Cort begryp van het godtvruchtigh ende deughtsaem leven van Sr. Anna van Schrieck

Het V. Capittel.

Bereydinge om te gaen tot de heylige Communie, voor de gene die dickwils dese gratie ontfangen.

33. MEn moet trachten te schouwen alle vrywillige daegelijcksche sonden, hoe cleyn die oock souden wesen: oock alle vrywillige onvolmaecktheden, want die de gratie vande heylighe

[p. 206]

Communie dickwils ghenieten, behoorden te hebben een Enghelsche suyverheydt, om dien grooten suyveren Godt der liefde in onse siele te logeren. 'T is waer den mensch en can niet leven sonder daegelijckse cranckheydt, maer als die niet vrywilligh en is, ende dat-men die cranckheydt gewaer wordende, sy selven alsdan verootmoedight uyt sijnen binnensten grondt voor den Heere, ende sy selven versinckt in sijnen niet, bekennende dat hy van sy selven niet goets en heeft, ofte niet en vermach: soo en sal de siele niet berooft worden van de soete vereeninghe ende hanteringhe, die sy ontfanght van haeren liefhebbenden Godt inde heylige Communie.

34. Ick vinde seer geraetsaem, als een siele gaet ontfanghen de heylige Communie, dat sy vanden Heere gratie versoeckt, dat die heylighe Communie haer mach dienen tot een volmaeckte bereydinghe vande toe-comende heylighe Communie: verweckende oock voor de heylige Communie een acte van geloof, hope, en liefde. Door de acte van gheloof, sullen wy bekennen ende vastelijck ghelooven, dat wy niet alleen en ontfangen inde heylighe Communie Jesus, Godt en Mensch, onsen Verlosser ende Saligh-maecker, maer oock Godt den Vaeder, ende Godt den heyligen Gheest, soo dat wy inde heylige Communie ontfanghen de heele heylige Dryvuldigheydt.

35. Dit geloovende, met wat een eerbiedinghe en sullen wy niet gaen tot dese Goddelijcke Tafel.

[p. 207]

Wat een suyverheydt en sullen wy niet betrachten: met wat een ootmoedigheydt en sullen wy niet smeken inden grondt van onsen niet; kennende dat dien grooten Godt, Schepper van hemel en van aerde, niet alleen en wilt rusten in onse siele: maer hy seght selfs, dat allen sijn vermaeck is te zijn met de kinderen der menschen. Hy seyt oock, Mijnen Vaeder en ick, sullen onse wooninghen in haer maecken: waer door hy te kennen geeft, dat wy ontfanghen hebbende de heylige Communie, ons soo moeten draegen in sijne teghenwoordigheydt, met sulck een inwendigh respect, eerbiedinge, ende nauwe toesicht, dat wy gheen beletsel en stellen, dat dese soete teghenwoordigheydt in ons can beletten.

36. Soo doende, sal de eene heylige Communie ons dienen tot een bereydinge vande toe-comende: ende door het geduerigh sterven van allen de gheneghentheden van onse bedorve natuere hoe cleyn die oock soude moghen wesen, sullen wy hier op der aerden genieten eenen voor-smaeck vande eeuwighe saligheydt. Want ghelijck de salighheydt van de siele bestaet in het geduerigh aenschouwen van het Goddelijck wesen: alsoo bestaet oock den voor-smaeck vande saligheydt, inde geduerige vereeninghe met Godt: ende in het ghenieten van sijne minnelijcke tegenwoordigheydt binnen in ons.

37. Hoe gheluckigh is een siele die dit wel can vatten, ende die eens oprecht gesmaeckt heeft, wat het is, een te zijn met Godt. Maer helaes! hoe veel

[p. 208]

en zijnder niet, die naer corten tijdt ontfanghen te hebben de heylighe Communie, in plaets van hun in-ghekeert te houden tot Godt, die in hun binnenste tegenwoordigh is: keeren hun uyt de creatueren, ende sijn gheneghen om hunne sinnelijckheydt in veel occasien te voldoen; waer door sy oorsaeck zijn, dat dien lief-hebbenden Godt, sijn vermaeck in hunne siele niet en can nemen, en moeten derven door hun schult dat soet ghenieten van sijne Goddelijcke tegenwoordigheydt.

38. Door de acte vande hope worden wy verweckt tot een groot betrouwen op onsen Goddelijcken Minnaer, die soo verlieft is op onse siele, dat hy alleen niet en heeft willen aen-nemen onse menschelijcke natuere, maer heeft voor ons onder-staen soo veel tormenten in sijn heylighe Passie: oock heeft hy willen vergieten alle sijn heyligh Bloedt tot den lesten druppel, het welck niet noodtsaeckelijck en was: want een druppel alleen was ghenoegh om ons altemael te verlossen.

39. Aenmerckt eens! ô siele, met wat liefde dat Godt ons vander eeuwigheydt heeft bemint, daer hy ons niet van doen en hadde, maer uyt een suyver liefde: aengesien hy, naer gheleden te hebben soo vele swaere tormenten, oock de bittere doodt voor ons heeft willen sterven. Dese verdiensten en heeft Christus niet van noode voor sy selve, maer heeft ons die toe-ge-eyghent, op dat wy, aenmerckende

[p. 209]

sijne groote liefde, altijt met een vast betrouwen souden gaen tot de heylige Communie.

40. Ende al is het saecken dat wy voor de heylige Communie kennisse kryghen, dat wy door cranckheydt in eenighe cleyne foutiens, oft daegelijckxsche gebreken ghevallen hadden, die wy niet gebiecht en hebben: wy en moeten daerom niet altijdt gaen tot den Biecht-vaeder, maer met een ootmoedigh herte vanden Heere vergiffenisse vraeghen, hem biddende dat hy onse siele wilt wasschen ende suyveren, door de verdiensten van sijn heyligh Bloedt: ende alsdan met eene levendige hope, ende vast betrouwen, met een volle gerustigheydt, ende innighen vrede gaen tot de Tafel des Heeren, daer uwen Bruydegom u is verwachtende, op dat hy u met hem door eenen vasten bandt van liefde soude vereenigen, &c.