Kinderen
(1898)–Frits Roosdorp–
Auteursrecht onbekend
[pagina 15]
| |
[pagina 17]
| |
Bij de kist.Stil en zwijgend werden ze de kamer ingeleid naar 't kistje van 't doode zusje henen. Mat en treurend liep de moeder zachtjes mede en keerde toen weer weenend naar de deur. De beide kinderen, bedrukt en zwijgend, bleven staan en staarden naar 't wit en roereloos gelaat. Boven 't kistje, dat op schragen stond, kwamen hunne hoofdjes juist nog kijken.... 't Was in de kamer schemerig en dompig stil. Alleen de zachte snikken van de moeder, die de gang in was gegaan, soms even hoorbaar. | |
[pagina 18]
| |
Beneden had zij eerst de kindren uitgelegd, hoe zusje nu zou zijn. Ze zou nooit meer haar oogen open doen en nooit meer opstaan of iets zeggen. Ze bleef maar altijd, àltijd zwijgend liggen, zonder dat ze 't wist. Want zèlf was ze in den hemel en leefde daar bij Onzen-Lieven-Heer. Later zouden ze haar allemaal terugzien, als een engeltje, met gouden vleugels. Met die verklaring in de hoofden waren ze naar 't kistje heengevoerd en bleven starend staan en overdenken. Maar de kleinste van vijf jaar kon toch maar niet begrijpen, dat de doode hier en ook in den hemel was. Eerst fluisterend en schuchter, langzaam luider-op begonnen ze te spreken: ‘Zeg, zou Mina nou heusch in de hemel zijn en zou ze ons nou zien?’ ‘Ja, ze is nou een engeltje en ze vliegt in de lucht heen en weer en Onze-Lieve- | |
[pagina 19]
| |
Heer die is d'r vader.’ lei 't oudere zusje uit. ‘Zit die 'r bij? En ze is niet bang voor Onze-Lieve-Heer?’ ‘Wel nee, dat is 'n heele goeie man van honderdduizend jaar, die zit de heele dag op een groote, gouë stoel na de engeltjes te kijke. En die moge op z'n schoot komme en dan vraagt ie, waar ze graag mee wille spele.’ ‘En ziet ze grootvader en grootmoeder nou óók in de hemel?’ ‘Ja, dat zijn ook engele. As ze geen kwaad doen, dan komme alle mensche in de hemel.’ ‘Maar zou ze niks hoore, as we hard an d'r oore vrage, of ze met ons meegaat?’ ‘Nee hoor! ze is heelemaal doof en stom, as je met je groote trompet an d'r oore blaast, dan hoort ze d'r nòg niks van.’ ‘Hoe zou dat komme?’ ‘Nou, ze is ommers in de hemel.’ | |
[pagina 20]
| |
‘En ik zie d'r hier ook!’ ‘O, dat is t'r vel en d'r lijf, zie je, maar d'r ziel is weg. Die is na bove gevloge toen ze dood ging, honderd-duizend meter door de wolleke. Toen kwam ie bij Onze-Lieve-Heer en die hêt er een engeltje van getooverd, want ze is altijd zoet geweest.’ ‘Wat is dat, je ziel?’ ‘Die ken je niet zien, maar hij zit in je lijf, en as je dood bent, vliegt ie na bove.’ ‘Zou ze nou nooit meer honger krijge? Als we d'r nou ês een groot roggebrood meegeve, zou ze 't dan niet opete, as ze begrave is? En as we een glaasie wijn in d'r mond giete, dan wordt ze toch weer levendig? Nou, ik vraag strak an moe, of ze 't doet!’ ‘Och kind, daar hêt ze niks an. Ze krijgt alles veel lekkerder. Ze eet nou van gouë borde en schale. Dat hoeve ze niet eens te koke, dat staat allemaal in de hemel | |
[pagina 21]
| |
klaar. As je wat hebbe wil, dan is 't 'r meteen, Onze-Lieve-Heer kan googele, zie je? ‘En wat mot ze nou doen?’ ‘O, niks. Ze vliege en ze spele maar met mekaar. En 't is altijd licht, ze krijge nooit slaap in de hemel.’ ‘Maar kanne ze dan niet wegvliege, na hun moe toe?’ ‘Ja, dan motte ze duizend jare reize, zoo hoog zitte ze. En as Onze-Lieve-Heer 't ziet, dan krijge ze straf!’ ‘Wat doet ie dan, as ze stout benne?’ ‘O, dan komt de duvel in de hemel om ze bang te make.’ ‘Ik wou dat ik in de hemel was, lekker hè, as je zoet bent?’ ‘Ja, maar dan mot je eerst doodgaan en dat wil ik niet.’
Uitgeweend kwam de moeder weder binnen om ze zachtjes weg te voeren. Nog | |
[pagina 22]
| |
even zagen ze 't wit en stil gezicht, dat strak te slapen lag en gingen toen onhoorbaar mee. En 't kleinste kind ging voor een venster staan en zoekend naar den blauwen hemel zien. |
|