De verfranschte landmeisjes

Vyfde tooneel.

PIETER WORST, alleen.

(De hanen in 't kiekenkot van Pieter maken eenig gerucht en kraeijen sterk. Pieter, met een groote mestvork gewapend, trekt in volle woede zyne deur open en treed op het tooneel als of hy een aenval ging doen.)

pieter.

Wacht, wacht, fransche schurken! ik zal... -

(ziende dat er niemand omtrent 't kiekenkot is, blyft hy op eens staen en bedaert zich.)

Maer neen; ik zie dat ik my bedroog - Ik dacht waerlyk dat zy myne schoone engelsche hanen, zoo als er geen half dozyntje meer in Europa zyn, bezig waren met binnentepalmen. - Doch ik zou er hen geen hair voor betrouwen,- zy, die de kerken tot paerden stallen innemen, die van de gewyde vaten, en ander goud en zilver uit de tempels, ja; tot zelfs van de klokken, geld maken; die onze eigendommen zoo maer aenslagen en

[p. 17]

verkoopen, als waren ze hun toebehoorende; die nooit ons land bezocht hebben zonder ons goed en bloed afteeisschen, ons te stroopen, onze meisjes te bedriegen en de vrouwen te verleijen; zy die maer branden en breken wat hun in den weg staet, die ons, arme Vlamingen, alles willen ontrooven tot zelfs onze moedertael! -Zy een hoop fatsoenelyke schurken en gelukzoekers eindelyk, zouden zy er iets in maken een' eenvoudigen kiekenboer als ik ben, zyne schoone, geliefde, vermaerde, engelsche hanen aftenemen, om hun uitgehongerde magen eens wel te vullen? 't Zou de eerste mael niet zyn dat zy zulks by my zouden plegen; doch dit alles ware nog niets, waren zy maer de oorzaek niet, dat Kaetje, dit ongelukkig, aerdig Kaetje, my afgewezen heeft: - 't is toch zonderling, hoe hier de meisjes, op al wat vreemd en byzonder wat fransch is, zich kunnen verlieven. - Ik geloof waerlyk kwam er een hond met een hoed uit Frankryk, hy zou haer lief en welkom zyn. Ach! onze lieve Heer, wil my bewaren; maer de eerste franschman die ik ontmoete, zou ik zoo los kunnen verscheuren...