Cort begryp van het godtvruchtigh ende deughtsaem leven van Sr. Anna van Schrieck

1687. 9. Augusti.

135. ONtfonck ick met een levendigh gheloof de heylighe Communie, ende naer dat ick de heylige Communie ontfanghen had, gevoelden ick als eene waerheydt, dat den hemelschen Vaerder in my sijne wooninghe nam, soo dat mijne sinnen ende alle mijne uytwendige en inwendighe crachten berooft wierden van hunne werckinghe, behalven de minnende cracht, die besigh was met lief hebben, nochtans sonder eenighe werckelijckheydt: ende de verstandelijcke cracht, scheen jet te

[p. 152]

verstaen van het ghene Godt in mijne siele werckte, maer was een verstaen sonder verstaen, want en cost daer van niet uyt-spreken.

136. Maer soo dit weynigh tijdt geduert hadde, en dat ick hoorde door het cleppen van de Clock, dat onsen Heere op-geheven wierdt inde Misse, soo offerden ick door mijn eyghen werckelijckheyt aen den hemelschen Vaeder zijn eeuwigh Woort, met allen de verdiensten van sijn heyligh lijden, uytwendigh en inwendigh, voor den noot vande heylighe Kercke, ende door dese eyghen wercklijckheydt verloor ick op eenen oogenblick dat inwendigh ghesicht, ende vol-comen ruste die ick in Godt, ende met Godt was ghenietende. Wat devoir dat ick dede om alles te ontvallen, om dese ruste en genieten Godts weer te becomen, was al te vergeefs, maer moest dit met een resignatie uyt leyden, tot ontrent den noen, wanneer den Beminden sy selven wederom aen my ghewaerwordelijck gaf te ghenieten.

137. Gheduerende den achternoen, scheen ick differente reysen te sien op eenen subiet mijnen heylighen Engel die met my Godt scheen te loven: dit ghesicht was sonder verbeldinghe, maer met een ghewaer worden ende inwendighe vreught, dat het mijnen heylighen Engel was.