1687. 12. Augusti.
138. ONtfonck ick weer met een seer levendigh gheloof de heylighe Communie, ende een besonder ghewaer worden dat de heylighe Drijvuldigheydt daer persoonelijck teghenwoordigh was. Ick had oock eenen liberen toeganck tot de heylighe Moeder Godts, ende scheen over al te sien mijnen heylighen Engel, met een minnelijck aensicht tot my ghekeert, ende ick tot hem, ende de liefde Godts was soo sterck in my, dat al hadde ick tot inder eeuwigheydt moeten in't Vaghevier gaen, ick dat met liefde soude omhelsen, om den behaeghelijcksten wille Godts te volbrenhen, ende soo my gheseydt wierdt dat het Vaghevier een eynde heeft, seyde ick: waert dat ick daer een gloeyende forneys sagh staen, ick daer met vreught sou ingaen, ende de vlammen met liefde omhelsen, ende souden daer soo geren inghegaen hebbe als in mijn bedde, want ick sieck was.
139. Ontrent den avont werckte de liefde tot Godt seer sterck in my, ende ick wierdt indachtigh de woorden die Christus ghesproken heeft, segghende: alle die den wille doet van mijnen hemelschen Vaeder, die is mijn Moeder, Suster, ende Broeder, welcke woorden my deden roepen: O hemelschen Vaeder: ist u behaeghen, dat ick soude ligghen in het diepste
Auteursrechtvrij