Cort begryp van het godtvruchtigh ende deughtsaem leven van Sr. Anna van Schrieck

Het X. Capittel.

Noch een ander oeffeninghe van inwendigh ghebedt.

64. HEt inwendigh ghebedt is een saemenvoeghinghe ende vereeninghe van onse siele met Godt: maer eer de siele can doen een oprecht suyver ghebedt, moet sy haer selven ontblooten van allen eyghen werckelijckheydt des verstandts, oock van alle gheneghentheydt tot de creatueren buyten

[p. 223]

Godt: maer wy moeten onsen naesten beminnen in Godt, en om Godt; in hun aensiende het Beldt Godts. Alle andere creatueren en moghen wy maer gebruycken voor den noodt, met discretie, als eten, drincken, slaepen, &c.

65. Wy moeten ons oock ontblooten van alle gheneghentheydt tot de gaven Godts, maer sullen alleen trachten te rusten inden gever van alle gaven, te weten in Godt. Die seer jaloers is, ende niet en wilt gedooghen dat wy ons affectie op jet sullen laeten vallen buyten hem, oft hy laet het de siele wel dier becoopen: want als sy haer dan begheeft tot het ghebedt, hout hy hem aen haer heel vremt, al oft hy in haer binnenste niet teghenwoordigh en waer, het welck aende siele een swaer torment is, want sy meynt dat sy haeren Beminden verloren heeft.

66. Sy en mach nochtans in dees ghesteltenisse haer niet te werckelijck draegen, maer keerende haer soetelijck, met een ootmoedigh bekennen van haere schuldt in haer in wendigh, vraeghende vergiffenisse aen haeren lief-hebbenden Godt, die in haer binnenste tegenwoordigh is. En oft het ghebeurde dat den Beminden hem aen haer noch verborghen hiel, tot haer meerder suyveringe, sal sy door een ontvallen ende verliesen van alle ghedachten, oock van haer eyghen cranckheydt stillekens versincken in haeren niet, ende blyven daer als gedooken, alles uytlijdende met een stil gevredight ghemoedt, tot dat den Beminden sy selven aen haer wederom open-

[p. 224]

baert, ende haer wederom laet smaecken hoe soet hy is.

67. Tot het inwendigh ghebedt, wordt verheyst eene groote puerheydt ende ghetrouwigheyt, want het en is niet ghenoech, dat wy ten tijde van het ghebedt alle creatueren trachten te ontvallen, ende te verliesen, en ons met gheheel ons ghemoet met Godt te vereenighen, maer moeten oock buyten het ghebedt ons soo draeghen, dat wy gheen beletsels en stellen, ofte onse siele niet en berooven van die soete hanteringhe ende vereeninghe, die sy heeft ghehadt in het ghebedt met haeren Goddelijcken Minnaer Jesus, Godt en Mensch. Wy moeten buyten het ghebedt, met ons ghemoedt en inwendigh ghesicht, soo veel het moghelijck is, in Godt ghevestight blyven, en nauw luysteren, wat den Heere van ons begeert, ghedaen oft ghelaeten te hebben: wat hy ghedooght oft niet en ghedooght, en trachten dat altijdt suyverlijck, naer sijn Goddelijck behaeghen te volbrenghen.

68. Alsmen hem dan begheeft tot het ghebedt: soo moet-men hem stellen door het bloot geloof, inde teghenwordigheydt Godts, ontvallende alle ghedachten, met een verliesen van alle creatueren in Godt, al oft gy met Godt alleen waert in de werelt, met die intentie, om den tijdt van het ghebedt over te brenghen, naer den alder-behaegelijcksten wille Godts, niet soeckende ons eyghen profijt, troost, oft voldoeninge, maer puerelijck tot de glorie Godts;

[p. 225]

dan sult ghy u uyt gheheel u ghemoedt, ende met allen u crachten verheffen in Godt, ofte wel versincken in uwen grondt, naer advenant dat ghy u van Godt getrocken vint, u houdende als een ghebooghsaem instrument om Godt te volghen soo het hem gelieft, en daer't hem gelieft.

69. Ende oft het somtijdts ghebeurde, dat het Godt beliefde, het sy door uwe schuldt, oft sonder uwe schuldt, dat-men den heelen tijdt van het ghebedt moest wesen in een geduerighe verstroeytheyt, ofte wel dat-men sy selve bevont in eene vervremtheydt van Godt. En turbeert u daer niet in, maer ghy moet dat stillekens uyt-lijden, sonder eenigh gheweldt te doen, anders soude het lichtelijck eenighe spannighe in het hooft veroorsaecken, het welck ons soo onbequaem soude maecken, dat wy par avontuer daer naer gheen ghebedt meer en souden connen doen.

70. Hier moet wel op ghelet worden, want in het ghebedt moet de siele haer soo stillekens draeghen, dat sy meer moet luysteren wat Godt in haer spreeckt, als dat sy selfs mach spreken, want door de minste eyghen werckinge die de siele hier doet, soo belet sy Godt in haer te wercken naer sijn behaegen, ende sal haer selver vervremdt vinden van dat opperste goet.

71. Ende oft het soo ghebeurde, dat den Goddelijcken Minnaer de siele in het gebedt, ofte wel buyten het ghebedt, voor-quaem met eenighen

[p. 226]

troost, soetigheydt, oft andere Goddelijcke gaven: ghelijck het dickwils gebeurt, soo en mach de siele haer tot dese gaven niet keeren, veel min daer in rusten oft betrouwen. Sy moet alleen rusten inden ghever aldergaven, die Godt selver is, haer kennende onweerdigh sulcken gratien ende gaven van Godt te ontfanghen; nochtans die gaven ontfanghende met eene teere liefde, ende soete danckbaerheydt, sal die wederom laeten vloeyen in Godt haeren oorspronck, daer sy uyt-gevloten zijn.