Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 235]

VII

Het Al alleen is absoluut:
daarin kunnen wij rusten.
Maar al zijn deelen
liggen, eilanden, verstrooid
in oneindge Oceaan.
Zij zien ons lokkend aan:
als sterk geraderd
't schip-der-begeerten nadert,
schijnt elk hunner zoo vermooid,
dat men zou aan land willen gaan
en daar leven.
Maar richt men naar hen den steven
en gaat aan land, dan zijn
de bekoringen verdreven.
Ach, hielden gestaag wij maar aan
op de eeuwige kusten,
dan leden we niet de pijn
van telkens ontgoocheld worden.
Maar dit hoort tot de menschen-orde
als droesem bij wijn.