Wol en dons

[p. 12]

[p. 13]

Schaap en bok.

't Schaap heeft zeker nooit gedacht,
Dat zijn dikke wollen vacht,
- Die 't beschut voor winterkou -
Zooveel dienst bewijzen zou.

Als de lammren zijn geboren,

En de warmte zou gaan hindren,

Wordt de wol van 't schaap geschoren,

Om den last wat te vermindren.

Van de wol, zoo blank en rein,
Breit men sokjes, aardig klein,
En men verft ze rozerood
Voor Marietje op moeders schoot.

Maar behalve lieve sokjes,
Maakt men van die wollen vlokjes

Ook een warme mof en kraagje;

Doch die zijn voor zuslief Aagje.

Zoo ook denkt de flinke sik,
Die nu op dit oogenblik
Springt door 't gras, van bloemen geel,
Niet om wagen of gareel.

En toch wordt hij alle dagen

Met zijn broêr - 't zijn beste bokken! -

Aangespannen voor den wagen,

En dan dient er hard getrokken.

Want Cornelis, de koetsier,
Heeft in rijden veel pleizier;
En zijn zusje, nufje Kee,
Neemt ook does haar hondje meê.

Nu vooruit met vlugge stappen;
Hoor de zweep eens duchtig klappen;

‘'k Wou wel van 't partijtje wezen!’

Roepen allen, die dit lezen.