Cort begryp van het godtvruchtigh ende deughtsaem leven van Sr. Anna van Schrieck

[p. 213]

Het VIII. Capittel.

Oeffeninge van een oprechte armoede des geests.

47. DE armoede des geests bestaet hier in, dat een siele haer altijdt hout staende inde teghenwoordigheydt van Godt, als jmant die niet en heeft, ofte niet en begheert, oft oock niet en is. Sy moet leven, en saemen zijn als doodt. Leven naer den gheest in Godt, ende doodt naer de geneghentheydt aen haer selven, ende aen alle creatueren buyten Godt.

48. Dese armoede des geests, en bestaet daer niet in dat-men natuerelijck arm is: te weten, dat-men berooft is van tijdelijcke middelen, oft verlaeten van vrienden: maer in dese armoede des gheests, machmen besitten tijdelijcke middelen, alwaer't in overvloedigheydt als Godt die verleent: nochtans voor sy selven daer van maer ghebruyckende voor den noot, de reste uyt-deylende aen de arme ledekens Christi, besittende de tydelijcke middelen, ende vrienden, sonder eenigh aen-kleven, affectie, ofte genegentheydt buyten Godt; ghebruyckende alles in Godt, om Godt, ende door Godt, te vreden zijnde allen ooghenblicken berooft te worden, het zy van vrien

[p. 214]

den, oft tydelijck goet, door wat middel het Godt sal believen, al wierden wy soo arm, dat wy van ghebreck souden moeten vergaen: het welck Godt niet en sal toe-laeten aen een rechtveerdige siele, nochtans moeten wy van onsen kant soo ghestelt zijn, dat wy altijdt staen in onsen grondt sonder eenigh verkiesen.

49. Maer ist dat wy door het verlies van tydelijck goet, oft vrienden gheturbeert zijn, dat onsen inwendighen vrede daer door gestoort wort: daer aen sullen wy kennen, dat wy, aen die aertsche saecken noch gehecht zijn, danckbaer zijnde aen onsen liefhebbenden Godt, dat hy ons laet kennen het ghene dat voor ons verborghen was. Te weten, de bedriegelijckheydt van ons broose natuer; want sommige laeten hun voor-staen met een goede meyninge, dat sy geeren alles sullen derven als het Godt sal ghelieven: en helaes, als d'occasie voor-valt, zijn bedroeft ende ontstelt, maer Godt laet het somtijdts toe, tot hun meerder verootmoedinghe, om daer door te comen tot d'oprechte kennisse van hun selven.

50. Dese armoede des gheests bestaet niet alleen in het uytwendigh, maer oock in het inwendigh, waer in de siele lichtelijcker can bedroghen worden, als in d'uytwendigh. Want als de siele haer teenemael aen Godt heeft over-ghegheven, te weten in sijn Goddelijcke bestieringhe te vreden zijnde voor altijdt berooft te zijn van allen inwendighen troost, gevoelijcke liefde tot Godt, smaeckelijcke devotie,

[p. 215]

ende andere gaven Godts, begeerende niet anders als suyverlijck den wille Godts, die Godt selver is, (want tusschen Godt ende sijnen wille en is gheen differentie) de siele is alsdan seer gherust, ende is als jmant die inde volle Zee is rustende op sijnen mantel, sonder eenigh steunsel ofte hulpe, alleen worpende den ancker van sijn hope ende betrouwen vast op Godt.

51. De siele moet alsdan seer getrouw zijn, ende haer selven waeghen, verwachtende wat Godt met haer sal believen te doen, staende in alles sonder eenigh verkiesen: maer helaes, daer sijnder veel die tot hier toe comen, maer soo haest als Godt hun berooft van het soet ghenieten van sijne teghenwoordigheydt, ende van allen sijn gaven staen sy verstelt ende bedroeft, niet wetende waer hun keeren, zijn alsdan lichtelijck geneghen tot de creatueren, hun beclaeghende al oft hun eenigh ongelijck gheschiet waer, oock vreesende oft sy hier van door hunne schuldt oorsaecke hadde gheweest.

52. Beminde sielen, en ontstelt u niet, in plaets van te gaen tot de creatueren: ondersoeckt u selven, oft ghy in eenighe occasien onghetrouw hebt gheweest, het sy door onversichtigheydt, oft menschelijcke cranckheyt: verootmoedight u voor den Heere, ende vraeght vergiffenisse met een gemorselt herte, versinckende inden gronde van uwen niet, ende betrouwt vastelijck dat sijne liefde tot u soo groot is, dat hy sy selve niet eenen ooghenblick sou connen we-

[p. 216]

derhouden van uwe schult te vergheven, ende met d'eerste occasie, verootmoedight u voor uwen Biechtvaeder, ende tracht altijdt soo ghestelt te zijn, dat uwen Goddelijcken Minnaer altijdt mach hebben volle liberteyt, om in uwe siele te wercken naer sijn Goddelijck behaeghen; oock als't hem sal gelieven, het sy in uwe siele te blyven, ofte u te verlaeten, te weten naer het ghevoelen, u daer by laetende in vele quellinghe ofte swaere tentatien.

53. Als ghy dan uwen toe-vlucht tot hem nemt, ende soo het scheynt hy u niet en verhoort, en ontrust u alsdan niet, noch en turbeert niet uwen inwendighen vrede; maer tracht alles met eene verduldighe lydtsaemheydt, sonder kreunen uyt te lijden, want alsdan is het oprecht den tijdt van u selven in Godt, en om Godt te waeghen: ende ghy moet vastelijck gelooven dat Godt u noyt en sal verlaeten, ende dat hy altijdt in u binnenste teghenwoordigh is, al en is hy alsdan daer niet naer het gevoelen.

54. Het is den minnen handel van onsen Goddelijcken Minnaer, dat hy dickwils soo handelt met zijn uytvercoren. Het scheynt hy sijn genoeghten heeft in hun te sien inden strydt: het scheynt oock hy hun sijne hulpe ontrocken heeft: maer neen, ô siele; den Beminden is u alsdan al veel naerder als van te voren: ende hy onder-steunt, ende versterckt u met sijne gratie, al en wordt ghy dat niet ghewaer. Ende al stonden allen de duyvels teghen u op, gy en mocht gheen quaet vreesen, soo lange als gy u soo bloot aen Godt laet.