De verfranschte landmeisjes

Tweede tooneel.

KAETJE, PIETER WORST.

pieter,

(wyl hy een vogelkooi buiten hangt.)

Verdoemd fransch gespuis, dat laet noch mensch, noch beest rusten. - De Hemel zou ons gewis de grootste weldaed bewyzen met ons van hen te verlossen.

(Kaetje ontdekkende)

He, goede morgen, lief Kaetje, wat drommel! wat doet gy daer, en nog zoo vroeg?

[p. 8]

kaetje.

Wel, Pieter, zoo als gy ziet - ik houd my zoo wat bezig met fransch te leeren; en daer ik by dag andere bezigheden heb, ben ik wel verpligt zulks buitentyds te doen.

pieter.

He, he, de juffer leert fransch! zoo, zoo!... en met welk vooruitzigt leert gy dit?

kaetje.

Ho! dit is zeer eenvoudig - ten eerste daer het schynt dat men binnen kort het vlaemsch niet meer zal bezigen; ten tweede daer al wat beenen heeft fransch wil spreken en ik van der meerderheid wil zyn - ten derde - doch waertoe is 't noodig dat ik uwe buitensporige nieuwsgierigheid voldoe?

pieter.

Zeg liever, dat gy van het derde een geheim maken wilt - zyt voorzigtig, juffertje; fransche vliegen stelen als de raven.

kaetje.

Wat wilt gy hier mede zeggen, Pieter?..

pieter.

Wat ik zeggen wil? - gy begrypt my niet dan al te wel; of meentgy dat men niet reeds achter uwe knepen gekomen is, en denkt gy dat de menschen geblinddoekt zyn, wanneer gy des avonds met uwen franschen jonker uw wandelingje

[p. 9]

waerneemt? Men heeft er u mede ontdekt, juffertje. De geburen spreken er schand van.

kaetje,

(een weinig gestoord.)

Zoo, zoo, men spreekt er schand van, en waerom dit; als 't u belieft?

pieter.

Waerom? - dit zult gy stiptelyker weten dan ik 't u zeggen kan... doch een meisje...

kaetje,

(hem in de rede vallende.)

Een meisje neemt een minnaer die haer bevalt, verstaet gy, Pieter - indien men zich aen 't praten der geburen stooren moest, lieve hemel, dan zou men wel werk hebben.

pieter.

Wanneer gy een vryer verkozen had, die braef en eerlyk is en die u door de wereld helpen kan, zoo als gy er een' aen my hadt, dan zou men u niet bespreken; maer neen, de juffer laet de ooren hangen naer een soldaet, een gekhouder, die haer uit de lucht valt, wiens liefde vergaet gelyk ze komt - dit is beter, denkt zy, dit is zoo wat nieuws...

kaetje,

(boos.)

Pieter!

pieter.

Ja, ja, juffertje, neem het my maer niet kwalyk; later zult gy zeggen of ten minste denken: Pieter Worst heeft my de waerheid doen zien, ik ben bedrogen - maer dan

[p. 10]

zal het te laet zyn - alle die schoone wind woorden die de franschen zoo eigen zyn, zullen eindigen met u in 't verdriet te brengen, let er maer wel op.

kastje,

(gestoord.)

De minnenyd doet u dit zeggen omdat ik een franschman aen u verkoos, niet waer? Doch ware ook myn minnaer een bedrieger, een verleider, zoo als gy hem afschildert, ik zou hem niet laten; maer ik heb de verzekering dat hy een eerlyk, braef mensch en van eene zeer deftige afkomst is.

pieter.

Des te beter voor u; maer...

Wacht u van die fransche heeren,
Zy verkoopen veeltyds wind;
Door hun praet en schoone kleeren,
Zyn ze altyd eens rykmans kind;
Maer zy naedren Vlaendrens oorden,
Niet dan uit gebrek aen brood;
En met al bun lieve woorden,
Redden zy zich uit den nood.

(Bis.)

En zulks heb ik al meer dan eens in myn leven ondervonden. Het doet my innig leed dat een meisje zoo knap en zoo goed als gy zoo in haer ongelukt loopt. Gy konde my voordezen nogtans zoo wel lyden, Kaetje; wy waren zoo gelukkig te samen! Denk niet dat de minuenyd my hier spreken doet, neen, gy zult zien wat uw' toekomst zal zyn indien gy volherden blyft.

(Ziende dat zy hem den rug keert,

[p. 11]

breekt hy zyn gesprek af)

Doch die niet luisteren wil, moet voelen - vaerwel, Kaetje.

(Hy vertrekt)