|
| |
| |
| |
X.
Belooning.
Jamque dies infanda aderat.......
Eripui, fateor, letho me, et vincula rupi.
Ons voegt het, hen wier tranen branden,
Omdat zy zuchten in de banden,
En van hun vryheid zyn beroofd,
En in den kerker, schuldloos lyden,
Ons hart vol deernis toe te wyden,
En 't zwaerd te keeren van hun hoofd.
Na eenige oogenblikken in het slaepvertrek der erfdochter van Schoorisse doorgebragt te hebben, eischte Walter dat Agar zich zou verwyderen. Oda steeds beducht voor den Vryheer, met wien zy voor al het
| |
| |
goud der wereld niet alleen wilde wezen, verzette zich stellig tegen dezen eisch; en hoe meer Walter aendrong om Oda zyne geheimen onder vier oogen te mogen mededeelen, hoe standvastiger deze in haer genomen besluit volhardde: zy verschoonde zich, zeggende dat ze, ingezien hare krankheid, de zorgen harer vriendinne van stond tot stond noodig had. Eindelyk onderwierp Walter zich aen Odas wil, en schoon zyne verlegenheid groot was, ving hy aen in dezer voege: - Jonkvrouw! uw lot is waerlyk betreurenswaerdig, en al die wreede slagen moeten uw hart verbryzeld hebben! Als vriend van uwen ongelukkigen vader en van u, biede ik my hier aen om u beider wee te verzachten.’
De maegd opende den mond om de schuld dier onheilen aen hem, die ze nu verligten wilde, toe te wyten, doch besloot Walter sprakeloos aen te hooren.
- Gy kent,’ ging deze voort, - de buitensporigheden van Ackerman jegens den Graef, en het besluit ten zynen opzichte genomen. In den duisteren kerker, met kluis- | |
| |
ters overladen, en omringd van alles wat hem het leven lastig moet maken, zit Ackerman zyne onbezonnenheid te boeten. Met het krieken van den dageraed moet hy naer Audenaerde geleid en aen den wil des Graven opgeofferd worden! Aen my; zie beminminnelyke Oda (hier haelde de Vryheer een' sleutelbos van onder zyn wambuis), aen my zyn de sleutelen van Ackermans kerker toevertrouwd; op my weegt de verantwoordelykheid zyner ontsnapping, en een woord, een enkel woord van u, zal my 's Graven wrok doen tarten, en uwen gunsteling in vryheid stellen!’
Oda ligtte nu eerst de oogen van den grond op, sloeg die biddend op den Vryheer van Herzeele, en zoo zeer was zy door die woorden verrast, dat ze Walter den edelmoedigsten ridder van Vlaenderen noemde.
- Misschien zult gy beweeren, jonkvrouw!’ hernam Herzeele, - dat ik de oorzaek van een deel dier onheilen ben; doch ik zal slechts doen opmerken dat een heilige eed my aen de belangen van uw huis gehecht
| |
| |
heeft, en ik, om redenen aen my alleen bekend, uw huwelyk niet mogt laten zegenen, alvorens uw vader de denkwys van zynen schoonzoon goedkeurde. Arnolds geluk, en het uwe, Oda! hingen van myne handelwyze af: eenige ridderen, die het feest moesten bywoonen, kenden Ackermans verkleefdheid aen de opstandelingen; hun besluit stond vast, en met het oogenblik der zegening van uwen echt, zouden zy alles aen den dag geleid, en uwen bruidegom, ten gevolge zyns verraeds jegens uwen vader, met hunne bylen den schedel doorkloven hebben. Dit onheil heb ik willen vermyden, Oda! De hoogachting, de vriendschap, die ik voor u gevoel, hebben myne bekendmaking noodzakelyk gemaekt, en de gedachte van u hinderpalen toe te brengen, was verre van my verwyderd. Alleen heb ik met uwen vader lang en rypelyk over het lot van Ackerman gesproken, en hem de mogelykheid doen zien, dezen laetsten, zonder schaemrood te moeten worden, uwe hand te schenken. 't Was vruchteloos: Arnolds hardnekkigheid heeft al myne voorstellen verydeld, en hy heeft de verma- | |
| |
ledyding over het hoofd van Ackerman geroepen!’
Hier borst de maegd in snikken los, welke zienlyken indruk op Walter maekten. Ofschoon wreed en boosaerdig, verweet de ridder zich het wee der erfdochter van Schoorisse innerlyk, doch om zyn doel te bereiken moest hy haer hart nog meer doen bloeden.
- Uwe verstandhouding met Ackerman,’ vervolgde hy, - heeft de droefheid, de woede uws vaders ten top doen stygen: van geene vergiffenis wil hy hooren: zonder hartzeer zal hy het hoofd van uw verachtelyken verleider, - gelyk hy Ackerman noemt, - onder het zwaerd des beuls zien vallen, en morgen reeds zult gy uwen misstap, voor eeuwig, in een klooster boeten. Wat meer is, hy heeft in zyne verbolgenheid tegen u uitgedonderd: - Dat myne onwaerdige en eerlooze dochter vervloekt zy!...’
Deze laetste slag was te sterk voor Odas ziel. Met eenen gil, die schrikkelyk door het vertrek klonk, viel zy op den schoot der weenende Agar, welke vruchteloos de droefheid harer vriendinne poogde te stelpen. Na
| |
| |
een kort tydverloop stond Oda wankelend regt, wierp zich op hare bidbank, en steende: - Vergiffenis! o myn God! vergiffenis! want gy weet het, ik heb die verwensching niet verdiend!’
Walter van Herzeele, gevoelende dat het tyd was uit dit verbryzeld hart de toestemming zyner wenschen te trekken, legde de regter hand op het voorhoofd der maegd, en haer met de linker zacht in de lenden drukkende, - Ik heb u gezegd, Oda!’ sprak hy, - dat ik vertroosting aen uw lot, aen dit uws vaders brengen kan!’
Nu aenschouwde de maegd hem met goedheid, plaetste zich, op zyn verzoek, weêr in baren zetel, en hield het kruisbeeld in beide armen geklemd.
- Ja, lieve Oda!’ sprak de Vryheer voort, - ik alleen kan de vervloeking uws vaders in heilwenschen doen veranderen; ik alleen kan u aen de gestrengheid eens kloosters onttrekken; ik alleen kan uwen minnaer, van wien gy echter voor eeuwig moet afzien, van de dood bevryden. De middelen om u dit laetste genot te verschaffen,
| |
| |
zyn reeds werkstellig gemaekt: op het einde der kastanjelaen, digt aen het kreupelbosch, wacht Mattheus op uwen gunsteling: de paerden staen gezadeld om hem naer Gent te voeren, en morgen bevindt hy zich aen het hoofd der opstandelingen!’
Oda kon, als het ware, hare ooren niet gelooven; zy aenzocht Walter zyn gezegde te herhalen, en eene sprankel van hoop glom in haer op. Zoo bevallig, zoo smeekend eenen blik wierp zy op Walter, dat deze in verrukking opgetogen was.
- En wat vereischt gy, ten loon van al die te bewyzen diensten, edele ridder!’ sprak Oda bewogen.
- Dat ge op dit kruisbeeld zweert my als uwen echtgenoot aen te nemen!’ was het antwoord.
Oda verschrikte zoodanig, dat het krucifix haer van de knien viel, en zy de kracht niet had om het van den grond te rapen. Agar bereidde zich om zulks te doen, doch Walter ging deze beweging vooruit, hield het beeld voor het aengezicht van Oda, en terwyl hy hare hand in de hoogte hief,
| |
| |
- Zweer!’ herhaelde hy stamelend. Hy wachtte met ongeduld Odas besluit af. Deze, door Agar versterkt, begon met bedaerden zin den Vryheer van Herzeele aen te spreken, en herhaelde al wat zy hem tydens zyne eerste liefdeverklaring in den tuin gezegd had. - Wat de trouw raekt, die ge van my eischt, edele ridder!’ vervolgde zy, - ik kan u die onmogelyk beloven: een andere eed, dien ik niet verbreken mag zonder myn geweten te kwetsen, houdt my geboeid, en...
- Van dien eed kan ik u gemakkelyk doen ontslaen,’ antwoordde Walter.
Oda voelde eene zekere verachting voor haren aenbidder; zy meende zyne voorstellen te verstooten; doch de Vryheer liet er haer de gelegenheid niet toe, en zyne rede voortzettende, sprak hy: - Ackermans leven is in myne handen; de tyd, waerop zyn hoofd vallen moet, is naby, en uw besluit eischt spoed. Verkies, Oda! verkies tusschen een eeuwig genot met my, en de vervloeking uws vaders; verkies! Gy zult de echtgenoote van Walter van Herzeele, of de moordster van Ackerman wezen!’
| |
| |
Met deze woorden had Walter weêr het kruisbeeld in Odas regter hand gedrukt, en die op nieuw in de hoogte heffende: - Zweer!’ riep hy met eene gebiedende stem, - zweer! of Ackerman is dood, en geene magt ter wereld zal u aen my kunnen ontrukken!’
Die voorgestelde keus schokte schrikkelyk Odas ziel: de afkeer, dien zy voor Walter gevoelde, was zoo groot, dat ze, liever dan hem tot bruidegom aen te nemen, in eenen afgrond van onheilen wilde neêrstorten. Wat haer raekte, was dit besluit haest genomen; maer de ongelukkige had nog iets dierbaerder dan haer heil, iets dierbaerder dan haer leven op aerde te bewaren. De gedachte dat zy Ackermans dood bewerken zou, met in Walters verzoek niet in te willigen, viel haer zoo schrikverwekkend, dat zy in radeloosheid gedompeld bleef.
Van een anderen kant, de liefde, door Oda aen haren verloofden gezworen; de onverbreekbare trouw, door dezen beloofd, en de eeuwige folteringen, die Ackermans boezem zouden doorwoelen by Odas echtverbindtenis
| |
| |
met den Vryheer van Herzeele, deden haer voor het eerst genomene besluit stemmen. Ook de gedachte, dat zy heuren lieveling niet lang zou overleven, bragt verzachting aen hare smarten.
- Is uw keus gedaen, jonkvrouw?’ sprak Walter ongeduldig.
- Myne vriendschap, myne erkentelykheid kan ik u schenken, ridder!
- Uwe hand is het eenigste loon myner zelfopoffering,’ zei Walter.
- Ik heb u gezegd, Vryheer, dat die aen Ackerman beloofd is.
- Ackerman! Ackerman!’ schreeuwde Walter; - vry, blyft hy de gevloekte uws vaders; geboeid, het slagtoffer zyns onverbiddelyken vyands! - Gy verstaet dat er geene mogelykheid is om u aen hem te verbinden.
- Dan verkies ik het kloosterleven!’ steende de maegd.
- En de dood van den gevangenen, niet waer, edele jonkvrouw?’ vroeg Walter schertsend. - Hoor, Oda!’ vervolgde hy: - ja of neen: geen enkel woord méér.
- Ik kan niet, ridder!
| |
| |
- Nu tot daer. - Vaerwel! Morgen zend ik u het geraemte uws verfoeijelyken verleiders!’
Walter wendde zich tot de uitgangdeur, en riep nog toe: - Denk aen de vervloeking van uwen vader!’
Tot in de ziele bedroefd, meende Oda te antwoorden: en even als ware zy van alle krachten beroofd geweest, stak zy de voeten uit, en liet de handen bewegeloos op hare knien rusten.
Agar, die deze lust tot spreken bemerkt had, en vermeende dat hare vriendinne misschien het voorstel des heeren van Herzeele zou aenvaerden, smeekte hem nog een woord te hooren. Walter trad weêr tot Oda, aen wie hy hare laetste begeerte afvroeg. De maegd veranderde van houding niet; door al te zware schokkingen afgemat, vond zy geene tranen meer; slechts kon men nog de verontwaerdiging in hare oogen zien uitstralen, en zy verzamelde al hare krachten om Walter toe te duwen: - Ga! gy zyt een eerloos verrader!’
Schuimbekkende, verliet de teleurgestelde
| |
| |
ridder met rasse schreden beide maegden, en sloot zich in zyn slaepvertrek, ten einde het oogenblik af te wachten, waerop hy Ackerman naer Audenaerde vergezellen zou. Geheel in zyne wraekzucht verslonden, dacht hy niet eens meer aen zynen vertrouweling, die nog steeds wachtte. Gelukkig van zich door eene beslissende daed over Oda en haren minnaer te kunnen wreken, sluimerde Walter gerust in.
Lang zat Oda aen de rampen te denken, die haer zoo schielyk overvallen waren; Agar durfde de stilzwygendheid harer vriendinne niet afbreken, welke eindelyk besloot zich met het krieken van den dag voor haren vader te werpen, en zich van hem niet te verwyderen, alvorens hy de uitgesproken vervloeking in zegen zou verkeeren. Zy gaf Agar kennis van dit besluit, zegde dat zy, wat haren minnaer raekte, zich aen den wil des Hemels zou overlaten, en vroeg of Agar, gezamelyk met haer, heurs vaders genade wilde afsmeeken. Agar, die hare bedrukte vriendinne het verbod van voortaen in Arnolds tegenwoordigheid te verschynen, tot
| |
| |
hiertoe niet had medegedeeld, stemde des te liever in dit verzoek, omdat zy de genegenheid des heeren van Schoorisse jegens zyne dochter kende, en verzekerd was dat Oda 's mans vermaledyding niet verdiend had.
Nadat zy alles had aengewend om Oda te troosten, gaf deze voor dat de rust, aen hare uitgeputte krachten, hoogst noodig was, en aenzocht Agar dat zy zich zou verwyderen. De vertrouwelinge, die niet gaern aen die bede voldeed, en hare vriendinne in die treurige eenzaemheid niet wilde laten, maekte alsof zy die aenmaning niet gehoord had; en terwyl de erfdochter van Schoorisse nogmaels voor het kruisbeeld zeeg, zette Agar zich in eenen leuningstoel, verloor geen enkele van Odas bewegingen, en bemerkte met vergenoegen dat dier hart, hoe langer hoe meer, vertroost werd.
Oda, die in eene diepe bede verzonken was geweest, besloot zich eindelyk ter rust te leggen; Agar strekte zich in haren zetel uit, en eene grafstilte heerschte in dit vertrek, dat vroeger door de bitterste klagten en hartgrievendste zuchten vervuld werd.
| |
| |
Hoe langer Oda in hare rustkoets lag, hoe meer eene strael van hoop verkwikking aen haer harte bragt. Al wat Walter haer gezeid had, werd met ryp overleg bedacht, en een besluit, dat, by goeden uitslag, haren minnaer uit de boeijen zou verlossen, stond weldra by Oda vast. De tyd, ofschoon sinds Ackermans veroordeeling zoo ras verloopen, scheen haer nu met traegheid voort te kruipen; honderdmael wendde zy zich in hare bedkoets om, totdat eindelyk de bokael des zandmeters tweemael zyn schel geluid liet hooren.
- Agar!’ riep Oda stilletjes. De vertrouwelinge antwoordde niet, want de koelmoedigheid en het inwendige genoegen, die zy op Odas gelaet bemerkt had, waren oorzaek dat ze, hoe langer hoe meer gerustgesteld, in een diepen slaep gedompeld was.
- Ik wil hare rust eerbiedigen,’ sprak Oda tot zich zelve. Nogmaels scheen zy iets met rypheid van geest te overleggen: zy hield een ruimen tyd de oogen op het gewelf heurs slaepvertreks, wierp die wêer op hare vriendinne, en stamelde: - O! mogt
| |
| |
ik u doen ontwaken om u die gelukkige tyding mede te deelen. Rust zacht, melieve!’ vervolgde zy; - myne opoffering is groot; doch het genoegen dat haer welgelukken my kan verschaffen, moet ze verzachten. 't Zy zóó; een goeden uitval, en dan - de dood! O! de dood zal my niet verschrikken!’
Zoo sprekend, rees Oda uit hare koets op, hing een zwarten mantel om de schouderen, en verliet haer vertrek, ten einde de zalen van Schoorisses slot te doorloopen. Een bitter gezucht en eenige klagten, met pynlyk gegil uitgeboezemd, kwamen tot haer: met geboeide aendacht luisterde zy toe, en de woorden: - Oda! myn kind! u die ik zoo zeer beminde!’ verpletten al den moed, die haer zoo even bezield had. De klagende stem vervolgde: - Ja! gy waert my een troostengel op aerde! en nu moet ik u van my verstooten!’
De maegd voelde hare knien onder haer plooijen, en viel met het hoofd digt tegen de deur van het slaepvertrek haers vaders. Koud zweet droop langs hare wangen, haer harte was benauwd en beklemd,
| |
| |
en kracht- en sprakeloos bleef zy op den vloer liggen. Zy wilde den mond openen om uit te roepen: - Vader! vader! ik ben onschuldig!’ doch kon niet. Weldra hernam zy moed; en ofschoon zy graeg haer leven verpand hadde, om zich in de armen van haren vader te werpen, gevoelde de ongelukkige dat het oogenblik er niet toe geschikt, en de tyd te dringend was.
De plaets verlaten hebbende, waer zy zulke hevige schokkingen had onderstaen, steeg zy den steenen trap af, en stond voor eene ronde eikendeur, die haer slechts nog van den Vryheer van Herzeele afscheidde. Met het hoofd leunde zy er tegen, en niets dan de snorking eens slapenden liet zich in het vertrek hooren. Zacht tastte de bevreesde maegd naer den sleutel der deur, en by 't ontwaren dat deze langs binnen vastgemaekt was, keerde zy op hare stappen terug, om zich weêr aen de felste zielsfolteringen over te leveren. Eene troostende gedachte viel haer nogmaels te binnen: spoedig wendde zy zich naer de benedenkeuken, en verschrikte by het ontwaren van den
| |
| |
knecht, dien Agar er buiten haer weten had doen verblyven. De jongeling, verwonderd over dit verschynsel, sprong op, herkende zyne meesteresse, en bleef eerbiedig hare bevelen afwachten. Oda deed hem teeken opdat hy zich weêr ter rust zou begeven, nam een zwaren sleutelbos, die aen den wand hing, en verdween zonder een enkel woord te spreken.
- Die ongelukkige jonkvrouw,’ sprak de knaep, - gaet haren vader in zyn slaepvertrek vinden, om zynen zegen af te bidden. O! dit is toch een braef meisje!’ Deze woorden geuit hebbende, en bevreesd van de maegd in dit heilige werk te stooren, wilde hy geen gevolg geven aen de in hem ontstane gedachte van Odas voetstappen te bespieden, om te weten wat uitval hare smeekingen zouden hebben.
Middelerwyl was Oda Walters slaepvertrek weêr toegenaderd. De sleutel, dien zy van den bos had afgerukt, om door deszelfs gerammel in haer poogen niet gestoord te worden, werd met eene trillende hand op het slot gestoken, en - de deur draeide
| |
| |
zachtjes op hare duimen. Oda luisterde met open ooren; Walter sliep steeds voort, en de maegd kroop op handen en voeten tot voor zyne bedstede. Eene enkele zaek van hem, en dan, o! dan, waren al de folteringen des levens eene beuzeling voor haer! de sleutel om Ackermans kerker te openen, was het eenigste voorwerp dat de rampzalige op aerde nog betrachtte! Zy wist dat Walter dien sleutel in zynen kolder verborgen had, tastte naer den koffer waer zy vermoedde zyne kleederen te vinden, en - deed hem door deze beweging ontwaken.
Oda verdook zich onder de koets. Uit vrees van ontdekt te worden, durfde zy den vryen loop aen hare ademhaling niet geven. Zy was als om in bezwyming te vallen, wanneer Walter met eene kloeke stem uitriep: - Wie daer?’ Hy sprong uit zyn bed, en: - De drommel!’ sprak hy tot zich zelve, - die domme knaep heeft verzuimd de deur te sluiten. Maer neen, ik zelf zal het vergeten hebben, vervolgde hy op een zachteren toon, - want de sleutel steekt langs binnen!’ Nu sloot hy de deur digt,
| |
| |
en legde zich weêr te bed. Ongerust over hetgeen hy meende gehoord te hebben, plaetste hy den sleutelbos onder zyn hoofdkussen, en trachtte, doch te vergeefs, nogmaels in te sluimeren.
Ofschoon steeds verlegen, schepte Oda weêr een weinig moeds, daer zy wist waer het voorwerp van Ackermans verlossing berustte; doch die hoop verdween by iedere beweging des slapeloozen Walters; en eindelyk werd hare gesteltenis onverdragelyk.
Eene uer, eene lange uer, was in nypenden angst verdwenen: nogmaels begon de vaek Walter te overvallen, en Oda ging tot zachtere gewaerwordingen over. De tyd werd dringend; reeds maekte de duisternis plaets voor eene roode schemering, toen de diepe slaep, waerin Walter op nieuw gedompeld was, Odas besluit onwrikbaer vaststelde. Zoo stil mogelyk kroop zy van onder het bed, en liet de hand langs Walters oorkussen glyden.
Bezitster van den sleutel des kerkers, welken zy als een heiligdom tegen den mond drukte, wendde Oda zich op de punt der
| |
| |
voeten naer de deur, trok den sleutel er van af, en sloot Walter als eenen gevangenen in zyne kamer. Zy luisterde, en, o! toppunt van zaligheid! de man bleef in zynen slaep verzonken!
Oda wierp zich op beide knien, en: - God! o myn God!’ riep zy in verrukking uit, - ik dank u, gy zyt de onderstand, de verlosser der onschuld!’ Op de vleugelen der hoop was zy verdwenen. Den langen gang van het slot doorloopen, de trappen des kerkers afspringen, de gevangenis openen, was het werk van een oogenblik. Zy sleutelde Ackermans boeijen los, en trok dezen, hem de stilzwygendheid aenmanende, langs een heimelyken trap tot voor het bekende achterpoortje. Daer vergde zy hem op nieuw de belofte af, dat hy haren vader in den oorlog sparen zou, en weenend van vreugde, sloot zy hem tegen het harte.
Verwonderd en met ondervragende blikken stond de jongeling voor zyne minnares: deze herhaelde hare bede, en Ackerman, nog steeds onbewust van hetgeen er voorgevallen
| |
| |
was, stamelde zonder onderzoek: - Dit zweer ik u, liefste!
- Nu, gauw, gauw! bewerk uwe verlossing,’ sprak de maegd; - Walter heeft myne hand ten loon derzelve geëischt, doch...
- Op die voorwaerde verkies ik de boeijen; de dood, Oda!’ was het antwoord.
- Ik blyf aen u, eeuwig aen u, Frans! de Vryheer van Herzeele kent uwe verlossing niet. Ga, loop of het is te laet: ginds, aen het einde der laen, wacht zyn knecht u af: zeg dezen slechts dat Walter uwe slaking bewerkt heeft, en verzwyg nauwkeurig de er aengestelde voorwaerde. Ren spoedig naer Gent; de voorgestelde vrede is er verstooten: ga, help de dwingelandy des Graven vergruizen, en - wees gelukkig!’
Oda stiet den jongeling voort, hoorde hem nog het woordje: - Engel!’ toeroepen, en was als eene schim verdwenen. Ackerman bleef roerloos; verschillige gedachten vlogen hem door het hoofd; doch de woorden van Oda, de spoed, dien zy in het uitspreken derzelve gesteld had, overtuig- | |
| |
den hem dat er geen tyd te verliezen was. Hy snelde ter aengeduide plaets.
- Agar! Agar!’ schreeuwde de erfdochter van Schoorisse, zoodra zy weêr in hare kamer kwam, - Agar! Ackerman is uit de boeijen!’
De maegd ontwaekte op deze uitroeping, en bleef hare vriendinne aenstaren, wier vreugdetranen Agars handen bevochtigden. - Ackerman is uit de boeijen!’ schreeuwde Oda nogmaels, - ja; Ackerman is uit de boeijen, Agar!
- Hebt ge Mynheer Walter uwe hand beloofd?’ vroeg deze met verwondering.
- Neen, Agar! zonder eenige belofte, zonder iemands hulp, heb ik Ackermans ontsnapping zelve bewerkt.
- Gy, Oda!
- Ja Agar! ik alleen,’ herhaelde Oda, en in hare opgetogenheid liep ze, zonder te weten waerheen, en kwam dan weêr tot Agar, die zy teederlyk omhelsde. Deze laetste kon als het ware geen geloof aen Odas woorden hechten: eerst meende zy dat hare vriendinne, aen zooveel zware schok- | |
| |
kingen blootgesteld, door eene soort van krenking in het verstand aengedaen was; doch weldra ontwaerde zy het tegenovergestelde, en vroeg de uitlegging van dit geheimzinnige raedsel. Oda maekte ze met de kleenste omstandigheid er van bekend, en zoo groot bleef hare vreugde, dat zy aen geen enkel der gevolgen harer opoffering, zelfs aen de vervloeking haers vaders meer dacht. Aen Ackermans geluk was al haer geluk gehecht, en met eene overtuiging, die Agars hart deed sidderen, riep zy: - Nu kan ik nog zaligheid op aerde vinden.’
Agar wilde aen dezen heilstand geene verhindering toebrengen, doch vroeg met kommer hoe hare vriendinne by den Vryheer van Herzeele en den ridder van Schoorisse zich over deze zaek verschoonen zou.
- By Walter heb ik geene verschooning noodig,’ zei Oda, met eene zekere verachting, en zy voegde er met vertrouwen by: - Aen vader wil ik alles bekennen: 'k zal hem de hinderlagen, my door zynen schynvriend gelegd, mededeelen; zyne vergiffenis, zynen zegen afbidden, en my van hem niet
| |
| |
verwyderen alvorens ik die bekomen hebbe. Vader kan my niet langer verstooten!’
Alsof Oda aen deze laetste woorden geen geloof kon hechten, ging hare vroegere vreugde wêer in treurigheid over. Agar bemerkte die spoedige verandering, en, het lot harer vriendinne zooveel mogelyk willende verzachten, sprak zy over Arnolds goedheid, over zyne teederheid tot Oda, en verzekerde ze van 's mans vergiffenis. Terwyl beide maegden nu bezig waren met middelen te beramen, om Oda de gunst des Vryheeren van Schoorisse weêr te doen verwerven, klonk een schielyk geschreeuw haer in de ooren; zy luisterden, en verschrikten by de stem van Walter, welke vloekend op de deur van zyn slaepvertrek stampte, en een gebulder aenhief, waerin de wanhoop eene niet kleine rol speelde. Eenige dienstboden snelden te gelyker tyde tot den ridder, wiens haest om zyne gevangenis uit te stuiven zoo groot was, dat hy twee hunner op den vloer deed tuimelen. Hy ylde naer Ackermans kerker, en hoe vergrootte zyne razerny niet by de overtuiging zyner teleurstelling. Nu
| |
| |
zwoer Walter by al wat heilig was, dat zyne prooi hem niet ontsnappen zou. Op de wakers wilde hy zyne woede verzadigen; doch daer hy gewaer werd dat niemand hunner kennis van Ackermans vlugt had, gebood hy hun aenstonds te paerd te stygen, sprong zelf in den zadel, en stelde zich aen het hoofd zyner mannen, in de hoop van den vlugteling te achterhalen.
By de gedachte dat hy de bevelen, aen Mattheus gegeven, niet herroepen, en dezelve aen Oda medegedeeld had, schudde Walter spytig het hoofd, en herhaelde gestadig: - Mea culpa, mea maxima culpa.’ Met hevigheid stampte hy de sporen in de zyde zyns dravers, en rende, rende zoo dapper, dat eenigen van zyne makkers hem niet konden opvolgen.
Al wat zich in het slot van Schoorisse bevond, was reeds te been, en de dienstboden, verheugd over de ontsnapping van Ackerman, ondervroegen elkander om er de wyze van te kennen. - Niemand kon die gissen: ook de jongeling, die Oda des nachts had zien verschynen, en nu begon te ge- | |
| |
looven dat deze, gezamenlyk met Agar, die poets aen den Vryheer van Herzeele gespeeld had, durfde er geen enkel woordje van reppen, uit vrees dat de ridder van Schoorisse hem als medepligtige in die vingt strengelyk straffen zou. Men eindigde met te zeggen dat de lyfknapen van Lodewyk van Male zich door het goud van Ackerman hadden laten omkoopen, en zy aen den Vryheer van Herzeele de sleutelen des kerkers ontfutseld hadden. Deze tyding kwam welhaest aen de ooren der maegden: Agar raedde hare vriendinne dezelve by Arnold niet te logenstraffen, en Oda besloot zulks te doen, voor zoo verre zy echter niet stellig nopens hare medewerking in Ackermans vlugt ondervraegd werd.
Even als de andere bewooners van de burgt, was Arnold by het getier en geroep van Walter uit zyne bedkoets gerezen. Te zeer afgemat, voelde de man zich de kracht niet om zyne kamer te verlaten: vruchteloos schelde hy de dienstboden; hy sleepte zich tot aen het venster, en zag zynen vriend Walter in aller yl de rigting der heirbaen naer Gent nemen. Alsdan kon hy zich slechts
| |
| |
een denkbeeld maken van hetgeen er voorgevallen was, doch de middelen der vlugt bleven voor hem een geheim. Arnold wist dat Walter de sleutelen des kerkers op zich droeg, en in verscheidene gissingen verzonken, wachtte hy het oogenblik af, waerop men hem met alles bekend maken zou. Zyn geduid steeg ten top: hy schelde met meer hevigheid dan te voren, en daer de rust in het slot een weinig hersteld was, bood een kamerdienaer zich voor den Vryheer aen. De jongeling verhaelde iets van de gissingen, die eenieder maekte, bleef stilzwygend op het punt der sleutels, en antwoordde, op Arnolds vraeg, waer Oda was, dat de jonkvrouw zich daer zoo even aen de dienstboden vertoond had.
Hoe zeer de Graef hem Ackermans vlugt ten kwade moest duiden, voelde Arnold zich getroost omdat deze vlugt aen het hart zyner verstootene, doch steeds aengebedene, dochter, eenige verkwikking moest brengen. Hy zond zynen kamerdienaer terug, en deed aen Agar zyn verlangen te kennen geven met haer eene onderhandeling te hebben.
| |
| |
De maegd vertrouwde Arnolds wensch aen Oda, en deze, de vergiffenis heurs vaders hoogst verlangende, wilde zich tot hem wenden. Agar wederhield ze: onderscheidene middelen van verzoening werden overdacht, en eindelyk besloot men dat Agar by Arnold alleen zou gaen, om hem tot Odas vergiffenis te bereiden, en dat deze, wanneer alles ten beste geschikt was, zich voor de voeten heurs vaders zou werpen.
Terwyl Agar de bevelen des Vryheeren ging vernemen, smeekte Oda den Hemel een goeden uitval af. Van stond tot stond werd haer harte bedroefd door de gedachte dat Ackerman op zyne reis misschien eenige beletselen zou ontmoeten, doch, daer zy de vlugheid van den draver kende, die hem naer Gent moest brengen, en den tyd berekende, waerop haer verloofde vóór Walter vertrokken was, stelde zy zich weêr gerust, en overlegde met kalmte wat zy by haren vader ter harer verschooning zou bybrengen.
Agar verschrikte toen zy voor den Vryheer van Schoorisse verscheen: hy zat in zynen zetel uitgestrekt; zyne beide ellebogen
| |
| |
leunden op de armen des stoels; het hoofd hing hem op de hygende borst, en zyne vingeren waren door elkander gevlochten. Even alsof hy in beden verdiept ware, deden zyne lippen eene nog al regelmatige beweging: hy hield de oogen gesloten, en Agar, die zich in eerbiedige houding nevens zynen zetel plaetste, brak 's mans stilzwygen niet af. Eene glinsterende lyn, die zyne wangen bevochtigde, overtuigde Agar dat de ongelukkige vader moest bittere tranen gestort hebben. Zy wapende zich met al den moed waervoor zy vatbaer was, en besloot die bestormde ziel te versterken. Een zucht van Agar bragt tewege dat Arnold de oogen opende, en ze op de maegd sloeg. - Agar! gy zyt reeds dáér?’ vroeg hy bekommerd.
- Ik heb uwe wenschen spoedig willen instemmen, edele heer!
- Braef meisje! kom, leg uwe hand op mynen boezem, en voel, voel dáér hoe ik lyden moet,’ stamelde Arnold. Hy vervolgde: - Agar, verlaet my niet, kind! - gy alleen zult my nog troost in myn rampspoedigen levensloop kunnen verschaffen,
| |
| |
vermits Oda zich myne vervloeking op den hals heeft gehaeld!
- Vryheer! ik smeek u, beschuldig haer niet: uwer liefde is zy steeds waerdig.
- Zwyg, Agar! myn besluit staet vast: heden nog zal ze voor altyd hare verfoeijelyke handelwyze beginnen te boeten. Beroofd van den troost haers ongelukkigen vaders, moet zy in de strengheid des kloosterlevens hare dagen eindigen. Ik verzoek, ik gebiede u, den naem dier onwaerdige in myne tegenwoordigheid niet meer te noemen!’
Agar liet het brandend hoofd in de trillende hand des Vryheeren rusten, en riep, terwyl zy in tranen losborst: - Zy heeft uwe verstooting niet verdiend, Vryheer! ik verzeker het u, ik zweer het u by de passie Christi.’
Arnold bewoog zich by deze stellige bevestiging: hierdoor viel Agars hoofd tegen het hart des Vryheeren, en de maegd, hare armen rond zynen hals slaende, riep nogmaels, terwyl zy zooveel mogelyken klem aen hare woorden gaf: - Neen; Oda heeft uwe verstooting niet verdiend, Vryheer!’
| |
| |
De man sloeg zyne oogen hemelwaerts, en: - God! o myn God! mogt zy waerheid spreken!’ steende hy met eene gebrokene stem. - Lieve Agar!’ vervolgde hy op denzelfden toon, - twyfelt gy aen de waerheid van Walters gezegde? Walter is myn halsvriend: in elke netelachtige omstandigheid heeft hy my met zyne raedgevingen, met zyne vertroostingen versterkt. Dat de vriendschap, die ge myne dochter draegt, u niet misleide, Agar! en u den haet niet berokkene van Herzeeles Vryheer, aen wien gy zooveel verschuldigd zyt.
- Jonker Walter is my altyd lief geweest, edele heer! Als een man, die myne kindschheid bezorgde, en my de teederheid eens vaders betoond heeft, ligt hy my zeer na aen het harte: 't zou my pynlyk vallen hem uwe vriendschap te moeten onttrekken, maer...
- Maer?’ vervolgde Arnold, zyne hand met zachtheid over de wang der bevallige maegd latende glyden, - maer?...’ En hy scheen ongeduldig het vervolg van hare rede af te wachten.
| |
| |
- Het schynt, edele heer!’ hernam Agar, als had zy eene andere wending aen hare eerste gedachte willen geven, - het schynt dat Mynheer Walter de hand van Oda vurig verlangt.
- En dat hy daerom Ackerman hatelyk in myne oogen heeft willen maken, niet waer meisje?’ viel Arnold haer in de rede. - Wist Oda niet dat haer minnaer zich aen het hoofd der Gentsche muiters moest stellen, en hy door deze schandelykheid nooit meer myne gunsten kon verwerven? Wist zy niet, de lafhartige, dat haer verleider 's Graven moorder moest worden, en had zy niet besloten de vlugt met hem te nemen?
- Hemel! Hemel!’ schreeuwde Agar, - wat al valsche beschuldigingen.
- Ja! dit zyn valsche beschuldigingen! Gy kent, even min dan ik, het venyn dat in Odas harte verscholen ligt. Zy heeft van uwe vriendschap, van die haers vaders het verachtelykste misbruik gemaekt: de vrees dat gy alles aen my bekennen zoudt, heeft haer weêrhouden u die vertrouwelykheden te doen, en gy wilt mynen hartevriend en
| |
| |
uwen weldoener als een valschaert doen doorgaen!
- Ik wist alles: Oda heeft my hare geheimste gedachten toevertrouwd, edele heer!
- En gy hebt een werkelyk deel genomen in het verraed eener eerlooze, niet waer Agar? - Gy hebt uwen pleegvader, my, die u als myn kind beminde, schandelyk willen bedriegen!’ hernam Arnold, de maegd met verachting van zich stootend.
Dit verwyt, de beschuldiging tegen Oda en Ackerman ingebragt, ontroerden Agar sterk, en zy besloot, wat gevolg ook hare bekendmaking hebben mogt, alles aen den Vryheer van Schoorisse mede te deelen. Zy zegde, dat zy, inderdaed, kennis had van den eed, die Ackerman aen het Gentsche volk boeide, doch dat Walter, niets dan 's jongelings verderf willende bewerken, de schandelykste listen gebruikt had om hem als bevelhebber te doen kiezen; en dat, ofschoon Oda haren minnaer met betraende oogen gesmeekt hadde naer Gent niet weêr te keeren, Ackerman, ingezien de heiligheid van zynen eed, geen gehoor aen deze smeektael had kunnen ge- | |
| |
ven. Zy voegde er nog by dat Oda de standvastigheid haers lievelings aen zyn gegeven woord goedkeurende, besloten had die daedzaek aen Arnold, slechts na het voltrekken haers huwelyks bekend te maken, ingezien zy eerder 's mans vergiffenis voor eenen schoonzoon, dan wel voor eenen vreemdeling zou bekomen. Zy eindigde met te verklaren dat hare vriendinne, om de aenspraek te ontvlugten, die Walter op derzelver hand maekte, tot dergelyke maetregelen toevlugt had moeten nemen, en Oda nooit de gedachte had opgevat van het vaderlyke huis te ontvlugten, noch zelfs die van haren echtgenoot te volgen, voor zoo verre Arnold hem zyne gunsten niet weêrschonk. De voorstellen, des avonds te voren, door Walter aen Oda gedaen, en al zyne hatelyke voetstappen, werden ook, tot overtuigens toe, uitgelegd.
Eene levendige kleur rees op 's mans wangen, en daer zyne vergenoeging vergrootte, naer mate Agar al die bewyzen te berde bragt, welke ten voordeele harer vriendinne, en ten nadeele des Heeren van Herzeele pleitten, riep Arnold met eene soort van ver- | |
| |
rukking uit: - Hoe, Agar!... myne dochter zou onpligtig wezen?
- Ja, Vryheer! ten zy nogtans,’ vervolgde Agar aerzelend, - uwe edelheid aen Oda als eene betigting opleggen wildet, dat zy van haren minnaer geenen meineedigen gemaekt hebbe.
- Kind!’ antwoordde Arnold, - ik hecht te veel prys aen eenen eed, dan dat ik zyne volbrenging niet als heilig aenschouwen, en myne verachting niet werpen zou op alwie hem verbreekt. Ackerman moet myn staetkundige vyand wezen, doch hier, hier (en hy sloeg op zyne borst) zal er nog altyd eerbied voor dien vyand blyven! Oda is onpligtig? O wist gy, Agar! wat verzachting gy aen myne verbryzelde ziel brengt! Oda is onpligtig! en ik - ik heb haer durven verstooten! - ik heb durven veronderstellen dat dit kind, die edele vrucht myner rampzalige echtverbindtenis, het slagtoffer eens vuigen verleiders geworden was, en de schande over het hoofd heurs vaders wilde uitstorten!... Oda! Oda! vergeef myne ligtgeloovigheid: door valsche vriendschap heb ik my laten misleiden, en
| |
| |
de zegeningen, die ik u onophoudelyk hadde moeten toewenschen, in vervloekingen doen veranderen!
‘God! myn hemelsche Vader!’ vervolgde Arnold, zich met saêmgevoegde handen op beide knien werpende, terwyl hy de natte oogen smeekend ten hemel sloeg; - God! indien ik u ooit eene bede heb toegestuerd, die ik uit den grond myns harten wensche niet aenhoord geweest te zyn, 't is die, waerin ik uwe straffende hand op myn rampzalig kind heb ingeroepen. Gy, o myn God! kende hare onschuld, en uwe regtvaerdigheid is te groot, dan dat Gy een onbillyken wensch instemmen zoudt! Vergeef my dien misslag, o Heer! en maek dat myn kind het vroegere heil op aerde, onder uwe, onder myne zegeningen moge smaken!’
Na deze uitboezeming bleef de gelukkige vader in eene diepe zielebede verzonken. Nogmaels hief hy de blikken ten hemel, en steende: - Vergiffenis, o myn God! vergiffenis!... Agar!’ vervolgde de man met ontroering, - Agar! dat de onschuldige weêr troost by my kome zoeken, en my den
| |
| |
smaed vergeve, dien ik haer heb aengedaen!’
Nauw was deze wensch geuit, of de aenminnelyke Agar had hem aen Oda overgebriefd, welke zooveel spoed stelde om tot Arnold te loopen, dat hare vriendinne den tyd niet vond, om in eenige byzonderheden te treden, en Oda reeds in de armen heurs vaders gesloten lag, wanneer Agar het zoo even verlatene vertrek weêr instapte.
Zoo groot was de aendoening van Arnold en Oda, dat hunne woorden, by het geroep van: Vader! en: Kind! op beider lippen stierven, en zy elkander slechts door gestreel en liefdebetuigingen het gevoelen hunner harten konden mededeelen.
Die heilstand zou gewis zoo spoedig geen einde genomen hebben, waren Arnolds oogen op Agar niet gevallen, die, met innerlyke verrukking het uitwerksel harer onderneming aenschouwde. De Vryheer wenkte ze tot zich, en, haer teeder de hand drukkend: - Edel meisje!’ sprak hy, - gy zyt myner vriendschap en erkentelykheid volwaerdig. Steeds zyt ge zonder naem, zonder aenzien aen de maetschappy voorgekomen:
| |
| |
aen u, heb ik myne verzoening met Oda te danken; gy zyt deugdzaem en eerlyk; van nu af neem ik u als myne dochter aen; myn naem wordt u geschonken en nevens Oda, zult gy myn hart en myne fortuin deelen!’
Hy zweeg. Oda en Agar waren in elkanders armen gestrengeld, en als. twee engelen lieten zy zich voor haren vader op de knien zygen. De man strekte zyne hand over de hoofden der meisjes, zegende haer in den naem des Heeren, en bad ze nevens hem plaets te nemen.
Na honderd wederzydsche vragen en antwoorden, waerin al de schandelyke daden van Walter van Herzeele aen den dag gelegd werden, daden, die Arnold met verontwaerdiging vernam, terwyl hy zich geene gedachte kon vormen van de reden, welke Walter genoopt had om Oda in zyne oogen zoo hatelyk te maken, poogde deze er eene uitlegging van te geven. Zy zegde dat Walter niets anders ten doele kon hebben dan haer in de onmogelykheid te stellen zich by haren vader te verschoonen, en dat de snoodaert middelerwyl werken zou om meer
| |
| |
en meer in Arnolds gunsten te geraken, ja, om door dezen aen Oda te doen verklaren, dat, wilde zy de hand van Walter aenvaerden, zy weêr genade hy den ridder van Schoorisse zou vinden.
- Maer, waerom heeft Walter, na Ackerman zoo ongenadig beschuldigd te hebben, hem uit de boeijen verlost?’ vroeg Arnold nieuwsgierig. - Die handelwyze is moeijelyk om begrypen,’ voegde hy er by.
De oogen der maegden ontmoetten elkaêr; en Agar, de verlegenheid harer zuster bemerkende, verhaestte zich haer toe te knikken. Oda verstond deze beweging, en besloot haren vader die omstandigheid ook te laten kennen.
- Neen, kinderen! die handelwyze begrype ik niet,’ herhaelde Arnold.
- Maer vader!’ hernam Oda in eens, - ge moet weten dat jonker Ackerman zyne verlossing aen Herzeele niet verschuldigd is.
- Nogtans was Walter bezitter der sleutelen van den kerker; ik zelf heb ze hem gisteren behandigd.
- Maer ik heb hem die afgehaeld,’ ant- | |
| |
woordde Oda verlegen. Zy sloeg zich de hand voor den mond, als hadde zy Arnold willen beletten deze woorden te verstaen.
- Hoe! gy, Oda!’ riep de man uit; - gy? Hebt gy hem misschien eene belofte gedaen, die ge van zin zyt niet te houden?
- Vader! eene enkele belofte kon Ackerman redden; die heb ik echter aen Walter geweigerd: want liever zag ik Ackerman geboeid, dan myn woord te eten.
- Maer, zeg my dan Oda! hoe gy hem hebt kunnen verlossen!’
De maegd liet zich geene vragen meer doen; met de haer kenschetsende rondborstigheid verklaerde zy alles, en schilderde den angst, dien zy in Walters slaepvertrek doorgestaen had, met zulke natuerlyke en treffende kleuren af, dat Arnold wel tienmael de handen te samen sloeg.
Toen Oda zweeg, zag de ridder haer nog steeds met verwondering in de oogen: hy zuchtte: - Hemel! Hemel! en gy waert alleen, Oda!
- Gansch alleen, vader!
- Maer weet gy niet dat uwe vereeni- | |
| |
ging met jonker Frans alsnu onmogelyk is?’ hervatte de Vryheer navorschend. - Ackerman is een trouwelooze, een verrader! Misschien zullen wy elkander in den oorlog ontmoeten: wat zoudt ge dan zeggen, Oda! indien gy hem het leven hadt behouden, om hem dit eens vaders te zien ontnemen?
- Wees gerust, vader!... Frans heeft den Graef en diens aenklevers wel eeuwigen wrok gezworen, doch hy zal u altyd lief hebben, en u de gelegenheid niet laten hem, over hetgeen gy trouweloosheid en verraed noemt, te straffen. Slechts zal hy by u wezen om u in het gevaer bystand te bieden.
- Bystand! bystand!’ riep de Vryheer bitsig, - denkt gy dat ik eenen afvalligen, die my bystaen wil, met myne speer niet zou doorbooren? Aen onzen Graef heb ik trouw beloofd; en ware diens vyand zelfs myn zoon, nog zou ik zyn bloed niet sparen!’
Met eene soort van afgryzen stond Oda voor haren vader. Gevoelende dat zy niet langer over deze zaek mogt handelen, viel
| |
| |
zy den man, die op denzelfden toon meende voort te varen, in de reden, en vroeg verschooning over de onvoegelykheid van haer gezegde. Na Arnolds wrevel geheel gesust was, verliet hy de meisjes, om zich in de eenzaemheid aen stille bedenkingen over te geven.
Daer viel de ridder in harde woorden uit tegen Walter van Herzeele, waervan hy zoo schandelyk bedrogen was: de vrees dat de Graef hem Ackermans ontsnapping ten kwade zou duiden, vergalde het genot dat die ontsnapping hem gebaerd had, en, om zich niet den haet van zynen Vorst op den hals te halen, besloot hy dezen met de geringste omstandigheid der zaek bekend te maken.
Reeds stond de zou lynregt boven de kruin des eikenbooms, op wiens donzigen struik Arnold neêrgezeten was, wanneer hy zich naer de eetzael wendde. De troostvolle woorden van Agar hadden Odas gemoed gestild; en niettegenstaende het vroegere gezegde van haren vader, zag de erfdochter van Schoorisse in het verschiet de mogelyk- | |
| |
heid dat Ackerman haer als bruidegom geschonken zou worden.
Deze hoop had haer een deel heurer vroegere levendigheid weêrgegeven: de ridder bemerkte dit met vreugde, en weldra legden onze tafelgenooten alle sombere gedachte af. Van stond tot stond kon men eenige teekenen van genoegen, zelfs eenen glimlach, op die verbleekte aengezichten zien verschynen.
Oda wilde, op de plaets waer zy den vorigen dag nog, met haer toekomenden bruidegom zulke zachte oogenblikken had doorgebragt, eene laetste verkwikking zoeken. Ofschoon zy de zedelyke overtuiging had dat hy ongehinderd te Gent moest aengekomen zyn, begonnen zwarte gedachten haer weêr te overmeesteren: zy verbeeldde zich Ackerman, overrompeld door Walter van Herzeele, die hem op nieuw met boeijen overlaedde; en, van allen troost beroofd, wenschte zy vurig de tegenwoordigheid van Agar. Deze verscheen niet; iets waervan Oda zich geene reden kon geven, hield ze op de zodenbank der overdekte laen gekluisterd.
| |
| |
Eindelyk begon de dalende zon het Westen met purperrood te bekleuren, en Oda wendde hare stappen langs den kant, van waer de pagie, dien zy onmiddelyk na het vertrek van Walter uitgezonden had, om zich van Ackermans aenkomst te Gent te verzekeren, weêrkomen moest. Ieder oogenblik van vertoeving, scheen heure hartkloppingen te vermeerderen, zy had den tyd berekend, dien de zendeling tot het afleggen van dezen togt moest gebruiken, had hem den grootsten spoed en de voorzichtigheid, om door Walter niet ontdekt te worden, aenbevolen; en reeds was de uer van zyne terugkomst lang verstreken, reeds begon de nacht den aerdbodem te verduisteren, wanneer Oda nog altyd wachtte. In eens stak zy het hoofd op, en luisterde. Niets brak de stilte af, die rond de burgt heerschte, dan het hier en daer aengeheven gezang van knapen en meisjes, welke vrolyk van het veld dorpwaerts trokken, om zich in den huishoudelyken kring, door een verhael van spook- en toovery, van de moeijelykheden huns arbeids uit te rusten. Hun vreugdegezang vergrootte Odas
| |
| |
wee: meer dan eens wenschte de magtige dochter des Vryheeren het armste meisje der heerlykheid van Schoorisse te wezen, en de rust des herten te vinden, welke steeds het erfdeel der zorgelooze, doch werkzame behoeftigen is. Tranen biggelden langs hare wangen, en afgemat en hopeloos ging zy naer het slot.
Na eene uer met vader en zuster in de bitterste afwachting doorgebragt te hebben, gevoelde Oda de noodzakelykheid zich ter rust te leggen. Arnold gaf haer, met eenen kus, zyn vaderlyken zegen, en reeds had Agar de lamp ter hand gevat om hare zuster te begeleiden, wanneer men het getrappel eens dravers aen de valbrug hoorde. Oda hief een vreugdegeroep aen; zy liep den pagie te gemoet, om des te eerder den uitslag zyner zending te vernemen. Arnold en Agar volgden haer onmiddelyk, en de jongeling was nog tot de deur niet genaderd, wanneer Oda hem toeriep: - Jaek! is jonker Ackerman te Gent?
- Ja, edele jonkvrouw! Reeds lang was hy er aengekomen eer de Vryheer van Her- | |
| |
zeele stads poort binnen rende, doch...’
Hier staekte de zendeling zyn verhael, en hield de oogen op den grond geslagen. Oda stond als verlamd, en in de vrees van al hare hoop ten eenemale te zien verdwynen, durfde zy hare ondervragingen niet voortzetten. Zy liet het hoofd op de schouderen van Arnold zinken, en begon bitterlyk te weenen.
- Jaek!’ sprak de Vryheer bewogen, - verklaer ons alles wat gy gezien en vernomen hebt.’
De jongeling gehoorzaemde: allen luisterden met angst; en nauw had hy geëindigd met spreken, of de ridder riep: - Hemel! Hemel! altyd die verfoeijelyke Walter!’
Hy legde Ackermans minnares, die magteloos in zyne armen zonk, in eenen leuningstoel neder, en voelde zich in de onmogelykheid zyne bedroefde kinderen te troosten.
Wy moeten, onzes ondanks, de rampzalige Oda aen hare wanhoop overlaten, om ons, in een volgend hoofdstuk, met Ackermans vlugt en zyn gevaren te Gent, op te houden.
|
|
Auteursrechtvrij