Kinderen

[p. 35]

Doode pop.

[p. 37]

Doode pop.

Aan Mejufvr. Jo Koster.

Toen kwamen tranen vloeien uit heur lente-lichte oogjes en klaagde 't zwakke stemmetje dof-droef:

‘Dag kleine poes.... dag kleine poes’....

Ze bukte neer, ze kuste 't harde lijfje en lei haar pop in 't kleine graf....

De donkre aarde had zij weggegraven, ver in een hoekje van den zomervollen tuin, waar 't niemand zag.

Het kopje van haar lieveling was wreed vaneen gebroken, 't lag in scherpe scherven naast 't lijf.

Ze had de stukjes op elkaar gestapeld, met handjes bevende van teederheid.

[p. 38]

't Lijfje lag nu stil en recht gestrekt in zware aarde, de brokjes van 't hoofd erboven, aan den hals. En zij bleef knielen bij haar doode en troosten voor 't laatst.

Met droeve afscheidsstem begon ze haar weemoed uit te spreken:

‘Nou is Mimietje heelemaal dood, hè? Nou kan ze nooit, nooit meer met moesie mee? Nou kan ze niet meer zien en niet meer hoore en moetje kan niet eens meer met d'r spele en d'r schoon goed andoen?.... Och jé, och jé!.... Maar nou is ze ook in de hemel en daar is d'r hoofie héélemaal geneze? Nou krijgt ze zoentjes en jurrekies van Onze-Lieve-Heer. En as moesie bij d'r graf komt, dan kijkt ze na benede en dan is ze toch zóó blij, hè? En 's zondags dan kom ik bij d'r zitte, niet? de heele dag en dan krijgt ze zóoveel bloempjes op d'r graffie!.... Maar nou zulle we d'r eerst eve begrave, anders wordt ze zoo koud, hè, lieveling?’....

[p. 39]

Toen nam ze moedig hare kleine schop en gooide haastig, handig, de ruwe aarde op roerelooze poppenboel.

‘Ziezoo, nou legt ze lekker, niet? Nou mag ze altijd blijve slape? Ze is nou zoo heerlijk in de hemel en ze ziet zoete moesie bij d'r graffie staan, niewaar?’

Toen liep ze even heen en plukte een gouden paardebloem en duwde die op 't dichtgestopte kuiltje.

Haar licht en blank gezichtje werd weer vredig, haar matte, blauwe oogjes waren opgeklaard. Heur kleine zieleleed dat had ze weggetroost door hare eigen stem en streeling van heur teedre woorden.

Langzaam, tevreden ging ze door den bloemenrijpen tuin naar huis en zag nog even om naar 't grafje, waaraan z' een lonkend afscheidsknikje gaf.