|
| |
| |
| |
XIV.
Als gy den Heer uwen God eene gelofte doet, zult gy niet uitstellen die te volbrengen. Is 't dat gy lang beidt, zoo zal zulks u tot schuld aengerekend worden.
Deut. xxiii.
Schoon Blondina het vast voornemen gemaekt hadde, heure dagen in het klooster van Maegdendale over te brengen, en slechts aen Pedro dacht als aen een voorwerp, dat op aerde haer geluk niet meer kon uitmaken,
| |
| |
vestigde de jongeling steeds zyne hoop op haer. Henrik gaf hem geen kommer meer: de zorgen die de maegd hem had toegedragen, de angst, welken zy tydens zyne gevangenschap onderstaen, en de zachte liefdewoorden, die zy hem toegestuerd had, bleven hem onuitwischbaer in het geheugen. Geheel aen zyne droomen overgelaten, dacht hy soms nog het meisje te ontwaren, die zich voor het zwaerd zyns onverbiddelyken medevryers wierp, om het leven heurs minnaers te bevryden.
- ô Zeker, riep hy dan, zeker denkt zy ook gestadig aen my: hare blikken worden dikwerf op myne beeldtenis gevestigd, en hare wenschen rigten zich tot my, want ik ben de verkoorne heurer ziel. Zy is aen de aerdsche vrouwen niet gelyk, wier liefde ydelheid is, en wier betuigingen van min, door een teederen mond uitgesproken, doch door het harte niet gevoeld worden. Neen! nooit bezoedelde logentael die bekoorlyke lippen. Zy heeft my hare ziel geschonken, die altyd voor andere liefde koud blyven zal.’
En de jongeling, al zyne trouw stellende in Blondina, zag met ongeduld het oogenblik te gemoet, waerop heure hand hem zou aengeboden worden.
Hy wist niet, de rampspoedige, dat de tyd zoo dringend, en dat de dag heurer opoffering door Blondina zelve bepaeld was.
| |
| |
Eindelyk verscheen dit langgewenschte oogenblik. De kapelle van het klooster werd met geestelyke zinnebeelden omhangen; de nonnen in wit gewaed, zaten knielend in het koor; een zetel, die de jonge boetelinge moest ontvangen, stond in haer midden, en de priester wachtte op het altaer de bruid Jezus af.
In eens werden de hoofden van de ter kerk zynde menigte met nieuwsgierigheid naer de ingangdeur gewend; een dof rumoer borst los, en: - Zy is daer!’ was aller woord.
Inderdaed de abdis, gevolgd door zuster Clara, leidde de maegd, die de oogen ten gronde geslagen hield, aen de hand, en bragt ze tot voor de voeten des priesters.
- Hoe schoon! ô! hoe schoon!’ suisde eene stem; en allen, als versteend by het zicht van Blondina, herhaalden onwillig: - Hoe schoon! ô! hoe schoon!’
Blondina, wier gitzwarte lokken op hare lelieblanke schouderen golfden, scheen, in hare kostbaerste kleederen opgetooid, de Moeder Gods in schoonheid te evenaren. Een band, met de fynste steenen bezaeid, glinsterde op haer voorhoofd; een wit kanten kleed, zinnebeeld van zuiverheid, omsloot hare tengere leden, en een groene halsdoek, wiens kleur 's meisjes hoop op troost en zaligheid kenschetste, en met gouden franjen omzet,
| |
| |
haer op de knien zwierde, gevoegd by die zedige houding, verrukten de omstaenders.
Slechts een enkele scheen in die algemeene bewondering niet te deelen, want hy lonkte de maegd met medelyden aen, en een zucht, dien hy te laet weêrhouden wilde, ontvloog hem met den naem van: Pedro!
Margaretha, die deze uitroeping hoorde, stiet met haren elleboog tegen 's mans rug, en wekte hem, door hare gebaerden, tot zoetere gewaerwordingen op. Beernaert - want 't was aen hem dat de naem van den pagie ontsnapt was - schudde stilzwygend met het hoofd, en zyne blikken eerst op Blondina, dan op zyn gebedenboek vestigende, bad hy, met volkomene onderwerping.
Blondina knielde reeds, met saêmgevouwen handen, voor de voeten des priesters. Deze schetste, door eene zielroerende aenspraek, het geluk af dat de Godsdienst den mensch op aerde schenkt, en legde den aenhoorders het genoegen uit, dat eene maegd, die heur harte vroeger door wereldsche liefde had voelen ontvlammen, smaken moest, wanneer zy zich waerdig vond, haren God, de bron van troost en vreugde, tot bruidegom te nemen.
Na deze herderlyke aenspaek, die eenen traen uit alle oogen lokte, en een zucht uit ieders borst opstygen deed, nam de Godsdienaer de hand der maegd, en leidde haer tot in het midden des koors, alwaer zy zich
| |
| |
van hare versierselen ontmaken moest, en de wereld met hare ydelheden afzweeren.
Blondina, met al den moed bezield, dien een meisje in dergelyke omstandigheden bezitten kan, hief handen en oogen hemelwaerts, om Godes zegen af te smeeken. En even alsof een engel haer boodschapte dat heure bede met welgevallen aenhoord, en zy onder de vrouwen verkoren was, bestemd om zich door een eeuwige verbindtenis aen haren Heiland te hechten, rees een glimlach op heure lippen, en hare wangen werden met een purperblosje verhoogd.
De band, die haer hoofd omklemde, werd zonder aerzeling afgerukt, en aen zuster Clara overhandigd, welke de zyden hairlokken heurer vriendinne, onder de kryschende snede eener schaer drukte. Beurtelings ook werden de groene halsdoek en het kanten kleed, als onwaerdige sieraden van eene Godzalige maegd, door nonnekleederen vervangen.
Iets dat Blondina boven alles kostbaer bleef, en haer zoo menigen traen van zoetere herinnering had afgeperst, moest nu ook vernietigd worden. Zy drukte de hand tegen den boezem, en bleef in radeloosheid verzonken. Zich van dit voorwerp ontmaken, was voor haer eene hoofdzaek. Deze gedachte verwekte haer eene trilling door al de ledematen, de roozenkleur harer wangen verdween, hare lip- | |
| |
pen werden paersblauw als die eener stervende, en de maegd droeg het medelyden van al de omstanders weg, welke zich op de banken plaetsten, om te zien wat er omging.
Echter moest Blondina een besluit nemen: de tyd was dringend, en de priester opende reeds de lippen, om haer de oorzaek dezer radeloosheid de vragen, toen zy, al den mogelyken moed vergaderende, met een gil uitriep: - Ik moet er van afzien!...’
Een dikke traen glydde langs heure wangen; zy stak de hand onder het nonnekleed dat haer reeds den boezem prangde, haelde er het voorwerp harer onthutsing uit, en - wierp het verre van zich weg.
't Was het portret van Pedro dat aen Beernaerts voeten rolde!
Ween, ween Blondina! beween den jongeling uwer liefde hoogst waerdig! ô! Indien ge wist wat grievende smarten zyne afrukking van u hem kostte, hoe hevig dit hart klopte, en hoe menigen nacht gy het voorwerp geweest zyt zyner zuchten, dan zoudt gy zeker die beeldtenis aen uwe boezemkloppingen niet onttrekken!...
De bede des priesters was ten einde, en de maegd, afgescheurd van het portret haers minnaers kreeg haer vorige kalmte weder, De plegtigheid werd voortgezet, en na dat Blondina al de vragen des herders had beantwoord, leidde deze haer op het altaer. Zy drukte
| |
| |
hare vingeren op het Evangelieboek, en de woorden des Godsdienaers nazeggende, sprak zy: - Ik zweer alle ydelheid af: mynen God, wien ik heden myne maegdelyke zuiverheid opdrage, neem ik tot bruidegom aen; myne gedachte zal ik van alle wereldsche krankheid aftrekken, en, met de genade des Hemels nooit meer...’
Hier bleef de maegd sprakeloos. 's Priesters laetste woorden verpletterden haren moed: toch vervolgde zy langzaem: - En met de genade des Hemels, zal ik nooit meer aen Pedro denken!...’
De mensch wikt, en God beschikt: ook wist de rampzalige niet dat de liefde dikwerf vuriger is dan de wil eens stervelings, en dat de verkoorne heurer ziel, zich eerlang voor haer vertoonen zou, en haer doen gevoelen dat heur hart door wereldsche liefde nog moest ontvlammen.
Nauwelyks had zy belofte van zuiverheid gedaen, of een geschreeuw werd aen de kerkdeur opgeheven. Blondina viel als levenloos achterwaerts over, op de trappen des altaers, en de naem van: Pedro! klonk schrikkelyk in de ooren der verbaesde menigte.
De lyfknaep, die by zyne aenkomst in Audenaerdes muren, de beslissing van Blondina vernomen had, was spoedig naer het klooster van Maegdendale gesneld, sprong als een zinnelooze door de geloovigen, wierp zich in het
| |
| |
midden des koors, en werd als verlamd by het zicht der nonnekleederen waermede Blondina opgeschikt was. Hy twyfelde aen de voltooijing der opoffering, en keek rond zich, alsom de omstanders af te vragen of hy nog gelukkig kon zyn, toen Beernaert, die ook in het koor snelde, hem bedeesd toeriep: - ô Jonker, jonker! 't is te laet!...’
Pedro voelt zich de overbyvende krachten als ontzinken: hy valt nevens Blondina, die hy, om ze van den grond op te rigten, reeds in de armen drukte, en geeft zich aen de bitterste droefheid over!
Gemakkelyk kan men zich de verwarring der geloovigen inbeelden: iedereen liep, om deze rampspoedige verloofden van naby te zien. - Hoe schoon! ô! hoe schoon!’ riepen de mannen nogmaels, de bezwymde zuster beoogende, en de vrouwen, die ter nauwer nood den vreemdeling aenschouwen dorsten, wiens bitter gesteen en verwilderde blikken haer het hart scheurden, zuchtten in stilte, en betreurden het lot der minnelyke Blondina, die door hare medezusters weggedragen werd.
Pedro, die de maegd aenzag als een voorwerp, waervan men hem ten onregte afscheuren wilde, kiemde er zich aen vast, en riep gestadig: - Zy is my! zy is my!’ en 't was met moeite dat de priester, bygestaen door Beernaert, dezes zusteren en Jacoba, den
| |
| |
jongeling weêrhouden kon. Hy vertrouwde dien aen de zorg des gryzaerts toe, welke Pedro naer zyne woon deed dragen, en hem op eene bedkoets plaetste, alwaer hy geen teeken van leven meer gaf.
Geheel den dag, zaten Beernaert en zyne twee zusteren rond den schildknaep. Hy scheen voor eeuwig aen de wereldsche ellenden onttrokken, toen een dof geluid, dat uit zyne borst kwam, de byna verlorene hoop zyner bezorgers een weinig versterkte.
Margaretha stond langzaem op, doch Beernaert, die 's jongelings rust eerbiedigen wilde, trok haer by het kleed, en aenzocht ze, met eene hoofdschudding, geene de minste beweging te doen.
De oude vrouw willigde het verzoek haers broeders in, en niets, dan een, van stond tot stond, slecht onderdrukte zucht, brak de stilte af, die in het klooster, by voortduring, heerschte.
De nacht begon reeds voor de eerste schemering van den dageraed te verdwynen, en bragt eene aengroeijende klaerheid in het vertrek, toen Pedro schielyk wakker werd.
Gelyk de rampspoed, die ons op het harte drukt, steeds tegenwoordig is aen ons geheugen, was de troostelooze minnaer, zoodra hy de oogen had ontloken, van droefheid overstelpt. Hy borst in hevige klagten uit, en het: - Wee! wee my, rampzalige!’ dat hy
| |
| |
met schrik aenhief, drong in het harte van de rond hem staende persoonen.
- Wees bedaerd, jonker! de Hemel heeft balsem om het smartelykste leed te verzachten: stel uw trouw op God, die ons allen tot geluk geschapen heeft; hy zal u vreugd in uwe droefgeestigheid overzenden.
- ô Vader! spraekt gy waerheid; kon ik nog, op aerde het geluk vinden, dat ik met Blondina meende te deelen!...’
Weldra vervolgde hy op eenen toon, die het medelyden zyner aenhoorders sterk opwekte: - Blondina, die my onvergankelyke liefde zwoer, Blondina, voor wie al myne gedachten, al myne zuchten, al myne droomen waren, heeft my kunnen begeven!... Ik beminde haer zoo vurig; nooit dacht ik dat hare liefde in myne afwezigheid verflauwen kon! Nu, zie ik helaes! dat ik in myne meening te leur gesteld ben!
- Jonker! in Godes naem! hernam Beernaert, aenzie Blondina niet als eene ontrouwe ten uwen opzichte. Indien gy wist, hoeveel pynlyke stonden zy doorworsteld, hoeveel zuchten uwe afwezigheid haer gekost, en hoe zeer zy uwen aengekondigden dood beweend heeft, dan zoudt ge zeker heure opoffering haer niet ten kwade duiden!
- ô Vader, vader! uwe woorden vertroosten my. Zeg dat Blondinas liefde voor my niet ver- | |
| |
doofde, dan zal het leven my misschien nog verdragelyk wezen.’
En de gryzaert verhaelde alles wat hy rakende de zaek wist.
- Edelhartige maegd! zuchtte de jongeling voort, gy die bestemd waert om my het zoete des levens te doen smaken, zult my nu het bittere des kelks tot den laetsten druppel doen ledigen? Waerom hebt ge my uit de handen der opstandelingen getrokken, en u, als een schild, voor my geworpen, wanneer de snoode Henrik my het hoofd doorklieven wilde? Waerom hebt ge my ooit uwe liefde geschonken, en de myne met teederheid aenvaerd? ô! Gy hebt my het ware geluk doen kennen, om my uw verlies des te drukkender te maken!... Wilde de goddelyke Voorzienigheid my tot zulke rampen niet schikken, dan moest zy.....
- Jonker! mor niet tegen de wetten des Hemels: God alleen kent de geheimen zyner slagen. Hy heeft u willen beproeven; indien gy u op hem betrouwt, zal hy eerlang verzachting aen uw lot brengen, en u eene andere maegd.....
- Kan ik nog smaek rapen in die wereldsche vrouwen, die my nooit over Blondinas verlies schadeloos kunnen stellen? Neen! schoon, zy al hare bekoorlykheden vereenigen, om de harten der mannen te boeijen, zullen zy nooit
| |
| |
het myne voor haer meer voelen kloppen. Hoe verrukkend was niet die stem myner beminde, toen ze my liefde..... eeuwige liefde toezwoer; en die blikken, welke my als verhemelden, en die bevalligheid, en die Vlaemsche openhartigheid, welke my Blondina als eenen gezant van hier boven vertoonden!
- Blondina zal gelukkig zyn jonker! zei Margaret ha, die tot dan toe sprakeloos hy den schildknaep was blyven zitten.
- Gelukkig? herhaelde deze, alsof hy aen het gezegde der oude vrouw twyfelde; gelukkig! gave God dat die opoffering haer op aerde heil verschaffen kon!
- De Godsdienst zal haer te stade komen; van u verwyderd, zal ze hare vorige rust hervinden, antwoordde de gryzaert.
- Vader! denkt gy dat ik haer begeven zal, om myne dagen elders voort te gaen slepen? Ik neem den Hemel tot getuige, dat ik nooit Audenaerde verlaten, en hier den dood afwachten wil. Ik weet dat Blondina van my voor eeuwig is afgerukt, dat zy hare gedachte op my niet meer mag laten weiden; toch zal de hoop, dat ik die bevallige stem in het klooster den lof des Heeren zal hooren uitgalmen, myne krachten versterken.
‘Margaretha, ging hy voort, gy die my als eene moeder bemint, wend u tot de maegd myner achting waerdig. Zeg haer dat ik nimmer voor aerdsche liefde meer gevoelig zal zyn,
| |
| |
en dat heur besluit, schoon hartgrievend voor my, het noodzakelyk gevolg was harer aengekleefdheid aen heuren minnaer. Ga, beste vrouw; zeg aen Blondina, dat zy in de wereld iemand gelaten heeft, die de verhevenheid van haer karakter kan waerderen.
Geef haer myne beeldtenis weder, sprak hy op een levendiger toon, zich tot Beernaert keerende. Zeg haer Margaretha, dat zy ze niet meer op het harte, doch nevens die van heur tegenwoordigen bruidegom plaetse, op dat zy zich in hare bede myner herinnere. Vraeg haer den vingerring, dien ze van hare moeder, by derzelver afsterven ontving, en my beloofd heeft: 'k zal hem gestadig op my dragen, en toen de rampen, die my overladen, het graf voor my geopend hebben, zal haer die weder toevertrouwd worden, en ik - zal ze in den Hemel afwachten.’
Margaretha liet deze bede niet onverhoord, en de jonge lyfknaep vond eindelyk eenige verzachting in de vermaningen van den deugdzamen Beernaert.
|
|
Auteursrechtvrij