Het vermakelyke minne-spel, of toneel der liefde

[p. 13]

Venus en Vulkanus.

Stem: Daar was een Meisje jong van jaren.

VEnus zag Vulkanus smeeden,

Met zyn swart berookte leeden

Half bestoven van den drank,

Met een pyp in zyne kaken,
Scheen zyn zelven te vermaken,

By 't gedons en mokerklank.

Mit zag hy zyn wyfje nad'ren,
Hy ontstak door al zyn ad'ren,

Trots een dolle Wortel-Boer,

Riep ô hoofd der lichte kooyen,
'k Zal je met myn hamer gooyen,

Gaat van hier jou loze Hoer.

Venus sprak vry aangenamer,
Riep bewaard dog uwe hamer,

Geeft de steel alleen aan my

Dog Vulkaan geheel aan 't razen,
Sprak gy hebt wel and're Bazen,

ô Jou Aschgat, loze Pry.

Gaat met and're mannen doolen,

[p. 14]

 

Mit nam hy twee doove kolen,

 

Gooiden die het zoete Lam,

 

Zo vol wonderlyke trekjes,

 

By haar Boezem in wel krekjes,

 

Op haar blanke linker mam.

 

 

 

Daar ging Venus meê aan 't schelden,

 

Toen hy zo de pypen stelden,

 

Riep met deerelyk geluit,

 

Mankebil, ô Wyveplager!

 

'k Wensch gy sterft een hoorendrager,

 

En zy liep zyn winkel uit.

 

 

 

Wanneer als Man en Vrouw elkander zo begroeten,

 

Dan werd den Huwlyks-Bandvertreden met de voeten.