Pedro en Blondina

[p. 122]

XI.

Wendt u van my af, opdat ik my verkwikke eer ik henen ga.
Ps. xxxix.

Jonker Pedro, die door de zorg onzer twee visschersknapen in eene plaets van veiligheid was gedragen, en wiens wonde, volgens het verklaren van den arts, die ze geheeld had, niet gevaerlyk was, kon, dewyl de boschgeuzen

[p. 123]

overal den scepter zwaeiden, niet langen zonder gevaer in de stulp vertoeven, waer men hem verborgen had. Dien ten gevolge werd het besluit genomen den jongeling naer het leger van Alva te vervoeren.

De overmeestering van het Spanjaertskasteel, en de ontmoeting van Pedro en Henrik, waren eerlang te Audenaerde gekend. Men verhaelde er den dood van dezen laetste, en zegde ook dat de lyfknaep des Gouverneurs aen het gevolg zyner wonden was overleden.

Hoe zeer deze tyding, en de opknooping der twee visschersknapen, die, even als de gevangenhoeder, slagtoffers hunner opoffering waren, de ziel van Beernaert trof, kan elkeen zich gemakkelyk inbeelden. De gryzaert, by dit verhael, sloeg zich de handen voor het voorhoofd, en als een krankzinnige liep hy rond al de vertrekken zyner wooning.

Zyne zusteren, ten hoogste met hem bewogen, herhaelden onophoudelyk dat de Hemel Beernaert die slagen behouden had; dat God, hier op aerde, zyne uitverkoornen door onheilen beproefde, en dat de slagtoffers reeds het loon der gelukzaligen genoten; niets kon hem vertroosten: hoe meer men hem van zyne treurige gedachte aftrekken wilde, hoe grievender zyne smarten werden.

Hy rukte zich van de zorgen zyner zusteren los, sloot zich in zyne slaepkamer op, en viel

[p. 124]

voor een Christusbeeld neder. Zyn voorhoofd rustte tegen den grond, dien hy met heete tranen bevochtigde, en die onschuldige gryzaert kon de zielevreugd, zelfs voor het afbeeldsel zyns Zaligmakers, niet vinden!

Hy rees op, nam zyn geliefkoosden Bybel, doorbladerde en sloeg dien weêr toe, en liet zich afgemat, doch ootmoedig, op zyne legerstede neêrzakken.

De tranen, die hy gestort had, stilden een weinig zyn gemoed, en maekten plaets voor diepe, doch verkwikkende, zuchten. Hy opende den Bybel, dien hy op zyne bidbank gelaten had, en vond de gerustheid weder.

Na een weinig het boek der Psalmen doorbladerd te hebben, sloeg hy zich de regter hand driemael voor de borst, en zuchtte met David: ‘God! neem acht om my by te staen; ô Heere! haest u om my te helpen; want gy zyt myne sterkte en myne toevlugt!’

Na deze korte, vurige bede, dacht hy aen Blondina. Die gedachte vergrootte zynen kommer; en vooraleer de middelen te beramen, om het meisje dien zwaren slag, zoo min drukkend mogelyk, te maken, riep hy zyne zuster Margaretha tot zich, en bad haer naer het klooster van Maegdendale te gaen, om de eerwaerdige moeder den dood van Pedro, en dien der visschersgasten te verhalen. Hy beval haer stellig, de abdis te verzoeken, de bekendmaking van dit onheil, door niemand aen hare

[p. 125]

nicht te laten doen, er byvoegende dat hy, in den loop van den volgenden dag, er zich zelven mede zou belasten.

De moeder-overste voldeed zeer gaerne aen Beernaerts verzoek, daer zy wist dat de man met de meeste behendigheid die taek uitvoeren zou, en allen beloofden er zich aen te gedragen. Doch of het hiermede was, gelyk men het algemeenlyk wil doen gelooven, dat een vrouwenhart geen geheim verbergen kan, voor zoo verre het haer noch eigen, noch nadeelig is; of wel dat de onverzadelyke lust, haer ingeboren om nieuwstydingen te verhalen, er aenleg had toe gegeven, blyft het zeker dat men er iets aen het jong meisje van gewaegd had.

Gelyk elke myner lezeressen, die zich ooit het hart van zuivere liefde heeft voelen kloppen, weet dat eene minnares, by het verhael der onheilen, waeraen haer afwezige verloofde is blootgesteld, zich die vaek zwaerder voorstelt, dan ze wezentlyk zyn; zoo ook was 't met onze minnelyke Blondina, die, ofschoon men haer slechts had verhaeld, dat de boschgeuzen het kasteel van Gent overmeesterd, en de Spanjaerden verdreven hadden, zich inbeeldde dat de lieveling heurer ziel of doodelyk gewond, of onder de slagen van den wraekzuchtigen Henrik gesneuveld was.

Hoopeloos bleef het meisje, aen het grievendste wee ten prooi.

[p. 126]

Beernaert, die nu alles rypelyk by zich zelven had overwogen, en vermeende dat hy zyn geweten niet bezoedelen kon, met de maegd de wreedste omstandigheden te verzwygen, die noodzakelyk heur harte verpletten moesten, ging bedrukt naer het klooster van Maegdendale, en besloot Blondina slechts te verhalen, dat Pedro, met de overige Spanjaerden, de vlugt had genomen, en zich in veiligheid bevond. Hy wischte nog eenen traen af, die hem uit het oog sprong, en verscheen, zoo bedaerd mogelyk, voor Blondina.

Deze, wier roodbeschreide oogen, en zwoegende borst aen den achterdochtigen blik van Beernaert niet ontsnapten, stond van uit den zitstoel op, waerin zy uitgestrekt lag, en liet den gryze, verontrust by het zicht harer kommernis, den tyd niet zyne gedachten byeen te zamelen.

- Is hy buiten gevaer, vader Beernaert?’ sprak zy in eens; en alsof ze beducht ware geweest een antwoord te bekomen, dat haren kommer nog vergrooten zou, wierp zy zich weêr in den stoel, en hernam hare vorige houding.

Er heerschte een oogenblik stilte, en niemand dorst het zwygen breken.

Doch Beernaert, die zich zyne zending herinnerde, trad de maegd eenen stap nader toe, en zonder op hare vraeg stellig te antwoorden, waegde hy het te zeggen, dat de mede

[p. 127]

te deelen nieuwstydingen, ditmael min voordeelig waren dan voorheen, en dat het Gode behaegd had, haren vervolger, den snooden Henrik, onder de slagen heurs minnaers te doen vallen.

Een diepe zucht werd door het meisje verdoofd, en zuster Clara hief een gegil aen, dat zy vruchteloos door eene kuching verbergen wilde. Een ongewoone blos verwde haer geheel aengezicht rood.

Even alsof Blondina van alle gevoel beroofd ware geweest, bleef zy, met half open mond, zitten. De man zette zyne rede voort, en sprak: - Er zyn slagen, jufvrouw Blondina, wier gevolgen onherstelbaer zyn; doch de Hemel heeft u allen troost niet ontzegd: jonker Pedro.....’

Hier hief de maegd het hoofd op, luisterde nieuwsgierig toe, en Beernaert, wien het onmogelyk was iets aen te halen, dat met de waerheid niet overeenstemde, vond geene woorden ter uitdrukking zyner gedachten.

Jacoba, die Beernaerts aerzelen, en den angst heurer meesteresse, gezien had, trok den man uit zyne netelachtige gesteltenis, en: - Jonker Pedro, vervolgde zy, is uit de handen der opstandelingen verlost, en door de zynen in eene veilige plaets vervoerd.’

Beernaert, ten hoogste te vreden over de doordringendheid van geest der vrouw, viel haer in de rede, en geen woord van Pedro meer

[p. 128]

reppende, verhaelde hy al de omstandigheden van de belegering des kasteels, en het middel dat de verraste Spanjaerden gebruikt hadden om te vlugten. Hy voegde er by, dat de tydsomstandigheden in 't kort eene andere wending moesten nemen, dat 's Konings troepen, als overwinnaers, het land weêr indrongen, en dat hunne terugkomst aen menige maegd, beducht om dat het voorwerp heurer wenschen van haer verdwenen was, eene hemelsche vreugde zou baren.

Blondina glimlachtte, en Beernaert, gelukkig door het geluk der maegd, besloot dien heilstand niet te verbreken, en verliet het vertrek zonder ook iets stelligs, nopens de opknooping der visschers, te verklaren. Hy herhaelde aen de moeder-overste zyn eerste verzoek, rakende de bescheidenheid die hy haer, nopens Pedro, had doen voorhouden, en er werd ditmael stiptelyk aen den wensch des gryzaerts voldaen.

Blondina was min treurig dan naer gewoonte, doch Beernaert, altyd in de vrees dat men haer met het lot zyner gunstelingen zou bekend maken, begon de gerustheid van geest te verliezen. De bezorgdheid, die hy in het meisje stelde, gevoegd by zynen kommer, matte hem af, en hy werd genoodzaekt zyn vertrek te houden. Echter spande hy het mogelyke in, om nog eene bezoeking aen de maegd af te leggen, en haer met al het voorgevallene ge-

[p. 129]

meen te maken, toen het gerucht, dat de boschgeuzen weêr Audenaerde kwamen bezetten, zyn besluit verydelde. Men briefde hem over, dat de opstandelingen bekend waren met alles wat hy tot de verlossing van den pagie des Gouverneurs gedaen had; dat de visscher, met zyne twee overblyvende knapen, de vlugt had genomen, en dat het bevel gegeven stond te worden, om hem, benevens zyne zusteren, in de boeijen te slaen.

Deze tyding verschrikte Beernaert zoodanig, dat hy aen zyne veiligheid niet peinzen kon; en schoon men er hem de middelen toe aen de hand stelde, weigerde hy stellig die te gebruiken, en onderwierp zich aen den wil des Hemels.

Inmiddels naderden de boschgeuzen stads wallen, en bragten den schrik in aller harten. Het lot, dat men den deugdzamen gryzaert beschikte, werd overal uitgebazuind, zyne opoffering gekend, en allen, door wier aderen er vlaemsch bloed vloeide, zwoeren den boschgeuzen eenen onverzoenbaren haet toe, en beloofden zich onderlingen bystand, om de straf, die men den godvreezenden gryzaert opleggen wilde, te keer te gaen.

In deze geestwoeling der burgers, stroomden de opstandelingen, van alles onderrigt, stads poorten in. De blikken, die zy rond zich wierpen, waren fier als die van overwinnaren, en met het rapier in de vuist, met de byl op den

[p. 130]

schouder, zetten zy hunne stappen tot voor de woon van Beernaert voort, en tartten, als het ware, den wrok der toesnellende burgers, die, verschrikt voor de magt der overweldigers, zich vergenoegen moesten hunne dolheid, by de wringing hunner vuisten, en het knarzen hunner tanden, te beteugelen.

Beernaerts aenhouding werd bevolen. Slechts een geroep van afgryzen klonk de geheele stad rond, zoodra men den gryzaert uit zyne woonstede bragt.

Ofschoon hoogst ongelukkig, viel deze slag Beernaert min zwaer, dan dat men het zich wel zou inbeelden. Te zeer beklemd door al den, hem in eens overvallenden, tegenspoed, was hy als ongevoelig geworden. Zuiver van geweten, vond hy troost in de Godsdienst, en zag den dood met eene volkomene overgeving te gemoet. Kwam nog soms een traen zyne wangen afdruipen, en hoorde men nog eenen zucht zyne borst ontvliegen, 't was niet voor zich zelven, doch voor zyne zusteren; voor Blondina, die hy troosteloos liet, en die, beroofd van zyne zorgen, weldra aen het gevolg heurer smarten zoude bezwyken.

Ter nauwer nood had men hem in dezelfde boeijen geklemd, waeruit hy zynen hartsvriend verlost had, of Margaretha spoedde zich naer het klooster van Maegdendale, om er den troost, zoo noodzakelyk aen heure ziel, te zoeken.

[p. 131]

In hare ontsteltenis, gebruik te zy niet de minste omzichtigheid, en verhaelde aen Blondina, reeds zoo hevig geschokt by het vernemen van Beernaerts opligting, alles wat zy nopens jonker Pedro vernomen had!

De maegd stortte overvloedige tranen, en alsof zy vreugde in hare droefheid scheppen wilde, verstiet zy gestadig de vertroostingen haer door de moeder-overste, en zuster Clara, aengeboden.

Niets kon dit verbryzeld harte opbeuren.

Na de eerste uitboezeming harer droefheid, aenzocht zy Margaretha het gedane verhael te vernieuwen. Deze voldeed des te liever aen 's meisjes bede, by eene mededeeling die heur eigen wee verligtte, en terwyl ze gewaer werd dat het Blondina allengskens zacht viel, hare vertroostingen te ontvangen.

Eerlang genoot de maegd eenige schynbare rust, doch de jongeling bleef steeds het voorwerp harer zuchten. Zyn naem werd dagelyks, als dien eens heiligen, in hare bede aengeroepen, en dit teeder harte, dat nog te weinig schokken onderstaen had, om 's levens tegenspoed te trotseren, poogde vruchteloos hare eerste zielkalmte weêr te vinden.

Echter, gelyk de tyd aen 's menschen grievendste smarten verzachting schenkt, begon Blondina, haer maegdenblosje weêr te krygen. Het hart sloeg haer zachter onder den

[p. 132]

boezem, hare krachten kwamen ongevoelig terug, en de jonge vrouw, de ydelheid der wereldsche liefde meer en meer overwegende, besloot nogmaels heure ziel nimmer aen een anderen sterveling te verknochten, en trachtte in de Godsdienst de vergetelheid van heur vorigen levensloop te vinden.

In het midden der vurigste bede, hoorde men haer soms uitroepen: - God! ô myn God! wees my, arme zondares, genadig! maek dat ik myne aerdsche liefde geheel uit het geheugen verlieze, en u, als myn bruidegom, als de redplank myner schipbreuk, omhelze. Heb medelyden met myne zuchten; neem my onder uwe bescherming; dat de naem van Pedro, als dien eens minnaers, nooit meer myne lippen ontrolle!’

En alsof de onnoozele beducht ware geweest dat de Hemel haer dit laetste verzoek zou hebben toegestaen, weende zy iedermael dat zy het uitstortte, en Pedro! werd onwillig in hare zuchten versmolten.

Aen de raedgevingen harer moeije, en die van zuster Clara gehoor gevende, besloot zy eindelyk hare zuiverheid God op te dragen, en het nonnenkleed aen te trekken, onder 'twelk helaes! een hart, dat de wereldsche geneugten scheen te beklagen, nog zoo dikwerf kloppen moest!