|
| |
| |
| |
II.
Die de magt voor zichzelven onregtvaerdiglyk aenneemt, zal gehaet worden.
Eccl. xx.
Zoodra Blondina het erkenningsteeken aen den wand gehangen had, neigde Jacoba met het hoofd tegen de vensterluiken, om te luisteren of zy geene beweging in het inwendige der wooning gewaer werd. Spoedig hoorde zy
| |
| |
eene kleine ritseling: zy luisterde met nieuwe aendacht, en er kwam een doove zucht tot haer, als door eenen persoon uitgeboezemd die sterk lydend was. Eenige troostende woorden, doch onbegrypbaer voor onze vrouwen, werden hem toegestuerd.
- Geduld! geduld jonker Pedro! fluisterde eene mededoogende stem.
- Dit huis is het verblyf eens rampzalige, zuchtte Jacoba.
- 't Is ons een geheiligde pligt dien behulpzaem te wezen, was 's meisjes antwoord: en, als tevrede van dit uitvlugtsel gevonden te hebben, helde zy ook tegen de vensterluiken om des te beter de stem des klagers te hooren.
In dit oogenblik zagen onze twee vrouwen eene lichtstrael door de spleet der luik schitteren, en eene schaduw teekende zich op den kalkwitten muer des winkels af. Blondina klopte driemael op het venster; de schaduw en het licht verdwenen, en zy hoorde iemand op het punt der voeten tot de deur naderen, welke echter niet geopend werd.
Driemael nog werd hare beweging hernomen.
- Wie is daer? suisde eene bevreesde vrouwestem.
- Doe open, uit naem uwer zuster Margaretha, en van O.L.V. ten Walle, antwoordde het meisje, met eene stem zoo zacht, zoo zacht,
| |
| |
dat ze geen het minste achterdunken aen de toegetredene vrouw inboezemde.
Het licht verschynt weêr; de grendel der deur wordt achteruitgeschoven, en Blondina, benevens hare dienstmeid, bevindt zich in de tegenwoordigheid van een oud rimpelachtig wyf, welke haer een gunstigen groet gaf. - Wees welkom, edele jonkvrouw, sprak zy eensklaps tot Blondina, door wier schoonheid zy scheen ingenomen te zyn; wees welkom; en dank den hemel dat gy in de handen der ketteren niet gevallen zyt.
- En ook om het geluk dat hy ons verschafte uwe zuster Margaretha te ontmoeten, zuchtte het meisje.’
Jacoba leidde beide vrouwen binnen, en hing hare lamp aen den kantsteen der haerdstede, waeronder een man zat, die misschien zeventig jaren kon bereiken. Het hoofd hing hem op beide handen, en de hellebogen leunden op zyne knien, waerop een berookte Bybel rustte.
Door het eerste geklop op de deur gedaen, werd zyne geliefkoosde lezing onderbroken, en hy luisterde met aendacht tot het oogenblik der aenkomst onzer vrouwen, op wie hy een schuinschen blik wierp. Zy waren nat en treurig; hare gesteltenis boezemde hem medelyden in; hy stookte het vuer aen, en verzocht haer plaets aen de haerdstede te nemen.
- 't Is een afgrysselyk weder, jonkvrouw!
| |
| |
sprak hy, na eene verpoozing, tot de bevallige Blondina.
- Zeer afgrysselyk, vader, antwoordden te gelykbeide vrouwen, die door de goede onthaling des huismans van hare ontsteltenis teruggekomen waren.
- Welk ongeval heeft u, zoo laet in den avond, en na de schrikbarende voorvallen die onze stad in rep en roer gesteld hebben, in myn huis doen komen, alwaer gy niemand kent? De vervolgers van Godsdienst en Koning, hebben u misschien aen eenige gevaren blootgesteld, die u genoodzaekt hebben uwe wooning te verlaten. De schelmen hebben onze priesteren de grootste mishandelingen doen onderstaen, en heden avond nog, hebben wy in deze straet, de zwaerste rampen te betreuren gehad, uitgevoerd op bevel van den goddeloozen Henrik...’
Hier hief Blondina een gil op; en had bare dienstmeid heur best niet gedaen om dier krachten op te wekken, ware het meisje voorzeker in bezwyming gevallen.
Jacoba, die reeds gewaer werd dat hare eerste vrees, betrekkelyk de onheilen, die haer in dit huis over 't hoofd zouden vallen, verwezenlykt kon worden, riep hare doordringendheid van geest ter hulp, en beantwoordde dervoege de vraeg des gryzaerts. - Vader! de jonge vrouw, die hier eene schuilplaets komt vragen, is de dochter des broeders van den heer Mahieu,
| |
| |
welke heden in onze afwezigheid in de boeijen is geklonken. Zy is eene wees, wier moeder by 's meisjes geboorte ontsliep, en wier vader, nu een half jaer geleden, zyne vrouw zaliger in het graf volgde. By 's mans afsterven, vertrouwde hy den schat, dien hy met zooveel kommer verliet, aen zyn oudsten broeder, pater Mahieu; en ik, die sinds veertig jaren by den herder inwoon, heb de maegd tot moeder verstrekt sedert dat zy aenkwam in het huis van heuren oom, en haer de verschuldigde zorgen toegedragen.
‘Eenige ontaerden hebben den huisraed myns meesters verbryzeld; zyne woon, die nog aen den roof openstaet, levert ons geene veiligheid meer op, en, onmiddelyk na onze aenkomst, vonden wy ons genoodzaekt die te verlaten. Ik dacht de maegd in het klooster van Maegdendale te verbergen, als het schrikvolle tooneel, dat in deze straet plaets greep, ons noodzaekte eenen toevlugt tegen de woede der ontmenschten, in het Kapelleken ten Walle te zoeken, alwaer wy uwe zuster Margaretha, die ons aenraedde hier te vernachten, ontmoet hebben.
- Dat de zegen des Hemels over u dale, ô rampzalige vrouwen, zuchtte Joanna, die tot dit oogenblik de aengekomenen met de grootste nieuwsgierigheid had aenschouwd: vervolgens wendde zy zich tot de weenende Blondina: - Stil uw gemoed, ô edele jonkvrouw, ging zy
| |
| |
voort, uw oom zal misschien de woede der bloedhonden ontgaen.
- God geve, dat hy met de anderen niet omhals gebragt worde, zuchtte eensklaps de bevallige, doch uitgeputte stem eens jongejings, die de gordyn eener bedkas met moeite wegschoof.’
Blondina en Jacoba keken om by deze woorden; Beernaert, den Bybel van kant leggende, verliet zynen zetel, en plaetste zich voor de bedsponde des lyders. - In Gods naem, jonker Pedro, sprak hy, houd u stil; de minste beweging zou uwe wonden openen.
- 't Is zoo, vader; maer 't ware balsem voor my, de smarten dier maegd te verzachten.’
De jongeling, die zoo sprak, was 's Gouverneurs lyfknecht, dien men in het huis van Beernaert verscholen had, om hem aen de achtervolging der opstandelingen te onttrekken. Ziende dat hy geen gevaer liep zich aen de vrouwen te doen kennen, die, even als hy, de handelwys der nieuwgezinden afkeurden, en de wreedheid hunner slagen gevoelden, vervolgde hy: - 't Is de bloeddorstige Henrik ook, die het lyk myns meesters aen myne zyde doorboorde, en door het venster van het koninklyke slot wierp.’
Blondina kon deze stellige betigting niet verkroppen: zy sloeg de handen op de borst, en: - ô! 't Is een ontaerde, snikte zy, 't is een ontaerde! Zy voegde er binnensmonds by: -
| |
| |
Van heden af is hy myner liefde onwaerdig.’
Het hart klopte haer geweldig; zy vierde aen hare droefheid den vollen teugel.
De deelneming die de jonge lyder in de gesteltenis der maegd nam, had, om zoo te zeggen, zyne krachten geheel uitgeput: moedeloos liet hy het hoofd op zyn oorkussen nederzakken, en bloed leekte uit zyne wonden. Beernaert, bygestaen door zyne zuster en Jacoba, bragt hem spoedige hulp toe.
Blondina, die in hare beslissing eene plotselyke verzachting gevonden had, en het tot eenen pligt rekende 's jongelings smarten te lenigen, naderde de sponde, en vroeg bedeesd aen Jacoba, of hare hulp van dienst kon zyn.
De grootste erkentelykheid glinsterde in de oogen van Pedro by dit aenbod: hy vestigde zyne blikken op de minnelyke Blondina, en het meisje voelde het schaemterood hare wangen beklimmen. Een traen, die Pedro ontsprong, rolde op de hand van de aendoenelyke maegd, welke zich, op een teeken van Jacoba, tot het hoofdeinde der legerstede gewend had, om de openspringende wonden des lyders te helpen verbinden.
Zy bezag ter sluik den jongeling: die lange gekrulde hairlokken, dit aengezicht dat een schilder tot model voor dit eens engels dienen kon, die regelmatige trekken, die teedere en nadrukkelyke blikken, die bekoorlyke en zoet- | |
| |
luidende stem, alles maekte den grootsten indruk op Blondinas gelaet.
Zyne zachtheid werd aen de wreedheid van Henrik tegenovergesteld: 's meisjes medelyden veranderde eerlang in aendoenelykheid, welke aen nog meer teedere gevoelens plaets scheen te maken; en zonder dat er iemand de oorzaek van kon vatten, verliet Blondina eensklaps de bedsponde van den lyder en weende bitterlyk. Zy werd schaemrood tot eene party te behooren, die zoo talryke gruwelen pleegde, en den jongeling, 't voorwerp harer meêdoogendheid, zoo deerlyk mishandeld had.
De deelneming in 's meisjes smarten was algemeen: Pedro alleen vleidde zich er de oorzaek van te kennen; en Jacoba den jonker verlatende, aen wien de noodige zorgen waren toegebragt, wendde zich tot Blondina om haer troost by te zetten, als in eens drie zware kloppen op de deur, de aendacht der dienstmeid van het meisje aftrokken.
't Was Margaretha, die hare bede had geëindigd.
- God! God! huilde zy by haer intrede, wy zyn verloren: de geuzen vliegen andermael naer de Bergstraet, jonker Pedro is verklikt, ons huis is aengeduid om door de woede der opstandelingen vernield te worden. Ziet, dit houten schotelken was boven de deur vastgemaekt!
By deze uitroeping werden allen met schrik
| |
| |
bevangen. Blondina, uit hare treurige gedachte gerukt, wierp eenen blik van verstandhouding op hare dienstmeid. Zy wist, dat ze van het schotelken geen gewag maken kon, zonder zich als partygangster der nieuwgezinden te doen erkennen, en bleef Jacoba radeloos aenstaren.
Nogtans moest zy iets besluiten.
Terwyl geheel het huis aen de diepste smart overgelaten was, viel haer eene gedachte te binnen: zonder dat iemand hare beweging bemerkte, nam zy het houten schotelken, dat Margaretha op het venster had geworpen. - Vrienden, sprak ze, onze vrees is welligt ontydig; 't gevaer is zoo dringend niet, als wy het ons inbeelden; de woedekreten verminderen; ik ga aen de deur luisteren, om my te verzekeren of de opstandelingen toenaderen.
- Doe het niet; ô! doe het niet, jonkvrouw, schreeuwde Joanna, de maegd by den arm vattende om ze te weêrhouden: doch Jacoba belette dit, en Blondina was verdwenen. Deze trok het bovenste deel der deur open, en hing het erkenningsteeken weêr op zyne plaets.
By de gedachte dat Henrik, wiens woede tegen de spaenschgezinden zy nu kende, het huis zelf, waer zy zich bevond, niet zou sparen, indien het hem bekend was dat de lyfjonker er zich ook verschuilde, en dat hy hare bede verwerpen zou om zynen wrok bot te vieren, keerde zy tot de bedrukte persoonen weder en
| |
| |
riep eensklaps uit: - Dees huis is voor ons niet veilig: er blyft slechts nog een middel over om ons voor een zekeren dood te behoeden.
- En welk is dit middel, jonkvrouw? sprak met kommernis de oude Margaretha.
- Aenstonds uwe woon te verlaten, en den edelen lyfjonker met ons mede te nemen.
- En waer naer toe? vroeg de gryzaert.
- Naer het klooster van Maegdendale, was 's meisjes antwoord; 'k ben zeker u allen er in veiligheid te stellen. Vader, ging zy na eene korte verpoozing voort, gauw, gauw, eene draegbaer voor den lyder! beide uwe zusters zullen ons volgen, en wy kunnen jonker Pedro tegen de woede der opstandelingen beschutten.’
De gryzaert spoedde zich om Blondinas verzoek te voldoen: eene draegberrie werd van den wand afgehangen; men legde er donzen beddegoed op, en Beernaert, door zyne zusters, en door Jacoba bygestaen, ligtte den gekwetste uit deszelfs leger, plaetste hem op de draegbaer, en overdekte die, om den schildknaep tegen weder en wind te bevryden.
- Engel! zuchtte eene stem; en Blondina wendde zich naer den bekoorlyken jongeling. Wat er alsdan binnen haer omging, gevoelde Pedro: hy beoogde het meisje met verbazing, en zyne blikken starlings op haer gevestigd houdende: - Engel! zuchtte hy nogmaels, ge zult my redden’: en twee tranen van dankbaerheid glinsterden in zyne oogen, en
| |
| |
twee kille lippen zoenden 's meisjes hand, terwyl zy den jongeling met alle mogelyke zorg koesterde.
't Was de eerste kus eener rampspoedige liefde: niets bekoorlyker had ooit de zinnen der maegd gestreeld: niettemin gevoelde zy, dat de oogenblikken te kostelyk waren, om zich aen hare aendoening over te geven. Alsof zy 's jongelings erkentenisbetuiging niet beantwoorden mogt, ruktte zy zich van hem los, en ging nogmaels tot aen de deur, om zich te verzekeren of de boschgeuzen hunne stappen voortzetten.
- Vader, vader, gilde zy; ze zyn reeds voor het uitgeplunderde huis: er blyft ons geen tyd over om jonker Pedro hunner razerny te ontvoeren. Schept moed, vrouwen: en, eenen arm der baer vattende, spoorde zy door haer voorbeeld de drie anderen aen. Die vrouwenstoet, gebukt onder haer heiligen last, begaf het huis van Beernaert, waer deze, ondanks aller smeekingen, zich op Gods genade bleef verschuilen.
Hy nam zyn geliefden Bybel ter hand, en las:
‘De handel der goddeloozen is schrikkelyk voor Gods oogen; maer die de geregtigheid najaegt, dien zal hy liefhebben.
‘Degenen, die het op kwaed aenleggen, zyn in dwalinge; bermhartigheid en getrouwheid doen het goede bekomen.’
|
|
Auteursrechtvrij