|
| |
| |
| |
VIII.
Vertroost de kleinmoedigen en ondersteund de zwakken.
Thessa. v.
Onmiddelyk na de opzoekingen, ten huize van Beernaert gedaen, zette men dezelve voort in de wooningen van al de spaenschgezinden, en weldra werd het gerucht verspreid, dat de vlugteling zich andermael in het klooster van Maegdendale ophield.
| |
| |
Henrik werd door eene helsche gramschap ontstoken by deze tyding. De jaloersheid deed zyn hart meer en meer bloeden, en daer hy zich inbeeldde dat hy Blondina nogmaels voor de bedsponde zyns medevryers zou vinden, om hem hare zorgen toe te wyden, zwoer hy, zich ongenadig over beiden te wreken.
Na al de pynigingen overwogen te hebben, die hy den Spanjaert opleggen zou, gaf Henrik bevel het klooster met de grootste nauwkeurigheid op nieuw te doorzoeken. De nonnen, als dood by dit berigt, gingen zich, op Gods genade, weêr in de kapelle verschuilen, alwaer zy, zonder hindernis, in hare bede verdiept bleven.
Blondina, wier krachten, door Beernaerts stellige beloften van haren gunsteling te redden, alsook door den verkwikkenden slaep, waeraen zy overgelaten was geweest, een weinig versterkt waren, zat, met de armen over elkander geslagen, nadenkend, den uitslag van 's gryzaerts voetstappen af te wachten. Clara, die sedert de openbaringen, welke zy aen het meisje gedaen had, en wier geheimen zy ontving, haer de zachtste vriendschap droeg, zat aen heure zyde bezig met het boek der psalmen te doorbladen, wier uitlegging zy aen de bekommerde maegd dede, toen eene verwarring van mannenstemmen, aen beiden een geroep van afgryzen veroorzaekte.
Al hare aendacht vestigt er zich op: echter
| |
| |
by de vervloekingen die tot haer kwamen, stopten zy de ooren, en het gerucht scheen te eindigen. Clara deed een teeken aen heure vriendin, om derzelver verdwenen moed weêr op te beuren, en Blondinas dienstmeid, die zoo even het vertrek was ingedrongen, ten einde het meisje tegen alle aenranding te beschutten, liep tot de deur om ze sleutelvast te maken, toen dezelve werd opengestooten. Beide maegden verschrikten by het zien der intredende persoonen, en uit beider mond te gelyk, vloog de naem van Henrik!
's Mans razerny maekte ylings plaets voor vertroostende gewaerwordingen, en de roeke looze geus, die nooit voor zwaerd of magt gesidderd had, werd als versteend by dit geroep: Blondina! Clara! waren de eenigste woorden die hy kon uitspreken, en hy bleef met eerbied en vrees staen.
Er was een oogenblik stilte.
Henrik naderde wankelend tot de maegden. Zuster Clara deze beweging naoogende, liet zich tegen eene tafel vallen, waerop een zilveren Christusbeeld stond; en alsof zy bevreesd was, hare oogen, door het aenschouwen heurs vorigen minnaers, bezoedeld te hebben, hield zy die nu gestadig op het kruis gevestig.
Alles duidde aen dat de jonge nonne der pynlykste herinneringen ten prooi was.
Blondina, in tegendeel, hevig geschokt door de handelwys van Henrik, ten opzichte van
| |
| |
haren oom en van jonker Pedro, liet de grootste minachting voor den geus uitschynen, en alsof zy zyne wraek trotseren wilde, legde zy het hoofd op de linker hand, en keek hem strak in de oogen.
's Mans gesteltenis werd onverdragelyk; hy vreesde Blondinas uitbersting, doch besloot die met geduld te onderstaen, en zich te verontschuldigen. De aenwezigheid zyner makkers, diende hem tot last; hy keerde zich om en zeide: - Mannen, dat men my alleen late.’ Dezen ontruimden de kamer.
Nu slechts waegde Hendrik het Blondina aen te spreken, en deed haer gevoelen dat de opligting haers ooms eene noodzakelykheid was, om de zaek der opstandelingen te doen gelukken.
Blondina schudde stilzwygend met het hoofd, en daer de aenhaling dezer daedzaek haer hart op nieuw verscheurde, gaf zy den vollen teugel aen hare droefheid, welke voor een oogenblik de uitboezeming harer gedachten belette.
Henrik, ten hoogste aengedaen over 's meisjes wee, zette zich in den zetel, dien zuster Clara verlaten had. Blondina bereidde zich ter vlugt, doch de jongeling haer willende weêrhouden, waegde het haer zachtjes den arm te drukken. Hy werd verstooten. Echter door dees eerste proeve vrypostiger, herhaelde hy zyne streelingen. De maegd, een weinig bedaerder geworden zynde, weerde die, met meer ver- | |
| |
smading dan te voren, en zich in eens al de gruwelen en de wraekzucht van den boschgeus herinnerende: - Neen, nooit! sprak zy; alles is tusschen ons geëindigd: gy hebt door uwe onmenschelykheid de zaek, die ge verdedigt, met den stempel der ondeugd bezegeld! Denk aen my niet meer, Henrik! Nimmer zal ik my aen eenen man hechten, wiens handen met het bloed der onschuld bezoedeld zyn! Nimmer zal men zeggen dat het hart van Blondina Mahieu klopte voor hem, die haren oom opofferen wil.’
Zy verliet haren zetel, wierp zich nevens zuster Clara, en liet het hoofd op de tafel neêrzakken.
Verzekerd als hy was, dat de Spanjaert het harte zyner minnares onwederroepelyk had weggedragen, voelde Henrik dat de ontrouw van Blondina, die hem verstiet, de late, doch verdiende straf zyner eigene trouweloosheid werd, ten opzichte van Clara.
Deze zat nog altyd in hare bede verzonken. Door den schrik die haer by Henriks aenkomst bevangen had, en hare beweging om hem te ontvlugten, was haer hoofddoek afgevallen.
Die zilverwitte hairlokken, die haer om de slapen krulden, en golvend op haer nonnekleed neêrvielen; die verbleekte wangen, welke in evenredigheid met heur hoofdhair stonden, en die lange tengere vingeren, zoo godvruchtig
| |
| |
door elkander gevlochten; dit alles, gepaerd met hare opgetogenheid tot den Hemel, bragt Henrik in verrukking. Hy beoogde beurtelings Blondina, en zuster Clara, wier beider verlies hem nu ter harte lag, en voor wie hy al de liefde gevoelde, waerdoor zyn boezem immer had geblaekt. Eene sombere droefgeestigheid overmeesterde zyne ziel.
Eindelyk begreep de boschgeus, dat die houding hachelyk moest voorkomen; en hy wendde zich eene tweede mael tot Blondina, die, zyne tegenwoordigheid willende ontvlugten, aen zuster Clara zegde dat die plaets haer geene veiligheid meer aenbood, en zy er niet langer verblyven kon.
De jonge nonne rees op, nam de wankelende Blondina onder den arm, en leidde ze in een ander vertrek, welks deur zy op den boschgeus toesloot.
Nu werd Henrik eerst gewaer dat Jacoba, in eenen hoek der kamer zat; hy naderde die toe, en de vrouw, van haren zitstoel opspringende, wierp zich voor zyne voeten: - Ach! jonker Henrik, snikte zy, verlos mynen meester uit de boeijen!’ Zy prangde met beide armen de knien van den boschgeus, en bevochtigde die met heete tranen. Geen enkel woord kwam haer meer uit den mond. De droefheid had heur harte, als het ware, toegenepen, en zy bleef, met natte oogen op Henrik gevestigd, de verlossing van den heer Mahieu afsmeeken.
| |
| |
De boschgeus liet een zucht: hy rukte zich van de oude af, die, zyn medelyden in hare smarten ontwarende, een laetste geweld deed om nogmaels uit te roepen: - Red myn meester!’
Toeft Henrik het vertrek verlaten had, alwaer hy Blondinas verachting, die hem als een vloek over het hoofd was gevallen, had moeten vernemen, stond hy ylings stil; hy werd als radeloos, en nog lang zou hy in zyne donkere bedenkingen gebleven zyn, hadden eenige toesnellende opstandelingen hem er niet uitgetrokken, door de aenkondiging dat de Spanjaert zich buiten de stad in vryheid bevond.
De teêrhartigheid, die wy een oogenblik in Henrik gezien hebben, verdween by deze tyding: hy besloot de maegd te begeven, en bevestigde met eede, dat hy den Spanjaert overal vervolgen en opzoeken zou, om hem Blondinas trouweloosheid te doen bezuren.
De nasporingen werden voortgezet; groote sommen gouds stelde men op het hoofd van 's Gouverneurs lyfknaep, en eerlang vernam Henrik, dat men den jongeling in het kasteel van Gent bewaerde.
Nauwelyks hadden de opstandelingen het klooster van Maegdendale verlaten, of Beernaert begaf zich tot de abdis, om haer de vlugt van den pagie te verhalen. De moeder-overste, verzekerd dat die mededeeling hare nicht troos- | |
| |
ten en versterken zou, leidde den gryzaert in derzelver vertrek.
Blondina kuste de hand harer moeije, wier zegen zy ontving, en groette bevallig den gryze, welke zich, op bevel der eerwaerdige moeder, voor 's meisjes bedkoets plaetste. Beernaert ontdekte zich het hoofd, drukte zynen hoed onder beide duimen, en deed, den regter voet uitstekende, eene zoo bevallig mogelyke groetenis aen de lyderes.
Deze, de geneugte ziende, die het welslagen van Beernaerts onderneming op zyn gelaet en voorkomen geprent had: - Spreek, vader! zei ze; deel my alles mede wat den toestand van jonker Pedro raekt: uwe stem zal my verkwikken.
- God zy gedankt, edele maegd! hy is uit de gevangenis!’
Blondina hief, ten teeken van erkentelyke dankbaerheid, hare blikken hemelwaerts, en die nu weêr op den gedienstigen gryzaert slaende: - Is hy in veiligheid, vader? vroeg zy op een nadrukkelyken toon.
- Ja zeker, jufvrouw, in veiligheid: op het oogenblik dat ik u spreek, moet hy reeds in het kasteel van Gent zyn, alwaer hy de slagen van den snooden Henrik niet te vreezen heeft. Hier, hoop ik, zal hy ze ook niet meer moeten ontvlugten, want hy heeft misschien voor altyd onze stad verlaten!’
Deze laetste woorden vielen Blondina zoo
| |
| |
bitter, dat al de verdere aenhalingen des gryzaerts derzelver uitwerksel niet konden wegnemen; doch de deelneming, die Beernaert in 's meisjes lot nam, verkwikte haer ongevoelig, en zy leende op nieuw het oor aen al de kleenere omstandigheden van Pedros ontsnapping.
- Ik begryp, ô edele jonkvrouw, sprak de gryzaert, getroffen door het belang dat de maegd stelde in alles wat zyn gunsteling aenging; ik begryp, dat die afrukking van een hart, het uwe verstaende, u pynlyk moet vallen. Jonker Pedro heeft zich met smarte van onze stad verwyderd, om dat hy er iets duerbaerder dan zich zelven liet. 't Is ook niet zonder tranen, dat hy u een vaerwelgroet gedaen heeft. Blondina! was de naem dien hy altyd uitsprak, en hy heeft my sterk aenbevolen u de verzekering zyner onwrikbare liefde mede te deelen, er byvoegende, dat hy uwe diensten nimmer zal vergeten, en dat gy steeds op zyn erkentelykheid aenspraek zult mogen maken. Die beeldtenis, welke hy my schonk, opdat ik ze u behandigen zou.....
- Zyne beeldtenis, vader! zyne beeldtenis! schreeuwde het meisje, zich in hare bedstede opregtend; ô! geef my die; zy zal my gestadig van hem spreken.’ En als een uitzinnige rukte zy Pedros portret uit de handen van den gryzaert, en drukte het tegen haren boezem.
Het bezit van dit heilige pand verzachtte de hartkloppingen der lyderes, en op eenen toon,
| |
| |
welke aen al de omstanders eene trilling veroorzaekte: - Pedro! sprak zy, ik zweer u eene zuivere en onverbreekbare min toe: ik zweer u, dat myn harte nooit voor anderen meer kloppen zal, en dat ik, van u afgescheiden, mynen God tot bruidegom zal nemen, om myne dagen in de zuiverheid van het kloosterleven door te brengen.’
Hare alleenspraek liep hier ten einde, en Beernaert, de schouderen ophalende, bleef herdrukt voor hare bedstede staen. Zy bedankte hem over de zorgen, die hy in haren lieveling gesteld had, en zegde dat zy dagelyks den Hemel voor 's gryzaerts geluk en dat zyner zusteren zou bidden.
Beernaert, die, om 's meisjes lyden niet grievender te maken, tot dan toe zyne droefgeestigheid beteugeld had, deed een laetste geweld op zich zelven, en sprak, doch met moeite tot Blondina, dat hare erkentenis het grootste loon zyner opoffering was, en dat hy zyn bloed voor haer geluk, even als voor 'tgene heurs minnaers, zou verpanden. Hy verliet het klooster onder de zegeningen van allen, zich voorbehoudende den visscher de omstandigheden van Pedros reis, en deszelfs aenkomst in het kassteel van Gent, te gaen vragen, om ze onmiddelyk aen Blondina, die er hoogst nieuwsgierig voor was, mede te deelen.
De moeder-overste, op wier gelaet de beslissing harer nicht, tot het kloosterleven, den
| |
| |
zachtsten indruk liet, en die weinig acht geslagen had op de er aen gestelde voorwaerden, wilde de maegd meer en meer in die gedachte vestigen. Zy eindigde met aen derzelver oor te fluisteren dat die genomen beslissing haer byzonder gelukkig maekte. - God alleen is liefde, vervolgde zy; de liefde komt van hem, 't is hy, die ons op aerde het ware geluk kan verschaffen. Myn kind, stel uwe hoop op Hem, die den rampspoed der godvruchtigen lenigt: uwe onpasselykheid zal van korten duer zyn; de Hemel zal u in uwe heilige gedachte versterken, en u, tot zyne uitverkoorne bruid aennemen.’
Zy verliet het vertrek, vertrouwde Blondina aen de gestadige zorgen van zuster Clara, die ze niet meer wilde verlaten, en deelde aen de nonnen de gelukkige nieuwstyding mede van de roeping heurer nicht tot God.
Blyde herhaelde zy: - God alleen is lief de, de liefde komt van hem, 't is hy die ons op aerde het ware geluk kan verschaffen.
- Amen!’ riepen al de Godgewyde maegden, en gingen, op bevel der abdis, zich in beur celleken ophouden, ten einde den Hemel te bedanken, om dat hy haer voor de bloedige handen der nieuwgezinden bevryd had.
|
|
Auteursrechtvrij