Schriftuurlyke gezangen, gerijmt, en op nieuwe zangwijzen gesteld

[p. 211]

Aardsche en Hemelsche Gezindheid.

1.

’t Is reedlijk, dat elk wensche,

En trachte na het hoogste goed.

Gelukkig is de mensche,

Doe beste keur, en poging doet.

Maar yder laat zich blinden

Door ’t slechtst; dat hy het best niet ziet;

En ’t hart aan ’t aardsche binden;

[p. 212]

Maar ’t He-melsch kent, en zoekt hy niet.

2.

Hy laat den Hemel varen,

Als van zijn oog te wijd en verd:

Maar zich aan d’aarde paren,

Als zich naby, ja in zijn hert:

Daar hebben oog en ooren,

Daar heeft de reuk, gevoel, en smaak

Het geen hem kan bekoren

Gedurig weer met nieuw vermaak.

3.

O mensch, dit is de Wereld,

Met haar aanlokkelijk cieraad

Schuld, verguld, bepereld,

Die gy zoo diep in ’t hart inlaat.

Zy pronkt met goude kleeren

(Haar dwaze minnaars te geval)

Van Wellust, Schat, en Eeren,

Maar heeft, en geeftze niet met al.

4.

Zaagt gy de Wer’ld van binnen,

Van all’ haar pracht en praal ontbloot,

Gy zoudze noit beminnen,

Hoe zeer zy u haar liefde bood.

Wat is doch Schat en Wellust,

[p. 213]

 

(Zoo gy uw nooddruft daar van scheid)

 

Als hartzeer, last en quellust?

 

Wat Eer, als waan, en ydelheid?

 

 

 

5.

 

Indien dan tot beminnen

 

Uw harte neigt en vaardig is,

 

Kom zet, o mensch, uw zinnen

 

Op ’t geen beminnens waardig is.

 

Wilt gy dat ik u toone,

 

Waar gy uw liefd’ op vesten moet?

 

Op God, en op zijn Zoone;

 

Die is, en geeft het beste goed.

 

 

 

6.

 

Zoo gy u tot het zoeken

 

Van ’t hoogste Goed voelt aangepord,

 

Zoek in geen aardsche hoeken,

 

Dat noit op aard gevonden word:

 

Stijg boven al ’t verderflijk;

 

Doch maar alleen met uw gemoed;

 

Na by u is ’t onsterflijk,

 

Daar vind gy ’t Alvernoegend Goed.

 

 

 

7.

 

Het hart slechts afgetogen

 

Van d’aard, en al wat is van aard,

 

Moet zich door ernstig pogen

 

Tot God verheffen Hemelwaard.

 

Daar zal haar klaarlik blijken

 

Het onwaardeerlik onderscheid

 

Van ’t aardsch, niet te gelijken

 

By ’s Hemelsch groote Heerlikheid.

 

 

 

8.

 

O! die na waard kan vatten

 

’t Gewicht van dat beloofde Goed;

 

Aardsch’ Eere wellust, schatten,

[p. 214]

 

Hoe groot, verstoot hy met de voet:

 

Want God (dies is hy zeker)

 

Die ’t hemelsch voor het aardsche schenkt,

 

Hem uyt een volle beker

 

Van Wellust, Schat, en Eere drenkt.