|
| |
| |
| |
X.
Gy hebt de kracht van zyn zwaerd te niet gedaen: gy hebt hem in den stryd niet ondersteund.
Ps. lxxxviii.
Jonker Pedro, die voor de slagen van Henrik niet meer te vreezen had, dacht ook onophoudelyk aen het bekoorlyke meisje, voorwerp zyner liefde. Die gedachte, gevoegd aen de vreugd, welke zyne verlossing hem veroor- | |
| |
zaekte, deed hem de eerste dagen zyner aenkomst in het kasteel van Gent, te midden der Spanjaerden vermakelyk doorbrengen.
Eerlang echter maekte hem de beduchtheid treurig, die hy voor Blondinas gesteltenis begon te gevoelen, om dat zy in de magt der opstandelingen was: in niets kon hy verkwikking vinden. Tot slot van onheil, beeldde hy zich in, dat de liefde, die de maegd hem droeg, by zyne afwezigheid verflauwen, en dat zy hem misschien geheel vergeten zou. Helaes! hy wist niet, de rampspoedige jongeling, hoe diep Blondinas hart getroffen was, en hoe duerbaer zyne gedachtenis haer bleef.
Op zekeren morgen, dat hy in zyne treurigheid geheel en al verslonden was, en onophoudelyk het middel bepeinsde om met het lot zyner minnares bekend te kunnen zyn, en haer ook niet langer in de onwetendheid van zynen toestand te laten, werd de tyding hem aengebragt, dat er zich een jongeling in het slot had weten te dringen, met eenen voor hem uit Audenaerde bestemden brief.
Verrukt liep hy tot den aengekomene, en liet zyne tevredenheid nog meer uitschynen, toen hy in den drager van dit schrift eenen der mannen herkende, die zich met zyn vervoer gelast hadden. Vooraleer het zegel los te scheuren, dacht hy aen zyn ouden vriend Beernaert. Hy vergistte zich niet; want de gryze, die het nog altyd tot eenen pligt rekende, het
| |
| |
lot zyns gunstelings ter hart te nemen, had Pieter, wiens behendigheid hy in het verhael van Pedros vlugt bewonderd had, heimelyk tot zich geroepen, en hem met het uitvoeren dezer boodschap gelast.
Pedros gelaet, waerop kommer en hartstogtelyke bedenkingen reeds eenige, doch schier onmerkbare, rimpeltjes geprent hadden, werd meermalen, hy het lezen van Beernaerts brief, door een minnelyken lach verhelderd; want de jongeling kon zyne oogen niet verzadigen by het zien der bevallige uitdrukkingen, waervan de gryze zich bediend had.
Inderdaed, dit schrift sprak over de vreugde, die Blondina gevoelde by het ontvangen van de beeldtenis heurs lievelings, alsook over het zielsgenoegen, dat zyne verlossing haer baerde. Beernaert briefde den jonker het verlangen over, dat het meisje koesterde om hem weêr te zien; deed een omslagtig verhael van hetgeen er sinds Pedros vlugt, te Audenaerde voorgevallen was; van zyne eigene ontsnapping aen de opzoekingen der nieuwgezinden; van de onwetendheid, waerin dezen waren, nopens de medehulp des visschers, en eindigde met in Blondinas naem te zeggen, dat hare liefde uitsluitend voor Pedro bleef, en dat diens beeldtenis de kloppingen van haer harte steeds gevoelde.
Welligt kan men zich inbeelden, welke geneugte al deze byzonderheden aen den pagie
| |
| |
veroorzaakten: hy las die twintigmael, en nauw kon hy zyne tranen bedwingen, by de overweging der in hem gestelde bezorgdheid van allen, die hem aen het hart lagen. Hy overlaedde den brenger dezer gelukkige tydingen met giften, behandigde hem eenen brief voor Beernaert, waerin hy dezen zyne onvergeetbare erkentelykheid betuigde, deszelfs zusteren en de Godgewyde vrouwen van Maegdendale over hare zorgen voor hem en Blondina bedankte, en eindigde met deze laetste van den kommer te onderrigten, dien hy voor haer gevoeld, en het zielsgenoegen dat de verzekering harer liefde hem verschaft had. Hy noemde zich den ootmoedigen dienaer en vriend van allen, en beval hun in de zegeningen des Heeren aen.
Geheel aen zyne liefdedroomen overgelaten, zag hy den nacht naderen: 't was niet met dien schrik, welken hy den slapeloozen rampspoedige altyd baert, door hem onophoudelyk zyne onheilen voor de oogen te houden, maer met de vleijende gedachte eens verloofden, die zich in de armen van den slaep werpt, om by het ontwaken den dag zyner langgewenschte verbindtenis met het voorwerp zyner zuchten te zien ontkiemen.
Nauwelyks was hy ingesluimerd, of al die zalige inbeeldingen streelden meer en meer zynen geest: de aengenaemste droomen lachten hem toe, en hy zag die engelachtige Blon- | |
| |
dina, met zusterlyke zorg, zyne wonden heelen. Zy bedekte hem met heure huik, tegen den neêrstortenden regen, en Pedro voelde hare poezelige vingeren ligtjes over zyne wangen heenstryken. Hy lag opgetogen van verrukking, opende den mond, doch vond geene woorden om de maegd over die zorg te bedanken. De blikken van erkentelykheid die hy haer gestadig toewierp, werden met welgevallen aenvaerd; een blosje, dat de geneugte harer ziel te kennen gaf, bekleurde Blondinas wangen, en een glimlach, zoo zacht als die eens gelukzaligen, zweefde om hare vermiljoene lippen.
De aendoening, welke dit zicht op den jongen lyfknaep maekte, een weinig verflauwd zynde, kreeg hy de spraek weder, en voegde het meisje de zuiverste liefdewoorden toe, die door steeds nog zachtere uitdrukkingen beantwoord werden. Pedros ooren dronken de melody dier maegdelyke stem in; de beeldtenis des jongelings, die Blondina uit haer keurslyf haelde, werd hem met bevalligheid getoond, en weêr als een heiligdom verdoken.
Het ware geluk, dat slechts in de inbeelding bestaet, steeg by Pedro ten top. Als een ander Rainald bleef hy zich in de oogen zyner Armida spiegelen, en riep met verrukking uit: - ô Blondina! Blondina! hoe zuiver is niet de liefde die ik u draeg, en met welk ongeduld zie ik het oogenblik onzer onverbreekbare
| |
| |
vereeniging niet te gemoet! Kom, nader my, bekoorlyke maegd, en zeg my dat uw hart steeds voor den minnaer, dien gy verkoren hebt, zal blyven jagen.’
Een blos verhoogde nogmaels 's meisjes wangen: met vurige blikken lonkte zy Pedro aen, boezemde een dier zuchten uit, die vaek meer beduidend zyn, dan de krachtigste woorden, om den jongeling van hare liefde te verzekeren.
Hy vlecht zyne vingeren in die der maegd, legt de hand op hare slapen, en, even alsof hy nog een stelliger bewys heurer minne ontvangen kon: - Blondina! myn engel! zuchtte hy, belooft ge my trouw tot den dood?
- Die beloof ik,’ stamelde de maegd; en zy liet onachtzaem het hoofd op de borst heurs aenbidders rusten. O toppunt van geluk! die zuivere, die goddelyke Blondina, opende beide armen, en prangde er het hoofd heurs minnaers in!...
Door al te felle aendoeningen getroffen, werd Pedro uit zyne sluimering gerukt. Hy spalkte de oogen open, zag de maegd als eene schim verdwynen, en riep nogmaels: - Blondina! Blondina!’
De schemering, die zyne oogen benevelde, maekte plaets voor de duisternis van den nacht, en Pedro, nu verzekerd, dat hy gedroomd had, gaf zich weêr aen zyn vorigen rampspoed over.
Echter werd hy tot zachtere vooruitzichten
| |
| |
gestemd: den streelenden slaep niet kunnende vinden, riep hy zich de hem uit Audenaerde medegedeelde tydingen in het geheugen terug, en verliet zyn vertrek by het krieken van den dageraed.
Pedro bragt nog eenige dagen in deze gelukzalige gesteltenis door: de wensch, die Blondina had geuit, gepaerd met zyne onwederstaenbare begeerte, om de maegd weêr te zien, doorwoelde zynen geest. Verscheidene middelen, om deze byeenkomst te vergemakkelyken, werden bedacht, doch steeds verworpen; en op nieuw voelde de jongeling zyn geluk, hoe langer hoe meer, verdwynen.
Op zekeren nacht, dat hy slapeloos in de somberste bedenkingen gedompeld was, beeldde hy zich in, dat het hem misschien gelukken zou, vermomd, gelyk de hem toegezondene visschersknaep het was, Audenaerdes vesten in te dringen; en schoon hy het gevaer overwoeg, waeraen dergelyke onderneming hem blootstellen kon, besloot hy echter het kasteel van Gent te verlaten, om zich voor de voeten zyner Blondina te gaen werpen.
Dit besluit werd te meer verhaest, daer de jongeling vernam dat de boschgeuzen Audenaerde ontweken waren, en zich in de omliggende steden begeven hadden.
Pedros reis en vermomming nu onwrikbaer
| |
| |
vastgesteld zynde, besloot hy, by het aenbreken van den toekomenden nacht, het kasteel van Gent te verlaten, ten einde, vooraleer de zonne weêr was opgerezen, onbekend tot zyne beschikking te kunnen aenkomen.
In vreugde opgetogen, trok hy het gewaed van een schippersgast aen; de wyde rok verving zyn spannend wambuis; een hoed, langs voren opgestoken, en wiens boorden hem op de schouders en den rug nederhingen, drukte zyne blonde hairlokken, die, ofschoon voorbedachtelyk in verwarring gebragt, met bevalligheid langs zyne wangen afglydden. Een toleedsche dolk zwierde hem op het hart.
By het zien zyner uitrusting, kon hy niet nalaten te glimlachen. De gedachte, dat die verrassing Blondina vervrolyken zou, maekte hem gelukkig; hy trok het Spanjaertskasteel uit.
De eerste brug werd voor Pedro neêrgelaten; hy drukte de hand des bevelhebbers, die hem eene voorspoedige reis wenschte, en hem ter noodige voorzichtigheid aenmaende, ingezien de pagie, gelyk de man het verklaerde, zynen raed, van het kasteel niet te verlaten, met wrevel verstooten had.
Nauwelyks was Pedro de laetste valpoort van het slot toegenaderd, of zyne opgetogenheid veranderde in nieuwsgierigen kommer. Hy staet stil, en hoort in de verte woeste kreten aenheffen. Hy luistert meer en meer
| |
| |
toe: eerlang schateren de afschuwelykste vervloekingen tegen de Spanjaerts, hem in de ooren. Hy siddert, blyft een oogenblik nadenkend, en wordt door de nachtwacht, welke de krygslieden van het slot te wapen roept, uit zyne radeloosheid getrokken.
De moed maekt plaets voor zyne liefdedroomen; hy rukt zyne vermomming los, en springt het Spanjaertskasteel weêr binnen. Het harnas had den visschersrok vervangen; het rapier, den dolk; de onverschokken held, den jeugdigen minnaer.
Pedro stelde zich aen het hoofd der bezettingsbenden, die, schoon door deze schielyke overvalling in wanorde geraekt, zich reeds in reijen geplaetst hadden, en by eede staefden, liever onder de puinhoopen van het slot begraven te worden, dan het gezag van hunnen wettigen Koning te laten krenken!
Middelerwyl werd het Spanjaertskasteel door de boschgeuzen overrompeld, welke, met verlies van veel volks, waren teruggestooten geweest, doch meester bleven van de valpoort, die hun den toegang tot het inwendige van het slot vryliet.
Zoodra zy er ingedrongen waren, ving het gevecht weêr aen, en de overwinning bleef een ruimen tyd onbeslist. Echter begonnen de bestormers op nieuw de onderlaeg te bekomen, en zich ter vlugt te bereiden, toen de opstandkreet, by honderde stemmen, buiten het Span- | |
| |
jaertskasteel werd aengeheven, en hunnen moed weêr opbeurde.
't Waren de Audenaerdisten, die hunne Gentsche broeders ter hulp snelden.
De stryd werd hoe langer hoe heviger: de bylen der boschgeuzen sloegen onbarmhartiglyk den schedel der Koningsknechten aen stukken, en de overblyvende Spanjaerden schaerden zich rond hunnen bevelhebber, zwoeren nogmaels niet zonder wraekneming te sterven, en rukten los op de nieuwgezinden, die zich eene verschanzing van de lyken hunner tegenstrevers maekten.
Nu vertoonde zich de maen van tusschen de wolken, en verspreidde hare heldere blikken het Spanjaertskasteel rond. De klaerheid, die op de harnassen, bylen en rapieren lynregt neêrviel, veranderde het kamp in eenen starrenhemel, en liet eenieder vry, by den slag, dien hy zynen bestryder toebrengen wilde, met juistheid te mikken.
In het midden dezer algemeene moordery, alwaer Vlamingen en Spanjaerden wonderen van moed deden, bemerkte men byzonder twee helden, die zich wederzyds eene opening baenden, en, om tot elkander te komen, de rond zich staende vyanden verdelgden. In hunne oogen fonkelden vlammen van woede; hunne vuisten knelden met eene stuiptrekkige razerny lange rapieren, en eerlang vonden zy zich tegenover elkander.
| |
| |
Een dolle kreet vliegt uit beider mond, en de woorden: Henrik! Pedro! weêrgalmen schrikkelyk door de lucht!
Zoo dapper vielen de slagen van den Audenaerdschen bevelhebber, dat onze jeugdige minnaer die nauw afwenden kon. Steeds sloeg deze de rigting van Henriks zwaerd gade. Geen enkele beweging ontging hem: hy besloot zyn geweldigen kampvechter te vermoeijen, en gelukte reeds in zyn poogen, wanneer Henrik, deze teleurstelling gewaer wordende, des lyfknaeps aenranding op zyne beurt afwachtte.
Geweldige doch gepaste, slagen worden door Pedro Henrik toegebragt, welke laetste die telkens met buitengewoone behendigheid afweert. Een vreugdegeroep, door de opstandelingen aengeheven, verdappert den moed van Henrik, ten zelven tyde dat het de woede van Pedro aenhitst; en de wraek woelt sterker dan ooit in beider boezem.
De kracht der kampvechters verdubbelt by deze hartstogtelyke gevoelens: hunne rapieren kruissen over elkander, klikklakken in de hoogte, en vallen met zoo hevig geweld neder, dat het zwaerd van Pedro aen stukken springt, en hem zonder verdediging, aen de slagen zyns aenranders blootstelt. De pagie het gevaer niet willende ontwyken, roept: - Hulp, makkers! hulp!’ en Henrik,
| |
| |
als een getergde leeuw, werpt zich op zynen aertsvyand.
- Sterf, wangedrocht!’ brult hy uit, en met zyn rapier een halven kring in de lucht trekkende, slaet hy hetzelve hevig naer het hoofd van jonker Pedro. Zyn zwaerd ontmoet dit van een Spanjaert, welke den toegebragten houw afwendende, zyne opoffering duer boette; want Henrik, razend om die bescherming, stiet hem den degen in 't harte, en wierp hem zielloos ten gronde.
Spoedig raept de pagie het zwaerd van den gesneuvelden kryger op, en eer dit van Henrik neêrviel, stak hy zyn wapen vooruit, en verdoofde nogmaels den slag van zynen kampvechter, uit wiens mond 't woedeschuim, by deze tweede teleurstelling, uitborst.
Beide springen een stap vooruit, stooten elkander met het gevest hunner degens tegen het aengezicht, deinzen weêr terug, en zwaeijen het wapen nogmaels in de hoogte. Henrik braekt helsche vervloekingen tegen zyn medevryer uit. Blondina, wordt door dezen als een beschermengel, aengeroepen, en de rapieren van beide makkers storten eene laetste mael neder, om niet meer opgeheven te worden!
De schedel van Henrik was verbryzeld, en Pedro had eene diepe wonde in den linker schouder bekomen, en versmoorde in zyn bloed.
De boschgeuzen, geen enkelen vyand meer te
| |
| |
vernielen vindende, verlieten het Spanjaertskasteel, en galmden overal de vreugde uit, die deszelfs overwinning hun baerde, terwyl twee hunner de menschlievende gedachte opvatten Pedro aen een gewissen dood te ontrukken.
Deze opende zyne verzwakte oogleden, en viel in bezwyming by het uitboezemen der namen van: Dierk en Pieter!...
Onze visschersgasten, die op verzoek van vader Beernaert gestadig den lyfknaep hadden bewaekt, bezuerden, even als Pedros verdediger, hunne edele opoffering; want nauwelyks wisten hunne makkers, dat zy het lyk van den pagie vervoerd hadden, of zy werden op dezelfde plaets, waer deze gevallen was, opgeknoopt, ten einde den anderen tot voorbeeld te strekken, en hun te doen zien dat alle verstandhouding tusschen Vlaming en Spanjaert met den dood gestraft werd.
|
|
Auteursrechtvrij