De duivenmelker

Tiende Tooneel.

DE VORIGEN, FRANS.
(Frans blyft op den achtergrond staen met gekruiste armen. Zyne woedende blikken beurtelings naer Helena en Ligtman rigtende.)

frans,

zich bedwingende.

Ga voort, mynheer Ligtman, ga voort, dat myn byzyn u niet hindere... En gy ook, Helena, ga voort, het is onnoodig dat gy u uit de armen van uwen geliefde losrukt... Het is immers niet van vandaeg, dat ik weet dat ik door u bedrogen werd...

helena,

ter zyde.

O myn God! hy waent my schuldig!

[p. 28]

ligtman,

ter zyde.

Hoe ga ik my uit dezen neteligen toestand redden!

frans.

Maer, vermits het toeval wil, dat ik getuige ben van een eerloozen minnehandel...

helena en ligtman.

Van een eerloozen minnehandel!

frans.

Zwygt en laet my voortspreken.

ligtman.

Maer, gy bedriegt u, zoo gy denkt dat...

frans,

met ingetogen woede.

Nog eens zwyg, mynheer, ik gebied het u; gy hebt hier geen woord... Ik zegde dan, vermits ik getuige ben van een eerloozen minnehandel

(Beweging van Helena.)

zal het my wel vrystaen denk ik, u, mynheer Ligtman, te vragen, wie u het regt gegeven heeft de wooning van eenen werkman binnen te dringen, om er met zyne vrouw in echtschennis te leven?...

ligtman.

Maer, op myne beurt wil ik my wel de moeite geven u te vragen wat u bewyst, dat er eene echtschendende liefde tusschen my en uwe vrouw bestaet?

frans.

Ik veroorloof u niet, mynheer my te ondervragen... Ten andere, er zyn hier geene bewyzen meer noodig om te zeggen, dat gy een lafaerd zyt, en myne vrouw eene onbeschaemde bedriegster.

helena.

Eene onbeschaemde bedriegster!

ligtman,

verontwaardigt.

Een laffaerd ik! O, dit gaet te verre.

helena.

Frans, o dit is te veel... Dood my, maer martel my niet door eene beschuldiging die ik, God kan het getuigen, niet verdien.

[p. 29]

ligtman.

Ja, eene beschuldiging, die slechts op schynbaerheid gegrond is... Het is niet te begrypen, hoe gy veronderstellen kunt, dat ik mynen rang en myne waerdigheid zou kunnen vergeten om eene vrouw uit de volksklas myne liefde toe te dragen. Doch genoeg hier over; de tyd ontbreekt my om langer in eene woordwisseling te blyven, welke my ten uiterste walgt.

(Hy wil vertrekken.)

frans,

zich voor Ligtman plaetsende, en hem met geweld terug duwende.

Een oogenblik, mynheer, zoo haestig niet als 't u belieft.

ligtman,

op trotschen toon.

Ellendige! gy vergeet wie ik ben.

frans,

insgelyks.

Gy hebt wel vergeten wie en wat ik ben.

ligtman,

met verachting.

Wie en wat gy zyt!...

(Ter zyde.)

Dit gemeene volk is onbeschoft.

(Luid.)

Maer wat wilt gy dan van my?

frans.

Wat ik wil?... Maer, gy gevoelt dan niet dat myn bloed kookt en dat ik niet langer de woede kan intoomen, welke uwe schaemteloosheid by my opgewekt heeft. Weet gy dan niet, dat als wanneer men tegen over den man staet door wien men eene schandelyke beleediging ontving, dat men slechts ééne gedachte, één wil heeft en dit is zich op dien man te wreken.

ligtman,

ter zyde.

Die kerel schynt beraden!... Kon ik slechts den aftogt blazen.

frans.

Ho, gy waent misschien ongestraft deze wooning te verlaten; maer gy hebt zonder weerd gerekend, mynheer. Gy zyt hier in myne magt en...

(Hy gaet tot de werkbank, grypt een houten hamer vast en wil op Ligtman toeloopen.)

helena,

Frans wederhoudende.

Frans! Frans! wat gaet gy doen!

[p. 30]

frans,

zich willende losrukken.

Maek u uit den weg, laet my begaen.

helena,

hem immer tegenhoudende.

Neen, neen!... In Godsnaem bedaer u!

ligtman.

Meester Frans, uwe bedreiging is my reeds voldoende. De uitvoering heeft geen haest...

(Hy bereikt snel de deur, welke Frans by zyn intrede open liet, en ontsnapt.)

frans,

die weêrhouden is door Helena, rukt zich met geweld los, doch komt te laet, om de ontsnapping van Ligtman te verhinderen.

Hy vlugt, de lafaerd!... En ik heb hem het hoofd met dezen hamer niet kunnen verbryzelen!

(Hy werpt den hamer weg.)

helena,

ter zyde..

Hy is ontsnapt!... Maer, ik, hoe zal ik myne ontschuld bewyzen!...