe van Jakob Bambeke zich in bittere klachten uitliet over het vertrek haers zoons, en Bout Dillewyns haer zoo goed mogelyk trachtte gerust te stellen, hadden Simon en Dorothea, altyd sprakeloos naest elkander stappend, hunnen weg vervoorderd. Wel begon de jonge visscher, van tyd tot tyd, het een of ander lied te neuriën, om aldus zyne gezellinne tot meerder opgeruimdheid over te halen; doch wat hy ook deed was vruchteloos, want de dochter van
| |
| |
den ouden Bout bleef steeds even moedeloos. Dit duerde zoo lang tot dat eindelyk dit stilzwygen Simon begon te vervelen. Toen zy reeds een goed eind wegs hadden afgelegd en Simon niets meer van het gerucht der stappen van Bout en zyne moeder vernam, keerde hy zich eensklaps om, terwyl hy te midden der baen staen bleef, om te zien of zy hadden opgehouden hen te volgen; en inderdaed, in wat richting hy ook het oog liet dwalen, nergens ontdekte hy zyne moeder noch den ouden Bout. Zulks kwam hem zonderling voor.
- Zou moeder reeds vermoeid zyn? - dacht hy; - zou zy zich wellicht, naest de groote baen, op het gras hebben nedergezet, om een weinig te rusten? Wel mogelyk!
De goede jongen keerde zich dan ook dadelyk tot zyne geliefde, kuchte dry of viermael droog weg, even als iemand die niet goed wist wat beginnen, greep daerop het meisje by den arm, waerna hy zegde:
- Dorothea, beste vriendinne, myne moeder... uw vader... ik zie hen niet meer. Willen wy ons een oogenblik nederzetten aen den boord der gracht? Wellicht hebben wy wat te spoedig geloopen. Ik geloof dat wy goed zullen doen, zoo wy hen den tyd laten ons in te halen.
- Zoo als het u goed dunkt, Simon, - antwoordde de maegd.
Beiden zetteden zich daerop neder op den boord der gracht, die de baen van de naestliggende velden scheidde. Eenige oogenblikken
| |
| |
zaten zy reeds naest elkander en nog duerde de zelfde sprakeloosheid voort. Dit scheen Simon, die op een vertrouwelyk gesprek met zyne geliefde had gehoopt, niet goed te bevallen; want eenige malen schudde hy verdrietig met het hoofd, iets wat blykbaer zyne ontevredenheid te kennen gaf; doch Dorothea, die recht voor zich uit bleef zien, scheen niets van zyn hoofdschudden noch ontevredenheid te bemerken. Toen ving de jonge visscher op nieuw aen met eenige malen te kuchen, waerna hy eene der handen zyner geliefde in de zyne vatte; dan lispelde hy nauw hoorbaer:
- Dorothea...
- Wat wilt gy, Simon? - vroeg het meisje, terwyl zy zich eensklaps tot den jongeling wendde en met haer hoofd byna het zyne raekte.
- Wat ik wil, Dorothea? Niets. Maer, zeg my, waerom blyft gy toch zoo sprakeloos? waerom ziet gy er zoo treurig uit?
- Simon, - antwoordde de maegd; - gy vraegt my waerom ik er treurig uit zie en het stilzwygen behoude, en gy, zeg my, wat toch hebt gy my reeds gezegd, sedert wy de Panne hebben verlaten?
- Het is waer, Dorothea; ik heb u niet toegesproken. Waerom? Dit weet ik niet; want ik voel het, ho! ik heb u veel te zeggen... Van daeg is het de laetste mael misschien, dat wy ons in vertrouwen kunnen spreken; althans zal er een geruime tyd verloopen vooraleer wy elkander zullen wederzien. Zie! ik bemin myne moeder; het is voor haer
| |
| |
dat ik vrywillig deze schoone, my dubbel dierbare streek, waer ik het levenslicht ontving en u beminnen leerde, verlaet. Morgen, misschien heden nog, zwalp ik aen boord der brik Paulina, als een banneling, op den grooten onmeetbaren plas! Zeg my, Dorothea, dierbare vriendinne, zult gy, wanneer gy des avonds, na het afloopen uwer dagelyksche bezigheden, eene wandeling langs de duinen doet, even als wy het zoo dikwyls te saêm deden, van tyd tot tyd den armen zwerver, die u altyd zal blyven beminnen als zynen duerbaersten schat, als zyne hoop op de toekomst, zeg, zult gy van tyd tot tyd aen hem eens denken?
- Waerom die vraeg, Simon? - sprak de maegd op half verwytenden toon, terwyl het nogthans aen hare blauwe waterachtige oogappelen, die zy teeder op haren minnaer richtte, klaerblykend zichtbaer was dat zyne woorden, veeleer dan haer te misnoegen, haer verheugden; - gy moet my wel lichtzinnig denken, om te durven veronderstellen dat ik u zou kunnen vergeten, omdat gy afwezig zyt! Neen, neen, niet alleen des avonds, maer ook den ganschen dag, des nachts zelfs, ho! ik gevoel het maer al te wel, altoos zal uwe beeldtenis my voor den geest staen; immer zal ik aen u denken.
- Dank! heb dank, lieve! - prevelde de jongeling teeder aengedaen, terwyl hy in vervoering de hand zyner geliefde aen de lippen brachten zoo vurig kuste dat Dorothea zich onwillig voelde sidderen.
| |
| |
- Dank! - herhaelde hy nogmaels, - ho! geloof niet dat het een verwyt was dat ik u deed. Neen, voorzeker niet. Ik wist dat gy my lief hebt en my nimmer zoudt vergeten; maer toch, Dorothea, zonder dat ik weet waerom, voelde ik iets in myn hert dat my aenspoorde, op dit plechtig oogenblik, die bekentenis uwen mond af te dwingen! Ha! Dorothea! Dorothea! thans, dat ik weet dat gy my niet alleen bemint, maer ook zult blyven beminnen tot dat ik in het geboortedorp terug keere, zie, nu ben ik dubbel gelukkig!
- Ha! leelykert! - antwoordde het meisje op eenigzins wreveligen toon, die klaerblykelyk in tegenspraek was met haer hert, zooals hare oogen en gansche houding dit genoegzaem verrieden, - gy wildet my slechts doen zeggen, dat ik u lief heb. Nu, nu, hadde ik zulks geweten...
- Kom, kom, gy zoudt het toch hebben gezegd; niet waer? - viel haer Simon schertsend in de reden.
- Leelykert! - herhaelde het meisje, haren minnaer blozend en met het allerliefste lachje rond den mond toeknikkende.
Terwyl had Simon Bambeke iets uit den zak gehaeld; het was een klein doosje dat hy Dorothea aenbood.
- Zie liever, Dorothea, - sprak hy, - of ik u lichtzinnig geloofde? Vooraleer ik Oostende verliet, heb ik er iets willen van medebrengen, dat u myner zou herinneren; iets dat u dagelyks myner zou doen gedenken. Zult gy dit geschenk weigeren, lieve?
| |
| |
Dorothea aenveerdde het doosje en opende het zonder verwyl. Een gouden ringsken vertoonde zich aen haer gezicht. Eenige oogenblikken bleef de maegd het geschenk haers vriends met onafgebroken oogslag gadeslaen, waerna zy den jongeling een stond starrelings in de oogen schouwde; toen sloot zy het doosje dicht en reikte het Simon terug, zeggende:
- Neen, Simon, ik zal, ik kan uw geschenk niet aenveerden.
- En waerom niet, Dorothea? Zeg, waerom niet? - vroeg de jonge visscher haestig en met eenigzins benepen stemme, zonder dat hy nogthans de hand uitstak om zyn geschenk terug te nemen.
- Daer, daer, spoedig! - hernam Dorothea - neem het terug!
- Waerom! Om Gods wille, waerom weigert gy dit geschenk?
- Waerom? ha! ha! behoud dit ringsken! Gy zult zien of ik het noodig had; neen, neen, Simon, men bemint of men bemint niet. Ha! gy denkt misschien dat ik zonder dit ringsken u zou vergeten?
- Gy hebt u vergist, lieve, - antwoordde de jongeling met een zacht-treurigen glimlach, - ik wilde u een aendenken laten... voor later...! Wie weet, Dorothea?.. de zee is somtyds woedend... misschien zullen wy elkander niet meer...
- God! gy hebt gelyk! daeraen had ik niet gedacht, - zuchtte de dochter van Bout Dillewyns, en het doosken viel haer uit de hand, terwyl haer uitgestrekte arm moedeloos naest haer lichaem zakte.
| |
| |
Dit was eene akelige gedachte die Simon daer zoo plotseling had opgeworpen, eene gedachte die de maegd op eens zoo pynelyk als een mes door het herte vlymde; - en daer zat zy nu, alsof haer eensklaps het bewustzyn was ontgaen. Toch verkeerde zy niet lang in dien staet; spoedig bekwam zy en toen nam zy zelf het doosken uit de handen van Simon, die het reeds van den grond had opgeraept; haest deed zy het open, stak het ringsken aen den middelvinger der rechter hand, terwyl zy op dankbaren toon zegde:
- Simon, uw geschenk zal my nimmer verlaten; het gaet met my in het graf.
De jongeling sprak geen woord, maer drukte verheugd de hand zyner geliefde in de zyne.
- Hoor! - hernam de maegd, - nu moet ik u ook iets schenken; doch op eene voorwaerde: belooft gy my, Simon, het altoos op u te dragen?
- Geef, geef! - zegde de jonge visscher op eenen toon die genoegzaem zien liet hoe welkom hem dit aenbod was.
Dorothea knoopte een blauw zyden snoer los dat haer rond den hals was vast gemaekt, en reikte het haren vriend over.
- Daer, Simon, leg het nooit ter zyde, laet het u nooit ontnemen, - zegde het meisje; - het zal u geluk bybrengen, ik voel het. Het is eene gewyde medalie van Onze-Lieve-Vrouw van Bystand; ik heb haer
| |
| |
van myne kinderjaren gedragen; zy is my steeds heilzaem geweest; u ook zal zy voor gevaer behoeden.
- Ik dank u, Dorothea! ik dank u! - antwoordde de zoon der weduwe haestig en met bewogen stemme, het dierbaer gewyde kleinood aenveerdende, dat hy oogenblikkelyk onder zynen rooden hemdrok op de borst verborg. - Nimmer zal my deze medalie verlaten, elken avond zal ik haer met liefde beschouwen, zy zal my uwer herinneren en my eenigzins uwe afwezigheid vergoeden. Ho! ik beloof het u, ik zweer het u plechtig, en wat ik u op dit oogenblik beloof, zal my steeds heilig zyn: elken avond, vooaleer ik my in myne hangmat te rusten leg, zal ik God voor uw welzyn bidden; elken avond zal ik u en myne moeder in eenen Vader ons herinneren... Myne moeder! ho! Dorothea! hoe zal myne afwezigheid haer doen lyden! Wie zal er, wanneer ik haer niet meer ter zyde zal staen, voor de goede vrouw zorgen? Wie zal haer beminnen en troosten?
- Simon! vriend! denk daer niet aen, stel u gerust! - antwoordde de dochter van den ouden Bout, - uwer moeder zal niets ontbreken... Wel zal zy treuren om de afwezigheid haers zoons, maer in my zal zy eene goede, eene liefderyke dochter vinden; ik zal haer als de moeder myns dierbaersten vriends, als myne eigen moeder verzorgen, troosten en beminnen.
- Goede Dorothea! beste vriendinne! - sprak Simon, innig bewo- | |
| |
gen en op dankbaren toon, terwyl hem van blydschap de tranen in de oogen stonden, en zoo opgewonden was hy, dat hy de maegd van vreugde liefderyk aen het hert sloot en haer een zoen, de eerste zyns levens, op het voorhoofd drukte.
- Hola! kinderen! op! op! genoeg gerust! - riep eene vrolyk schertsende stemme, die Simon en Dorothea in de ooren klonk en hen schielyk opspringen deed.
Daer stonden zy beiden onthutst naest elkander, met aengezichten zoo rood als of zy zich eenen ganschen halven dag, zonder ophouden, in het zweet hadden geloopen, en niet weinig beschaemd, daer zy zich op zulk een ontydig oogenblik door hunne ouders verrast zagen. Bout Dillewyns scheen dit ook te begrypen; want zonder hun den tyd te laten een woord ter hunner verontschuldiging in te brengen, hernam hy lachend:
- Komt, komt, kinderen, voortgespoed; wy zyn nog verre van Oostende; zoo wy er vóor den middag aenkomen willen, mogen wy onderweg niet veel stilhouden.
Zonder een woord te spreken, begaven Simon en Dorothea zich oogenblikkelyk op weg. De oude zeerob en de weduwe van Jakoh Bambeke volgden hen dicht op de hielen. In den beginne stapten de twee kinderen stilzwygend voort; maer allengs maekte zich hunne tong in den mond los, en het voorbeeld hunner ouders volgende, begonnen zy
| |
| |
ook weêr spoedig de gewaerwordingen huns herten aen elkander mede te deelen. Geen wonder, lieve hemel! zy hadden elkander toch zoo veel te zeggen.
Tegen den middag bereikten zy de zeestad Oostende, en zonder oponthoud begaven zy zich naer het kwartier der dokken. Nauwelyks stonden zy vóor dit bosch van scheepsmasten, als Simon zich eensklaps by den schouder voelde grypen en op eigen stond hem eene stem in de ooren klonk:
- Ha! ha! zyt gy daer, kameraed! Ik begon te denken dat gy een achterblyver waert! Wy wachten op u om te vertrekken.
Simon keerde zich om, en in den man die hem zoo plotselyk had aengesproken, herkende hy den heer, die hem twee dagen vroeger, byna op de zelfde plaets, toen hy op den grooten marmerblok te mymeren zat, had gevraegd: - Hola! kameraed, waeraen denkt gy?
- Ha! kapitein, zyt gy het? - vroeg de jonge visscher; - een achterblyver ben ik niet; dat ziet gy wel. Waer ligt thans de schoone brik? ik zie haer nergens.
- De Paulina ligt op de reede, waer zy slechts op u wacht om onder zeil te gaen; al myne manschap is aen boord, kom, volg my, - sprak de kapitein.
De bevelhebber der Paulina stapte vooruit; Simon, Dorothea, vrouw Amelberga en vader Bout volgden hem stilzwygend. Zy gin- | |
| |
gen de dokken en het sas voorby, en hielden niet stil dan toen zy den boord der zee met hare hooge en woest slingerende baren bereikten. De brik Paulina lag met hare groote ontplooide zeilen op de reede, en op eenige stappen afstands tegen den zeedyk wiegelde een boot, waerin zich een viertal mannen bevonden, op de baren van den grooten onmeetbaren plas. De roeispanen, die zy omhoog gestoken hielden, zegden genoegzaem dat zy het sein des vertreks afwachteden. En inderdaed, dit was ook zoo, want de boot hoorde toe aen de Paulina, en de vier mannen met de roeispanen waren matroozen die deel maekten van de manschap der brik. De kapitein sprong den boot in, stapte over de banken heen naer de achterzyde, waerop hy Simon wenkte hem te volgen.
- Wy mogen geen oogenblik laten ontsnappen, kameraed! - zegde hy; - er hoeft spoed, anders verliezen wy de ty!
Sprakeloos stapte Simon tot zyne moeder, vatte hare hand en drukte die hertelyk in de zyne; vervolgens wendde hy zich tot den ouden Bout, dien hy insgelyks de hand drukte; dan plaetste hy zich vóor Dorothea, greep hare handen vast en blikte haer in de oogen, zoo teeder, zoo liefdevol, zoo diep bewogen, dat het goedhertig kind tranen voelde opwellen. Simon bemerkte zulks, en dit was te veel voor zyn gevoelig herte; hy besefte dat zoo hy zich langer by haer ophield, hy mede zou moeten weenen. Weenen! ho! dit wilde hy niet! dit zocht
| |
| |
hy te voorkomen, want zoo hy weende, zou zyne moeder dan niet denken, dat hy ongelukkig was en leed! Zou zy dan ook geene tranen storten! Zou zy dan ook misschien niet ongelukkig zyn! Eensklaps liet hy de handen zyner beminde los en met doffe, nauw hoorbare stem riep hy allen toe, terwyl hy haestig naer de boot snelde:
- Vaerwel! moeder! Dorothea! Bout! vaerwel!
- Simon! Simon! vaerwel! - snikte de dochter van Bout Dillewyns.
- Zult gy uwe moeder vóor haer vertrek niet omhelzen, Simon? - vroeg de weduwe van Jakob Bambeke met heesche stem; - zult gy vertrekken, Simon, zonder haer aen uw hert te sluiten?
De jonge visscher, die met opgeheven voet gereed stond om in den boot te stappen, hield eensklaps stil, keerde zich om, liep naer zyne moeder, sloot haer met klem aen de borst, en terwyl hy haer herhaelde malen zoende, snikte hy:
- Moeder, moeder, vergeef my! ik wilde u het afscheid niet te bitter maken!
- God geleide u, myn zoon! - sprak de oude vrouw, oogenschynelyk kalm en gelaten, terwyl zy naer de hand haers zoons greep en toen zy die gevonden had, vurig in de hare drukte en met kussen overlaedde. - God geleide u! vergeet Hem nimmer te bidden en eerbiedig zyne geboden!
| |
| |
Simon rukte zich uit hare armen los, sprong tot by Dorothea, die hy, met de tranen in de oogen, als eenen uitzinnige omhelsde, en snelde toen zoohaest mogelyk naer den op hem wachtenden boot. Nog eens riep hy:
- Vaerwel, moeder! Bout! Dorothea! vaerwel!
De roeispanen vielen neder, de boot kloof door den plas en bereikte weinige stonden later de brik. Zoohaest de kapitein aen boord was, werd het anker gelicht, nog eenige zeilen bygezet, en het vaertuig bewoog zich op de baren van den wyden, onmeetbaren oceaen. Onder het zingen van een vrolyk lied, het vaerwel der matroozen aen het vaderland, begon de Paulina hare reis naer de Stille-zee.
De weduwe van Jakob Bambeke, Bout en Dorothea zagen het alles van op den zeedyk na, waer de twee vrouwen, naest den ouden visscher, luidop stonden te snikken, terwyl Amelberga en Dorothea met hunne zakdoeken en Bout met zynen stroohoed, Simon het vaerwel toewuifden.
Het scheen waerlyk afsof zy besloten hadden nimmer de duinen te verlaten; want zoo lang zy een stipje van het vaertuig dat Simon droeg, konden bemerken, bleven zy het achterna staren en toewuiven, en eerst dan, wanneer het gansch aen den verren gezichteinder verdwenen was, besloten zy huiswaerts te keeren.
|
|
Auteursrechtvrij