De duivenmelker

Achtste Tooneel.

helena,

alleen.

Zoo veel onverschilligheid, zoo veel wreedheid... Ho, dit is te veel!... God! God! wat blyft er my nu over te doen voor myn kind, dan wanhopig en weenend, er de zieltoging van te verbeiden!... Maer, dat is verschrikkelyk, dat is eene helsche foltering!... Doch, neen! dit mag, dit

[p. 23]

zal niet zyn. Eene moeder kan aldus haer kind toch niet laten sterven!... Maer tot wien zal ik my wenden; wat vermag ik?... O myn God, nu kan ik slechts de liefdadigheid inroepen... Bedelen!

(Met afschrik.)

Bedelen!... O, het ontbreekt nog aen myn lyden my tot den bedelstaf verwezen te zien... Ik zal het leven van myn kind dan aen de almoes te danken hebben! En nogtans wat staet er my anders te kiezen?

(Met beradenheid.)

Welaen, ja, ik zal zelfs, indien het zyn moet, myne hand als bedelaerster uitsteken om myn kind, myn eenig kind in het leven te houden.

(Zy wil uitgaen.)