|
| |
| |
| |
V.
Word versterkt en wees vroóm; wil niet vreezen en niet vervaerd zyn; ik zal u niet begeven.
Josué i.
Nauwelyks hadden de opstandelingen het klooster van Maegdendale verlaten, of de abdis, die door Blondinas dienstmeid het geheim der verberging van den lyfknaep aldaer, vernam, wendde zich met deze naer het celleken
| |
| |
waer de maegd zich, ondanks de smeekingen der oude vrouwen, bleef ophouden. By hare aenkomst, werden zy met eene doodsche vrees beklemd, want de rampspoedige lag zonder beweging op den vloer uitgestrekt.
- Jezus! Jezus! zy is onder hunne handen bezweken, gilde Jacoba, en zy liep verschrikt tot de bezwymde maegd. Het flauw en pynlyk zwoegen van Blondinas boezem, stilde echter haer gemoed, en, door de moeder-overste bygestaen, bragt zy hare meesteresse spoedige zorgen toe.
Zoodra men Blondina in eene bedstede had geplaetst, werden hare hartkloppingen levendiger; zy opende de oogen en zocht vruchteloos het voorwerp harer bezorgdheid. Hare lippen verraedden eene krimpachtige beweging; zy kon geen enkel woord uitbrengen.
Jacoba, die de oorzaek kende van 's meisjes smarten, wilde ze verzachten, en sprak van de zorgen der maegd voor den gekwetste, die, zoo zy verhoopte, eerlang aen derzelver wenschen zou weêrgegeven worden.
Blondina, ontwarende dat hare moeije met het gevoel bekend stond, 'twelk zy voor den lyfknaep koesterde, vroeg haer of hy in veiligheid was. De abdis ontweek het antwoord, en de maegd wendde zich tot hare dienstmeid, welke, door heure gebaerden, liet zien dat ook die troost het meisje ontnomen was.
Blondina sloeg de handen voor de borst, en
| |
| |
scheen eene bede te prevelen: weldra zweefde de bitterste klagte op hare lippen.
Jacoba, den moed heurer meesteresse willende opbeuren, waegde het eindelyk te zeggen dat jonker Pedro 's meisjes oom in het nieuw kasteel was gaen vervoegen, doch dat beider boeijen eerlang geslaekt zouden worden.
Die bekendmaking bragt de overmaet aen Blondinas wee toe: zy kende de hevigheid van Henrik, en de losbandige handelwys der boschgeuzen, aen welken haer minnaer overgelaten was. Zich al het schrikkelyke van 's jongelings gesteltenis inbeeldende, riep zy eensklaps uit, terwyl zy zich oprigtte: - Moeije, moeije! ze zullen hem ombrengen!’
Nu liet zy het hoofd op heur oorkussen weêr nederzakken, en de naem van Pedro! vermengde zich onophoudelyk met hare zuchten.
De eerwaerdige moeder voelde het grootste medelyden voor de lyderes, welke zy, te zeer afgemat door de in 't klooster gepleegde baldadigheden, overliet aen de zorgen van de dienstmeid, bygestaen door eene zuster, die men Clara noemde.
Blondina bleef gedurende eenige dagen in de bedroefdste gesteltenis. Die afrukking van haer minnaer, de woede en minnenyd van Henrik, de gestadige gedachte dat men den jonker ombrengen zou, ontstelden dermate haer gemoed, dat zy van een hevige koorts aengetast werd.
| |
| |
Meer en meer verzwaerde de ziekte, en eenige pynlyk afgebrokene klanken, die slechts nog aen den reutel eener stervende gelyk waren, kwamen van stond tot stond uit Blondinas borst. Toen nog bywylen de slaep hare oogen had gesloten, kon men gemakkelyk zien dat ze door de afgrysselykste droomen gefolterd werd: ook beklemde de vrees van haer verlies alle harten.
Op zekeren morgen, dat zy slechts door zuster Clara, wie zy veel vriendschap toedroeg, bewaekt werd, zette zy zich regt in hare legerstede, wreef twee of drie malen de handen over haer voorhoofd, en streek hare hairlokken langs de wangen weg.
Clara stond van haren leunstoel op, nam eene zilveren tas, waerin zy eenige artsenydranken vermengelde, en, de linker hand over den schouder van de zieke slaende, bood zy haer den drinkbeker aen. Blondina ledigde dien met gretigheid, en vond verkwikking.
Zuster Clara hield gestadig de oogen op de hygende borst der maegd geslagen, nam de grootste deelneming in die liefdezuchten, en liet ook vryelyk hare zinnen op herinneringen van vroegere tyden spelen.
Blondina, die, in de hevigheid der koorts, Pedros schim steeds voor hare oogen had zien zweven, kon hem uit het geheugen niet verliezen. Meermalen sprak zy er van, en daer zy
| |
| |
nu al de bevalligheden van den jongeling afschilderde, en haren angst voor hem te kennen gaf, verscheurde zy het gevoelige hart der kloosterlinge door hare klagten.
In 't eerste had zy Claras droefgeestigheid niet ontwaerd, doch daer ze nu te hevig werd, om hare aendacht niet op te wekken, wierp zy eenen schuinschen blik op de jonge non, die zich geweld aendeed, om door hare droefheid, die heurer vriendinne niet te vergrooten. Alle aerdsche gedachte van zich willende verwyderen: - Heb geduld, melieve, zuchtte zy, de Hemel zal uwe opoffering met eene spoedige herstelling beloonen.
- Is jonker Pedro nog altyd in de boeijen, Clara?
De jonge zuster zocht een uitvlugtsel, om van de gesteltenis des lyfknaeps niet te moeten spreken; doch daer Blondina hare vraeg vernieuwde, vergenoegde Clara zich te antwoorden: - Stel uwe hoop op God, hy waekt altoos op de zynen.
- Waerom houden de opstandelingen hem gekerkerd?
- Wy hopen dat zyne boeijen eerlang geslaekt zullen worden: de oude Beernaert is bezitter van al de schatten des jongelings, en gebruikt ze tot zyne vrystelling. Jonker Pedro wordt van twee hem verkleefde persoonen bezorgd, en men spreekt van hem naer het kas- | |
| |
teel van Gent te vervoeren, dat nog in de magt der Spanjaerden is.
- God gave, dat gy waerheid spraekt, ô beste Clara! Uwe woorden verligten my het hart: de onrust, die ik voor hem uitsta, doet my myne nachten in gezucht doorbrengen. ô Clara! Clara! hadt gy ooit bemind; ware ooit een jongeling, wien al de bekoorlykheden van een engel eigen zyn, u op 's levens wandelbaen te gemoet gekomen; had hy uw hart door een heilig vuer doen ontvlammen, enkelyk dan zoudt gy gevoelen hoe rampvol de stonden zyn, die zulk eene onzekerheid als de myne, in ons binnenste doet ontstaen!’
Claras boezem klopte hevig by de hartstogtelyke uitdrukkingen harer vriendinne; hare ontroering was zichtbaer, en zy kon het niet langer uithouden de maegd, op hare beurt, eenige vertrouwelykheden te doen, in hoop dat die aerdsche neiging van Blondina plaets voor hoogere liefde zou maken.
- Stil uw gemoed, ô myne beste, sprak zy, God zal u krachten geven, om uw onheil, hoe groot het ook zy, door te worstelen; het is in de goddelyke liefde alleen, dat men het ware geluk vinden kan.
‘Eens beminde ik als gy, melieve; en Claras stem zette zich uit, naer mate hare herinnering levendiger werd. Ja, eens beminde ik als gy, Blondina: een bekoorlyk sterveling had myn hart overwonnen, en myne liefde voor hem
| |
| |
was vurig en zuiver. Ik werd als opgetogen by het aenhooren zyner woorden; zyne oogen, op de myne gevestigd, verhemelden my van vreugde.
Nauwelyks bereikte ik myn achttiende jaer, als hy my, voor de eerste mael, zyne liefdegevoelens uitdrukte. Zyn gesprek scheen my zoet als dit van een Serafyn. Myne ziel verstond de zyne, en ik, ja ik, arm meisje, kon aen zyne bekoorlykheid niet weêrstaen.
Op zekeren dag, dat hy my, in tegenwoordigheid myner moeder, eeuwige trouw beloofde, en my - ô Blondina, ik zou die herinnering uit het geheugen moeten bannen - de woorden: ik bemin u, Clara! toestuerde, werd ik als door een onzichtbare liefdehand aengeraekt, die my eene beving in al de ledematen veroorzaekte. Myne tranen biggelden van vreugde, en myne moeder, die de neigingen onzer harten kende, sloeg met welgevallen hare blikken op my, en scheen te zeggen dat ik zonder gevaer den jongeling myne liefde mogt schenken. Ik liet het voorhoofd op zyne handen zinken, en zuchtte: 'k bemin u ook, vriend!’
Blondinas blikken werden vuriger, en een blos verlevendigde hare wangen.
- ô, Indien ge wist, vervolgde Clara, hoevele smarten die wereldsche liefde my gekost, hoe diep myn minnaer zich der trouw onwaerdig gemaekt heeft, die ik in hem gesteld had, en hoe hy my het bittere des kelks tot den
| |
| |
bodem toe heeft doen uitdrinken, gy zoudt vast een traen van medelyden over uwe vriendinne storten.’
De droefheid belette haer die mededeeling voort te zetten, en er heerschte in het vertrek eene lange stilzwygendheid, welke slechts door de verdoofde zuchten van beide maegden afgebroken werd.
Clara, die gewaer begon te worden, dat ze den moed van het meisje opbeuren moest, spande al hare krachten er toe in, en van de aerdsche liefde tot de hemelsche overgaende, begon zy eindelyk al de rust en de zaligheden aen te halen, die het klooster oplevert. - Myne teedere vriendinne, sprak zy, vermeende ik u de wisselvalligheden van het leven eener wereldsche vrouw te moeten afschetsen, 't was om u al de vreugde daer tegen over te stellen, die eene Godgewyde maegd geniet. Allen aerdschen kommer legt men aen de deur des kloosters af: God alleen, de bron van goed en deugden, wordt het voorwerp onzer wenschen, en de in hem gestelde hoop, is de eenigste die zich altyd verwezenlykt.’
Blondina, wier nieuwsgierigheid niet voldaen was, bragt de jonge zuster ongevoelig terug op hetgene zy verlangde te weten.
Clara, niet onbewust dat men eene ongelukkige minnares vertroosten kan, met haer over liefde, en byzonder rampspoedige liefde, te onderhouden, legde voor een oogenblik den
| |
| |
afkeer, dien zy er voor gevoelde, van kant, en vervolgde: - Als myn verloofde geheel van myne teederheid voor hem verzekerd was, vernam ik weldra dat zyne liefdeverklaringen zich tot my niet bepaelden: hy herhaelde die aen eene andere maegd, die, even als ik vroeger, zich voor zyn eenige beminde hield. Helaes! hoe smartelyk viel my deze tyding! Ik beklaegde my, en de ontrouwe bezwoer my driftiger zyne verkleefdheid: 'k geloofde hem, deed myzelve verwytingen over het verraed, dat ik in hem vooronderstelde, en belaedde zyne verklikkers met verachting.
‘Eens gebeurde het nogtans, dat men my verzekerde dat myn minnaer zyn hart aen eene bekoorlyke maegd opdroeg, welke, met haren vader, in de omstreken van Audenaerde leefde, en 'k nam vast besluit van hem af te zien. In deze gedachte verslonden, hoorde ik de deur van myn vertrek stillekens opendraeijen; ik meende myne treurigheid te verbergen, doch myn minnaer - want 't was hy die inkwam - bemerkte die, en vroeg er my de oorzaek van. Hy wilde myne hand in de zyne drukken; ik stiet ze van my weg, en duwde hem het woord: ontrouwe! met bitsheid toe.
De jongeling, die sedert lang de gelegenheid zocht, om zyn woord niet gestand te doen, wierp my een medelydenden blik toe, en met eene stuerschheid, die ik nog nooit in hem ont- | |
| |
waerd had: - Vaerwel! sprak hy, en verwyderde zich.
- Vaerwel! zuchtte ik op myne beurt; volgde met de oogen zyne stappen, en beweende met spytige tranen den onstandvastige, dien ik nooit herzag.
‘En hy, dien ik zoo teeder beminde, was, Blondina..... ach! was dezelfde Henrik, die u zyne liefde schonk!...’
Blondina hief een hartscheurenden gil aen: by de gedachte dat zy hare min den goddeloozen Henrik had opgedragen, wrong zy zich als uitzinnig de handen samen: - Clara! Clara! huilde zy, wy beide zyn slagtoffers: beide zyn wy beklagenswaerdig!
- Slagtoffers ja; doch niet beklagenswaerdigen. Blondina, ik heb u dit verhael willen doen, om u tegen de ontrouw der mannen te wapenen. Nooit - en God zal er my de kracht voor geven - nooit zal een woord van aerdsche liefde meer mynen mond ontglippen: het heil, dat ik zocht, heb ik in de godsdienst gevonden.’
Blondina meende te antwoorden, maer hare oplettendheid werd opgewekt door de voetstappen van eenige persoonen, die zich in den gang lieten hooren. De beide maegden trachtten, ten spoedigste mogelyk, eene bedaerde houding aen te nemen.
't Was de eerwaerdige moeder, gevolgd door Beernaert en de oude Margaretha, die blygees- | |
| |
tig het vertrek der maegden binnentrad. De gryzaert maekte eene bevallige beweging, naderde met eerbied het bed der lyderes, en daer hy nog op haer aengezicht de smarten lezen kon, die zy zoo even gevoeld had, sprak hy statig:
‘Degenen die op God betrouwen, zullen de waerheid begrypen, en de geloovigen zullen hem met liefde onderdanig zyn, want de genade en de vrede is voor zyne uitverkorenen.’
- Ja, ja, jufvrouw Blondina, ging hy voort; de vrede is voor u; de genade voor jonker Pedro. Voeg uwe bede aen de myne, want er moet dezen nacht iets omgaen, dat uw hart vervrolyken zal.
- Spreek, vader, uwe woorden vertroosten my steeds.
- Eerwaerdige moeder, zei Beernaert, zich omkeerende tot de abdis, ik hoop dat dit geheim onder ons blyven zal. - Jonkvrouw, sprak hy weêr tot het meisje, 'k heb het middel gevonden, om den schildknaep uit de boeijen te verlossen: alles is gereed; morgen zal hy in vryheid zyn!
- Goede gryze! stamelde Blondina, ga voort, zeg my alles.
En de man voldeed aen haer verzoek.
Daer de avond begon te dalen, verliet Beernaert de lyderes: hem volgden de heilwenschingen der vrouwen, die den zegen des He- | |
| |
mels vuriglyk voor den lyfjonker en diens verlosser afsmeekten.
Toen de beangste maegd alleen gelaten was, voelde zy zich den geest door onderscheidene denkbeelden bestormen: dan, door moeite en kommer afgemat, viel zy in eene sluimering, die hare krachten een weinig herstelde.
|
|
Auteursrechtvrij