Pedro en Blondina
(1842)–Joseph Ronsse–
Auteursrechtvrij
[pagina 26]
| |
[pagina 27]
| |
dezen eenzamen weg gevorderd, of een sterk geroep verschrikte haer. Margaretha liet de draegbaer nederzakken, en viel met het hoofd op den schildknaep. Deze boezemde eenen zucht uit, welke door een schrikkelyker geroep dan het eerste verdoofd, doch niet verstaen werd van Blondina, te zeer bezorgd om den lyder te verkwikken. Het geschreeuw klinkt voor de derde mael hevig door de lucht, en het krygswoord: Oranje! trok Blondina van hare zusterzorgen voor den lyder af. Zy herinnerde zich eensklaps het seinwoord door Henrik haer gegeven, en antwoordde: - Geus en Bedelzak! - Gaet door, riep de donderende stem des nachtwakers; en onze vrouwen, door Blondina aengewakkerd, gingen, halfdood van vrees, tot digtby den krygsman, die, met brandende lont, zich in het midden van den weg geplaetst had. Hy beoogde nieuwsgierig de vrouwen, alsook het door haer gedragen voorwerp, en vroeg op een bevalligen toon: - Wie daer? Blondina antwoordde aerzelend: - Broeder, 't is een gewonde vriend.’ Zy dekte den schildknaep, die door eene bevreesde beweging zich de armen ontbloot had; eenige uitdrukkingen van medelyden werden hem door het meisje toegestuerd, en hy onderwierp zich aen haren raed. De boschgeus liet niet het minste mistrouwen uitschynen; hy keerde op zyne stappen | |
[pagina 28]
| |
terug, en sprak tot zichzelven: - Dit meisje schynt liefde voor den gewonde te koesteren.’ Zoodra de vrouwen, die nu haren weg voortzetten, van hare verbazing een weinig weêrgekomen waren, en Blondina de grootste dankbaerheid over de teleurstelling des wakers betuigd hadden, kwamen zy ter plaets, waer de versterkingswerken een regten hoek uitmaekten. Daer klommen zy met moeite de borstwering op, stegen die weêr af, en naderden eenen wal, waertegen zy hare kostelyke vracht nederzetten, welke Blondina met heure huik bedekte, om ze voor den regen, die nu hevig neêrplaste, te bevryden. - Gy kunt hier zonder gevaer vertoeven, en terwyl gy rust, sprak het meisje tot de vrouwen, zal ik my gaen verzekeren, of alles in het klooster stil is.’ Zy verwyderde zich langs de vestingwerken, en zette hare stappen voort tot tegen een huisje, dat op den oever der Schelde stond, en door den tuinier van Maegdendale bewoond werd. Niemand in deze plaets gewaer wordende, kwam zy eerlang tot de vrouwen weêrom, en kondigde haer aen, dat alle gevaer voorby was. Groot was de vreugde by deze verklaring; de lydende jongeling, ten hoogste aengedaen over de blyken van genegenheid die het meisje hem gaf, opende den mond, doch vond geene woorden om zynen dank te betuigen. | |
[pagina 29]
| |
- Engel! zuchtte hy, en zyne stem verdoofde by deze uitademing. - Houd u stil, jonker, bidde ik u: uwe veiligheid zal het aengenaemste loon myner opoffering wezen. - Edelmoedige ziel, zuchtte nu de pagie voort, ô, 't is zoo troostvol, in tegenspoed, een hart te ontmoeten, dat ons verstaet; zyne woorden zyn balsem voor onze wonden. Nimmer zal ik deze diensten kunnen vergelden; kom, nader my, bekoorlyke maegd: de warmte uws adems beurt myne krachten op; uwe zorgen zullen het gapende graf voor my sluiten.’ Hy zweeg. De aendoenelyke Blondina antwoordde niets: zy was tot in het diepste heurs boezems getroffen, en alsof zy Pedros klaegstem niet meer hooren wilde, legde zy hare hand op deszelfs mond, en moedigde de vrouwen aen, den weg naer Maegdendale te verhaesten.
Tot de woon des tuiniers genaderd, zette men de draegbaer neêr; de grootste stilte heerschte by voortduring rond het klooster, en werd slechts gestoord door het gemurmel van de Schelde en het gekraei van den haen, die den dageraed aenkondigde. De nog regenzwangere wolken dreven Westwaerts, en de duisterheid begon in het Oosten plaets voor het licht te maken. De klok van O.L.V. kerk sloeg vier uren; vier uren sloegen al de klokken der stad, en | |
[pagina 30]
| |
die des kloosters, welke onmiddelyk daerna het Angelus klepte, riep de nonnen tot de Metten uit. Blondina verhaestte zich op het deurtje des tuiniers te kloppen: geen antwoord; alles bleef stil. Dan, na eenige oogenblikken, trok de hovenier een plankje van voor het tralievenstertje, en niemand erkennende, vroeg hy met ongeduld: - Wie klopt er zoo vroeg in den morgen? - Ik, Gabriel. - Wie, ik? - Blondina Mahieu, die hier, in Gods naem, eene schuilplaets voor eenen rampzalige kom zoeken. - Myn huis is nooit voor de deugd gesloten, noch het klooster voor den rampspoed, jufvrouw Blondina, zei Gabriel; en hy stelde zyn deurtje wyd open, opdat de vrouwen met haer vracht er gemakkelyk zouden doorgeraken. By het licht zyner lamp, begluerde hy stilzwygend al de rond hem staende persoonen, en, zyne oogen op den schildknaep gevestigd hebbende, wendde hy zich in eens tot Blondina, en vroeg waerom men dien jonker, wiens aengezicht zoo bleek was, dervoege verminkt had. De maegd verhaelde aen Gabriel 's jongelings lotgeval, en vervolgens den angst die haer allen voor den pagie en voor zichzelven bevangen | |
[pagina 31]
| |
had. De tuinier sloeg de handen te samen, en gevoelde het grootste mededoogen voor den vreemdeling. - De Hemel zy gedankt, ons tot eenen man gezonden te hebben, die den ongelukkige tegen onbillyke aenrandingen eene schuilplaets verleent, zuchtte de stem des lyders; en Gabriel, vergenoegd om dat hy hem voor alle opzoekingen meende te kunnen verborgen houden, bereidde zich om hem ten beste mogelyk te herbergen. Hy nam zynen sleutelbos van den wand, keerde zich tot de vrouwen, en aenzocht ze hem te volgen. Eerlang hadden zy den ruimen moeshof van Maegdendale doorloopen, en vestigden zich in het klooster, om er aen de verwoedheid der muitelingen te ontsnappen. Helaes! hare meening werd verydeld!
Nauwelyks waren onze vrouwen uit de woonstede van Beernaert vertrokken, of de roovers schaerden er zich voor. De gryzaert, door diepe vrees bevangen, zette zich onder den schoorsteen, en beefde in al zyne ledematen. Het dol geschreeuw, dat hy in het eerst hoorde, hield eerlang op, en een der bende naderde de deur van Beernaerts huis. Er ging in dit oogenblik iets buitengewoons in de ziel om des aengekomenen: hy keerde zich tot die- | |
[pagina 32]
| |
genen, welke aen het hoofd zyner krygsmannen stonden, gaf hun eenige, voor de overigen onverstaenbare, bevelen, en allen schenen elkander door hunne blikken te ondervragen, wat zoo de woede huns bevelhebbers in eens gestild had. Beernaert luisterde met open ooren: de volgende woorden, die tot hem kwamen, verdubbelden zyne aendacht. - Lieven! waer is 't, dat de schildknaep schuilt? - 't Is hier, meester! - Onmogelyk. Ziet ge dit teeken boven de deur niet? Mannen, dat men dit huis niet aenrake: er houdt zich iemand op, die onze zaek te zeer toegenegen is, dan dat het voor my niet heilig zoude zyn. Nu voelde de oude Beernaert zich het bloed in de aderen vryer loopen. Zyne geliefkoofde Bybelspreuken kwamen hem nogmaels te stade, en hy zuchtte: ‘Het huisgezin der goddeloozen zal vernield worden, maer de tenten der regtvaerdigen zullen bloeijen.’ By deze gedachte rees de moed in hem geheel weder op: hy beklaegde grootelyks dat hy zyne zusteren met haer kostelyken schat had laten vertrekken onder het geleide van onbekende persoonen, wier verstandhouding met de nieuwgezinden hy nu eerst kende. Zyne oplettendheid wordt nogmaels opgewekt: hy hoort weêr eenige onverstaenbare | |
[pagina 33]
| |
woorden, en waegt het stilletjes tot voor de deur te gaen, alwaer twee persoonen redekavelden. - Is het zeker Henrik, vroeg de eene, dat Blondina er is? - Heel zeker: niet langer dan eergisteren zyn wy te samen afgesproken, dat zy dit vereeningsteeken boven de deur haers verblyfs hangen zou. - Wel, dan kan de lyfknecht zich hier niet bevinden: Blondina zou met hem onder hetzelfde dak niet willen vernachten. - Ik denke als gy, vriend, was Henriks antwoord; en zich omwendende: - Lieven! riep hy, ge zyt een slechte voorlooper, en myner trouw onwaerdig.’ De makker werd bleek by dit verwyt, en niet wetende wat by te brengen: - 't Is dan het huis op den hoek, meester, zeide hy. - Gy liegt als een zakkedrager, mompelde eene stem uit de menigte: 't is de wooning van Jakob De Brouwere, die in het koninklyke slot doodelyk gewond is. - Dan moet het deze zyn, stamelde Lieven op zoo een bevreesden toon, dat men hem nauwelyks verstaen kon; en hy wees het huis ter linker zyde aen. - Nog min, schreeuwde zyn tegenspreker: 't is nauwelyks vier uren geleden, dat ik er met Andries Stobbeleere ingetreden ben: de man | |
[pagina 34]
| |
is in dienst aen de Beverpoort; hy is een onzer verkleefden. Henrik stampte van ongeduld tegen den grond, en riep, als een uitzinnige: - Gy hebt ons verraden! Verraed! verraed! weêrgalmt door de lucht; en Lieven, in wiens lafheid men de overtuiging zag van het hem opgelegde feit, stond der razerny zyner medemakkers ten slagtoffer te verstrekken, ware Henrik niet toegesneld om hun zyne bevelen mede te deelen. - Luister, sprak hy tot den voorlooper; tot morgen ten acht uren, laet ik u tyd om den schildknaep des Gouverneurs te ontdekken; zoo niet - het strop!’ Lieven liet het hoofd voorover zinken, en verwyderde zich, onder het gemor zyner makkers, om, langs al de verholene plaetsen der stad, den lyfknaep op te zoeken. Vruchteloos waren zyne stappen. Hy overlegde de middelen, om zich door de vlugt te redden, en vervloekte inwendig de strengheid des Kapiteins, als hy eenen zyner vrienden ontmoette, die hem verzekerde dat men den schildknaep in het huis van Beernaert had gedragen. De moed kwam hem in eens weder; hy wendde zich naer de aengeduide plaets, en stelde zich op de loer digt aen de deur. Alles bleef stil. Zyn geduld werd eindelyk uitgeput: om te weten of er zich iemand in de woon des | |
[pagina 35]
| |
gryzaerts bevond, stampte hy op de deur, en weldra hoorde hy zich iets binnen huize verroeren. De zaek staet goed, dacht hy in zich zelven; doch de deur niet spoedig geopend wordende, schudde hy derzelver ring. - Laet my maer binnen, vader Beernaert, riep hy. - Wat is uw verlangen? vroeg deze met bekommering. - Dat men den lyfknaep van onzen Gouverneur in veiligheid stelle. De zaek eischt spoed: de opstandelingen komen uw huis overrompelen, en er op alles hunne dolheid uitwerken. Red hem gauw; zeg hem, dat ik eene verzekerde schuilplaets voor hem ontdekt hebbe.’ De gryze opende de deur, en daer hy geen het minste wantrouwen in de woorden des onbekende stelde: - Edelhartige vriend, ik dank u over dit aenbod; echter kan ik er geen gebruik van maken: jonker Pedro is in vryheid. - ô! Dit geloof ik niet, vader!.. In vryheid! God gave, dat gy waer zeide. Hy is immers te zeer gewond om uwe wooning, zonder hulp van andere persoonen, te ontvlugten. Kom, zeg het hem; ik zal hem op mynen rug laden, en hem voor altyd aen hunne woede onttrekken.’ Beernaert bezag goedgunstig den onbekende, die zich voor jonker Pedro opofferen wilde, en meende hem op nieuw zynen dank over de aengebodene dienstvaerdigheid te betuigen, toen | |
[pagina 36]
| |
de verklikker uitriep: - Het jammert my, vader, dat ge den gekwetsten lyfknecht aen myne zorgen niet toevertrouwen wilt. 'k Vrees dat uwe weigering oorzaek worde, dat hy eerlang zynen meester in het graf volgen zal.’ Nu loosde hy een diepen zucht, en de gryze, door medelyden bewogen, deelde in 's verraders smarten. Op eenen toon, die Lieven van de waerheid zyns gezegde overtuigde, voegde Beernaert er by: - Ik zweer u by God, dat hy hier niet is. - Is hy buiten gevaer, vader? - 'k Heb den Hemel gebeden, om dat hy hem voor de handen der opstandelingen zou bewaren. - En ik zal hem onder myne bescherming nemen, en hem eene tweede mael van den dood bevryden. Ik ben het immers, die den jonker uwe woon ten schuilplaetse heb aengeduid?’ Om Beernaert meer en meer van zyn medelyden met Pedro te overtuigen, riep hy in eene soort van vertwyfeling uit: - Zy zullen hem ombrengen vader! zy zullen hem ombrengen! - Draegt gy hem eene zoo zuivere vriendschap toe? - O! 'k bemin hem als eenen broeder, en graeg wou ik myn bloed voor zyn behoud verpanden. Zeg my waer hy is, 'k vlieg er achter. Ik ken het seinwoord der opstandelingen; in- | |
[pagina 37]
| |
dien eene nachtwacht hem wilde aenhouden, ik alleen zou hem kunnen redden. - Uwe openhartigheid, sprak de gryzaert, doet my trouw in u stellen. De onheilen, waeraen hy en de mynen blootgesteld zyn, doorvlymen my het hart; eene onbekende maegd, de opstandelingen toegenegen, dient hem tot geleidster. Reeds zou ik hunne stappen opgevolgd hebben, indien..... - Ik zal het doen, spoedde zich de verrader te antwoorden; zeg, zeg, langs waer zyn zy henen gegaen?’ En de ligtgeloovige Beernaert wees hem de plaets aen achter muren, en sprak van de zorgen der maegd voor den jongeling, en van het huisje des tuiniers, langs waer zy hem in het klooster van Maegdendale moest verbergen! De verklikker wist genoeg: hy huppelde van vreugde, en sprong ten huizen uit, om de voetstappen der vrouwen op te volgen. - Dat al de heiligen des hemels uwe onderneming doen gelukken, riep Beernaert hem achterna. Hy sloot zyn deurtje vast, en zuchtte ‘Die de vreeze des Heeren heeft, zal een sterl betrouwen hebben, en God zal eene toevlug wezen voor zyne kinderen.’ Hy wierp zich voor eene tafel, leunde met de ellebogen er op, vlocht zyne vingeren door elkaêr, en stortte eene lange bede voor het heil zyner lievelingen. |
|