met de pynen die gy voor my uyt liefde hebt gheleden, ende disponeert daer van naer u behaeghen, het sy voor de arme sieltiens in het Vagevier, het sy voor de sondaeren, datse moghen comen tot oprechte kennisse en berouw van hun sonden, oock tot bekeeringhe der ongeloovighe, ende voor den noot van onse Moeder de heylighe Kercke.
151. Ick scheen op eenen subiet te sien aen het voeten eynde van mijn ledikant, mijnen Beminden, heel schoon, maer duysterlijck, gelijck als jmant jet siet tusschen licht en doncker: ick seyde, mijnen Beminden ghy zijt heel schoon. Ick scheen oock neffens my te sien de heylige Moeder Godts, die haer seer minnelijck tot my geneghen thoonden: en ick voelden sulck eenen troost ende vreught in mijne siele, dat het niet en can gekent worden, dan van die het proeft. Den uytwendighen mensch scheen oock deelachtigh te zijn van die inwendighe vreught. En soo ick my daer trachten af te keeren, om geen voldoeninge aen de natuer te gheven, soo scheen den Beminden dat voor een weynigh tijdt toe te staen, om dat den uytwendighen mensch daer door soude versterckt worden om meer te lijden.
Auteursrechtvrij