Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 165]

XV

Beken, beken hoe arm ge zijt geworden,
hoe allengs zijn verdwenen een voor een
de schatten uit der ziel geheim vertrek.
Als met winding na winding ons omgorden
de jaren, dooft de gloed van d'edelsteen,
van de moederplant verdort stek na stek.

Warmte in 't binnen-eigen ging verloren,
't gulle stroomen verminderde, hield op;
nog hangt, verfomfaaid, oude vlag in top,
maar niet één zwaluw omvliegt meer den toren.

Windstilte in 't hart, dood tij in de gedachten,
de ziel kan enkel wachten, en niets meer,
enkel lijdzaam berustend wachten,
of Gods vloed haar nog eens omhoog zal dragen
naar die heldere sfeer.