Arnold van Schoorisse, episode uit den opstand der Gentenaers (1382-1385). Deel 1

[p. 1]

I.
Het Geheim.

..... Quid me alta silentia cogis
Rumpere, et obductum verbis vulgare dolorem?

Aeneidos lib. x.

't Was een verschrikkelyk geheim, zwart als de nacht,

Waerdoor de bliksem zweeft, steeds uitgedoofd in 't blaken,

Om de ysbre somberheid nog somberder te maken.

Pr. Van Duyse.

- Oda!... zie toch hier... Dit parkement, dat gy zoo even ontvingt, is een brief door onzen Graef toegezonden: hy behelst dat uw vader ridder staet geslagen te worden... Zie, zie, kind! hy brengt ook myne benoeming

[p. 2]

als Vryheer van den lande van Schoorisse mede⁽¹⁾!’

Zoo sprak Arnold, en zyne dochter, die voor een der vensters van het slot stond, en met hare vingeren de yzeren staven er van omvatte, terwyl het huppelen van eenige jonge geitjes haer hert scheen op te beuren, verliet door deze uitroeping hare plaets, en sprong tot voor den zetel van haren vader, die, met stille voldoening op 't gelaet, het schrift haer toereikte. Arnold van Schoorisse sloeg de armen om Odas tengere leden, en drukte haer eenen kus op het voorhoofd.

Nu bezag Oda, met eene kinderachtige nieuwsgierigheid 's Graven zegel, dat in rood wasch geprent, onder aen het parkement

(1) Het land van Schoorisse bestond, volgens Sanderus, uit de gemeenten Schoorisse, Mater, Zegelsem, Maria-Hoorebeke, Cornelis-Hoorebeke, Roosebeke en St-Blasius- Boucle.
‘Maleanus enim - zegt gemelde schryver - praeter equestrem baltheum etiam Baronis titulum Arnulpho de Gavere, Toparchae de Schoorisse et domino de Croisilles conferendum omnino censuit, propter insignem Aldenardae contra Gandenses navatam operam.’

[p. 3]

hing, en zy wierp eenen blik van tevredenheid op haren vader.

- Lief kind!’ vervolgde Arnold, - die gunst van den Graef is het schoonste erfdeel, dat een vader zyn kroost nalaten kan. Ridder en Vryheer! O! wat is Lodewyk van Male een geregtig Vorst... ja, Oda! zyne gunsten krygt men niet onverdiend! Luister; heden wil ik u verhalen wat my die heerlyke benoeming heeft doen bekomen.

‘Toen Raso van Herzeele zich aen het hoofd der Gentenaers gesteld had om Audenaerde aen 's Graven magt te ontrukken, snelden al de edelen van Vlaenderen herwaerts, ten einde den geest van muitery te beteugelen, dien wy steeds in die fiere Gentenaers gezien hebben. Er werd besloten dat er langs de Schelde geene koopmanschappen in hunne stad meer mogten ingevoerd worden. Dit verbod vergrootte de woede der muitelingen: opstandskreten lieten zich vreesselyk hooren, en de Graef, in hoop van de ruste te behouden, deed Dendermonde, Rupelmonde, Aelst, Gavere en Audenaerde met sterke magt bezetten.

[p. 4]

De Gentenaers, die Lodewyks verdelging gezworen hadden, belegerden Audenaerde met eene heirkracht van zestig duizend man⁽¹⁾: de burgers wilden zich aen de muiters overgeven; maer wy, Oda! ons betrouwende op onze dapperheid, beletten zulks: de mannen werden beteugeld, en al de vrouwen en kinderen in kerken en kloosters opgesloten. De Gentenaers begonnen het beleg, en hunne menigvuldige bestormingen, kostten het leven aen een aental onzer.

Nadat deze aenvallen verscheidene dagen geduerd hadden, besloten de opstandelingen, in hunnen hoogmoed wanende te veel volks te hebben ter inneming van Audenaerde, om, onder het geleide van Raso van Herzeele, eenige krygsbenden voor Dendermonde te zenden, ten einde den Graef, die zich in de stad bevond, te overmeesteren. Maer ook daer, even als te Audenaerde, werden zy verstooten: met nieuwe magt vielen zy ons weêr aen, maekten zich meester van de Schelde, en - de hongersnood begon zich onder ons te doen

(1) Froissart, Nicolas Despars en andere kronykschryvers zeggen honderd duizend.

[p. 5]

gevoelen⁽¹⁾. Eindelyk - het geheugt my nog als ware het maer van gisteren - op den 4^en November 1379, nadat Audenaerde langs vier zyden te gelyk bestormd was geweest, deden de bezettingtroepen een algemeenen uitval: wy moesten overwinnen of sterven! Ons besluit stond onwrikbaer, en - de Hemel zegende onze wapenen! Weet gy, Oda! wie de eerste op de borstweeringen liep om de muitelingen te verstooten? Ik, myn

(1) Den 16 dach Octobris quamen die van Ghent met die van Brugge, Ypre ende het vrye ende andere, in haer verbont wesende, tot sestich dusent gewapende mannen Audenaerde beleggen, welcke stat den Grave weder, de borgers wilden ofte niet en wilden, met syn sterck garnisoene houdende was; want daer was soo groot garnisoen, dat sy acht hondert ruteren lancen (soo ment heet) uutbrochten. Dese en betrauden de borgers niet, maer hielden selve neerstighe wacht; alle de vrouwen ende kinders van de stat woerpen sy in de kercken ende in de kloosters om dat sy geen belet en souden doen; de daecken ontrent de mueren moesten sy decken met eerde, om al het vyer dat de vyanden, om de stat te verbranden, schietende waren.
Deur de menichfaudeghe assauten ende het incommynghe van de stat, synder veele bleven van de gheconfedereerde, die hemlien dickwils deur te groote stauticheyt ende vermetentheyt te verre betrauden ende in dangieren brochten. Als sy een toevele daghen voor Audenaerde ghelegen hadden, hebben een deel van heur volck ghesonden voor Dermonde met heuren Capiteyn Raesse van Herseele, om den Grave, die daer in was, te overvallene. Maer siende dat sy hunne meyninghe niet konden volbrynghen, syn weder ghekeert naer Audenaerde, waer voren dat het belegh seer lang liep. De bestormynghen waren menigherhande ende scherp, waer in dat vele bleven van den volcke van buuten; maer sy achten kleene dat verlies als dit van krygscnechten, en hadden een seer groot heer. Maer die van binnen waren, quelde aldermeest dat sy alsoo waren besloten; dat men tot hemlien niets en coste inghebrynghen dan by avonture van een syde van Henegauwe; maer dat was oock met grooten dangiere, want die van Ghent hadden theurlieder voordeele de gheheele Schelde.
Cron. van Audenaerde, HS.

[p. 6]

kind! Meer dan vyftig der stoutsten vielen onder myne slagen!... Hunne bestormingen werden nu woedender, en reeds waren zy meester van de eerste poort, toen ik, als een Horatius Cocles, hun den doortogt op de brug afsneed. Met hunne lyken maekte ik my eene verschansing, en joeg allen schrik aen. Tot hiertoe had ik den inval weêrhouden; myn moed versterkte dien der belegerden, en de Gentenaers begonnen te deinzen, toen in

[p. 7]

eens het geschreeuw: Aen ons! aen ons! door de lucht brak. 't Was Raso van Herzeele, die met tien duizend man, van Dendermonde, voor de Audenaerdsche wallen terug was gekeerd.

De Gentsche ryen, afgemat door een te zwaren tegenstand, openden zich voor de aengekomenen, en een hagel van pylen en steenen, stortte de rond my staende dapperen ten gronde. Opstandelingen en koningsgezinden vermengden zich; het werd eene algemeene slagting, en na een uer strydens begonnen de Gentenaers weêr de onderlaeg te krygen; de slagen der onzen werden heviger, naer mate de vyanden verminderden, en eindelyk vonden dezen zich allen genoodzaekt te vlugten⁽¹⁾. Dan, by het

(1) Maer den alderharsten storme was den 4 Novembris op eenen vrydach, aen vier syden van der stede den gheheelen dach deure; soo dat nauwe niet en looch, de stat en was inghenomen, ende de edelen souden al vermoort hebben geweest als schapen, ten hadde ghedaen dat die van bínnen waren met ongheloovelycke cracht hemlieden beschut en hadden, seker wetende dat sy moesten verwinnen ofte sterven, mits dat de rasernye des volcx nemant weet te sparene als sy met ghewelde iet innemen. Op dien dach, den welcken was den alderaerbeydigsten voor die belegherde, waren rudders gheslaghen om de vromheyt die sy bewesen hadden, Arnold van Schoorisse, Floris van Heule, Guy van Ghistele, Wouter van Halewyn en Aza van Vlaenderen, bastaert van Graef Lodewyck.
Maer dese rudders syn baronnen gheworden: Mynheere van Schoorisse en Mynheere van Croysyles.
Cron. van Audenaerde, HS.

[p. 8]

najagen dier muitelingen, drong een schicht door myne borstplaet, en veroorzaekte de wonde, welker likteeken ik heden nog toonen kan.’

By deze woorden rukte de Vryheer van Schoorisse zynen kolder open, en liet Oda den linker boezem zien. - Kind!’ vervolgde hy, - o! het scheelde zoo weinig, of deze wonde sleepte my ten grave!’

De maegd sloot onwillig de oogen, en beide handen op Arnolds wangen drukkende, riep zy uit: - Lieve vader! Mynheer Sint-Joris heeft myne bede aengehoord: ik smeekte vurig den Hemel gedurende het beleg van Audenaerde, opdat hy u sparen zou.

[p. 9]

Ach! wat ware ik thans zonder u geweest, vader!

‘Braef meisje!’ riep Arnold verrukt; hy sloeg nogmaels de handen om Odas lenden, en terwyl deze het hoofd tegen zyne borst liet rusten, zuchtte de Vryheer, stil genoeg om door zyne dochter niet verstaen te worden: - Zonder my zou ze misschien in het ongelukkige lot harer moeder deelen!...’ Hier poogde hy eene traen te verbergen, die, als een glinsterende parel, op de zwarte lokken van zyn kind viel.

Gelukkig dat de maegd deze traen niet ontwaerde: meermalen had zy Arnolds treurigheid bemerkt, terwyl hy haer liefkoosde; zy kon er de oorzaek niet van gissen, en werd telkens genoodzaekt zich van hem te verwyderen, ten einde, door hare snikken, deszelfs treurigheid niet te verzwaren. Alsdan liep zy, geheele uren lang, rond den ruimen tuin des burgslots van Schoorisse, en ontweek zorgvuldig ieders tegenwoordigheid, om te vryer den vollen toom aen hare droefheid te kunnen vieren.

Weldra had Arnold de sombere gedachte

[p. 10]

verjaegd, die hem kwelde: weêr nam hy het parkement ter hand, welks inhoud hem zoo aengenaem was, en herhaelde: - Ja, ja, kind! die gunst van den Graef moet myn geluk, moet het uwe eindelyk bewerken.’

Odas nieuwsgierigheid werd geprikkeld door het geheimzinnige dat met ieder woord van haren vader aengroeide, en echter durfde zy niet vragen waerom die nieuwe gunsten hen gelukkiger maken zouden.

Die belangstelling in het voorspelde genot, de nieuwsgierigheid van Oda, waren Arnold niet ontsnapt: ook was de tyd daer, waerop de ridder een geheim, dat hem loodzwaer op het herte woog, mededeelen mogt, en zyne dochter met fierheid en genoegen bekykende: - Oda! zuchtte hy, - gy zyt het levende beeld uwer moeder!... Wist gy, kind! wat al schoons er in hare ziel besloten lag, en hoe groot hare liefde tot my, hare teederheid voor u was, gy zoudt haer nimmer kunnen vergeten! Hebt gy nooit gezien, Oda! dat, hoe gelukkig ik met u was, er iets ontbrak om myn heil te volmaken: hebt gy nooit eene traen myn oog zien ont-

[p. 11]

rollen, en eenen zucht myne borst hooren ontvliegen? Hebt gy nooit uwen vader het vertrek zien ontvlugten, om u, door zyne treurigheid niet te ontmoedigen?’

De maegd deed eene toestemmende beweging en doofde eenen zucht uit, welke haren vader het medelyden, dat ze meermalen voor hem gevoeld had, vertolkte.

Arnold stond van zynen zetel op, trok een anderen armstoel tot zich, en verzocht zyne dochter plaets te nemen. Odas wee vergrootte by den aendoenlyken toon heurs vaders: deze sprak lang over de zaligheid, die zyn eenig kind hem baerde, en troostte ze allengskens.

Oda, die gewaer werd dat eene, door haren vader te doene, mededeeling zyn hart verzachten moest, begon nu eerst het verhael van de bittere stonden, door haer zoo dikwerf doorgebragt: zy zegde de oorzaek van Arnolds treurigheid nooit gekend te hebben, en koesterde de hoop dat de mededeeling van dit geheim haer welligt in staet stellen zou iets tot het lenigen van 's mans wee by te brengen.

[p. 12]

De vader verschoonde zich over zyne stilzwygendheid; en na de oorzaek derzelve aen Oda bekend gemaekt, en gezegd te hebben dat de omstandigheid, die hem tot ridder zou doen slaen, hem toeliet nu alles zonder bewimpeling te verklaren, ving hy het volgende gesprek aen.

- Kind! ruim twee en twintig jaren geleden, kende ik eene jonkvrouw, die, aen uitmuntende schoonheid, de deugd, de bevalligheid eens engels paerde. Zy heette Isabella! De grootste edelen van Vlaenderen dongen naer heure hand, en my gelukte het in hare gunsten te geraken.

‘Op zekeren dag, - 't was in het begin der lente van den jare 1359 - dat eenige onzer ridders onder Henricus van Vlaenderen, die den engelschen standaert volgde om tegen Frankryk de wapen op te nemen, naer Calais vertrokken waren, verliet ik by de eerste morgenschemering myn burgslot van Schoorisse om my by de jonkvrouw te begeven, welke, onder de bescherming harer moeder, en van eenige getrouwe dienaren, in het vaderlyke huis gebleven was. De stra-

[p. 13]

len der zon, die schitterend uit het Oosten oprezen, en de gedachte dat ik eerlang hulde aen de edele schoone bieden zou, maekten my vrolyk; die vreugde vermeerderde naer mate de te doorloopen baen korter werd, en myn draver vloog, als een schicht, langs velden en bosschen, tot aen Isabellas woon.

De avond was nog niet gedaeld, als ik voor de valbrug van het slot aenkwam: het geschal myns zilveren hoorns vloog scherp door de lucht, en Isabella, die zich aen het venster van een der bovenvertrekken vertoonde, beval dat men my den doortogt tot de burgt zou vrylaten. Van myn ros afspringen en tot haer snellen was het werk van een oogenblik: nauw stond ik voor de deur der kamer, die myne verloofde betrokken had, of ik ontwaerde heure moeder, welke, afgemat en verbleekt, in eenen leuningstoel rustte. Aen de zyde der zieke zat een eerbiedwaerdig geestelyke bezig met eenige artsenyplanten te vermengden, en Isabella, uit vrees van des gryzaerts werkingen en de rust harer moeder te stooren, deed my teeken

[p. 14]

van stilstaen, en bragt my in eene andere kamer.

Ik voelde als eene rilling my door het harte loopen by de bleeke kleur, die ik op Isabellas aengezicht bemerkte; en nauw was ik van myne verslagenheid weêrgekomen, of ik zag dat hare oogen rood beschreid waren, en dat haer boezem hevig klopte. De maegd baerde my medelyden, en zonder een enkel woord te uiten, wierp ik haer eenen blik toe, die genoegzaem te kennen gaf dat ik hoogst nieuwsgierig was om de oorzaek harer ontsteltenis te vernemen.

“Arnold!” sprak zy na een weinig dubbens, - ik heb u trouw en liefde beloofd: myn vader heeft in onze echtverbindtenis gestemd, en myne moeder zag met welgevallen het gewenschte oogenblik te gemoet; maer de Hemel schynt zich tegen ons geluk te verzetten: onze vereeniging wordt door Hem afgekeurd!’

‘Hier staekte de jonkvrouw haer verhael, en even alsof ik deze laetste woorden, die my nogtans zoo schrikkelyk in de ooren klon-

[p. 15]

ken, niet verstaen had, verzocht ik haer die te herhalen.

“Ja, Arnold! de Hemel schynt zich tegen ons geluk te verzetten,” vervolgde Isabella; zy sloeg zich de handen voor de oogen, en weende bitter. Ik voelde den moed my ontzinken, drong aen om de reden harer droefheid te kennen. Zy verhaelde dat in den voorleden nacht een persoon, van hoofd tot teen in het zwart gedoscht, met zwarten helm, harnas en vederbos, in haer slaepvertrek was gedrongen, en zyne yzeren handschoen over hare wangen had laten glyden. Door deze onverwachte aenraking uit haren slaep schietende, hief zy een gegil aen: zy wilde om hulp roepen; doch de vrees had haer de stem benomen, en zy sloot de oogen om zich aen dit afschuwelyk verschynsel te onttrekken.

Na eenigen tyd aen al den schrik overgelaten te zyn, die eens menschen ziel kan bestormen, sloeg de jonkvrouw de oogen rond zich, en niets meer ontwarende, sprong zy uit hare bedstede, met het voornemen zich op de vlugt te stellen. De onbekende bood

[p. 16]

zich weêr aen, greep Isabella in de lenden, en stiet ze voor het venster, dat door de schuinsche blikken der maen verlicht was, welker schynsel de afgrysselykheid van de gesteltenis der maegd nog afgrysselyker maekte. - Ach!’ schreeuwde zy, en liet zich in eenen zetel zinken.

‘Eenige oogenblikken verstreken in sprakeloosheid: weldra vertroostte de ridder de verschrikte maegd, zegde eene heimelyke zending te hebben om ze gelukkig te maken, en zyne zachte, zyne in schyn zoo medelydende stem, gaf aen Isabella eindelyk de zelfbewustheid weder.

- Jonkvrouw!’ stamelde de onbekende, Arnold van Schoorisse bemint u niet!’

‘Naer mate hy zoo sprak, gaf hy meer en meer klem aen zyne woorden, en weldra, op eenen toon, die aen de echtheid van zyn gezegde niet meer kon laten twyfelen, - Neen!’ vervolgde hy - Arnold van Schoorisse bemint u niet: hy heeft u trouw gezworen, en dagelyks gaet hy die elders breken. O! geloof my, jonkvrouw! maer al te dikwerf ben ik onderrigt geweest van de

[p. 17]

valsche min, die de schynheilige u toedroeg; hy bezwoer u die by dierbaren eede, en dryft den spot met uwe ligtgeloovigheid. De dochter van Walter van Halewyn, de zuster van Diederik Hameyden, worden beide van hem nagejaegd; en gy, die de hand van zooveel dappere ridders weigert, laet u door eenen valschaert misleiden!’

‘Hier zweeg de hatelyke lasteraer, trok de jonkvrouw tot voor hare bidbank, en gebood haer te knielen. Zy gehoorzaemde werktuigelyk, en de onbekende, op het kruisbeeld wyzende, drong er op aen dat zy beloven zou my nimmermeer te herzien!

Bloedige tranen vloeiden van Isabellas aengezicht: heur hart was zwaer en vol, en een storm bruiste in hare ziel. Zy stortte met het voorhoofd tegen hare bidbank!

De schelm, die van de ongelukkige gesteltenis, waerin zy zich bevond, misbruik wilde maken, omklemde hare trillende hand met zyne yzeren vuist, en brulde dat zy zweren moest of van hare liefde tot my af te zien, of te sterven!’

‘De droeve maegd drukte, in hoop op

[p. 18]

troost, het kruisbeeld tegen den boezem: eene inwendige stem liet zich in haer hooren, en - God! o! myn God!’ snikte zy, - verlaet my niet in dit oogenblik van verzoeking!’

‘Alsof de Hemel Isabellas zielebede had verhoord, kwam de moed haer met de krachten weder: zy verkeerde nog wel in eene treurige stemming, doch luisterde met aendacht op de woorden des valschaerts, en, overtuigd dat die stem haer niet vreemd was, begon hare vrees hoe langer hoe meer te verdwynen. Zy bleef, met het kruis tegen het voorhoofd gedrukt, in eene biddende houding zitten, tot dat een ander verschynsel, 'twelk met een helsch gedruisch van onder hare sponde sprong, het kruisbeeld haer uit de hand rukte, hetzelve in de hoogte hief, en uitriep: - Zweer! zweer! of de vervloeking des Hemels valt u op het hoofd!’

‘Te zeer geschokt om al die smarten te kunnen doorstaen, viel Isabella als levenloos op den grond!...’

Hier zuchtte Arnold van Schoorisse diep, doch meende zyn verhael ongehinderd voort

[p. 19]

te zetten, als Oda in eens uitriep: - Vader! vader! o!... spaer my eene mededeeling, die u zulke pynlyke herinneringen geeft, en my met de oorzaek der tranen moet bekend maken, die ik zoo dikwerf in uwe oogen heb zien zwellen.

- Lief kind!’ hervatte de Vryheer, - had de droefheid, die my sinds ettelyke jaren het hart doorwroet, my ten grave moeten slepen, voorzeker waert gy het ongelukkigste meisje der wereld; maer de zorg, die uwe opvoeding vereischte, heeft my aen het leven gehecht. Niemand had, tot heden toe, meer de waekzaemheid eens vaders noodig dan gy, Oda! Ik bewaerde u als een heiligdom, my door den Hemel geschonken, om myn wee te verzachten. Denkt gy, Oda! dat ik ooit het oog van u heb afgewend, als gy in den tuin des kasteels u aen uwe droefheid vry gingt overleveren? Neen, bedrieg u niet, kind! ieder uwer stappen werd door my bewaekt; daer, in den hoek van dit vertrek, is eene opening, langs waer ik over den ganschen omvang van myne burgt, de oogen kan laten weiden. Zie, Oda!... hef die schil-

[p. 20]

dering op, die het beleg van Troja verbeeldt, en leg uwen duim op die veder.’

De maegd deed wat de Vryheer haer verzocht, en, hoe groot was heure verwondering niet by het gezicht van een achthoekig glas, dat in den wand draeide, en de verholenste plaetsen van het slot als voor hare oogen stelde. Die verwondering veranderde in eene ligte trilling, en een blos bepurperde hare wangen, als Arnold het kykglas naer eene overdekte wandellaen wendde, en het met opzet liet stil staen voor de zodenbank, waerop Oda, by de aenwezigheid heurs minnaers ging zitten, en waer zy van liefde en genot aen zyne zyde droomde.

Arnold, aen wiens doordringend oog niets ontsnapte, en die welligt de oorzaek dezer spoedige verandering op de gelaetstrekken zyner dochter giste, bezag ze glimlachend, en liet haer den naem van Frans Ackerman hooren. Het blosje veranderde in bloedig rood, en Oda sloeg hare blikken naer den grond: zy bleef in die houding staen, totdat Arnold er haer uittrok, haer aenzoekende hem te volgen. Oda zette zich weêr aen zyne zyde,

[p. 21]

en daer de ridder besloten had een einde aen hare treurigheid te stellen, sprak hy nogmaels, op een blymoedigen toon, van het onbeneveld geluk, dat voor hen opdaegde, en waertoe de gunsten des Graven oorzaek hadden gegeven. - Lief kind!’ vervolgde hy in geestverrukking, - met het heil lacht de schitterendste stand u ook toe, en niets kan zich voortaen tegen uwe vereeniging met jonker Ackerman verzetten.’

De maegd kuste met eerbied de hand heurs vaders, welke, na nog een ruimen tyd over onderscheidene zaken gesproken te hebben, waerdoor hy hare krachten geheel en al opbeurde, zyn verhael in dezer voege voortzette.

‘Zoodra het verschynsel, dat Isabella zoo verschrikt had, den vloek des Hemels over haer had geroepen, indien ze my immer hare hand schonk, vervolgde de zwarte ridder met eene stem, die als een donderslag door de lucht brak: - Jonkvrouw! gy zult maer ééne vrucht verwekken uit uw huwelyk: knaep, zal zy aen de wolven ter prooi geleid, meisje, zal zy door

[p. 22]

vreemde borsten opgevoed worden. Zy zal opgroeijen, schoon en aenvallig als eene roos in het woud, en als ze de lente harer jaren ingetreden is, moet eene schaking haer ten deele vallen, zonder dat zy ooit den afscheidzegen van Arnold, - dien ik als eenen doemeling achtervolgen zal, - zonder dat zy ooit den uwen ontvange!’

Nauw had Arnold van Schoorisse deze woorden uitgebragt, of Oda begon bitter te weenen: hare tranen verscheurden het hart van haren vader, die zich geweld aendeed om zyne grievende smarten te verbergen. Als om zyn kind te beletten de minste vraeg te doen, hernam de Vryheer: - De moeder van Isabella, welke door de bedreigingen des zwarten ridders meer dan hare dochter verschrikt was geweest, en zich by myne aenkomst op het slot, in de weemoedigste gesteltenis bevond, had den geestelyke, waervan ik zoo even sprak, tot zich ontboden en hem met de verschyning van den helschen zendeling bekend gemaekt. De man, die er even als ik, eenen mededinger naer de hand der jonkvrouw in herkende, troostte moeder en dochter; hy

[p. 23]

ging zoo verre dat hy haer beide het voorgevallene als eene poets, die men haer gespeeld had, kon doen aenzien.

‘Myne betrekkingen met Isabella werden onafgebroken voortgezet, en eenige maenden later moest haer vader onze vereeniging bekrachtigen. Dan zag ik slechts geluk en zegen in het verschiet; onze liefdebanden werden nauwer toegehaeld, en weldra stelde men onze verbindtenis vast.

Dags voor dat de herder den zegen des Hemels over onze hoofden inroepen moest, terwyl ik met Isabella op den toren van het burgslot zat, alwaer wy met vermaek de zon zagen dalen, wier eerste nieuwe verschyning ons geluk bestralen zou, kwam een pagie, in het liverei des Graven gedoscht, vergezeld van eenen myner knechts, die my aenmeldde dat Lodewyk van Male in myn slot van Schoorisse aengekomen was, en my over eene zaek van het grootste belang wilde onderhouden. Ofschoon deze maer my zeer ontydig voorkwame, kon ik my aen de eer niet onttrekken, den Graef, wien ik overigens nog zeer weinig kende, de hand te

[p. 24]

kussen, en hem myne dienstbetuigingen aen te bieden.

Isabella, als door zeker voorgevoel van vrees aengedaen, bad my haer niet te verlaten. De liefde deed my een oogenblik mynen Vorst vergeten, en ik besloot, wat gevolg ook het pligtverzuim hebben kon, het verzoek myner toekomende bruid niet af te slaen. Ik werd echter ongerust en woelig: ik bejammerde inwendig de gedane belofte, en Isabella, die de geheimen myner ziel kende, my niet langer aen haren wensch willende boeijen, - Arnold!’ sprak ze, - de pligt is heilig: de weêrstand aen den wil des Graven zou u zyne ongunst kunnen doen inloopen. Vertrek, en keer zoo spoedig mogelyk, onder de bescherming der heilige Moeder Gods, tot my weder. Ga, en dat Mynheer St-Joris u op uwe reis beware!...

‘Hier, Oda! werd my als een zware last van het hart genomen: ik dankte myne bruid, en deed myn paerd zadelen. Schoon de avondschemering de aerde begon te verduisteren, aenzocht ik de jonkvrouw een uitstapje met my te doen, en met haer aen

[p. 25]

den arm, ging ik langs de groene lanen van het burgslot heurs vaders, terwyl twee der knechten van dezen laetsten, mynen draver geleidende, ons in het bosch voorgingen.

Onder een hartelyk gesprek, dat over ons aenstaende geluk liep, was de maen hoog in den hemel gerezen: wy zagen, tot onze groote verwondering, dat wy reeds eene myl afstands van het vaderlyke slot verwyderd waren. Isabella gaf het verlangen te kennen van terug te keeren, en ter nauwer nood had ik op de knechten geroepen, of eene vreesselyke gedaente, wier helmvizier neêrgelaten was, sprong van achter een eikenboom, en gebood my stil te staen.

- Wie zyt gy?’ vroeg ik bitsig.

- Uw vyand!’ antwoordde de onbekende.

‘Isabella sidderde; zy zonk verbysterd tegen myne borst. Ik ondersteunde haer met den linker arm, en met den regter trok ik myn rapier. - Helaes! het lemmer was aen stukken gebroken! ik hief slechts de handhaef in de hoogte!...

[p. 26]

Nauwelyks had ik deze beweging gedaen, of ik voelde my door eenen yzeren klauw vastgegrepen... Ik knarsetandde; en - als had de hel het voornemen des snoodaerts ondersteund, werd ik als verlamd onder zyne knelling. Een gefluit schetterde door het bosch, en niemand der knechten, die Isabella naer het vaderlyke huis brengen moesten, vertoonde zich aen myne oogen!

De schrikkelyke gedachte dat de maegd de prooi des helschen zendelings wezen kon, viel my in eens te binnen; en al myne kracht inspannende deed ik eene geweldige beweging, wrong myne vuist uit die des booswichts, en bragt hem een vinnigen slag met het gevest myns degens toe. Zyne byl glinsterde vervaerlyk, en terwyl ik my tot eene dappere verdediging bereidde, riep hy: - Arnold van Schoorisse! de vervloeking over u!’

‘Ach!’ schreeuwde Isabella, - 't is de stem des zwarten ridders!’

‘By deze uitroeping plooiden de knien onder haer, en ik werd genoodzaekt de ongelukkige op het gras te laten nederzygen. De woede overmeesterde my: - ik vloog

[p. 27]

naer den booswicht; bragt hem een tweeden slag toe: hy weerde dien met behendigheid; - en dan, alsof hy met my den spot wilde dryven, - Arnold!’ schreeuwde hy statig, - ik ben uw vyand, des noods ook uw moordenaer! Vertrouw de maegd aen myne zorg, en zonder hinder keert ge naer uw slot weêr!...’

‘Deze woorden voerden myne verontwaerdiging ten top; en alsof hy zich een reus by my waende, herhaelde hy zyne scherts, er nog byvoegende dat, indien ik dezen afstand niet vrywillig deed, hy er my zoude toe dwingen.

Hoe hevig dit gezegde my griefde, zal ik u niet trachten af te schetsen, Oda! Ongewapend, had ik een welgeharnasten kampvechter te bestryden: myne oogen vielen op de bezwymde jonkvrouw, en niets anders dan mynen moed raedplegende, wierp ik my op den onbekende, weerde met de hand den slag af, dien hy my toebragt, en hem zyne heirbyl ontrukkende, verbryzelde ik zynen helm, ja deed hem het onderste boven op het gras tuimelen.

[p. 28]

Slechts had ik het redden myner Isabella ten doel, en nauw boog ik my neêr om ze van den grond op te ligten, of vier gewapende mannen, - waeronder ik den knecht herkende, die met den gewaenden pagie tot my was gekomen, en myn zwaerd gebroken had, - snelden op het geschreeuw van den verslagenen toe. De tegenwoordigheid myner verloofde kon my alleenlyk ontrusten: ik deinsde eenige stappen achteruit, plaetste my voor haer, en zwoer myn leven te wagen, of ze naer het vaderlyke huis terug te voeren. De gevallene ridder moedigde de vier gasten aen om Isabella te schaken. Twee hunner gingen haer aengrypen, terwyl de overigen my langs voren aenvielen; maer de stouthartige, die eerst de hand uitsteken durfde, stortte zielloos ten gronde. Zyn maet, my de byl weêr ziende opheffen, sprong zydewaerts, en plaetste zich by myne overige aenranders. Het gevecht werd bloedig; de nog strydbare mannen waren op het punt de straf hunner roekeloosheid te ondergaen, wanneer geklikklak van wape-

[p. 29]

nen hun allen eene schrikkelyke vrees in het harte joeg.

De zwarte ridder rigtte zich langzaem op, verdween in het woud, en nauw hadden de drie overige gasten zyne afwezigheid bemerkt, of op een tiental tellens was ik van allen verlaten. Ik snelde de vlugtelingen achterna, doorkloof den schedel aen mynen knecht, zocht den helschen ridder vruchteloos op, en het was slechts, toen ik geen enkelen vyand meer te bevechten vond, dat ik my het gevaer herinnerde, 'twelk Isabella by myne afwezigheid kon loopen. Ik trachtte op myne stappen terug te keeren, maer ik verdoolde in het bosch. Het gerammel der wapenen was verdwenen: niets dan myn gezucht en het geritsel der bladeren brak de stilte af, die overal heerschte, en, alleen met myne droefheid, doorkruiste ik de paden van het woud, totdat ik eindelyk ter plaets kwam, alwaer ik de lievelinge myns harten verlaten had.

Maer hoe bitter vloeiden myne tranen niet, toen ik zag dat Isabella verdwenen was!... O! lief kind! ik zeeg neder; in

[p. 30]

myne wanhoop trok ik my de hairen uit het hoofd.

Het gedruisch van zwaerden trof nu eensklaps op nieuw myne ooren; en met de byl des zwarten ridders in de vuist, wendde ik my langs den kant van het bosch, waer ik dacht de schakers te ontdekken. Vergeefs waren myne opzoekingen!... Dan - Isabella! Isabella!’ riep ik gedurig; maer slechts de echo beantwoordde myn geroep tusschen de boomen: eene akeligere gedachte begon mynen geest te vervoeren, en ik begaf my weêr ter plaets waer de stryd gebeurd was.’

Hier scheen Arnold van Schoorisse in bespiegeling verslonden, en hield oogenblikkelyk op te spreken. Maer Oda vroeg: - En hoe hebt gy de jonkvrouw dan weêrgevonden, vader!’

De Vryheer geen acht op deze vraeg schynende te slaen, hernam: - Oda, hoe bitter de stonden waren, die ik er heb doorgebragt, kan geen hart, dat met den wereldschen kommer niet geworsteld heeft, begrypen. De Graef baerde my geene onrust meer

[p. 31]

omdat ik nu verzekerd was dat de tyding, nopens zyne aenkomst op myn slot, my aengebragt, een strik was om my te misleiden; en ik dacht niet eens naer Schoorisse terug te komen. Maer, kon ik gevoegelyk de burgt van den vader myner verloofde betrekken, zonder haer, die my toevertrouwd was, weêr in 's mans armen te stellen? Honderd verschillige denkbeelden folterden my, en door al te zware schokkingen afgemat, viel ik in eene soort van slaperigheid, die my de zelfbewustheid deed verliezen.

‘De stralen der opstaende zon begonnen reeds de toppen der boomen te verzilveren, en de vogelen hunne stem, ten teeken van vreugde over den aenkomenden dageraed, te laten hooren, toen ik ontwaekte.

Al den rampspoed, waervoor 's menschen harte vatbaer kan zyn, vond ik weêr, en 'k besloot my naer de burgt van Isabellas vader te begeven, om er alles te verhalen, en alle vermoedens te voorkomen, die men nopens my zou kunnen opvatten.’

- En was de jonkvrouw in het slot, va-

[p. 32]

der?’ vroeg Oda op nieuw, met bevreemding en angst.

- Val my niet in de rede, lief kind!’ sprak de Vryheer, die besloten had zyne dochter met al de byzonderheden van het hem, zoo lang drukkend geheim, bekend te maken, - weldra zult gy alles weten. Ik heb u gezegd, Oda! dat het oogenblik daer was, waerop onze rampen moesten eindigen: die voor my zoo vertroostende mededeeling, zal doen zien, dat de waekzaemheid, die ik over u gehouden, en de tranen, die ik voor u gestort heb, niet zonder oorzaek waren. Ik bid u, naer myn verhael tot het einde toe te luisteren.’

Het meisje knikte toestemmend, en leende het oor met steeds aengroeijende oplettendheid.

Arnold vervolgde: - Op het slot myner verloofde werd ik met de grootste vreugde ontvangen: ik riep Isabella, en men zegde dat zy in het vaderlyke huis terug was. Zonder verdere inlichtingen, ylde ik naer het vertrek waer zy rustte, en ik vond ze zoo bleek en afgemat, dat haer toestand my ver-

[p. 33]

schrikte. Hare moeder, die den ganschen nacht slapeloos aen de bedsponde van Isabella had doorgebragt, deed eene blyde beweging by myne aenkomst, en aenzocht my het genot, dat ik gevoelde, in mynen boezem te smooren. Angstig wees zy op de zieke, vouwde de handen te samen, en sloeg dankbare blikken ten hemel.

‘Isabellas vader, die aen het hoofdeinde van zyn teêr geliefde kind waekte, verliet het vertrek, en aenzocht my een stipt verhael van het voorgevallene te doen. Daerna drukte hy my vriendschappelyk de hand, en, na my met den kommer bekend gemaekt te hebben, dien hy gedurende myne afwezigheid gevoeld had, verhaelde hy, op zyne beurt, de opzoekingen ter ontdekking van Isabella werkstellig gemaekt.

Verontrust over hare lange afwezigheid, had de ridder eenige bedienden uitgestuerd, wier aenkomst in het bosch myne aenranderen de vlugt had doen nemen. Door vier der knechten werd de maegd huiswaerts gedragen, terwyl de overigen gansch het woud doorkruisten, om te zien wat er van my ge-

[p. 34]

worden was. De lyken hunner makkers, die ons met mynen draver voorgegaen, en door de vertrouwelingen van den zwarten ridder vermoord waren, werden ontdekt, doch nergens kon men op myne voetstappen komen. Het gerucht was algemeen verspreid dat ik, gelyk de anderen, als slagtoffer van een voorbedacht schelmstuk, door myne aenranders weggevoerd was geweest.

De jonkvrouw geraekte uit hare kwyning, en niettegenstaende de bedreigingen van den zwarten ridder, werd zy eindelyk myne vrouw, en - uwe moeder!...’

- Hoe?’ riep Oda verschrikt uit, - was myne moeder dan eens het voorwerp van zulke vreesselyke vervolgingen! Ach! vader! vader! en steeds hebt ge my dit geheim kunnen verbergen!’

- Oda! hier eindigen die vervolgingen nog niet,’ hervatte de Vryheer op eenen deerniswaerdigen toon. Hy legde de hand op het hart, en met zienlyke aendoening: - Ja, lief kind!’ sprak hy voort, - die Isabella, die engelachtige maegd, was de doch-

[p. 35]

ter des Vryheeren van Ghistele⁽¹⁾!... De voorzegging dat gy nooit op den schoot uwer moeder opgevoed zoudt worden, werd wel niet geheellyk bewaerheid; doch na drie jaren zalige verbindtenis, toen wy ons over het voorgevallene niet meer bekreunden, en ik by Isabellas vader eenige familiezaken was gaen verrigten, werd uwe moeder, die my de hoop liet voor de tweede mael eene vrucht onzer liefde tegen het hart te drukken, in den nacht, door dienzelfden zwarten ridder, geschaekt, die haer helaes! zoo deerlyk bedreigd had!...

- Hemel! Hemel!’ snikte Oda; - gy hebt my altyd gezegd, lieve vader! dat moeder dood was: gy hebt my van myne jongere

(1) Cette petite ville (Ghistelles) située entre Bruges et Ostende, qui dut ses priviléges à Gui de Dampierre, et fut successivement environnée de remparts, de fossés et de murs, en 1324, 1431, 1540, atteignit avec le temps un haut dégré de prospérité, jusqu'à ce que le fruit amer des guerres civiles, ne lui laissât plus que les ruines d'un fort, qui, dit Sanderus, était un monument de l'élégance du moyen-âge, mais dont les traces disparurent bieutôt.
Jh. Oct. Delepierre.

[p. 36]

jaren af eene bede voor hare ziel leeren stamelen, en nu eerst verneem ik dit schrikkelyk onheil!’

- Ja, kind! nu eerst,’ hernam Arnold. - Ik kon u dit verhael niet doen zonder uwe rust te stooren: uw lot stond in verband met dit uwer moeder; men voorzegde u ook onheilen, die, God dank! niet voorgevallen zyn; en ofschoon het zoo lang gevreesde tydstip uwer schaking, - want gy ook, Oda! moest my ontrukt worden, - verstreken zy, zal het bekendmaken dier voorspelling u van schrik doen yzen!’

Hier staekte Arnold zyn verhael, trok zyne diep ontroerde dochter digt by zich, en overhandigde haer het parkement, dat men tydens de schaking van zyne gade op de bidbank derzelve geleid had. Oda opende het met eene trillende hand, en nauw had zy de oogen geslagen op deze woorden: ‘De zwarte ridder aen zynen aertsvyand!’ of een bittere zucht welde uit haren boezem op, en het parkement ontslipte uit hare vingeren.

Weêr behandigde Arnold het schrift aen

[p. 37]

zyne dochter: deze wendde al het mogelyke aen om bedaerd te schynen, en stamelde met eene zichtbare aendoening de reeds gekende woorden. Zy las voort: ‘Arnold! de voorzegging nopens Isabella van Ghistele is volbragt! Gy hebt met myne vermaningen den spot gedreven, en ik heb my over u gewroken!... Tracht nimmer te onderscheppen wie ik ben; alle opzoekingen zouden vruchteloos wezen, en de dood wacht u, indien gy ooit poogdet uwe gade uit myne armen te rukken. De vrucht, die zy u geschonken heeft, moet ook de prooi uws aertsvyands worden; alvorens het meisje de ziel eens jonkers geboeid hebbe, zal ze, benevens hare moeder, in myn bezit zyn. Die aenlokkende veldroos, welke, schoon en bevallig als uwe echtgenoote, eens het versiersel van uw slot, en de troost uwer eenzaemheid zou moeten wezen, zal verre van u, verre van Vlaenderens bodem, verslensen en verdorren!

‘Ofschoon de haet, dien ik tegen u heb opgevat, my nimmer vermoeijen zal by het bewerken van uw onheil, wil ik u echter ééne zaek mededeelen, die u, zoo niet het geluk, ten

[p. 38]

minste nog eenig genoegen op aerde zal verschaffen. Ik ben ridder; en daer gy de onderlinge pligten der ridderen kent, noopt my de liefde tot het vaderland u te melden dat, voor zoo verre de diensten door u aen den Graef te bewyzen, u de eer verschaffen met den riddermantel omhangen te worden, gy alle vrees voor uwe kleene van kant moogt stellen: ik zal haer, in dit geval, als het erfdeel eens ridders eerbiedigen, en zelfs tegen alle aenranding beveiligen.

Wat Isabella betreft, welke gy, niettegenstaende myne bedreigingen, voor het altaer hebt durven leiden, en die my meer dan u beminde, zy zal my steeds getrouw blyven. Verzekerd als ik was, van de onvergankelyke liefde, die ze my toedroeg, en waervan zy haren vader, voor aen my bekende redenen, geene kennis mogt geven, heb ik haer in myne wenschen van schaking na 's mans dood doen inwilligen: want - zy vervloekte de boeijen, die haer aen u hechtten!... Slechts met my kan ze zalig wezen, en op het oogenblik dat gy dit schrift zult ontdekken, zal zy reeds in myne omhelzingen het geluk vinden,

[p. 39]

dat ze nooit met u had kunnen smaken! Zy zal den spot dryven met uwe gesteltenis; en ik, ik vind het zaligste genot in de wraek, die ik over u heb genomen.

Nog eens, indien uwe dapperheid u niet tot ridder doet slaen, zal het meisje, nauw der kinderjaren ontwassen, aen uwe kozingen ontrukt worden! Zy zal den schaker harer moeder aenbidden, en den verachtelyken verleider, die haer het leven heeft geschonken, steeds haten en vervloeken!...’

Met deze woorden eindigde de zwarte ridder zyn geschrift, en de voorspelde vervloeking van Oda, nopens eenen vader, dien zy zoo teederlyk beminde, was oorzaek dat de maegd een hartscheurend gegil aenhief. Met hare sidderende armen omklemde zy den hals van Arnold, drukte den mond op zyn loodbleek voorhoofd, en zeeg magteloos op zyne knien.

Arnold, die zich aen dit droevige tooneel had verwacht, doch het als eene pligt achtte zyn rampspoedig kind de diepste geheimen zyns harten mede te deelen, schelde dedienst-

[p. 40]

boden, welke de bezwymde maegd in hare legerstede droegen.

De vader volgde Oda met wankelende stappen, wierp zich op hare bidbank neder, en smeekte den Hemel om troost en genade, hem tevens over de gunsten des Graven innig bedankende.