|
| |
| |
| |
VII.
Schud het stof af, sta op ontbind de banden van uwen halze, gy gevangene dochter van Sion.
Isaias, lii.
Terwyl Blondina aen een verkwikkenden slaep overgelaten was, zat de rampzalige Pedro, die al de, tot zyne verlossing aengewende, middelen verydeld meende, in diepe smart verzonken, en zag met yzing het oogenblik
| |
| |
te gemoet, waerop zyne doodstraf uitgevoerd moest worden.
In deze geestontsteltenis naderde middernacht.
Dit uer, dat voor elken rampzalige iets akeligs medebrengt, werd ook door den schildknaep met kommer afgewacht: de zwartste inbeeldingen kwelden zynen geest, en by de tormenten, die hy vermeende te onderstaen, hief hy eene bittere klagt aen, waerin de naem van Blondina onwillend gemengeld werd; die naem schynt hem op eens uit zyne verslagenheid te trekken.
Hy slaet zich de handen voor het voorhoofd; vermeent eene stem, zacht als die eens Serafyns, te hooren, en vergeet voor een oogenblik zyne smarten. Hy wendt de oogen rond den kerker, luistert toe, en wordt eindelyk gewaer dat zyne inbeelding hem bedriegt.
De straf, die hy moest ondergaen, kwam, hem weêr in het geheugen: hy zuchtte nogmaels: Blondina! en de echo, die tegen het gewelf des kerkers weêrgalmde, herhaelde den geliefden naem. Slechts dan kon hy zich een denkbeeld vormen van de stem, die in zyne ooren gesuisd had.
Met verrukking gaf hy zich aen al zyne liefdedroomen over, en stamelde: - ô Blondina! die u op myne levensbaen hebt gesteld, om my reine geneugten te laten smaken, wees gegroet! Uwe
| |
| |
woorden verrukten my, even als het snarengeluid eener harp; de blikken, die ge met medelyden op my sloegt, de zedigheid uwer houding, de bekoorlyke blos uwer wangen, alles in u verhemelde my. Gy waert het, Blondina! die my in den kommer eene vriendenhand toereikte, en de mededeeling, die gy er in naemt, maekte my dien min drukkend. Ach! waerom moesten wy van elkaêr gescheiden zyn? Waerom moest de wreede hand van Henrik ons aen alle aerdsche genietingen voor eeuwig onttrekken?
‘Voor eeuwig!’ herhaelde hy, en drukte sterk op deze woorden. Op nieuw kwelden de ysselykste folteringen zyne gedachte, en de naem zyner beminde werd dit mael met de woorden: dood! scherpregter! vermengd.
Hy zat aen deze zielmartelingen ten prooi, toen de klok, twaelf uren slaende, hem meer en meer verschrikte. Hy werd als zinneloos, verbeeldde zich den beul te zien, die zyn doodvonnis moest ten uitvoer brengen, het schavot, dat voor hem opgerigt stond, Blondina, die met natte oogen zyne gesteltenis aenstaerde, en hy riep met een pynlyken zucht: - Vaerwel, Blondina! vaerwel, myn engel!’
Nu wil hy het goddelyke meisje in de armen drukken, vliegt ze te gemoet, en valt op den grond neder. De keten, die hem aen den wand vasthechtte, had zyne beweging weêrhouden! Door zwakheid en kommer afgemat, bleef hy
| |
| |
op het strooi uitgestrekt, en sloeg zich de handen voor de oogen, als om zich aen een vreesselyk tooneel te onttrekken, dat zyne verbeelding begoochelde.
De grootste stilte heerschte in den kerker. Pedros oplettendheid werd opgewekt door iets, dat met omzichtigheid voorttrad, en weldra hoorde hy onderscheidentlyk de voetstappen van een toenaderenden persoon. Eenige lichtstralen drongen door de spleten der deur, en de gevangene werd als dood van vrees, toen men den sleutel op het slot des kerkers stak. De grendels werden opengetrokken, en nauwelyks kryschte de deur op heure harren, of hy riep met eene gebrokene stem: - Ik ben bereid om te sterven!
- Stil, stil, jonker Pedro! ik kom om u te verlossen,’ lispelde een man, op een zoo zachten toon, dat hem de lyfknaep moeijelyk hooren kon. Deze spalkte de oogen open, en nauwelyks had hy Beernaert herkend, die hem als een uitzinnige tegen de borst drukte, of hy stortte eenen vloed van dankbare tranen.
De gryzaert, als bevleugeld door de hoop om den jongeling uit het nieuw kasteel te vervoeren, sleutelde zyne boeijen los, en: - Gauw, gauw, sprak hy, gy kunt den dood ontvlugten.’
Pedro vatte de hand, die zyn geleider hem aenreikte, volgde dien door den engen gang, en beide kwamen tot aen de voordeur van
| |
| |
het slot. Daer hoorden zy eene nachtwacht aenklotsen, welke hare stappen kasteelwaerts voortzette. Beernaert stiet zynen gunsteling vooruit, en verhaestte zich dervoege, om met den jongeling te verdwynen, dat hy de deur openliet.
De wacht ontwaerde eerlang den strik, dien men haer geleid had, en een hunner riep uit: - Mannen! wy zyn verklikt!’
Men ylt naer den kerker waer de jongeling vroeger geboeid zat, en ziet dat de ketenen losgerukt waren: aller toorn klom ten top; die plaets, welke zoo even nog door de klagt van den rampspoed vervuld werd, weêrgalmt nu van het getier en de godslasteringen der roekeloozen, die deze ontsnapping op den cipier bloedig zwoeren te wreken.
In aller spoed loopt men naer het slaepvertrek van dezen laetste, en men vindt het ledig: vruchteloos ook worden al de plaetsen des kasteels doorzocht, tot dat eindelyk een der bende aen zyne makkers komt verklaren, dat de cipier in de onderkeuken zyner woning, op zynen zetel sliep.
Inderdaed, men vindt hem tusschen flesschen en glazen. De razerny bekruipt meer en meer de harten der opstandelingen, en Henrik, die de ontsnapping van zyn medevryer aen de toegevendheid van den gevangenhoeder toeschreef, trekt zyn zwaerd uit de scheede, en de rampzalige valt levenloos ten gronde!
| |
| |
Inmiddels vervolgden onze vlugtelingen hunne stappen, en Pedro, die eene vrye lucht inademde, voelde zyne krachten versterken, naer mate hy het gevaer scheen te ontwyken.
- Volg my, jonker, sprak de gryzaert, die, na het gelukken zyner eerste onderneming, zich, als het ware, het bloed der jeugd door de aderen voelde stroomen; volg my spoedig; nog een weinig tyds, en wy zyn in vryheid!’
Toen zy buiten alle gevaer meenden te zyn, en terwyl Beernaert den jongeling met, de tot zyne verlossing gebruikte, middelen bekend maekte, vroeg de nieuwsgierige Pedro, of Blondina het slagtoffer van de wulpschheid der opstandelingen niet was. De gryzaert verhaelde de byzonderste omstandigheden van 's meisjes gesteltenis, en verzekerde hem van hare standvastige liefde.
De lyfknaep smaekte het grootste genoegen in Beernaerts woorden; en daer hy vreesde misschien in lang de gelegenheid niet meer te vinden om iemand over zyne gevoelens, rakende Blondina, te onderhouden, nam hy die te bate, en zeide hem dat de maegd zyn hart had overwonnen. Hy eindigde met te verklaren dat, indien het noodlot hem immer van haer verwyderd hield, hy zyne liefde aen geene andere vrouw zoude schenken.
- Zeg haer, ô beste Beernaert, voer hy voort, alsof hy aen zyne tegenwoordige gesteltenis
| |
| |
niet meer dacht, zeg haer, dat ze my onontbeerlyk geworden is, en dat ik haer de zuiverste liefde drage, die ooit een sterveling gevoelde. Opdat zy gestadig aen my denke, schenk haer, uit myn naem, het portret dat ik u behandige: geene vrouw heeft het nog op den boezem gedragen; dat het by Blondina getuige zy van hare hartskloppingen voor my.’
Hier scheen zyne geheele ziel in verrukking versmolten te zyn.
Ter nauwernood had hy deze vertrouwelykheid aen zynen leidsman gedaen, of Beernaert sloeg de handen te samen, en stamelde, met eene pynlyke uitdrukking: - Jonker Pedro, ze komen herwaerts!’
En inderdaed de nachtwacht ging in hare opzoekingen voort, langs denzelfden kant waer beide vlugtelingen zich bevonden. Beernaert, welke by zyne aenkomst den ingang van den tuin des kasteels, langs waer hy zich eerst gewend had, gesloten vond, was op zyne schreden teruggekeerd, en werd genoodzaekt de wacht te gemoet te komen, wilde hy den jongeling tot zyne bestemming brengen. Hy maende Pedro aen om zyn voorbeeld te volgen, en plaetste zich achter eenen der drummers van den hofmuer. De volgende redekaveling trof de ooren der beide vlugtelingen:
- Kapitein! de cipier was u immers aengekleefd; zou het niet mogelyk zyn, dat hy geene schuld in deze ontsnapping hebbe?
| |
| |
- 't Is waer; maer de woede had my te zeer ingenomen. 'k Had misschien beter gedaen hem in de boeijen te klinken, om zyn bloed voor 'tgene van den Spaenschen schelm te doen stroomen, indien wy dezen niet weêrvinden. Is hy niet pligtig aen deszelfs ontsnapping, bah! 't is tot daer; hy heeft toch myne bevelen miskend: myn zwaerd heeft er regt over gedaen!’
Een geroep van afgryzen, de borst van beide vlugtelingen ontvlogen, was op het punt hun te verraden, had het geklikklak der wapenen, dat zich in dit oogenblik geweldig liet hooren, dit geroep niet verdoofd.
- De ontdekking van den Spaenschen boef zal niet moeijelyk zyn, meester, ging de eerste spreker voort: al de uitgangen der stad zyn bezet, nachtwachten doorkruissen de straten, en indien hy de vestingen wil verlaten, zullen onze poortwachters hem aenhouden. Het bevel zal ras gegeven zyn om niemand door te laten.
- Ik wedde met u dat de schelm van dien Beernaert hem nogmaels eene schuilplaets bezorgd heeft. Zetten wy onze stappen langs hier voort, en indien wy den Spanjaert niet vinden, zullen wy ons regtstreeks naer dien ouden nest begeven, en ze allen, op het minste bewys hunner pligtigheid, aen de galg knoopen!’
Reeds waren de krygsmannen een weinig
| |
| |
verwyderd, en hun gesprek verloor zich in de verte.
- Vader, vader! zuchtte Pedro, uwe opoffering zal welligt uw onheil, en dit uwer zusters te wege brengen!
- Vrees niet, jonker! bewerk uwe vlugt; de Hemel zal op ons waken.’
Onder het uitboezemen van eenige wederzydsche vertrouwelykheden, en het beweenen des doods van den ongelukkigen cipier, kwamen onze twee vlugtelingen ter plaets waer het visscherschuitje den lyfknaep afwachtte. Vooraleer het in te stappen, omhelsde deze teederlyk zynen boezemvriend, welke hem eene voorspoedige reis wenschte, en, met eene soort van vrees en genoegen, het bootjen de Schelde zag afvaren. Hy rigtte, zoo ras hy maer kon, zyne stappen huiswaerts.
Joanna en Margaretha zaten neêrslagtig onder den schoorsteen de terugkomst haers broeders af te wachten, als de voordeur, die met haest opengedaen werd, hare nieuwsgierigheid opbeurde. Zy sloegen de oogen op den ingang der kamer, en hoorden Beernaert, by zyne inkomst, met eene blyde stem uitroepen: - Jonker Pedro is gered, zusters!
- God zy dank!’ klonk door het vertrek: beide vrouwen, nieuwsgierig om al de byzonderheden dier verlossing te kennen, wierpen zich voor Beernaert, en zonder hem den tyd
| |
| |
te laten iets verders te verklaren, overlaedden zy hem met vragen, die hy voor het oogenblik niet beantwoordde. Hy verhaestte zich te zeggen, dat de lyfknaep buiten gevaer was, doch dat men denzelven in hun huis dacht te zyn, alwaer de opstandelingen zich eerlang zouden begeven, om er navorschingen te doen.
De droefheid beneep de harten der oude vrouwen, welke echter door de raedgevingen heurs broeders vertroost, zich te bed legden. Zy stelden al hare hoop op God, en smeekten hem om redding.
De nachtwacht had hare ronde voltrokken, en nauwelyks had Beernaert zich op zyne legerstede geworpen, of hy hoorde het gedreun van zware voetstappen door de Bergstraet weêrklinken.
De krygsmannen stonden voor zyne deur stil!
De gryzaert waegde het zich tegen het venster zyns slaepvertreks te plaetsen, om de aengekomenen te bespeuren, alswanneer, op een sein door Henrik gegeven, de voordeur onder de bylslagen instortte.
Twintig opstandelingen springen ten huize in; verraed! verraed! is de kreet van allen, en Beernaert, zich ten uiterste verwonderd latende, biedt zich den overweldigers aen, en vraegt hun wat ze begeeren.
- Den lyfknaep des Gouverneurs! schreeuwt men van alle kanten: gy hebt hem nogmaels verdoken; lever hem, zoo niet...
| |
| |
- Is de jongeling uit de boeijen? vroeg de gryzaert met eene geveinsde bedaerdheid.
- Is de jongeling uit de boeijen? schreeuwde Lieven, de stem van den gryze met bidsheid nablaffende; is de jongeling uit de boeijen? alsof gy 't niet wist, oude snoever! Gy zyt het, die den cipier verraden en zynen dood veroorzaekt hebt. De Spaensche boef is weêr in uw huis.
- Indien ge my verdacht houdt hem te herbergen, was Beernaerts antwoord, staet het u vry alle opzoekingen te doen, en my, over myne handelwys, zoo ze misdadig is, te straffen. Ik zweer u by God en zyne heilige Moeder, dat hy zich hier niet bevindt.’
De overige manschappen, die gedurende deze onderhandeling de vertrekken van het huis afgezocht, en aen de vrouwen den eed ontwrongen hadden, dat zy niet wisten waer de lyfknaep was, kwamen nu in de tegenwoordigheid van Beernaert. Zy belaedden hem met scheldwoorden en verwytingen, en dreigden hem den kop te verpletten, wilde hy het verblyf des Spanjaerts niet kenbaer maken.
Beernaerts gemoed begon te wankelen: de vrees verwekte hem eene trilling door 't geheele lichaem, en hy was op het punt alles te bekennen, en zich alleen als pligtig aen 's jongelings verlossing te doen doorgaen, ware aen Henrik niet verzekerd geweest door Lieven, welke
| |
| |
den gryzaert Pedros eerste vlugt naer het klooster van Maegdendale had afgeperst, dat de Spanjaert zich ter woon van Beernaert niet bevond, en dat de man geene pligt in deszelfs verlossing had.
Ten gevolge dezer verzekering, gebood Henrik zynen makkeren 's gryzaerts huis te ontruimen.
Beernaert was eerlang van zyne verslagenheid weêrgekomen: zyne zusteren vlogen hem in de armen, en zich wederzyds gelukwenschende over hunne verlossing uit de handen der geuzen, vierden zy den vryen teugel aen hunne blydschap.
Zy wierpen zich op de knien, en dankten vuriglyk den Hemel, om dat hy den lyfknaep, benevens hen, van het dringendste gevaer bevryd had.
Beernaert beweende sterk den dood des cipiers, dien hy aen zyn eigene zorg voor de vrystelling van Pedro toeschreef. Zyn geweten, dat steeds zoo zuiver was, baerde hem thans onrust, doch de bede die hy dagelyks voor den overledene stortte, deed hem hopen dat 's mans ziel genade voor den Allerhoogste zou bekomen. Eerlang vond hy de gerustheid van geest weder, by het gedurig herhalen dezer heilige woorden:
‘De zielen der regtvaerdigen zyn in Gods hand, en de smerte des doods zal hen niet
| |
| |
aenraken. Zy schynen voor de oogen der dwazen te sterven; hunne uitgang wordt voor ellende geacht, en hun afscheiden van ons voor eene vernietiging gehouden; maer zy zyn in vrede.’
|
|
Auteursrechtvrij