Onder schoolkinderen

VIII

Meestal zat Ron nu 's middags na de lunch op een bank in de uitgestorven gymnastiekzaal de telefoniste Jennie te kietelen.

Ik slenterde door de gang en zag Pennie geheimzinnig doen achter het schot waartegen de bank was gezet, met zijn armen op de rug. Hij

[p. 158]

maakte een dwingend gebaar naar mij, dat ik me op de achtergrond moest houden.

‘Hi hi hi hi. Ja, pas maar op,’ kirde Jennie.

‘Pas op wat?’ vroeg Ron.

‘Je weet wel wat ik bedoel. Hi hi hi.’

Toen werd het stil. Pennie bewoog zich behoedzaam naar voren, hij loerde om het schot heen zonder het aan te raken. We hielden onze adem in en stonden onbeweeglijk in de spanning van het ogenblik.

Pennie sprong juichend op, hij botste tegen het scherm, huppelde, pakte me onstuimig bij de arm.

‘Ron heeft Jennie gezoend! Ron heeft Jennie gezoend! O! O! Een lange zoen!’

Hij trappelde de gang door, nagekeken door het rode hoofd van Ron.

‘Peter! Peter! Ron heeft Jennie gezoend! Peter!’ Zijn stem stierf weg, de blijde boodschap voortzeggend over het zonnige grasveld.