|
| |
| |
| |
XVI.
Van den eersten dag dat gy uw harte gesteld hebt om te verstaen, dat gy u gepynigd hebt voor het aengezicht van uwen God, zyn uwe smeekingen aenhoord geworden.
Dan. x.
Om ons verhael zonder hindernis voort te kunnen zetten, moeten wy tot het oogenblik weêrkeeren, waerop Blondina de beeldtenis van jonker Pedro ontving, en hem als herinnering aen hare vroegere liefde, den vinger- | |
| |
ring schonk, dien ze, by het afsterven harer moeder ontvangen had.
Nauwelyks was Margaretha er bezitster van, of zy spoedde zich, zonder aen de gevolgen harer zending te denken, naer heure woning terug, en bood dit voorwerp den ongelukkigen minnaer aen, welke met angst en verlangen de uitkomst van de zending zyner vertrouwelinge zat af te wachten. De pagie ontving Beernaerts zuster met open armen, aenvaerde gretig het hem toevertrouwde geschenk, en smeekte Margaretha dat zy het verhael doen zou van alles wat Blondina omringde.
De oude voldeed volgaerne aen dit verzoek, en de jongeling, ofschoon hy wist dat 's meisjes liefde voor hem niet meer bestaen mogt, kon zich van de gedachte niet ontmaken, welke hem gedurig kwelde, namelyk van Blondina een eeuwigen vaerwelgroet te zeggen, en even als zy, zich in een klooster te gaen opsluiten.
Beernaert, die de woeling van 's jongelings boezem kende, en vermeende dat Blondina dien stoot niet zou kunnen doorstaen, verwyderde hem gestadig van zyn voornemen, en zeide dat hy de maegd meer en meer verontrusten zou.
Pedro, in tegendeel, beweerde dat Blondina zyne voetstappen met welgevallen zou vernemen. Hy versterkte zich in dit denkbeeld, en
| |
| |
kon in niets voortaen genoegen smaken. By zyn insluimeren zag hy de schim van de hem zoo dierbare vrouw, bleek en afgemat, voor zyne bedsponde wandelen. Zy scheen hem gestadig toe te roepen, dat er niemand dan hy, den zielestryd, die haer kwelde, verzachten kon.
Elken morgen, als de zon pas opgerezen was; elken avond, als zy hare stralen langzaem tot zich weêrtrok, zweefde de treurige jongeling rond de muren des kloosters van Maegdendale. Klonk de stem eener Godgewyde vrouw hem in de ooren, hy meende dat het die van Blondina was, en voelde telkens eene leniging aen zyne smarten. By iedere teleurstelling werd hy droefgeestiger dan te voren, doch nooit gaf hy den moed op.
Na menigvuldige, maer vruchtelooze poogingen, begon hy den wensch te uiten Blondina, wier krachten uitermate verflauwden, niet lang te overleven. De gedienstige Beernaert, ten hoogste met medelyden voor den jongeling bewogen, spande alles in om aen deszelfs eerste verlangen te voldoen, en vond zyne stappen eindelyk bekroond.
De gryze maekte den pagie er mede bekend; deze huppelde van vreugde, en zyne dankbaerheid ging zoo verre, dat hy zich voor 's mans voeten wierp, en deszelfs knien omhelsde.
Op zekeren morgen wendde de lyfknaep zich tot den tuinier des kloosters van Maeg- | |
| |
dendale, welke, schoon zich gelatende alsof hy van niets wist, ditmael zyn deurtje voor den jongeling opende, en hem met vriendschap ontving.
Na 's mans aendacht opgewekt te hebben over het lot der jonge zuster, en al zyn eigen leed aen den dag te hebben geleid: - Beste Gabriel, sprak Pedro, is jufvrouw Mahieu nog altyd zoo lydend?
- Jonker! de beslissingen des Hemels zyn ondoordringbaer: de maegd kan zich van heure kwelling herstellen, doch ik vrees grootelyks dat zy haer eerlang ten grave slepen zal.’
Pedro zuchtte, en stond in diepe mymering verzonken.
- Gisteren nog, vervolgde de tuinier, by de koelte des avonds, gesteund op den arm van zuster Clara, is zy in den achterhof de frissche lucht komen inademen, en heeft eenen uitstap tot in myn huisje gedaen. De boezem hygde haer fel, heure oogen waren diep in het hoofd gezonken, en ik vond haer veel meer afgemat dan naer gewoonte.
- Komt zy u soms een bezoek afleggen, Gabriel?
- Dikwyls, jonker! want het genoegen dat ik haer verschaft heb, met u eene schuilplaets tegen den bloeddorst der ketteren te bezorgen, is haer nooit ontgaen.
| |
| |
- Spreekt zy ook van my? vroeg Pedro met bevreemding.
- Uw naem, jonker! is slechts één mael, vóór drie maenden, indien ik my niet vergis, in myne tegenwoordigheid, door de maegd uitgesproken geweest; en, even alsof die naem hare treurigheid verzwaerde, liet zy het hoofd op de schouderen van zuster Clara zinken, en zeide haer iets binnensmonds dat ik niet verstaen kon. Dan verhief zy een weinig de stem, en stamelde: - Die herinnering zal my in het graf slepen!’
Pedro zuchtte nogmaels, en de tuinier, diens kommer bemerkende, vervolgde met eene troostelyker stem: - Ofschoon meer ongesteld dan naer gewoonte, schynt zy kalmte te genieten; laet eens zien: ja, 't was ook gisteren dat ik, willende weten of zy aen u in het geheele niet meer dacht, van den moed sprak, die haer tydens de overweldiging van Audenaerde bezielde. Uw naem verschrikte haer niet by deze aenhaling; heure lippen werden tot eenen glimlach getrokken, en zielsvreugde maekte plaets voor de pynlyke uitdrukkingen, die ik sinds hare opoffering steeds op haer gelaet bemerkt heb.’
Met het uiten dezer woorden sloeg het uer waerop Blondina gewoonelyk hare morgenwandeling deed. De tuinier, bevreesd dat de jongeling ontdekt zou worden, gaf dezen zynen kommer te kennen, hem verzoekende, ten
| |
| |
einde alle onaengenaemheden voor te komen, zich in het tuinhuisje te verbergen. Pedro bereidde zich om aen 's mans bede te voldoen, wanneer hy twee zusteren herwaerts zag aenkomen.
Een koude rilling doorliep zyne aderen: hy keerde zich tot Gabriel, en terwyl hy dezen de vrouwen aenduidde: - Dáér! dáér is Blondina!’ sprak hy stamelend, en hy wees naer het poortje dat van den bloem- naer den moestuin leidde.
Gabriel verbergde den lyfknaep in het zydekamertje zyner wooning, zegde dat het hem verboden was, iemand aen de nonnen te laten spreken zonder toestemming der abdis, en dat de jongeling zich moest vergenoegen met Blondina te hooren en te zien, zonder zich aen haer te vertoonen.
Pedro beloofde op zyne eer, alles te doen wat de tuinier van hem begeerde. Hy verdook zich in het aengewezene vertrek, welks deurtje Gabriel toestak, zette zich op de knien er voor, en keek nieuwsgierig door het sleutelgat.
Blondina en zuster Clara - want 't waren zy, die zich aen den jongeling vertoond hadden - naderden stilletjes toe, en stapten in het tuinhuisje aen. Gabriel groette haer ootmoediglyk, en zette twee leunstoelen voor het deurtje, dat Pedro van haer afscheidde.
By het zicht der maegd, waerop de dood reeds met nydigen blik loerde, neep de
| |
| |
jongeling zich de oogen toe, en verschrikte uitermaten. De bloos, die de wangen der aenbiddelyke schoone vroeger verhoogde, was door eene vale kleur vervangen; hare vingeren waren afgeteerd als die van een geraemte, en die bekoorlyke zwarte lokken, die weleer zooveel bygebragt hadden, om Blondina als een beeld te doen doorgaen, waren nu met hairen vermengd, die door kommer en verdriet vergrysd waren.
Beide zusteren plaetsten zich in de stoelen, en de tuinier, die ze tot spreken wilde uitlokken, begon met Blondina zyne gewoone dienstbiedingen te doen. Hy leunde op den rug van haren zetel, en, wat al te veel vryheid nemende met de zieke: - Gy ziet er heden min lydend uit dan gisteren, jufvrouw Blondina, sprak hy; de weldoende zon der maend mei, zal welligt die vroegere roozenkleur op uwe wangen doen weêrkomen.
- De hoop verlengt het leven, beste Gabriel; doch ik gevoel dat het graf my eerlang zal rust verleenen.’
Pedro trok zich van schrik terug, en Gabriel, om de beweging te verdooven, die de lyfknaep tegen de deur maekte, kuchtte twee of drie malen, vergrofde zyne stem, en, terwyl hy een achterdochtelyken blik wierp naer de plaets, waer de pagie verborgen zat: - Wel, wel! jufvrouw Blondina! vervolgde hy, gy moet die gedachte van kant stellen: een jong harte
| |
| |
gelyk het uwe, kan veel doorworstelen, en de wenschen, die ik dagelyks voor uw geluk, en uwe herstelling, doe, zullen zeker niet altyd onverhoord blyven.
- 'k Bedanke u van harten, beste man,’ sprak Blondina, die zich niet geneigd voelde om de redekaveling met den tuinier voort te zetten, vermits eene vertrouwelykheid, die zy besloten had aen Clara te doen, haren geest ophield. - 't Belangen dat ge in my stelt, ging zy voort, is my van over lang bekend; uwe diensten zal ik nimmer vergeten, en ik moet u slechts nog een enkel verzoek doen.
- Spreek, spreek, jufvrouw Blondina! ik ben altyd uw ootmoedige dienaer.
- En vriend!’ voegde de maegd er bevallig by.
- Veel eer, edele zuster!’ hernam de man, die, fier over Blondinas gezegde, de borst omhoog stak, en eene diepe buiging maekte.
- Welnu, vervolgde de maegd, gy ziet dat ik ten uiterste afgemat ben, en nooit de zorgen van myn geneesheer méér hoefde, dan in dees oogenblik; ga hem, uit myn naem, zoo spoedig mogelyk verzoeken dat hy hier kome; en zeg dat ik hem over eene belangryke zaek raedplegen moet.
- Maer, jufvrouw Blondina, indien iemand hier kwam aenkloppen?
- Zuster Clara zal zoo goed zyn te openen,
| |
| |
Gabriel, ga maer vry uit, en wees voor niets beducht.’
De man werd nadenkend, sloeg nogmaels de oogen op het sleutelgat van het voor hem staende deurtje, en, als gelukkig van eene gedachte gevonden te hebben, die hem uit verlegenheid kon trekken: - De kok is jong, sprak hy aenstonds, die zal de boodschap fluks gaen doen.’ Hy bereidde zich om het tuinhuisje te verlaten, en den jongeren maet met de hem opgelegde taek te belasten, toen Blondina met eene biddende stem zeide, dat ze begeerde de boodschap door hem zelven te zien uitvoeren.
Gabriel fronste het voorhoofd, bekeek eene derde mael, met duistere blikken, het deurtje van Pedros verblyfplaets, verwyderde zich misnoegd, en mompelde tusschen de tanden: - Bliksems! 'k wedde dat zy hem gezien heeft, en dat ze zuster Clara ook wel zal trachten weg te krygen.’
Hy keerde nogmaels het hoofd om, en verdween met haestige schreden.
Blondina, die nu de gelegenheid vond om Clara eindelyk met haer geheim bekend te maken, meende zulks aen te vangen, doch vond er de kracht niet toe.
Hare medezuster, ziende dat er iets buitengewoons in Blondina omging, liet deze gevoelen, dat zy geene geheimen voor haer behouden
| |
| |
moest, en aenzocht ze de verklaring te doen van hetgeen haer op het harte lag.
Blondina liet zich niet vruchteloos bidden, en, op een zoo zachten toon, dat hare vriendinne de ooren tot haer moest neigen: - Beste Clara, sprak zy, gy herinnert u nog dat ik u verzocht heb het portret van jonker Pedro (hier luisterde de schildknaep met schrik en aendacht toe) hem na mynen dood, benevens myn laetsten wil, te behandigen. Gy weet, Clara, wat ik al heb aengewend, om dien jongeling te vergeten, en hoe vurig de bede was, die ik dagelyks ten Hemel stuerde, om de zuiverheid des harten te kunnen weêrvinden. Helaes! steeds bleef ik in myne meening bedrogen. Echter dacht gy dat ik myne dagen met meer zielsgenoegen, en myne nachten met min angst overbragt, om dat ik u met myn aerdschen kommer niet langer bekend maekte. ô! Gy vergistte u, melieve! 't was slechts in de vrees van u langer te bedroeven, dat ik in uwe zusterziel den balsem niet meer zocht, dien gy nogtans altyd voor myne smarten behield.’
Pedro beefde in al zyne ledematen: hy zou zyne fortuin verpand hebben, om zich voor de voeten der lydende zuster te mogen werpen. Hy beklaegde innerlyk de aen den tuinier gedane belofte, doch hield zich stil, en leende weêr, zoo aendachtig mogelyk, het oor aen de woorden van Blondina.
| |
| |
- Beste Clara, vervolgde de maegd, terwyl zy van onder haer witten halsdoek Pedros beeldtenis trok; myne droefgeestigheid is geëindigd: ik heb troost en versterking in de bede gevonden! De gedachte van sterven lacht my toe; morgen misschien na eenige dagen moet ik u verlaten, want - ik voel myne laetste stonden naderen. Zie dáér het voorwerp van myn vorigen kommer; behandig het aen Pedro, en zeg hem dat myne dood het noodzakelyke gevolg was van de liefde die hy my - van de trouw die ik hem beloofde. Slechts ééne zaek foltert my: 't is dat die gevoelige jongeling misschien nog lang zyn treurig leven op aerde zal moeten voortslepen!’
Hier stortte Blondina een laetsten traen van wereldsche herinnering; en de pagie, tot in het binnenste der ziel bewogen, voelde zich het bloed in de aderen verstyven. Zyne knien begaven hem, hy stiet met het hoofd tegen de openvliegende deur, en viel voor de voeten der verschrikte nonnen!...
Wat er in aller harten omging, zullen myne lezeressen zich gemakkelyk inbeelden: er werd een algemeen gegil aengeheven; zuster Clara sprong weg, en hare vriendinne sloeg, by het ontwaren des jongelings, zich de handen voor de oogen, verschrikt van die op eenen sterveling, dien zy verloochend had, nog te laten vallen.
| |
| |
- Blondina, Blondina!’ stamelde de lyfknaep, en zonder een ander woord te kunnen uitspreken, kroop hy tot tegen de maegd, en wilde dier handen in de zyne drukken. De jonge zuster ontrukte zich aen deze liefdebetuiging, en al haren moed verzamelende: - Vlugt! vlugt van hier, ô Pedro! sprak zy: uw gezicht, uwe aenraking doen my grootelyks zondigen. Vergeet my, en bid: ik heb in de bede de vergiffenis myner krankheden gevonden. Bedaer u, jonker: de trouw, die ik mynen Zaligmaker op het heilig Evangelie gezworen heb, heeft my nu aen alle wereldsche liefde onttrokken; 'k zal u slechts hierna, in de zuiverheid des harten mogen aenschouwen.’
De jongeling vol eerbied voor haren wil, en voor het kleed waermede zy bedekt was, bleef, zonder beweging, voor hare voeten knielen: hy voelde de liefde, die vroeger zyn hart voor het meisje had overmeesterd, in eerbied voor de bruid van Jezus veranderen!
Zuster Clara, ziende dat het tyd was hare vriendinne aen dit treurige tooneel te onttrekken, nam die onder den arm, en sleepte ze, meer dood dan levend, met zich weg, terwyl Blondina een laetst vaerwel toewierp aen den jongeling, die het voorhoofd op den grond liet nederzinken, en het verlies der maegd nogmaels met heete tranen beweende.
| |
| |
- Ik had het, bliksems! gedacht, riep Gabriel, die nu met haest kwam toegeloopen, misnoegd uit; en hy deed den jongeling de bitterste verwytingen over deszelfs eedverbreking; ik had het gedacht, dat zy een onaengenaem geval zou ontmoet hebben: die belachelyke liefde doet haer de heiligste der pligten vergeten.
- Gabriel, Gabriel! hernam de lyfknaep, zich oprigtend, spreek met meer eerbied van die Godzalige maegd: de hemelsche liefde heeft by haer de aerdsche vervangen, en de belofte van trouw en zuiverheid, die ze gedaen heeft, zal haer tot den laetsten stond des levens geheiligd blyven!’
Om het knorrige gemoed des tuiniers te stillen, verhaelde hy alles wat er, sinds diens afwezigheid, in het tuinhuisje plaets had gegrepen.
Hy nam afscheid van Gabriel, zette zyne stappen huiswaerts voort, en voelde zich dervoege den geest afgemat, dat hy door eene hevige koorts overvallen werd.
Blondina, in tegendeel, versterkt door de mededeeling, die zy aen Pedro gedaen, en door den eeuwigen afscheid, dien zy van hem genomen had, vond al de gemoedskalmte weder, die zy sinds de verzoening met haren Zaligmaker genoten had.
De geneesheer, welke der jonge nonne de
| |
| |
zorgen van zyne kunst kwam aenbieden, verklaerde aen de moeder-overste, dat hare nicht van hare kwyning niet meer kon herstellen, en dat zy met moeite den volgenden dag zou overleven.
Ofschoon de abdis sedert lang alle hoop op redding voor Blondina verloren had, viel die bekendmaking haer hoogst pynlyk. Zy omhelsde de zieke, en voelde zich eenen last van het hart ontnemen by de onderwerping, die zy er in bemerkte. De maegd wachtte den dood met verlangende zuchten af, en zag dien als het begin van een zaliger leven te gemoet.
De aerdsche zaken waren beslist; de hemelsche moesten aenvang nemen.
Blondina, die de toebereidselen welke men voor hare laetste stonden maekte, met kalmte beoogde, gaf den wensch te kennen dat men eenen priester zou toezenden, aen wien zy de belydenis heurer wereldsche krankheden doen zou. De Godsdienaer voldeed aen haer verzoek, schonk haer zyn herderlyken zegen, en de maegd beantwoordde met eenen glimlach de zuchten en tranen der zusteren, die haer omringden.
Het uer, dat haer voor eeuwig der wereld ontrukken moest, was toegenaderd: Blondina, die met de handen over de borst gekruisd had gelegen, terwyl de moeder-overste
| |
| |
de gebeden der stervenden, door Clara beantwoord, oplas, rukte nu hare vingeren uit elkander los, sloeg hare oogen op Clara, en scheen haer een laetste verzoek te willen doen. Deze naderde de ooren tot de stervende, welke, het hoofd een weinig omkeerende, Claras hand langzaem tot zich trok, en hare doodskille lippen er tegendrukte. God! zaligheid! verzoening! waren de laetste woorden die Blondina uitboezemen kon. Zy stak beide handen hemelwaerts, glimlachte eene laetste mael, en - Clara viel weenend op het lyk heurer vriendinne neder!...
Na aen hare eerste zielbeweging gehoor gegeven te hebben, sloot zy de oogen der afgestorvene, en zuchtte tot de moeder-overste, die den vollen teugel aen hare droefheid vierde: - De Almogende heeft hare ziel in genade ontvangen!...’
Het lyk der gevoelige Blondina werd in het schoonste nonnengewaed uitgedoscht en voor het publiek ten toon gesteld, dat in menigte naer het klooster van Maegdendale toesnelde, om dit slagtoffer te bezichtigen, en er eene bede over te storten.
|
|
Auteursrechtvrij