|
| |
| |
| |
XVII.
Beter is de dood dan een treurig leven; beter de eeuwige ruste dan eene aanhoudende kwyning.
Eccles. xxx.
Om aen het laetste verzoek heurer hartsvriendinne te voldoen, behandigde zuster Clara, door tusschenkomst van de oude Margaretha, die ook eene bede over de overblyfselen van Blondina kwam storten, aen jonker Pedro
| |
| |
het portret haer door de afgestorvene toevertrouwd.
De jongeling ontving het met eerbied, opende het er bygevoegde schrift, en las met zichtbare aendoening de volgende regelen:
‘Hooggeschatte Vriend!
Op het oogenblik dat ge deze myne laetste schikkingen zult ontvangen, zal ik door den dood van u afgerukt zyn, en weten of de zuchten, die ik voor u geslaekt, of de bittere tranen, die ik voor u gestort hebbe, my ten kwade zullen geduid worden! Ween niet, by het vernemen myner smarten; ik ween ook niet by de mededeeling, die ik er u van doe, want - myne oogen vinden geene tranen meer!... Voor de laetste mael mag ik u van aerdsche liefde onderhouden; voor de laetste mael mag ik, zonder de wraek des Hemels op my te halen, u verklaren dat er eene vrouw bestond, voor wie gy, Pedro! gy alleen, alles op aerde waert!
Sinds het oogenblik dat ik mynen God tot bruidegom heb verkoren, en dat gy u aengeboden hebt, om hem myn harte te betwisten, heb ik nergens rust, nergens genoegen kunnen vinden. De bede, waerdoor ik myne smarten trachtte te lenigen, was by my, onzalige, krachteloos geworden. ô! Hoe dikwerf heb ik my voor de voeten myns Zaligmakers geworpen,
| |
| |
zonder de gemoedskalmte te vinden, die ik hem afsmeekte!... Myne klaegstem klom ten Hemel, en meer dan eens - ik schrik by dit verhael - meer dan eens heb ik in myne zinneloosheid mynen God durven beschuldigen, om dat hy my geene genade schonk; om dat hy uwe herinnering uit myn geheugen niet bande.
Maer de Alvermogende, die den grond van 's menschen harte kent, en die aen deszelfs wil de bestemming van diens loopbaen overlaet, moest my meer beproeven: hy wist dat myne smeekingen voor een aerdsch schepsel bestemd waren! Ik aenbad, wel is waer, mynen God; maer die God, die Alvertrooster, maekte in my plaets voor ydele neigingen!... Ik wilde myne driften temmen: als eene andere Maegdalena kastydde ik my in de stilte des nachts, en - uw naem zweefde steeds op myne lippen! Verstaet gy nu, ô waerde vriend, waerom de Hemel my geene genade schonk; waerom myne beenderen als hooi verdorden? Verstaet gy, waerom myne oogen heden geene tranen meer vinden, en myn harte door droefheid is toegenepen? ô! Ik was tot het laetste punt van rampspoed gedaeld: twintig malen daegs verzaekte ik myne aerdsche driften: 't was vruchteloos: de zinneloosheid overmeesterde my; en in het geheim myner ziele durfde ik eindelyk uitroepen, dat myn God het my niet ten kwade duidde, zich een deel der liefde, die ik hem gezworen had, te zien ont- | |
| |
trekken, om dat ik ze u, Pedro! opdragen zou.
'k Versterkte my in deze gedachte, en ik vergat myn hemelschen bruidegom, om u als den God myns harten te aenbidden! Dan joeg de boezem my zachter, en uw afbeeldsel voelde de zenging myner lippen!... Maer hoe kortstondig was dit heil niet? Ik werd rampspoediger dan te voren; de kastydingen, die ik my oplegde, verscheurden myn vleesch, en benamen my alle krachten. Echter vond ik geene genade. In myne wanhoop morde ik tegen den Hemel, gaf my aen de driften myner ziel weêr over, en stak de armen uit om u te omhelzen, en by u den troost te zoeken, dien myn God my gestadig weigerde!... Ik zocht u ook vruchteloos: 'k liep als eene verstootene rond myn vertrek; 'k wilde weêr bidden, doch ik kon niet... De vertwyfeling overmeesterde my; ik deed eene laetste pooging, plaetste my voor het kruisbeeld, drukte het in myne armen, tegen mynen boezem, aen myne lippen, en liet my op hetzelve ten gronde vallen! Tranen van diepe smart ontvloeiden myne oogen, en bevochtigden het beeld, dat ik besloot niet meer te verlaten, bevorens troost en vergiffenis te verkrygen. Eindelyk, na veel wroegens, hoorde ik eene stem, die my toeriep: - Er is genade voor de zuiverheid des harten!...’
‘Dan gevoelde ik eene my onbekende geneugte, die al de snaren myner ziel in trilling
| |
| |
bragt. Ik klemde het zinnebeeld myner verlossing vaster tegen het hart, en my docht dat ik mynen Heiland de armen zag openen om my, als zyne bruid, te omhelzen. 'k Vergat u, Pedro. 'k Verzaekte myne aerdsche liefde, en vond eene volkomene leniging aen myn wee!...
ô Goedertiere Jezus, zuchtte ik, gy, die weet dat ik myne dagen in de zuiverheid des harten zou willen overbrengen, doe dat myne gedachte steeds op u blyve zweven, en dat myne liefde tot u, gelyk zy aen die, welke gy uwe uitverkoornen draegt. Gy kent de geheimen myner ziel; gy weet dat myne krankheden niet uit een kwaedwillig, doch slechts uit een wanhopig gemoed, voortspruiten, en dat, indien gy de hand van my niet meer aflegt, ik eerlang, in uw aenschyn, den loon der gelukzaligen zal mogen smaken.
Hier eindigde myne bede, en myn hart heeft geene onrust meer gekend. Moge het uwe ook 't gemiste geluk weêrvinden!... Vaerwel, Pedro! de nakende dood verstyft myne hand, en ik voel, zonder kommer, myne laetste stonden naderen. Stel uwe trouw in God, en gy zult het heil des levens smaken, tot het oogenblik dat uwe ziel, in den schoot der Almagt, de myne vervoege, alwaer wy elkander eeuwig zullen mogen aenschouwen en beminnen. Vaerwel! dat de Almogende u in genade ontvange!
Uwe toegenegene Blondina Mahieu,
Bruid van Jezus.’
| |
| |
Twintig malen was Pedro by het lezen van dit schrift, in tranen weggesmolten; hy trok zich de hairen uit het hoofd, sloeg zich gestadig de handen voor de borst, en verschrikte uitermate den ouden Beernaert, die den dood van Blondina vernomen hebbende, tot den jongeling liep, om deszelfs weeklagt te verzachten.
- Vader, ô vader! snikte deze, alles is my op aerde ontnomen.’ En hy overhandigde het schrift den medelydenden gryzaert, welke na het doorloopen te hebben, zich geweld moest aendoen, om ook niet in tranen los te barsten. Beernaert sprak hem van de nietigheid der wereldsche zaken, van het geluk, dat Blondina in den Hemel genoot, en van de wenschen, die zy gestadig had gevormd, om uit hare aerdsche kwellingen getrokken te worden.
- De gedachtenis der dood, zuchtte hy, is bitter voor den mensch, die onbekommerd is, en wien het in alles welgaet; doch haer vonnis is behagelyk aen dengene, wiens krachten bezwyken. Onderwerp u, myn lieve jongeling; en ik durf u ook verzekeren dat Hemelheil u zal toelachen, tot dat Blondinas wenschen door den Almogende zullen aenhoord worden.’
Pedro bragt eenige oogenblikken in bedenking over: de woorden van Beernaert hadden verheuging in zyn harte gestort, en zich
| |
| |
al de diensten, die hy van den gryzaert ontvangen had, te binnen brengende, vroeg hy hem smeekend of hy zyn laetste verzoek ook niet verstooten zou.
- Jonker, alles voor u, indien de Hemel het niet afkeurt,’ zei Beernaert bewogen.
- Doe dat ik Blondina nog éénmael zie!
- Zult gy moed genoeg hebben, om het gezicht van dit lyk te kunnen onderstaen?
- Vader, de Hemel zal my versterken: ik wil den laetsten pligt volbrengen, dien ik aen hare nagedachtenis verschuldigd ben; 'k zal eene bede over haer afgestorven lichaem storten, en haer, tot vernietiging myner aerdsche liefde, den ring, dien zy my schonk, aen den vinger steken. Niemand is nog waerdig dien te bezitten!
- Uw verzoek is te billyk, jonker, dan dat ik het weigeren zou. Wacht tot de avondschemering de nieuwsgierigen van het klooster verwyderd hebbe; dan zal ik er u naer toe geleiden.’
Pedro zag dit oogenblik met hoop en vrees te gemoed, en ter nauwer nood was het uer genaderd, waerop Beernaert waende dat men de poort van Maegdendale voor de toesnellende menigte sluiten zou, of hy begaf zich in het vertrek van den jongeling - Kom, volg my,’ sprak hy moedig; hy trok Pedro met zich, en ging zonder een enkel woord
| |
| |
meer te uiten, tot aen de poort van het klooster, die spoedig voor hem geopend werd.
- Schep moed jonker, zuchtte hy, den pagie uit zyne treurige gedachte trekkende, schep moed.’ En hy stapte de kamer in waer Blondinas overblyfselen met een wit linnen gedekt waren. Twee wassen keersen, waervan de eene aen het hoofd- en de andere aen het voeteinde der bedstede stond, verspreidden eene sombere klaerheid in het vertrek, en eene treurige zuster, die eenzaem op eene bidbank voor de afgestorvene zat, hief langzaem het hoofd op by de aenkomst der mannen.
Dezen herkenden zuster Clara, welke, na hun een zilveren wywatervat en een takje palm in de hand gegeven te hebben, zich naer het leger van Blondina wendde, en het laken afrukte, dat de ziellooze tot dus verre aen hunne oogen verborgen had.
- O!...’ schreeuwde Pedro, eenen stap achteruit deinzende: doch de schrik, die hem bevangen had, was ylings verdwenen, want Beernaert, die zich aen eene wanhopige aendoening by den jongeling verwachtte, beurde zoo spoedig mogelyk deszelfs krachten op. Na hem eenige spreuken uit den Bybel te hebben aengehaeld, eindigde hy met te zeggen: - Wat mensch leeft er, die den dood niet smaken zal? Wie zal zich van deszelfs magt kunnen bevryden?’ Terwyl hy deze woorden uitsprak,
| |
| |
raepte hy den palmtak, die Pedros hand ontvallen was, van den grond op, en raedde den jongeling nogmaels de kloedmoedigheid aen.
Pedro besproeide het lyk met eenige droppelen wywater, en bad voor de ziel zyner overledene minnares, terwyl hy, met het hoofd, op derzelver bedsponde leunde. Na eene korte bede, rees hy langzaem op, raekte sidderend Blondinas gekruiste handen, en stak de eenigste gedenkenis, die hy van de maegd bezat, op den middelvinger van hare linker hand. Een dikke traen gleed hem langs de wangen, en hy zuchtte met eene stem, die Claras hart trillen deed: - Dat die ring het teeken onzer vereeniging zy voor God: moge Blondina er my niet lang afwachten!...’
Hy bleef met styve blikken 's meisjes hand aenstaren, vergat zyne gesteltenis, en herinnerde zich levendig zyne eerste byeenkomst met Blondina in het huis van Beernaert. Die hand, zoo schoon en zoo poezelachtig, toen hy er den eersten kus van dankbaerheid op gaf, was nu door den dood verstyfd en verkild. In zyne begoocheling bereidde hy zich om er de lippen nogmaels tegen te drukken, doch Beernaert, die deze daedzaek als eene heiligschendery beschouwde, trok de hand der ontzielde uit die van Pedro, en sprak op een misnoegden toon: - Bedaer u, en bid: de Hemel straft de vleeschschelyke lusten!’
Pedro volgde het voorbeeld van Beernaert,
| |
| |
die zich voor het lyk op de knien wierp: hy kon niet bidden, doch bleef voor de bedsponde zitten, tot dat Beernaert er hem van losrukte, om hem weêr naer zyne wooning te geleiden.
's Anderendaegs snelde geheel de stad tot de begravenis der overblyfselen van Blondina toe: Jacoba en de zusteren van Beernaert, bygestaen door dezen laetste, en door jonker Pedro, volgden allen, in rouwgewaed, den stoet tot aen het kerkhof van Pamele op, alwaer het lyk onzer rampspoedige minnares aen aller oogen verborgen werd.
Eene maend later trok Pedro het kleed der Minderbroeders aen. Hy voelde, even als Blondina, het geluk hem toelachen, doch die heilstand was ook van korten duer. Na een jaer kloosterleven, riep hy Beernaert by zyn doodsbed, behandigde hem, tot eeuwige gedenkenis, het afbeeldsel, dat zoo lang Blondinas hartskloppingen gevoeld had, en stierf als een Godzalige in 's mans armen.
Beernaert wischte zich eenen traen uit het oog, en zuchtte met Tobias, zynen patroon: ‘Gy hebt uw vermaek niet in ons verderf, ô God van Israël, maer na het onweêr verleent gy ons kalmte, en na 't geschrei en 't geween, stort gy verheuging in onze harten.’
De goede gryzaert omhelsde Pedros lyk,
| |
| |
volgde het, even als hy met dit van Blondina had gedaen, tot aen zyne laetste rustplaets, en deed het nevens het graf van 's jongelings teêrhartige minnares ter aerde bestellen. Hy plaetste eenen steen tusschen beide, waerop gebeiteld stond:
Bidt
voor de sielen van
Pedro en Blondina,
slagtoffers
van rampspoedige liefde.
EINDE.
|
|
Auteursrechtvrij