‘Fijn,’ zei ik.
‘Goed.’ Ze maakte een aantekening in een boekje. Volgende week kon ik beginnen.
‘Omdat je aan de universiteit hebt gestudeerd kunnen we de schoenenkist wel overslaan. Anders beginnen we daar altijd mee - Heb je er al over nagedacht wat je maken wil?’
Mr Smith sprak zo zacht, dat ik vlak bij hem moest gaan staan.
‘Een kast voor een radio en een grammofoon,’ zei ik prompt.
Mr Smith keek bedenkelijk; hij had zo iets nog nooit bij de hand gehad. Terwijl ik bij Tom Tate ging kijken hoe het met de kruiwagen voor zijn zoon stond, zocht Mr Smith naar een model.
‘Is dit wat je je had voorgesteld?’
Hij liet me een tekening zien van een radio-, grammofoon- en platenkast, met een uitklapbare bar en ruimte voor flessen en glazen.
‘We kunnen de rechterhelft weglaten.’
Ik knikte en wilde dadelijk hamer, zaag en spijkers opnemen om aan het geraamte te beginnen.
‘Heb je wel eens eerder getimmerd?’
‘Nee, ik heb nog nooit een hamer in mijn handen gehad.’
Even verderop bracht Harry het met zijn verlamde handen tot een sierlijk meubel. Ik zou de kunst bij hem kunnen afkijken.
‘Dan moet je eerst recht leren schaven, Henk.’
‘Wat is dat?’
‘De hoeken van een plank moeten recht zijn voor je hem kunt gebruiken.’
Ik keek ongeduldig en ontstemd over dit oponthoud naar wat er geschaafd moest worden. Mr Smith zette een halve plank voor mij vast in een draaibank en liet me zien dat de hoeken niet recht waren. Veel scheelde het niet, maar ik wilde niets zeggen.
‘Lange slagen maken, zonder onderbrekingen. Anders krijg je - Kijk -.’ Hij liet me een gebrekkig geschaafde plank zien. Dat kreeg je dan.
Ik nam de schaaf om zo snel mogelijk te doen wat er gedaan moest worden. Ik stootte hem in het hout, duwde hem met al mijn kracht over de oppervlakte, het ijzer sprong, haakte en trok splinters van de zijkant af. Ik hield onmiddellijk op, keek geschrokken naar het vernielde hout en nam het mee naar Mr Smith.