Het vermakelyke minne-spel, of toneel der liefde

[p. 55]

Zang.

Stem: 't Is nu ruim vyf jaar geleden.

TRyntje waar onlangs gezeeten,

Met haar Vryer om een hoek,

Wilde met hem Metworst eeten,

Hee wat waar het Meisje kloek,

Want zy riep 't is Sint Niklaas,
Lustig Jantje zoete Baas.

Zo moet men te zamen smullen,

Want de Metworst by myn keel,

Smaakt heel wel, het zyn geen prullen,

En het Meisje at zo veel,

Dat zy weinig tyd daar naar,
Van dat vetje mislyk waar.

Zy begon haar te ontstellen,

Riep helaas! wat word ik rond,

Ik begin zo waar te swellen,

Ach! wat ben ik ongezont,

En nogtans gestaag vol lust,
't Meisje wierd heel ongerust.

[p. 56]

 

Zy liep voort by Jantje klagen,

 

Die sprak ô! ons werd geleerd,

 

Eider moet zyn pakje dragen,

 

Meid hoe benje zo verkeerd?

 

Datje piept, en zucht, en schreid,

 

't Is niet meer dan vettigheid.

 

 

 

Tryn die trok een viese snater,

 

En zy sprak ben ik niet swaar,

 

Dan zo heb ik wis het water,

 

Jantje ach! het scheelt my daar,

 

Ik nooit ben zo rond geweest,

 

Goede Sul ik ben bevreest.

 

 

 

Jan die klouden by zyn ooren,

 

Want na negen maanden tyd,

 

Wierd voor hem van Tryn gebooren,

 

Een zeer wel besneede Meid,

 

Dus riep Tryntje meenig keer,

 

Jan ik eet geen Metworst meer.

 

 

 

Wilt die reden binne houwen,

 

Sprak toen de bedroefde Jan,

 

Weet wy zulle t' zamen trouwen,

 

Leven dan als Vrouw en Man,

 

Daar meê was het klagen uit,

 

Tryntje wierd met Jan de Bruit.

 

 

 

Men ziet zo menigmaal een Maagd bedotten,

[p. 57]

 

Waar meê dan haar bedriegers spotten,

 

Jan waar vroomer wyl hy zag,

 

Dat zyn Lief in 't Kraambed lag,

 

Dog 't is beter nooit begonnen,

 

Dan iets buitens been gewonnen.