Koosje beleeft een avontuur

4

Het duurt wel erg lang, vindt Koosje. Maar het wordt heus toch ééns eindelijk één april. Gelukkig nèt op een zaterdag, dan heeft zij fijn de hele middag vrij. En de volgende zondag óók erbij, natuurlijk. Maar eventjes anderhalve dag om met haar nieuwe vriendin te spelen - het kan niet beter treffen. En nog een klein broertje in de kinderwagen op de koop toe, waarmee zij mag gaan rijden als het mooi weer is. Het kàn gewoon niet op, Koosje behoeft zich nu nooit meer te vervelen in haar eentje. En als dan straks de zomer komt met mooi weer: kunnen zij de hele dag buiten blijven met de poppen en de hond die Lies vàst krijgt als ze jarig is. Over vijf weken en dan op een woensdag, heeft ze Koosje alvast verteld. Wordt ze fijn al zes jaar, maar ze hoeft pas in september naar school. Nog lekker vier maanden om hard rond te hollen en van alles te beleven, want de kleuterschool is veel te ver weg nu ze verhuizen gaat -

Ja, Lies heeft het allemaal best bekeken, en wat zij in haar kleine zwarte hoofd heeft gezet: je bent knap als je dat eruit praat. Dat zal Koosje wel beleven, al is die ook een half hoofd groter en bijna een jaar ouder. En al kan zij ook nog zo flink van zich afbijten. Maar dat helpt allemaal geen zier wanneer jongejuffrouw Liesje ergens haar zin op heeft gezet. Zul je horen.

Koosje is op die zaterdagmorgen één april natuurlijk véél te

[p. 22]

vroeg uit de veren. Zij hangt alom zeven uur uit het raam om te kijken, of zij bij het nieuwe huis de verhuiswagen voor de deur ziet staan. En zij begrijpt er niets van dat zij om acht uur nog al niets ziet, als zij met Koen voorbij komt stappen op weg naar school.

Ach, welnee kind, bromt wijze Koen. Dat kàn immers niet, ze moeten toch alles nog inladen. Bij ons waren ze om half twaalf pas klaar, weet je niet meer? Als we uit school komen zullen ze er wel zijn. Ga je dat kleine kind maar gauw halen.

Koen doet natuurlijk net of hij het allemaal niet de moeite waard vindt om er één woord aan te verknoeien. Kleinkindergedoe, anders niet. Zo'n klein wurm van nog geen zes jaar, wat heeft hij daar nu aan? Alleen die hond, dàt is misschien wel iets om eens naar te gaan kijken. Een hònd: daar moet je een jongen bij hebben, die kan hem tenminste kunstjes leren en een flink eind met hem gaan draven. Aan de lijn natuurlijk, want hier tussen de weilanden kun je een hond niet los laten lopen. Stel je voor, dat hij eens van de weg af holde, het land in, om de schapen te gaan opjagen. En de weg zelf met al dat drukke verkeer is voor zo'n beest óók maar gevaarlijk. Voor je het weet vliegt het dwars voor een auto langs, en dan is het morsdood voor je hem kunt fluiten.

Nee, die meneer Lindeman moet maar meteen een flinke halsband voor Max kopen (Max is een makkelijke naam, kan zo'n hond gauw onthouden en het klinkt ook streng als je hard roept) en dan een lange riem erbij met een lus om aan je arm te schuiven. Een ketting zou misschien nog beter zijn - moet hij maar es met Piet bespreken.

Kom Koosje, schiet op, anders komen we nog te laat door al dat omkijken. Na schooltijd heb je àl de tijd, hoor. Dan kun je er de hele middag naar toe en er blijven slápen desnoods... Koen, je weet niet wat je zegt, jongen. Vanmiddag wordt het een heel Avontúúr, let eens op. En slapen komt er ook aan te pas, maar dan op een héél rare plaats. Moet je horen.

Het duurt natuurlijk allerverschrikkelijkst lang, eer de bel van

[p. 23]

het speelkwartier gaat. En als Koosje dan bij Moeder achterop de bagagedrager klimt, krijgt zij óók nog te horen dat de verhuiswagen nog al niet bij haar nieuwe vriendin voor de deur staat.

Nògal niet? En het is al half elf. Wat duurt dat verhuizen dan vreselijk làng -

Och, welnee kind, troost Moeder. Eer dat al die meubels zijn ingeladen, en al die kleden en gordijnen weggehaald -

Dat moeten ze allemaal van de trap dragen, en voorzichtig in de wagen zetten. Je kunt het niet zo één-twee-drie uit het raam gooien, wèl?

Néé, dat vindt Koosje ook, al moet ze er wel om lachen. Een mooi gezicht zou dat zijn, al die stoelen en kasten en potten en pannen die door de lucht vlogen -

O ja, en Moeder - hóór eens: het kleine broertje, hè? Dat moet die mevrouw zeker óók nog eerst in zijn badje doen, hè? Moeder hoort het verhaal niet, want zij trapt zo hard zij kan door de drukke straten naar huis. Zij moet voortmaken om op tijd bij de spoorbomen te zijn, voor de trein van kwart voor elf langs komt. En zij heeft ook onderweg nog kans om bij het stoplicht te moeten wachten.

Maar Koosje heeft ook geen antwoord nodig, want zodra zij dat gezegd heeft van het kleine broertje, is zij zó verdiept in haar eigen verhaal, dat zij niets meer hoort of ziet. Dat broertje: daar is zij toch zó nieuwsgierig naar, dat vindt zij eigenlijk nog het allermooiste van de hele verhuizing. Stel je vóór, dat het nu vanmiddag daar zó maar aan de overkant in zijn wieg ligt te slapen. Of misschien wel in zijn wagen, omdat de wieg nog ingepakt is. En stel je voor dat zij er dan morgen, als het toch zondag is, een eindje mee mag gaan rijden op de stoep. Dat is toch zeker nog veel en veel mooier dan met haar poppen in de poppewagen. Die zijn ook wel lief, natuurlijk, maar een ècht levend broertje is toch nog heel wat anders.

Zij rijden met een vaartje hots-bots over de spoorrails, en vlak langs het huis van Lies, waar alle ramen al blinkend schoon op

[p. 24]

de gordijnen wachten.



Maar de verhuiswagen is er nog altiid niet; gelukkig maar, denkt Moeder. Anders kreeg Koosje vanmiddag geen stukje brood door haar keel van ongeduld. Nu is er tenminste nog kans dat zij straks flink eet, en dat mag ook wel, want zij kan nog heel wat te doen krijgen vanmiddag. Zij heeft zich van tevoren al zo opgewonden: die kleine Koos maakt zich over alles veel te druk. Gisteravond kon zij ook al niet in slaap komen, omdat zij nu een echte vriendin kreeg om mee te spelen. Allemaal goed en best, denkt Moeder, en het is ook wel fijn voor Koosje dat zij nu niet meer zo alleen is. Maar die kleine paardestaart lijkt me een brutaaltje, daar moeten

[p. 25]

we wel mee oppassen. Want voor we het weten is ze onze Koosje de baas, al is ze dan ook bijna een jaar jonger.

Nu, daar kan Moeder wel eens gelijk aan hebben, want zij is nog druk bezig met brood snijden en tafeldekken, of daar gaat de achterdeur open en Lies stapt naar binnen, met Koosje opgewonden achter haar aan:

Moeder, Moeder, de wagen is er, hoor, en Lies -

Ik mag hier wel komen eten, hè? vraagt die jongedame zelf heel kordaat, en zet een boodschappentas op tafel:

Ik heb mijn boterhammen meegebracht, ziettuwel?

Ja, Moeder ziet het, en zij blijft met het broodmes in de lucht staan van verbazing. Want niet alleen dat Lies haar twaalfuurtje heeft meegebracht: zij trekt ook meteen een stoel bij de tafel, pakt een bord en een mes van het dienblad dat Moeder naast haar stoel heeft staan, en zit in minder dan geen tijd aan tafel of ze hier thuishoort.

Ja! - zowaar met een slab scheef voor, want die is óók al uit de tas gekomen.

Maak es even vast, zegt ze tegen Koosje. Niet zo stijf, hoor. Dan vist ze óók nog een kroes uit de tas en maakt het pakje boterhammen open. Ze legt er netjes vier op haar bord, twee aan twee op elkaar.

Moeder heeft met open mond van verbazing staan toekijken. Zij bijt op haar lip om niet in de lach te schieten, en vraagt dan heel ernstig:

Wat zal de dame drinken? Koffie of melk?

Mèlk graag, mevrouw, zegt dat kind, zo wijs als een mens.

Maar niet met een vel alstublieft. Want dat lùst ik niet.

Goed dat ik het weet, zegt Moeder even ernstig, en schenkt de kroes alvast vol. Koosje gaat van pure verbazing ook maar meteen aan tafel zitten. Heb je van je leven zo'n klein brutaaltje gezien? Dat doet maar en dat zit maar in een wildvreemd huis alsof het zo hóórt. En ze zegt maar alles wat ze denkt óók nog hardop -

Brutaal? Is Lies heus een brutaaltje? Welnee, eigenlijk hele-

[p. 26]

maal niet. Zij geeft keurig antwoord met twee woorden: ja mevrouw, en: nee, mevrouw. Zij eet zo waar netjes met vork en mes, al moet Moeder haar wel eens een keertje helpen met snijden. Zij praat niet met een volle mond en zij zit helemáál niet te treuzelen. Nee, zij kent heus haar manieren wel, alléén - zij is helemaal niet verlegen, tegen niemand. Zelfs Koen zit haar over zijn boterhammen met verbazing aan te staren. Hij heeft voor één keer nièt het hoogste woord - en dàt wil wat zeggen! Maar wat moet je ook met een kind dat amper met haar neus boven de tafelrand uitkomt - wàt? dat nog niet eens op de grote school gaat, en toch opeens tegen een grote Koen uit de vierde klas zegt:

Jij hebt zwarte randjes aan je nagels. Moet je schoonmaken met een luusjefertje. Doet mijn pappa ook.

Koen krijgt een bloedrood hoofd van kwaadheid en verbazing. En hij kan niet eens zeggen: Kijk naar jezelf! Want de nageltjes van die kleine kraai zijn werkelijk tien keurige puntige halve maantjes. Hij neemt maar gauw een grote slok koffie om even te kunnen nadenken, en zegt dan triomfantelijk:

Je bedoelt zeker een lu-ci-fer, hè?

Tuurlijk, zegt Lies. Dat zei ik toch?

En dan kan Moeder het heus niet helpen dat zij begint te schateren. Heb je ooit zoiets gehoord? Nu, van zo'n buurtje kunnen we nog plezier beleven.

Mag ik wel opstaan, mevrouw? vraagt het eigenwijze buurtje beleefd.

Ik kan u niet helpen afdrogen vandaag, want ik moet nu naar mijn mamma, ziet u. Die zal niet weten, waar ik blijf.

Weet je moeder dan niet, dat je hier bent? vraagt Moeder verschrikt. Och heden, straks loopt die arme mevrouw Lindeman overal om haar verloren kind te roepen -

Néé, zegt Lies langzaam, terwijl ze de bordjes op elkaar stapelt. Néé - ze heeft me alleen maar de tas met de boterhammen gegeven. Want ze had het veel te druk met al die verhuismannen. En toen zei ze: Ga maar zolang in de keuken zitten

[p. 27]

om ze op te eten. Daar staat wel een stoel. Maar er stònd geen stoel, ziet u. En toen ben ik maar hier naar toe gegaan. Want u hebt toch stoelen genoeg.

Koèn, zegt Moeder haastig.

Koen, neem dat kind met de tas gauw mee en breng ze even over de weg. Haar moeder weet zich vast geen raad waar ze blijft. Ja Koosje, jij mag ook mee, vooruit maar. Misschien kun jij ook nog wel een handje helpen. Dan behoef je voor vandaag niet af te drogen. Kom je gauw terug, Koen? Want je moet eieren voor me gaan halen bij de boer.

En Kóósje: kan ik er op aan dat je nièt de weg oversteekt alleen? Oók niet met Lies? Als je hier wilt komen ga je maar weer aan de overkant staan roepen, dan kom ik jullie wel halen. Want met de zaterdag is het nog eens zo druk als anders. Hóór je dat goed, Koos?

Ja mevrouw, zegt Liesje Eigenwijs voor haar beurt. Wees maar niet bang, hoor. Ik zal wel op haar letten.

Moeder kijkt het drietal hoofdschuddend na: Wel heb ik van mijn leven - en daarnet is die kleine paardestaart in haar eentje komen aanstappen. Je moet maar dùrven -