|
| |
| |
| |
IV.
Vrees niet voor een plotselingen schrik, en de magt der goddeloozen, die u overvallen.
Prov. Salom. iii.
Zoodra de verrader den hoek der Bergstraet was omgedraeid, riep de schildwacht, waervan wy by den doortogt der karavaen gesproken hebben, hem het seinwoord der opstandelingen toe, 'twelk spoedig beantwoord werd. Na eeni- | |
| |
ge, nopens de vlugtelingen, genomen inlichtingen, waerin de schildwacht hem van de zorgen en liefde der jonge vrouw voor den gekwetste sprak, zette de voorlooper zyne stappen voort, en kwam juist aen het deurtje des tuiniers, als het toegesloten werd.
Hy keek met helsche nieuwsgierigheid door het sleutelgat, en zag by de glinstering der nachtlamp, dat vier vrouwen eene draegbaer neêrzetten, waerop een jongeling uitgestrekt lag.
- Oef! ik ben verlost, sprak hy; en liep nog sneller dan hy aengekomen was, op zyne stappen terug.
Hy stelde zich voor, aen Henrik al de omstandigheden te verhalen die hy nopens de vlugt van den schildknaep vernomen had; en daer hy nu de reden kende, waervoor zyn meester Beernaerts huis had gespaerd, riep hy zyne doordringendheid van geest ter hulp, om de nieuwsgierigheid van Henrik op te wekken.
By de terugkomst zyns zendelings, ging de Kapitein eenige stappen vooruit, en daer hy het genoegen op deszelfs gelaetstrekken ontwaerde: - Welnu, Lieven? vroeg hy met bedaerdheid.
- Meester! de Spaensche boef, die, gelyk ik het u eerst aenbragt, in het huis van Beernaert was, is nu in het klooster van Maegdendale. Eene jonge vrouw, die het seinwoord der op- | |
| |
standelingen kende, heeft zich aen het hoofd zyner redders geplaetst.
- Hoe, eene jonge vrouw?
- Ja, meester; eene bekoorlyke maegd, zwart van hair en bruin van oogen; zoo deelnemend in zyne smarten, dat ze 's jongelings zuchten met hare zuchten beantwoordde.
- Gy liegt, Lieven: Blondina is te zuiver, om my.....’
Hy zweeg, en Lieven verschrikte. Schoon diep in het harte gewond, voelde Henrik zyne nieuwsgierigheid vergrooten, by de gedachte der onstandvastigheid zyner verloofde. Hy beeldde zich in dat Blondina, misschien vernomen hebbende dat hy de opligting van haren oom bevolen had, zyne liefde verstooten wou. Nu keek hy zynen uitzendeling strak in de oogen. - Zeg voorts, Lieven! en dat uwe woorden den stempel der waerheid dragen.
- Meester! nooit ontvloog logentael mynen mond: 'k zal, vervolgde hy met eene soort van zegeviering, u een omstandig, doch echt, verhael doen van myne nasporingen.’
En hy schilderde de liefde en de zorgen van Blondina voor den lyfknaep met zulke treffende kleuren af, dat de bevelhebber zyne spyt niet langer kon verkroppen.
Zinneloos wrong hy de vuisten in elkaêr, terwyl hy vervloeking over het hoofd riep van de maegd, wier boezem, zoo lang hy onplichting
| |
| |
was, slechts voor hem joeg, en wier liefdedroomen van hem alleen kwamen.
Lieven, die eene zekere geneugte voelde in het vergrooten van 's mans kommer, haelde alles aen wat zyne inbeelding hem ingaf, en zette zyne rede dervoege voort.
- Meester, als ik den schildwacht naderde, dien gy heden avond achter muren gesteld hebt, ten einde aen den Spanjaert de vlugt te beletten, verhaelde hy my, dat die vrouwen, waervan ik zoo even sprak, zoodanig op zyn geroep verschrikten, dat eene harer boven op den gewonde viel. Deze hief een pynelyken gil op, en de jonge maegd, die er by was, moedigde hem met de zachtste woorden tot geduld aen.
‘De schildwacht, die geen het minste mistrouwen koesterde, om dat hy vermeende dat de lyfknecht des Gouverneurs in geene liefdebetrekkingen kon staen met een meisje, die het seinwoord der opstandelingen kende, schepte genoegen in hare zorgen voor den lyder, en maende ze aen, om hem zusterlyk te behandelen.
‘Als ik hem zeide, wie de gekwetste was, stond hy als verplet, en verzocht my vriendschappelyk, u om verschooning ten zynen opzichte te bidden, er byvoegende dat gy wel wist dat hy altyd bereid is om zyn latsten druppel bloeds voor u te vergieten.
- Ga voort in uw verhael, Lieven!
| |
| |
- Nu, meester, 'k verliet den boschgeus, en liep, zoo ras ik maer kon, regt naer het huisje van den tuinier des kloosters. Juist by myne aenkomst a!daer, werd het deurtje vastgemaekt. Om my van alles te verzekeren, loerde ik door het sleutelgat, en zag dat de jonge vrouw vrolyk de handen in elkander wrong, terwyl zy eenige voor my onverstaenbare woorden aen de ooren van den tuinier prevelde. Deze bekeek haer met verwondering, en het meisje, als om zyne nieuwsgierigheid te voldoen, ontblootte het hoofd van den schildknaep, en liet zyn bleek en gemarteld gezicht zien. Zy leunde voorover tot tegen hem, en vroeg aen Gabriel of hy dien jongeling aen de opzoekingen der roovers (want zoo heette zy ons, meester) zou kunnen onttrekken.
‘Wel zeker, jonkvrouw, sprak de tuinier; 'k zal hem in het verborgen celleken opsluiten. Al zochten de bloedhonden twee dagen lang, nog zouden zy hem niet vinden.
ô Myn beste Gabriel, sprak de maegd dan, gy zult my ten uiterste verpligten; draeg zorg voor den ongelukkige: myne fortuin, myne dankbaerheid zyn u.
De Spanjaert bekeek glimlachend de bezorgde maegd, en met eene stem, zoo zacht, dat ik ze byna niet hooren kon: - Myn engel!’ zuchtte hy.
‘Gabriel nam zynen sleutelbos en zyne lamp, en aenzocht de vrouwen hem te volgen.
| |
| |
De draegberrie werd door haer opgenomen, en de maegd, die den gekwetste onophoudelyk liefkoosde, liet haer poezelig handje over zyne wangen glyden, en de Spaensche boef drukte er zyne lippen op.
- Genoeg! genoeg Lieven, riep eensklaps de Kapitein, die door dit verhael als zinneloos geworden was. Zyne oogen schoten vlammen van woede uit, en hy verwyderde zich van den bespieder, om zich aen zyne sombere bedenkingen over te geven. Hy voedde de hoop, zynen wrok den teugel te vieren, verzinde middelen van pyniging, die hy de minnaren zou doen ondergaen, en nog lang ware hy in deze gesteltenis gebleven, had het vreugdegeroep der zynen, aen welken Lieven de ontdekking van den schildknaep bekend maekte, hem er niet uitgetrokken.
- Aen my, makkers! aen my! schreeuwde hy, en sprak tot de hem omringende menigte: - Mannen, naer Maegdendale!’
De gedachte van dit ryke klooster te plunderen, deed de vreugde op aller gelaet uitstralen, en het gegil: - Naer Maegdendale! naer Maegdendale!’ werd door honderde stemmen herhaeld, en joeg, aen een aental burgers, den schrik in het harte.
De poorten van het klooster openslaen, er indringen, alles wat er zich in bevindt omverwerpen, is het werk van eenige oogenblikken. Men wringt de kappelledeur uit hare haken, en
| |
| |
de bloedhonden vinden zich in de tegenwoordigheid der Godgewyde maegden, welke allen rond een beeld van O.L.V. knielen, en hare bescherming tegen de aenrandingen der instroomenden afbidden.
Als versteend by dit tooneel, voelden de overweldigers zich de kracht niet om de nonnen aen te randen. Plotselyke stilte heerschte in de kapel, en niemand durfde het zwygen breken. De zuchten en beden van Jezus bruiden, ruischten in het oor der plunderaers, die elkander aenzagen, alsof zy de een den andere raedplegen wilden, om te weten waeraen men zich houden zou. Be brandende fakkels der bende, verspreidden eene schitterende klaerheid in de bidplaets; Henrik had er zyne blikken rondgeslagen, doch ontwaerde de voorwerpen zyner woede niet. De smeekende houding der vrouwen, stak ten sterkste af met de wulpsche drift, die op het gelaet der toegesnelden. stond gemaeld, als Henrik, geheel aen zyne wraek tegen de versierselen der roomsche kerken overgegeven, de toorts uit de hand van eenen zyner makkers rukte, en het vuer aen de kleederen des afbeeldsels van Gods Moeder stak.
Nu wordt het hevigste gehuil door de kloosterlingen aengeheven: de plunderaren werpen zich op de maegden, en noodzaken haer redding in de vlugt te zoeken. Eenigen der schelmen loopen haer achterna; de verwarring wordt algemeen, en de lucht weêrgalmt
| |
| |
ten zelfden tyde van de smeekingen der Godzalige vrouwen, en van de vervloekingen der ontmenschte roovers!
Pedro, die zoodra de tuinier hem in een geschikt vertrek verborgen had, als in eene slaepziekte vervallen was, werd, by de aenkomst der plunderaren, van de vrouwen verlaten die hem tot dusverre bezorgd hadden. Eene onder haer besloot echter den lyder niet te begeven: zy viel aen het voeteinde van zyne bedstede, rees weêr op, plaetste er zich nogmaels voor, en wachtte het haer en her gunsteling beschoren, lot af. Eerlang benam de vrees haer allen moed, en zy liet het hoofd op de voelen van den lyfknaep zakken.
Deze opende de oogen, en dezelve verwilderd op het meisje slaende: - Blondina! was zyn zucht.
De maegd bleef sprakeloos.
- Blondina, zeide hy nogmaels, 'k gevoel dat myne krachten my begeven, de dood loert op my: eerlang zal ik myn rampzaligen meester wederzien. Vooraleer van hier te scheiden, moet ik u, over uwe zorgvuldigheid bedanken. Hierboven... zal ik...
Zyne ademhaling was by deze weinige woorden verzwakt, en de maegd moedigde hem tot hoop aen.
Het geduchte geraes der woede, die in het klooster geheerscht had, was nu gestild. Blondina, vermeenende dat alle gevaer voorby
| |
| |
was, zette zich in eenen leuningstoel, digt aen het hoofdeinde van den lyder, en deed hem door hare aenhoudende vertroostingen, het bloed zachter in de aderen vloeijen.
Zy dacht het voorgevallene te verhalen, doch daer ze zyn hart niet bezeeren wilde, zag zy er van af, en beschouwde met gemoedsaendoening dit doodsbleek gelaet, die hygende borst, en dien halfronden arm, welke van onder het deksel uitkwam. Zy verbeeldde zich een dier marmeren standbeelden te zien, die op de grafsteden der ingesluimerden, ons geheugen aen hen opwekt.
Die gedachte, de gevaren waeraen Pedro op nieuw blootgesteld kon worden, werkten meer en meer op hare inbeelding; zy kon hare droefheid niet meer overmeesteren.
De lyfknaep zette zich overeind in zyn bed, stak beide armen vooruit tot de maegd, en verzamelde al zyne levenskrachten om hare handen in de zyne te houden. Het meisje had de magt niet om deze liefkozingen te ontvlugten; in vervoering riep de jongeling: - Ik aenbidde u, ô Blondina!’
Eene onwillekeurige trilling beving de maegd: zich-zelve onbewust liet zy het hoofd nevens hetgene van den lyder zinken, gaf zich geheel aen hare liefdegedachten over, en voelde een nog onbekenden gloed haren boezem doorwoelen. Zy besloot Pedro nimmermeer te verlaten!...
| |
| |
Helaes! in die zalige oogenblikken was de gedachte, dat Henrik het voorwerp harer aengroeijende min vervloekte, en alles aenwendde om Pedro zyner woede op te offeren, verre van haer!
Terwyl zy geheel aen hare zorg voor den lyder was overgegeven, verzamelde Henrik zyne met buit overladene mannen, in den tuin van het klooster, en gebood hun, op levensgevaer, de grootste stilte te houden, terwyl dat hy, vergezeld van Lieven en nog een anderen makker, het geheime celleken van Maegdendale zou opzoeken, in hoop van den lyfknaep er by Blondina te ontdekken.
Deze zat nog altyd in dezelfde houding waerin wy haer afgeschetst hebben, als het gerucht van mannenstemmen zich in de verte deed hooren. Zy werd, hoe langer hoe meer, verschrikt. Het gerucht staekte in eens, en Blondina begon zich weêr aen hoop over te geven, wanneer men de deur des vertreks openstiet.
Een angstgekryt, door de maegd opgeheven, werd door eenen angstkreet beantwoord van Pedro, welke de handen om den hals van Blondina slingerde, en te wenschen scheen dat dezelfde slag hun levensdraed zou afhouwen.
Henrik - want 't was hy die zich voor de verloofden vertoonde - stond als versteend by dit gezicht. Men zou welligt denken dat de man maetregelen beraemde om beiden aen de
| |
| |
strengste pynigingen over te geven, indien men aen de geweldige kloppingen zyner borst, aen zyn halfopenstaenden mond, en verwilderde oogen, niet gezien had, dat hy te sterk geschokt was om een besluit te nemen.
- Meester, wat gebiedt gy? vroeg Lieven, die ditmael met hartzeer 's mans kommer aenzag.
En Henrik, van zyne verslagenheid weêrkomende, toog zyn zwaerd in de hoogte, als Blondina, zich uit de handen van Pedro losrukkende, met eene stem, die den woesteling, als een bliksemslag, over het hoofd viel, uitriep: - Henrik! genade! genade voor...’
Zy viel met het hoofd tegen de knien van den boschgeus, snikte nogmaels: genade! en bleef zonder beweging aen zyne voeten uitgestrekt.
Henrik, ten hoogste getroffen, ligtte, in de gedachte van ze tot zichzelve te roepen, de maegd van den grond op, als in eens al de minnenyd, waervoor een verachte verloofde vatbaer is, zyn harte beneep. Hy verwyderde zich met verontwaerdiging van de zieltogende Blondina, en gebood aen zyne makkers den schildknaep in den kerker van het nieuw kasteel te brengen. Deszelfs wonden, die door eene te geweldige beweging, om de maegd ter hulp te snellen, op nieuw opengesprongen waren, hadden hem alle krachten benomen.
|
|
Auteursrechtvrij