Cort begryp van het godtvruchtigh ende deughtsaem leven van Sr. Anna van Schrieck

1687. 22. Junij.

119. SOo ick de heylige Communie had ontfangen, versocht ick vanden Beminden dat alles sou moghen te niet gedaen worden, dat eenigh beletsel maeckte tusschen Godt ende mijne siele: ende ick scheen inwendigh als een waerheydt te verstaen, dat Godt mijn begeerte voldaen had, ende dat mijn siele met den Beminden vereenight was.

120. Ende scheen oock te verstaen hoe dat de dry Goddelijcke Persoonen, noch in mijn siele teghenwoordigh waeren, ende dat Godt in het ontfanghen vande heylige Communie sy selven in my had ontfanghen, sy selven loofden, sy selven bemin-

[p. 145]

den, ende sy selven glorificeerde in my. Op soo een wonder manier dat het verstant daer weynigh cost van begrypen, veel min kan uyt-gesproken worden, door dien dit gheschiet op een seer wonder manier, in't binnenste van den gront; ende de crachten waeren alsdoen op-gheschorst van hunne werckinghe, soo dat ick de minste werckinghe niet en cost doen,

Om voor jmant te bidden, die my gherecommandeert waeren, maer moest my houden lijdender-wijs, ende ick hadde eenen grooten innighen vrede, ende vreught des geests.

121. Ick hebbe oock somtijdts langhen tijdt geweest in een wesentlijck genieten vande tegenwoordigheydt Godts: oock in mijn uytwendighe occupatien, al was't dat ick at, oft dronck, oft met de menschen sprack, dat en dede my inwendigh gheen beletsel van het Goddelijck genieten: maer had het selve oock dickwils met een seer levendigh gheloof, waer door ick soo onsteken wierdt vande liefde, dat my dunckt, en hadde den Beminden my niet ondersteunt, ick van liefde soude ghestorven hebben.

122. Ick heb oock dickwils geweest in een grondigh vernieten mijns selfs, soo dat ick somtijdts uyt-berste in traenen, door de kennisse die ick hadde in mijnen grondt, dat ick gheloofde te zijn de onweerdighste, en ondanckbaerste van allen de creaturen, ende een verquistersse vande gaeven Godts: ende dat ick niet ghenoech en cost considereren de goetheydt Godts, dat hy mijn onghe-

[p. 146]

trouwigheydt soo lanck cost verdraeghen, soo dat ick my wenschten te stellen onder allen de creaturen.

123. Ick heb oock somtijdts soo met den Beminden vereenight, en in sulck een vergetenheydt van alle creatueren geweest, dat ick somtijdts dry ofte vier daeghen was, al oft Godt en ick, maer alleen inde wereldt en was: want ick somtijdts als in Godt overformt was, soo dat Godt als alles in my leed', en werckte, soo natuerelijcke als boven natuerelijcke saecken.

124. Als den Beminden my somtijdts stelt in een verlatentheydt, jae als een dicke duysternisse: dan eere ende aenbidde ick Godt in die duysternisse, want Godt stelt my somtijdts in sulcken claere kennisse, van mijn voor-gaende fouten, de welcke my seer groot schynen, soo datse my duncken te zijn als eenen thoren vander aerde tot inden hemel, soo dat ick somtijdts uyt-berst in een groote eenvoudigheydt: segghende, Heere wilt ghy my verdoemen, wilt toch voor my een nieuw helle scheppen, ick wil geeren der pijnen lijden, maer u niet blasphemeren.

125. Ende ick worde oock somtijdts onsteken, met sulck eenen iver tot de eere Godts, ende liefde tot mijnen even-naesten, dat ick uyt-berste ende segge: Heere cost ick uwe glorie vermeerderen door mijne verdoemenisse, ick ben te vreden allen de pijnen en tormenten te lijden van de helle: ende ick wensch-

[p. 147]

ten oock dickwils dat ick het stopsel mocht zijn van de helle, op datter gheen sielen meer verloren en mochten gaen: ende dit quam uyt het binnenste van mijn grondt.