Cort begryp van het godtvruchtigh ende deughtsaem leven van Sr. Anna van Schrieck

[p. 217]

Het IX. Capittel.

Oeffeninge van het inwendigh ghebedt.

55. ALsmen hem begheeft tot het inwendigh ghebedt, soo moet-men hem ledigh maecken van allen eyghen wercklijckheydt des verstants ende imaginatie, ende stellen hem alsoo bloot inde teghenwoordigheydt van Godt, die in ons inwendigh teghenwoordigh is: verweckende al stillekens sonder veel werckelijckheydt, een acte van gheloof, hope ende liefde: ghy moet met u gheheel ghemoet ende affectie ghekeert blyven in u inwendigh daer dat opperste goet Godt uwen Al teghenwoordigh is, die u daer met lanckmoedigheydt verwacht, ende u is vermaenende, dat ghy u affectie sout af-trecken vande creatueren, op dat hy sijn vermaeck ten vollen in u mach nemen. Want soo lanck als d'affectie van den mensch verdeylt is, soo en can Godt sijn volle ruste in ons niet vinden, noch wy in Godt: want Godt is soo jaloers, ende en begeert niet te ghedooghen, dat wy jet sullen beminnen beneffens hem.

56. 'T is waer, wy moeten onsen naesten beminnen als ons selven, maer wy en moghen hem niet beminnen in ons selven, naer eenighe sinnelijckheyt, maer puer in Godt, alsoo moeten wy oock in Godt

[p. 218]

beminnen alle andere creatueren, 't zy eten, drincken, slapen, etc. Die maer ghebruyckende voor den noodt, om dat Godt dat soo gheordonneert heeft, ende niet voorder. Maer helaes, hoe weynigh zijnder die dit wel connen bevatten, ende daerom zijnder oock luttel die oprecht met Godt connen vereenight blyven in het gebedt. Sy maecken ten tyde van het ghebedt veel goede proposten, en stercke voor-nemens, maer helaes de minste occasie die'er presenteert, comen wederom te her-vallen in hun oude quaede ghewoonten, waer door sy dan somtijdts comen te vallen in cleynmoedigheydt, ende comen somtijdts soo veer, dat sy het ghebedt niet en derven continueren, waer door sy hun selven groote schaede doen.

57. Dit en mach soo niet zijn: wy moeten met eene mannelijcke coragie gheduerigh de wapenen in de handt hebben, om gheduerich te bestrijden onsen sinnelijcken mensch, tot dat wy hem ter doodt hebben ghebrocht, ende al comen wy somtijdts in onse oude kranckheden te hervallen, wy moeten daetelijck tot Godt gaen, met eene vleytigheydt des gheests, ende een ghemorselt herte, verthoonende aen den Heere onse cranckheydt: die ons voorwaer niet en sal verstooten, want hy altijt met eene teere liefde tot ons gheneghen is, ende liever vergheeft onse cranckheden, als wy vergiffenisse conden vraeghen.

58. Om dan te oeffenen het inwendigh ghebedt

[p. 219]

is het noodigh dat den mensch heeft eenen gheduerighen vrede, want sy selven beghevende tot het ghebedt om met Godt te handelen, sonder desen inwendighen vrede: salmen in de plaets van te smaecken hoe goet dat Godt is, ende te ghenieten de minnelijcke caressen van onsen Bruydegom, meer vervremdt ende verduystert worden, want als David gheseydt heeft: sijne plaetse is ghemaeckt in vrede, daer dan desen vrede mankeert, en can Godt niet rusten, ende al deden wy vyf-en-twintigh jaeren ghebedt sonder desen vrede, soo en sullen wy noyt een oprecht goet ghebedt doen.

59. Maer men moet weten: dat desen vrede niet en bestaet in te sijn sonder verstroeytheydt, inwendighe quellinghe, ofte tentatien, maer desen vrede is gheleghen: in te hebben in alles eene volmaeckte resignatie, ende ghelaetentheydt in den Alderbehaeghelijcksten wille Godts, als wy van onsen kant selfs de beletsels niet en stellen, sullen wy alles met een lanckmoedighe patientie uyt lyden, tot dat ons Godt daer van sal believen te verlossen, ende oft het soo ghebeurden, dat de beletselen quamen door onse schuldt, soo dat wy gheen ghebedt en costen doent sullen wy met een ootmoedigh herte van Godt vergiffenisse vraeghen: ende alsdan blyven in den selven vrede, ende en sullen ons niet meer ontrusten, al oft wy gheen schuldt en hadden; maer alles uytlyden als voren, daer in trachtende te volbrenghen den Alderliefsten wille Godts, ons soo

[p. 220]

draeghende, sullen wy alteyt goet ghebedt connen doen, want het ghebedt is een vereeninghe van de siele met Godt.

60. Als ghy u dan begheeft tot het ghebedt, soo stelt u in de teghenwordigheydt van Godt, door een ontvallen van allen ghedachten, ende al hoe wel dit seer moeyelijck is in het eerste, wy en moghen't ons niet laeten verdrieten, al waeren wy hondertmael verstroeyt op een ure, maer wy moeten ons elcke reyse daer af te keeren, soo wy de verstroeytheyt gewaer worden, sullen wy die laeten ontvallen als een saecke die ons aen en gaet, ende sullen sincken in onsen grondt, te weten in Godt, die daer waerachtelijck teghenwordigh is, ende die sijn behaeghen nemt in de siele te sien lyden, want op soo een manier te bidden, is een peynelijck ghebedt, ende voor elcken afkeer die de siele doet van de verstroeytheydt, ende van de creatueren, ende toekeer in Godt: gheeft Godt aen de siele eene nieuwe gratie die haer prepareert tot meerdere volmaecktheydt.

61. My dunckt seer goet te sijn, u beghevende tot het ghebedt: u te draeghen, ghelijck jmant die hem begheeft tot den natuerelijcken slaep, endie alsdans heeft veel woelende ghedachten in sijn verstandt ende imaginatie. Soo lanck als den mensch daer voetsel aen gheeft, sal't onmoghelijck wesen, dat hy sal connen slaepen. Maer ist dat hy hem die niet aen en draeght, soo sal dat woelen des verstandts

[p. 221]

ende imaginatie allenskens stillen ende vergaen, soo dat den mensch sal comen tot volle ruste ende slaep: alsoo sult ghy oock onder-vinden, dat het gaet ten tyde van het ghebedt: want u niet aendraeghende, blyft ghy in vollen vrede, ende den vyandt die hier dickwils oorsaeck van is, ende de siele den vrede soeckt te turberen, wordt vermoeyt, daerom hout u stillekens in Godt, wat quellinghen oft tentatien dat u souden moghen over-comen: want den vyandt en heeft gheen macht meer als Godt hem toe en laet, ende als wy wel in Godt vereenight zijn, soo en can hy ons niet hinderen, al stont de heele Helle teghen ons op.

62. Coragie dan beminde, en laet noyt uwen moet sincken, oft uwe coragie verslappen, al schynt het dat ghy gheen goet ghebedt en cont doen: hout u maer lijdender-wijse inde teghenwoordigheydt Godts, als jmant die niet en can, oft die niet en weet, ende alles van Godt moet verwachten, met eene lijdtsaeme patientie: want als ghy jet van uwen kant door eyghen werckelijckheydt, ofte door te grooten drift wilt doen om Godt gewaer te worden, oft om te hebben eene smaeckelijcke devotie, soo sult ghy u noch meer van Godt vervremden, ende sult daer daer door lichtelijck veroorsaecken eenighe spanninghe in u hooft, die seer perijckeleus is, en die u onbequaem sal maecken om oyt eenigh inwendigh ghebedt te connen doen.

63. Daerom hout u alsvoren lijdender-wijs, hoe

[p. 222]

pijnelijck dat het u valt, en peyst dat Godt u daer gestelt heeft, al en waer't maer om de mueren van sijnen heylighen Tempel te bewaeren, u laetende voor-staen dat ghy nievers anders te bequaem en zijt; oft oock niet anders weerdigh en zijt: en sinckende alsoo stillekens in uwen niet, verweckende een acte van geloof, hope, ende liefde al soetiens sonder werckelijckheydt; oft een acte van resignatie, u verheughende dat uwen even-naesten, meerder gratie van Godt ontfanght om hem te aen-bidden, te loven, ende te gebenedijden; blyvende in desen stillen vrede, sult ghy altijdt goet ghebedt doen, al dunckt u dat gy gheen ghebedt en hebt connen doen, want het lijdende ghebedt met een volle resignatie, is veel beter en Godt aen-genaemer, als contempleren.